Devil King ผมราชาปีศาจนะครับ

ลำดับตอนที่ #2 : การพบกันของเธอกับเขา

ในป่าสีเขียวอันกว้างใหญ่ แสงแดดทอดส่องผ่านมาได้เพียงเล็กน้อยอันเนื่องมาจากต้นไม้ใบไม้ทีมีอยู่เต็มไปหมด ทำให้ป่าแห่งนี้ดูมืดมนและน่ากลัวจนไม่ค่อยมีใครกล้าเหยียบย่ำเข้ามาในป่าแห่งนี้เท่าไรนัก

แต่ได้มีชายหญิงอยู่คู่หนึ่งที่กล้าเข้ามาในป่าผืนนี้โดยไม่เกรงกลัวต่อความมือที่ป่าแห่งนี้แสดงออกมาเลย เสียงของเหล่าปีศาจชั้นต่ำหรือที่ปีศาจทั่วไปจะเรียกกันว่าอสูรกาย ร้องโหวกเหวกเสียงดังก้องไปทั่วทั้งป่า แต่นั้นก็ไม่ทำให้ชายหญิงสองคนนี้เกิดความกลัวได้เลย

ชายหนุ่มเดินดึงแขนเด็กสาวให้เดินตามเขาไปด้วยท่าทางที่เต็มไปด้วยความหื่นกระหายกับตันหาของตน ผิดกลับฝ่ายหญิงที่ดูถ้าจะไม่ได้อยากเข้ามาในป่าผืนนี้เลย เธอเพียงแค่เดินตามแรงดึงของชายหนุ่มที่ลากเธอเข้ามาเพียงเท่านั้น

เด็กสาวที่ถูกลากเข้ามาในป่านั้น เธอเป็นเจ้าของเรือนผมสีทองประดุจทองคำแท้หนึ่งร้อยเปอร์เซ็นต์ นัยน์ตาสีฟ้าเหมือนท้องนภายามฟ้าใส แต่งตัวด้วยชุดกระโปรงยาวคลุมเข่าและเสื้อแจ็คเก็ตทับไว้อีกตัว ซึ่งไม่ว่าจะดูยังไงมันก็ไม่น่าที่จะใส่มาเพื่อเดินเข้าป่าเลย

“รีบๆเดินมาเร็วๆ”ชายหนุ่มเริ่มออกคำสั่ง แต่นั้นก็มิได้ทำให้เด็กสาวสนใจเลยแม้แต่น้อย หนำซ้ำยังเดินเตะดินไปใส่ชายหนุ่มอีกต่างหาก“อยากจะตายมากใช่รึเปล่า”

ชายหนุ่มหยุดเดินแล้วปล่อยมือที่จับแขนของเด็กสาวเอาไว้ จากนั้นก็เอื้อมมือไปหยิบปืนพกที่เหน็บเอาไว้ข้างเอวเล็งไปที่หน้าของเด็กสาว

“ในที่สุดก็หยุดเดินซะที เมื่อยจะตายอยู่แล้ว”

เธอบ่นออกมาพร้อมๆกับบิดขี้เกียจยืดเส้นยืดสายอย่างสบายอารมณ์ โดยไม่สนใจปืนที่ชายหนุ่มกำลังเล็งอยู่เลย และนั้นก็ทำให้ความโมโหของมันก็ยิ่งเพิ่มขึ้นเป็นทวีคูณเข้าไป

ปัง!

กระสุนปืนวิ่งออกจากกระบอกด้วยความเร็วสูงมันวิ่งตรงเฉียดหน้าของเด็กสาวไปเพียงนิดเดียว แต่นั้นก็ทำให้เด็กสาวที่ไม่ได้สนใจอะไรหันมามองหน้าชายหนุ่มตา แววตาดุดันเหมือนอสูรร้ายที่พร้อมขย้ำเหยื่อได้ทุกเมื่อที่ต้องการ

“เมื่อกี้เราเล็งที่หน้าผากไม่ใช่หรือไง ทำไมเป้าหมายถึงผิดพลาดไปได้”

ชายหนุ่มในตอนนี้เริ่มแสดงความตื่นกลัวออกมา สีหน้าของมันเริ่มซีดเผือก แต่นั้นก็ทำให้สายตาของเด็กสายดูสนใสขึ้นมาบางเล็กน้อย

เด็กสาวค่อยๆเดินเข้ามาหาชายหนุ่มช้าๆ และทุกก้าวที่เธอเดินเข้ามาชายหนุ่มจะมีอาการเมื่อคนขาดอากาศหายใจ  แล้วเธอก็หยุดเดินจ้องมองหน้าชายหนุ่มที่กำลังทุรนทุราย

“ฉันมีเรื่องอยากจะถามนายต้องตอบฉันมาตามจริงทุกประการ เข้าใจรึเปล่า”เธอพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆแต่แฝงไปด้วยความน่ากลัว “ข้อแรกนายมีความเกี่ยว...”

“พระเอกมาแล้ว”

การถามปัญหาทั้งหมดของเด็กสาวต้องหยุดชะงักลง ให้กับการปรากฏตัวของเด็กหนุ่มคนหนึ่งผู้เป็นเจ้าของนาวว่าคอส เขากระโดดลงมาจากต้นไม้ ลงมายืนอยู่ข้างหน้าเด็กสาวและชายหนุ่ม

ชายหนุ่มที่กำลังทุรนทุรายอยู่นั้นรีบใช้จังหวะที่คอสโผล่ออกมาวิ่งหนีเข้าป่าไป

“นายทำบ้าอะไรของนาย รู้รึเปล่าว่าทำอะไรลงไป”

“ก็กระโดดลงมาจากต้นไม้ไง เอ๊ะ! หรือฉันเข้ามาขัดจังหวะพวกเธอที่กำลังจะทำเรื่องแบบนั้นกัน”

“เรื่องแบบนั้นมันแบบไหนกันยะ”เด็กสาวเริ่มแสดงท่าทีที่แสดงถึงความไม่พอใจ แต่เพียงไม่กี่วินาทีเธอก็กลับไปอยู่ในสภาพสงบตามเดิม “นายเป็นพวกเดียวกันกับเจ้านั้นสินะ”

คอสทำหน้ามึนงงเล็กน้อยกับคำถามของเด็กสาว

“เจ้านั้น? พวกเดียวกัน?”คอสหัวเราะออกมา “อะไรของเธอ”

ร่างของคอสจู่ๆก็หล่นลงมานอนกับพื้น สติของเขาก็เริ่มจะหายไปเรื่อยๆ

“น่าสงสัยต้องจับตัวไว้ก่อน”

“เธอ....ทำ....อะไร””แล้วคอสก็สลบไปทันที

“โดนไปขนาดนี้ยังพูดต่อได้อยู่ น่าสนใจจริงๆ”

คอสที่สลบไปเริ่มได้สติขึ้นมา เขาค่อยๆลุกขึ้นมานั่ง แล้วมองไปรอบๆด้วยความมึนงง

เขามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง แล้วที่นี่คือที่ไหน

สถานที่ที่คอสกำลังอยู่ตอนนี้เป็นเพียงห้องทรงสี่เหลี่ยมโทรมๆขนาดเล็ก ที่เต็มไปด้วยข้าวของที่ถูกทำลายจนแทบจะนำกลับไปใช้ใหม่ไม่ได้เต็มไปหมด แต่สิ่งที่ทำให้เด็กหนุ่มสนใจไม่ใช่สิ่งของเหล่านั้นเลย แต่เป็นบุคคลสามคนที่ยืนอยู่เบื้องหน้าของเขา

“ได้สติซักทีนะเจ้าขาวดำ ทำให้ข้าต้องมาทนรอตั้งนาน”เสียงที่บ่งบอกถึงความเซ็งสุดจะบรรยายของชายผู้เป็นเจ้าของเรือนผมและดวงตาสีแดงดังขึ้น

 “ใจเย็นลงหน่อยเรฟ”คราวนี้ชายเจ้าของเรือนผมสีน้ำเงินเข้มกับดวงตาสีฟ้าอ่อนๆหันหน้าไปพูดตักเตือนใส่ชายผมแดงที่ยืนอยู่ข้างๆ แล้วจึงหันหน้ากลับมามองที่คอสอีกครั้ง “เจ้าเป็นใคร แล้วเข้าไปทำอะไรในป่า”

คอสไม่ได้ตอบคำถามอะไร เขายังคงนั่งงัวเงียอยู่กับที่ แต่มีเพียงเรื่องเดียวเท่านั้นที่เขาคิดอยู่ในหัวนั้นก็คือเรื่องที่เจ้าผมแดงมันน่าหมันไส้เป็นบ้าเลย

สิ่งที่ทำให้คอสรู้สึกไม่ถูกกับเจ้าผมแดงก็คงจะเป็นการแต่งตัวด้วยเสื้อผ้าขาดๆกับท่าทางการพูดที่กวนประสาทจนอยากจะกระโจนเข้าไปต่อย

ผิดกับชายคนที่อยู่ข้างๆเขา แต่งการด้วยชุดสบายๆแต่ดูเรียบร้อยและใบหน้าที่นิ่งๆไม่ได้สื่อถึงอารมณ์ใดๆ ผิดกับเจ้าผมแดงซะไม่มี

แต่พอคอสได้หันมามองเด็กสาวคนสุดท้าย สายตาของคอสต้องเปิดกว้าง ความงัวเงียทั้งหลายต้องสลายหายไป ใบหน้าแบบนี้เขาคงจดจำไปได้อีกนาน นั้นก็เพราะเธอคนนี้คือเด็กสาวที่เขาเจอในป่าและน่าจะเป็นตัวต้นเหตุที่ทำให้เขาต้องมาอยู่ในสถานที่แห่งนี้

เธอคนนั้นกำลังยืนกอดอกและมองมาหาคอสด้วยใบหน้าเซ็งๆ

“นี่เธอ”คอสพูดขึ้นเสียง “เมื่อตอนนั้นทำอะไรกับฉันและที่นี่มันที่ไหน”

ปัง!

กระสุนปืนวิ่งเฉียดหน้าของคอสไปเพียงเล็กน้อย โดยชายหนุ่มผมแดงผู้อารมณ์ร้อน แล้วโยนปืนที่ใช้ยิงคอสทิ้งไป

“ก่อนจะถามคำถามของตัวเอง แกควรตอบคำถามของทางนี้ที่ถามไปก่อนนะเฟ้ย”

คอสเริ่มตั้งสติจากอาการเอ๋อ เพราะถูกเจ้าคนเถื่อนนั้นยิงปืนใส่ แต่เขาก็ไม่สามารถที่จะอดสงสัยได้เลยว่าปืนที่ใช้ยิงมาที่เขา เจ้าผมแดงนั้นเอามาจากไหน ไม่ว่าจะดูยังไงเสื้อผ้าแบบนั้นก็ไม่น่าที่จะซ่อนปืนเอาไว้ได้

“ผมก็เป็นแค่ชนเมืองที่ได้ยินเสียงปืนเลยวิ่งตามเข้าไปก็แค่นั้นเอง”

“งั้นเจ้าทำไม...”

“ก่อนจะถามคำถามของทางนั้น ช่วยตอบคำถามที่กระผมถามไปก่อนด้วยนะครับ”

คอสรีบพูดแทรกคำถามที่สองของชายผมสีน้ำเงินที่กำลังจะตั้งคำถามอยู่ พร้อมหันหน้าไปยักคิ้วกับส่งใบหน้ากวนๆให้กับชายผมแดงที่อยู่อยู่ข้างๆ

ชายหนุ่มผมแดงหัวเราะออกมาดังลั่นอย่างสะใจ

“แกนี่กล้ามากนะ ข้าชักถูกใจซะแล้ว”

“อ้อเหรอ ขอบคุณก็แล้วกัน ฉันดีใจมากเลย”

“กวนนะแก”

“เจ้านี่กล้าและกวนดีนิ ขนาดอยู่ในสภาพนี้ แถมยังอยู่ต่อหน้าเรฟอีกด้วย”ชายหนุ่มผมน้ำเงินหัวเราะในลำคอเบาๆเล็กน้อย“ขอข้าแนะนำตัวซักนิดแล้วกัน ข้ามีนามว่าลุค ส่วนเจ้าผมแดงที่กำลังจะปามีดใส่เจ้า นั้นชื่อเรฟ และผู้หญิงคนนี้ชื่อว่าเนว และสถานที่แห่งนี้ก็เป็นเพียงแค่ห้องโทรมๆธรรมดาในเมืองทราคเท่านั้น ไม่มีอะไรน่าสงสัยเลย”

“จะไปแนะนำตัวให้เจ้าบ้านี้รู้ทำไมลุค”

เด็กสาวที่เงียบมาตลอดเริ่มแสดงทางท่าทีไม่พอใจกับการกระทำของลุค

ลุคหันไปมาเนวแล้วใช้สายตาที่ดุดันทำให้เนวที่กำลังไม่พอใจต้องสงบเก็บอารมณ์ทั้งหลายนั้นเอาไว้

“คนที่พาเจ้าหนุ่มนี่มาก็คือเธอ เพราะฉะนั้นวันนี้เธอก็ไปเป็นเพื่อนเที่ยวให้กับเจ้านี่ก็แล้วกัน”

“ว่าไงนะ”เนวตะโกนขึ้นมา “อีตาบ้านี่ ไม่มีวันซะหลอกที่ฉันจะต้องเป็นเพื่อนเที่ยวให้กับมัน”

“แล้วเธอละ”คอสพูดขึ้นมาทันที “คิดว่าผู้ชายระดับฉันที่มีแต่สาวๆเดิมเข้ามา จะต้องไปเดินร่วมทางกับผู้หญิงบ้าแถมหื่นอย่างเธอด้วย คิดแล้วขนลุก”

“นายว่าใครหื่นกัน”

“ก็เธอไงผู้หญิงจอมหื่นที่ใส่ชุดกระโปร่งแล้วเดินเข้าป่าไปกับผู้ชายสองต่อ”

“ก็บอกแล้วไงมันไม่ใช่แบบนั้น เจ้าบ้า”

“เจ้าบ้าๆอยู่ได้ผมมีชื่อว่าคอสนะ อย่าเรียกว่าเจ้าบ้าสิ”

“อีตาบ้าผมสองสี”

ในระหว่างที่ชายหญิงทั้งสองกำลังทะเลาะกันราวกับเด็กๆอยู่นั้น เสียงหัวเราะจากชายหนุ่มทั้งสองที่ยืนดูพวกเขาอยู่ได้ซักระยะก็ดังขึ้นมา ทำให้พวกเขาต้องพักรบแล้วหันไปมองที่ต้นเสียงด้วยอารมณ์ที่พร้อมจะต่อยหน้าคนได้ทุกเมื่อ

“สนิทกันเร็วจังนะ”ลุคพูดขึ้นด้วยใบหน้าที่พยายามอดกลั้นการหัวเราะแบบสุดชีวิต

“ไม่เลยซักนิด”คอสและเนลพูดขึ้นมาพร้อมกัน

“เห็นมัย สนิทกันออก”

“นี่ลุค ข้าจะออกไปเดินเล่นซักหน่อยนะเฟ้ย”

พูดจบเรฟก็เดินออกไปจากห้องนี้ แถมยังปิดประตูเสียงดังจนทำให้แก้วที่วางอยู่บนขอบโต๊ะตกลงมาแตก แต่ก็ไม่มีใครสนใจเลยนอกจากคอสเด็กใหม่ที่เพิ่งเข้ามาในห้องนี้

“นี่แก้วแตกแล้วนะทำไมไม่มีใครสนใจเลย”

คำถามของคอสดูถ้าจะไม่เป็นที่สนใจในหมู่คณะเอาซะเลย ลุคเดินหันหลังกลับไปนั่งบนโซฟาที่มีแต่รอยขาดเหวอะหวะ ส่วนเนวก็เดินไปนั่งบนเบาะที่อยู่ติดมุมห้อง

“ก็ชินแล้วนะสิ”เนวพูดขึ้นห้วนๆ

คำตอบของเนวทำให้คอสรับรู้ได้ในทันทีเลยว่าข้าวของที่ถูกทำลายจนเละเทะแบบนี้เป็นฝีมือของใคร

“จริงด้วยสิ”ลุคเดินกลับมาหาคอสอีกครั้ง แล้วยืนกระดาษแผ่นเล็กให้ “เพื่อนของนายที่ชื่อแกรรี่ฝากมาให้”

“แกรรี่”

คอสถ้วนชื่นเพื่อนรักของเขา แล้วจู่ๆเขาก็เริ่มรู้สึกว่าตัวเขานั้นลืมเรื่องสำคัญอย่างหนึ่งไปเสียแล้ว  

คอสรีบหยิบกระดาษขึ้นมาอ่านทันที

“ฉันมีธุระสำคัญให้นายเที่ยวงานเทศกาลให้สนุกไปก่อนนะ งั้นเหรอ”คอสทำหน้างงแล้วเงยหน้าขึ้นไปมองลุค

“ข้าว่าได้เวลาที่เจ้าต้องไปแล้ว เนว”

“รู้แล้ว”เด็กสาวลุกออกมาจากที่ออกมาจากที่แล้วเดินไปยืนข้างๆคอส “หลับตาซะ”

คอสยืนหน้าเข้าไปใกล้ๆหูของเด็กสาวที่ยืนอยู่ใกล้เขาจนเกือบจะแนบชิดติดกัน

“ให้ให้หลับตาแล้วมายืนใกล้ๆแบบนี้ คิดจะทำเรื่องแบบนั้นกับฉันหรือไง”

ตุบ!

หมัดของเนวพุ่งเข้ากลางลำตัวของคอสอย่างรวดเร็ว เล่นเอาเขาถึงกับจุกลงไปนั่งคุกเข่ากองกับพื้น

“บ้าสิ ใครจะไปคิดอะไรบ้าๆแบบนั้นกันนายกัน”

“ทำตามที่บอกดีกว่าเจ้าหนุ่ม เราก็มีบ้างอย่างที่ไม่อยากให้เจ้ารับรู้ แล้วถ้าเกิดรู้ขึ้นมาเจ้าก็ต้องลำบาก”

คอสถอนหายใจออกมาเล็กน้อยแล้วค่อยลุกขึ้นมายืนพร้อมกับหลับตา เพียงเสี้ยววินาทีนั้นหัวของเขาก็รู้สึกเหมือนกับจะปลิวหลุดออกจากบ่า

เมื่อลืมตาขึ้นมาก็พบว่าเขาได้มายืนอยู่หน้าชายป่าที่เขาวิ่งเข้าไป แล้วได้เจอกับเด็กสาวที่ยืนอยู่ข้างๆเขาตอนนี้ ผู้เป็นเจ้าของนามว่าเนวนั้นเอง

หนุ่มสาวทั้งสองไม่รู้เลยว่ามีชายหนุ่มชุดดำคนหนึ่งกำลังแอบมองพวกเขาอยู่หลังต้นไม้ภายในป่า ชายคนนั้นมองไปหัวเราะไปด้วยความพอใจ

“เท่านี้ก็ก้าวเข้าไปถึงขั้นสุดท้ายแล้ว ที่เหลือก็แค่รอเวลาให้พลังที่อยู่ในตัวของท่านตื่นขึ้นมาเท่านั้น ท่านฮาเดส”