Love of Superstar รักวุ่นๆ ลุ้นคำตอบจากหัวใจ[หยุดแต่งชั่วคราว]

ลำดับตอนที่ #2 : 1 [100%]

          เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก็คือ....                          
                แผ่นไม้กระดานที่อยุ่ข้างบนชั้น 2 ได้ไหลลงมาทางช่องว่างระหว่างระเบียง และ...และมันกำลังจะตกใส่หัวของช้านนนนน O[ ]O Oh nooooooooooo
               "เป็นบ้าอะไรวะ ยืนเสล่ออยู่ตรงนั้นทำไม ระวังจะตายโดยไม่รู้ตัว" เขาพูด 
                ฉันไม่อยากจะบอกตัวเขานั้นถอยห่างออกไปแล้วค่ะ >_< เลวจริงๆๆ สักวันฉันจะเอามีดมาหั่นคอแก๊ >O< เกลียดจริงๆเล้ยย ผู้ชายบ้าอะไรเนี่ย! แทนที่จะมาช่วยผู้หญิง 
                เป็นแต๋วป่าวเนี่ย!
               "ฉะ...ฉันก้าวขาไม่ออก...T_T"
               "เวรเอ๊ย..." เขาทำท่ากุมหัว

                           แทนที่นายจะเอาเวลากุมหัวมาช่วยอุ้มฉันออกไปจากตรงนี้ไม่ดีกว่าเหรอยะ >_<
               "อีกนิดเดียว! อีกนิดเดียวมันก็จะถึงฉันแล้วอ๊าาาา>O<" ฉันตะโกนบอกระยะ
พุธโธ ธรรมโม สังโฆ ช่วยลูกช้างด้วยเติ๊ด สาธุ (ท่องมั่วแล้ว><) จะถึงแล้ว~~ อ๊ายยย หลับตาดีกว่าไม่อยากมองตัวเองเจ็บปวด
              โครม 
               "อ๊ากกกกก"
               "โอ๊ยยยยย"
               "เธอจะร้องหาพระแสงอะไรฮะ อูยยย" เขาพูดขึ้น สติของฉันเลยกลับมา>_< นี่ฉันยังไม่ตายใช่ม๊ายยยย เย้~~ 
                หูยยย แต่เขานี่ท่าจะเจ็บหนักนะเนี่ย (สะใจอ่ะ^o^)
               "บ้าเอ๊ย! ทำไมต้องเจ็บแขนด้วยวะเนี่ย หัวก็แตกอีกต่างหาก อ๊ากจะทำไงดี" เขาสบถยาว จนทำให้พี่กองถ่ายพร้อมกับผู้กำกับแห่มาดูกัน=( )=
               "เป็นอะไรรึเปล่า เทวาร์...เหวอออ+0+" ผู้กำกับปากหวอทันทีเมื่อเห็นเลือดอาบแขนนายเทวา หึๆๆๆ
               "เธอทำอะไรเทวาร์น่ะ เมื่อกี้ฉันได้ยินเสียงอะไรตกด้วย" พี่สตาร์ฟ(คิดว่านะ)
                คิดว่าฉันจะเอาไม้มาทุ่มแขนกับหัวเขารึไงกันนะ!!!
               "ไม่เป็นไรพี่...ไปหานางเอกเหอะ แล้วต่อไปถ้านางเอกเกิดเป็นยัยคนนี้อีกผม-ไม่-เล่น" ตานั่นพูดเสียงแข็งและเข้ม ดูน่ากลัวจังเลย(แต่ฉันไม่กลัว^^)
               "งั้นฉันไปหละบ๊ายบายย เทวาร์สุดหล่อ"
                กระดากปากชะมัดเลย ถ้าเป็นเมื่อก่อนเต็มใจมากมายย>///<  ขออย่าได้เจอะได้เจอกันอีกเล้ยยย ไม่ว่าเวลาไหนก็ตาม ไอ้คนหยาบคาย-^- 
                ถ้าเจอกันอีกก็คงเป็นพรหมลิขิตอ่ะแหละ แบร่~~ ไม่มีวันซะหรอก 
               "เฮ้เธอจะไปไหนน่ะ - - ทำเจ็บแล้วชิ่งเลยเหรอ~" เขาตะโกนไล่ตามมา เพราะตอนนี้โกยอ้าวแล้วคร่าาา 
                เออ แล้วเราจะไปไหนดีหว่า? อ๊ะ...ใช่แล้ว

                                                     [ห้องพยาบาล]  
           
          แฮกๆๆ (เอฟเฟคสักนิดจิตแจ่มใส) เหนื่อยจังเลยนะวิ่งเนี่ย อืม~ ไปทำอะไรดีน๊าาา อ๊ะ! ใช่แล้วไปดูไอ้เด็กปี 2 หน่อยดีกว่า ตายรึยังก็ไม่รู้(เวอร์) หวังว่ายัยกิ๊บคงจะอยู่ด้วยนะ -_-++               
           
               "มาแล้วหรอ ยัยพีสสส>O<" 
                อะจ๊ายยย >O< 
               "ฉันมาปุ๊บแกกรี๊ดปั๊บเลยนะยะ>O< ยัยกิ๊บบ" 
               "แหมๆ คนมันคิดถึงนี่นา ห่างกันตั้งเกือบครึ่งชั่วโมงTOT" ยัยกิ๊บร้องคร่ำครวญ
                ก็สมควรแล้วอ่ะนะ ก็เราเป็น....เพื่อนรักกันนี่นา ^O^
               "เออ แกน้องปี 2 คนนั้นเป็นไงบ้างอ่ะ" ฉันถาม
               "ก็...ไม่เท่าไหร่หรอกแค่เท้าบวม เดินไม่ได้ 3 วัน ก็แค่นั้น" พอยัยกิ๊บพูดแบบชิวๆ แต่ฉันโคตรสยองเลยTOT 
               "ละ...แล้วเขาหลับรึยะ...ยังอ่ะ" ฉันถามตะกุกตะกัก 
                คิดดูเถอะ! ถ้าไอ้เด็กนั่นไม่หลับแล้วเกิดแรงฮึด จะฆ่าฉันให้ได้ ฉันจะไม่ตายเหรอ>[ ]< สยองวุ้ย ใจเต้นไม่เป็นจังหวะแล้วเนี่ย ตึกๆ ตักๆ ตึก ตักๆ(มีเสียงหัวใจด้วย><)
               "หลับไปแล้ว เห็นตะโกนอยู่ตั้งพัก คงเหนื่อยอ่ะมั้ง"
                ถะ..ถึงกับตะโกนเลยหรอ~~ ตะโกนจะฆ่าฉันรึป่าวเนี่ย อย่างอันตราย(ฟุ้งซ่าน)
               "อ่า~~งั้นเดี๋ยวฉันจะมาใหม่นะ ^~^" ไปหละ" ฉันหันหลังกลับเตรียมจะออกจากห้องพยาบาล แต่ยัยกิ๊บดันเรียกซะก่อนน่ะสิ
               "ดูแลตัวเองด้วยนะ...เดี๋ยวฉันจะดูแลเด็กปี 2 คนนี้เอง ไม่ต้องห่วง^^" 
                ยิ้มอันใสซื่อบริสุทธิ์นี่ เป็นเครื่องหมายได้เลยว่ายัยนี่จะอยุ่ดูแลจริงๆ และคงดูแลจนหายเลย เย้!! ดีใจจังเล้ย มีเพื่อนช่วย(กำจัดภาระ)เนี่ย...
               แอด
        หลังจากที่เปิดประตูห้องพยาบาลออกมา ก็ดันไปเจอะไอ้คนปากหมา(หยาบคายที่สุด-คนเขียน) ที่แขนของเขามีเลือดโชกเต็มเลย เยอะกว่าเมื่อตอนนั้นซะอีก>O< หัวของเขาด้วยเลือดไหลย้อยมาถึงคางแล้วเนี่ย! อึดจริงๆ...
               "นะ...นายเทวา ทะ...ทำไมเลือดโชกซะขนาดนั้นo_O" ฉันตะโกนเสียงดังลั่น 
                หรือว่านี่จะเป็น...
                'พรหมลิขิตบันดาลชักพา~ ดลให้มาพบกันทันใด~ก่อนนี้อยู่กันแสนไกล~ พรหมลิขิตดลจิตใจ ฉันจึงได้มาใกล้กับเธอ~' เอ๊ย ไม่ใช่ๆๆ (>O< )( >O<)
               "อะ...อะไรนะ เทวาร์มาหรอ>O<" ยัยกิ๊บแสล๋นหน้าออกมาหาฉัน
                พลาดไปแล้วววว +0+
               "อะ...เอ่อขอเข้าไปในห้องพยาบาลก่อนได้มั้ยครับ^^ พอดีว่าเลือดจะหมดตัวตายแล้วน่ะ" เขาพูดเสียงหวานจ๋อย 
                อ๊ายยยย แกทีฉันหละพูดหยาบคาย แต่ทียัยกิ๊บพูดหวานซะจนหมดทะลวงใส้แล้วเนี่ย! เฮอะ
               "ดะ...ได้ค่ะ พี่เทวาร์ -//////-" ยัยกิ๊บหน้าแดงเถือก แล้วก็หลบแต่โดยดี
                แกยังไม่รู้จักตัวตนของมันหรอก ยัยกิ๊บ...ถ้ารู้แล้วแกจะรู้สึกแบบฉันเป๊ะๆ
               "เอ่อ...คุณก็ด้วยนะ^^" เสแสร้งแกล้งทำ ชิส์ 
               "เอาดิ ถ้านายผ่านฉันเข้ามาได้ก็เข้าไปเลย" ฉันยกแขนขึ้นดันขอบประตู หึๆ มีทางเดียวเท่านั้นแหละ ที่นายจะเข้าไปได้คือ...ผลักฉันยังไงหละ(มารร้าย)
               "ง่ะ =[ ]= นี่ฉันเลือดจะหมดตัวตายอยู่แล้วนะ เธอยังจะมาเล่นอะไรแผลงๆ แบบนี้อีก!!!" เขาตะโกนใส่หน้าฉัน เชื่อเลยความอดทนของเขาคงเหลือน้อยเต็มทีแล้วหละ
               "เห็นมั้ยหละแก นิสัยของซุปเปอร์่สตาร์ในดวงใจของแกไง เห็นมั้ย นิสัยที่แท้จริงของเทวาสุดหล่อที่แกเอาแต่พร่ำเพรียกเรียกหาไง^^" ฉันยิ้มเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น 
                ฉันแอบเห็นนายนั่นหน้าเสียด้วยหละ ที่โดนความอดทนของตัวเองเล่นงานน่ะ
               "......" ยัยนั่นเงียบ แถมดึงฉันเขาไปในห้องพยาบาลนั่นอีก แรงเยอะชะมัดเลย
               ">O< อ๊ายยย แกทำอะไรของแกเนี่ย!!" ฉันตะโกนโหวกเหวก ดีนะที่ไม่มีคนอยู่ในนี้ นอกจากเด็กปี 2 คนนั้นน่ะ - -

                                                     -เทวาร์ / Tewar-

         ชีวิตของผมทำไมมันทุเรศอย่างงี้วะเนี่ย! ช่วยยัยจอมจุ้นจนบาดเจ็บเนี่ย>_< แล้วก็นะผมอุตส่าห์จะมาทำแผลกับนอนพักที่ห้องพยาบาลแท้ๆ แต่ดันเจอยัยนั่นจนได้...แถมไม่ได้เจอกันดีๆนะ...เลวสุดๆเลยหละ เอ่อ ผมหมายถึงยัยนั่นน่ะ -*- อยู่ๆก็มากันประตูไว้ไม่ให้ผมเข้า 
         อ๊ากกกก ยัยนั่นกล้าดียังไงมากันประตูไม่ให้ผมเข้าเนี่ย!!!!! แถมยังกวนประสาทผมอีก เช่น
               'เอาดิ ถ้านายผ่านฉันได้ก็เข้าไปเลย' ในที่สุดความอดทนผมหมดเกลี้ยง
               'ง่ะ =[ ]= นี่ฉันเลือดจะหมดตัวตายอยู่แล้วนะ เธอยังจะมาเล่นอะไรแผลงๆ แบบนี้อีก!!!' จนในที่สุด ก็มีผู้ใจดีช่วยดึงยัยนั่นเข้าไปในห้อง ทางเข้าจึงว่าง>_< เธอใจดีจังเลย หน้าตาก็(น่ารัก)สุดๆไปเลย
                ผมแอบเห็นยัยนั่นทำหน้าไม่พอใจด้วยด้วยแหละ ฮ่าๆ สะใจที่สุดเลย
               "ยัยแกจะขวางพี่เทวาร์เขาทำไมเล่า!! เห็นมั้ยว่าเขาบาดเจ็บอยู่น่ะ"
               "เอ่อ...ไม่เป็นไรหรอกครับน้อง..."
               "กิ๊บค่ะ ^O^ " น้องกิ๊บยิ้มหวานให้>O< น่ารักจังเยยครับ กรี๊ดดด(จะกรี๊ดทำบ้าอะไรยะ)
               "อ่า ครับน้องกิ๊บเพื่อนน้องกิ๊บคงจะเล่นๆล่ะมั้ง ฮะๆ" ยัยนั่นต้องหาว่าผมเสแสร้งอยู่แน่นอน...มันก็จริงแหละ ผมกำลังเสแสร้งอย่างมากมาย 
                แต่ที่น้องกิ๊บน่ารักนี่เป็นเรื่องจริงน้าาา>O<V
               "ชิ เสแสร้งอยู่ได้ ดารามันเป็นอย่างนี้ทุกคนเลยรึไงกันนะ"
                กวนประสาทอีกแล้วนะ ยัยจอมจุ้น-*- เดี๋ยวพ่อจะคิดบัญชีให้เสร็จสรรพเลย ฮึ่ม~  
               "แกมาดูแลน้องปี 2 เลยย อยากแกล้งพี่เทวาร์เขาดีนัก ส่วนพี่เทวาร์ก็ตามมาเลยค่ะ" น้องกิ๊บลากยัยนั่นเขาไปหาเตียงๆหนึ่ง 
               "อ่า...ครับ"
               "งั้นเดี๋ยวฉันมานะคะ^^ ไปเอาอุปกรณ์ทำแผลก่อนน่ะค่ะ"
               "อ่า...ไม่เป็นไรครับน้องกิ๊บไปพักเถอะ เดี๋ยวคาบต่อไปก็เริ่มแล้วไม่ใช่หรอ*.* "
                ผมพูดสุภาพ รับรองครั้งนี้ไม่ได้เสแสร้งแต่อย่างใด!
               "เอ่อ...แล้วใครจะทำแผลให้ล่ะคะ" น้องกิ๊บถามเสียงหว๊านหวาน
               "เดี๋ยวพี่ให้ยัยนั่นทำให้ก็ได้ เพราะอีกคนเขาหลับอยู่ไม่ใช่เหรอไง" เหอๆ เธอเสร็จฉันแน่ ยัยจอมจุ้น :P
               "อ่า...งั้นก็ได้ค่ะ ส่วนแกยัยพีส ถ้าแกแกล้งพี่เขาอีกโดนเชือดแน่-v+"
               "ย่ะ...แล้วทำไมต้องเป็นฉันด้วยเล่า!! เออๆๆ" ยัยนั่นชื่อพีสเหรอเนี่ย*-* ว้าว งั้นเราก็พูดชื่อยัยนั่นได้แล้ว>< 
               "ไปล่ะ" กิ๊บ

  [แอด]

               "เหอะๆ มาทำแผลให้ฉันซะดีๆ" ผม
               "แล้วทำไมฉันต้องทำแผลให้นายด้วยเล่า! เป็นง่อยรึไงยะ" พีสแหวใส่ เจ็บจี๊ดเลยอ่ะT^T
               "ต้องฉันพูดขอร้องใช่มะ! เธอเป็นคนให้ฉันเองไม่ใช่รึไง แผลนี้น่ะ" ผมแหวใส่
                แหวมามันต้องแหวกลับ ถึงจะเท่าเทียมกันไม่มีใครได้เปรียบเสียเปรียบ -v-
               "ใช่!!"
               "ก็ได้...น้องพีสสุดสวยครับ*0* ช่วยทำแผลให้พี่เทวาร์สุดหล่อคนนี้หน่อยซี่่ นะน้าาาา*0* " ผมออดอ้อนเต็มที่ โฮ่ๆ ก็ผมเป็นนักแสดงนี่นา~~ เรื่องแค่นี้กระจอกจะตาย
               "นะ...นี่นายรู้จักชื่อของฉันได้ยังไง!"
                 รู้สึกว่ายัยนั่นจะทำหน้าตกใจเล็กน้อย แถมพูดเสียงสูงอีกต่างหาก ผู้หญิงมันเป็นอย่างนี้ทุกคนเลยรึไงกันเวลาตกใจน่ะ -0- 
               "ถ้าเธอไม่ทำแผลให้ฉัน ฉันนี่แหละจะป่าวประกาศว่าเธอเป็นคนใจไม้ไส้ระกำ ไร้สึนึกทำฉันเจ็บแล้วไม่พาไปห้องพยาบาล หน้าด้านเกินใครเดินหนีไปอย่างไม่ใยดี มีแต่ความเล...."
               "พอๆๆๆๆๆ จะด่าไรนักหนาวะ เออ ทำแผลให้ก็ได้พอใจยัง"ยัยนั่นก็เดินหน้ามุ่ยเป็นตูดแมวไปเอาอุปกรณ์ยาที่อยู่ไกลลิบลิ่ว 
                อิอิ สมน้ำหน้า นี่เป็นผลตอบแทนที่เธอทำให้ฉันเสียหน้าต่อหน้าเพื่อนของเธอ สะใจจริงๆๆ(ซาตาน)

.....สักพักหนึ่ง.....  
   
               "โอ๊ยๆๆๆ เบาๆหน่อยเซ่!"
               "จะโอดครวญไปทำเพื่ออะไร ฉันก็ทำแผลให้แล้วนี่..ไม่พอใจรึไง" ยัยนั่นพูดกระชากเสียง ฮ่วยย ผู้หญิงอะไรเนี่ยมือหนักชะมัดยาดเลย
               "โอเคๆๆ รีบทำให้เสร็จเลย"
                 ว่าแล้วยัยนั่นก้รีบพันๆๆ มัดๆๆ แปะๆๆ (ศัพท์อะไรของมันเนี่ย)
               "โอเค! เสร็จสักที โอยปวดหลัง" ยัยนั่นทำท่าบิดตัวไป-มา
               "งั้นฉันหลับหละนะ เหนื่อยจริงๆเล้ยย" ผมหลับตาลงอย่างช้าๆ และผ่อนคลาย
                ผมไม่อยากจะบอกเลยว่างานแสดงนี่เหนื่อยเป็นบ้า!
               "ย่ะ หลับไปเลย หลับห้ามตื่น ฟื้นห้ามมี หนีห้ามพ้น ตายๆไปซะ!!!" ยัยนั่นสาดคำพูดอันเจ็บแสบออกจากปากอีกแล้วTOT ยัยผู้หญิงปากจัด ปากคม ปากใบมีด
               "ฟี้...."

หลังจากที่ทำแผลให้นายเทวาร์เสร็จฉันก็ชะเง้อคอมองเด็กปี 2 ที่หลับเป็นตายอย่างสงสารช่างต่างกับมองนายเทวาร์ที่มองอย่างสมเพช ก็แหงล่ะค่ะเด็กปี 2 มันไม่เห็นมีพิษภัย แต่นายเทวาร์นี่ฤทธิ์โค-ตะ-ระ เยอะเลย!
       อา~~ ฉันก็ชักจะง่วงแล้วนะเนี่ย -0- หาวววว เออใช่! โทร.บอกยัยกิ๊บก่อนดีกว่าว่าให้จดเลกเชอร์ให้ด้วย เกือบลืมไปเลย ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดเบอร์ยัยกิ๊บ
                ตู๊ดๆๆๆ
               "ฮัลโหล กิ๊บแกจดเลกเชอร์ให้เค้าด้วย"
               <อืมๆ แกไม่บอกเค้าก็จดให้อยู่ ว่าแต่แกเถอะดูแล 2 คนนั้นให้ดีหละเพราะแกเป็นคนสร้างแผลให้น้องนั่น และอีกคนเขาก็เจ็บปางตาย> ยัยกิ๊บสั่งรวดเดียวจบ
               "เวอร์อ่ะ มันไม่ตายง่ายๆหรอกเทวาร์น่ะ แค่นี้นะ" ฉันพูดม้วนเดียวจบเช่นกัน 
                มันเปลืองค่าโทร.อ่ะ ค่าหนมยิ่งน้อยๆอยู่ เฮ้อ~ หลับดีกว่า ฟี้~

.....1 ชั่วโมงผ่านไป.....
 
               "อืม~ ฉันหลับไปนานแค่ไหนแล้วเนี่ย~" ฉันพึมพำอยู่คนเดียว แล้วฉันก็ค่อยๆเดินไประหว่างเตียงของคนทั้ง 2 ฉันมองดูหน้านิ่งๆ ของรุ่นน้องปี 2 อย่างเงียบๆ 
                ใบหน้าขาวๆ ที่ตัดกับผมสีดำเงา ช่างดูสงบนิ่งอะไรเช่นนี้ และอีกด้านหนึ่งก็คือเทวาร์ซูปเปอร์สตาร์ดาราดัง(คิดได้ไงวะเนี่ย!)นั่นเอง
                 ผมของเขาเป็นสีเทาเข้ม สงสัยว่าคงไปย้อมมาซึ่งดูจะเข้ากันได้ดีกับไปหน้ารูปไข่สีขาวที่ขาวพอๆกับของเด็กปี 2 นั่น พวกเขา 2 คนดูดีจริง -.,- ฉันค่อยเดินเข้าไปนั่งข้างเตียงของเทวาร์ อืม หมอนี่หลับจริงหรือปลอมเนี่ย ถ้าจริงล่ะก็เราชิ่งดีกว่า>O<
       แต่ว่าเขากลับคว้าคอฉันก้มลงมาแตะริมฝีปาก เขาค่อยลืมตาขึ้น...ดวงตาสีน้ำตาลเข้มของเขาดูอ่อนโยน และขี้เล่น....แต่หลังจากแตะกันได้ไม่นานนัก พวกเราก็เหมือนแม่เหล็กต่างขั้วที่ดึงดูดให้เข้าหากัน และเขาก็บรรจงจูบฉันอย่างแผ่วเบา และอ่อนโยน
                  เฮือก จะ...จูบงั้นหรอOoO!!! ม่ายยยย(สติฟื้นคืนอย่างสมบูรณ์)
                "นะ...นี่นาย" 
                "โถๆ แค่เล่นๆเอง^O^" เขายิ้มแย้ม
                  งั้นที่เขาหลับก็แกล้งงั้นสิ ฉันเสียรู้ไอ้หื่นนี่เหรอ>////<
                 "แต่ฉันไม่เล่น!! ถ้าแค่แตะปากล่ะก็ไม่ว่า....อะไรมากหรอก แต่นี่มันจูบแรกของฉันนะ" ฉันกรี๊ดใส่หน้าเขาอย่างโกรธเคืองปนความเขินอาย(?)
                 "เหอะน่า ฉันก็ไม่ได้ทำมิดีมิร้ายอะไรเธอสักหน่อยนี่-3-" 
                 เพี๊ยะ
                 "นายพูดกับฉันอย่างนี้เหรอ นายทำให้ฉันเสียตัวนะรู้มั้ย" ฉันตบหน้าเขาไป 1 ฉาด ช่วยไม่ได้หาเรื่องเอง ฮึ่ม~~
                 "ถ้าแค่จูบนี่เป็นการเสียตัว ถ้าเกิดมีสัมพันธ์ลึกซึ้งมันจะเรียกว่าอะไรหละ" เขาถามอย่างกวนประสาท ฮึ่ม~ 
                 "นายอยากโดนตบอีกรอบใช่มั้ย!" ฉันถามอย่างสะกดกั้นอารมณ์อันรุนแรงเอาไว้
                 "ก็เอาดิ ถ้ากล้าอ่ะ :P" เขาแลบลิ้นอย่างกวนประสาท หนอยยย
                  เพี๊ยะ 
                  เพี๊ยะ 
                  ผัวะ
                 "เป็นไงหละ ชอบใช่มั้ยครั้งนี้น่ะ" ฉันตอกกลับหลังจากที่ตบไป 2 ฉาด ซ้าย-ขวา แถมอีก 1 หมัด กลางหน้าเลย ฮ่าๆๆๆ
                 "ซาดิสม์จังเลยนะเธอเี่นี่ย!!" เขาทำหน้างอน พลางนวดหน้าที่โดนฉันตบไปด้วย เห็นได้ชัดเลยว่าจากใบหน้าขาวเกลี้ยงนั้นมีรอยแดงซึ่งเป็นรูปมืออยุ่ที่แก้ม 2 ข้าง
                 "อ๊ากกกกกก ขาโพ้มมT^T" 
                  อยู่ๆเด็กปี 2 นั่นก็ตื่นขึ้นมา 
                 "เฮือก...จะแหกปากทำไม!!" ฉันแหวใส่...ก็มันน่ามั้ยหละ คนหนึ่งก็กวน..ส่วนอีกคนก็ส่งเสียงดังอยู่ได้>O<!!!
                  "เอ๋? ใช่พรีเทย์ป่าวน่ะ หน้าคุ้นๆนะ" อยุ่ไอ้บ้าเทวาร์ก็พูดขึ้น
                  "เสียงอย่างนี้ อย่าบอกนะว่าพี่เทวาร์น่ะ!" เด็กนั่นพูดด้วยน้ำเสียงตกใจ
                   อะไรกันเนี่ย รู้จักกันหรอกเหรอ...งั้นเราก็ไปพักได้อ่ะสิเนี่ย ให้เขาดูแลกันเอง เหอๆ ขาเป๋(พรีเทย์) กับแขนเป๋(เทวาร์) อะไรจะเข้ากันได้เยี่ยงนี้ อิอิ ฮิฮิ โฮะๆ อุบะอุบะ(ผัวะ-โดนคนเขียนตบหน้าคว่ำ หัวเราะอะไรของมันเนี่ย- -)
                  "งั้นพวกนายดูแลกันเองแล้วกันนะ^O^ ไปล่ะ จะรีบไปเรียนคาบต่อไป" ฉัน
                  "ไม่ให้ไป! ฉันไม่ให้เธอไปไหนทั้งนั้น" เขาพูดเสียงแข็ง อ๊ายยย แถมยังจะมาจับมือฉันอีกต่างหาก >O< เจ็บโว้ยจะจับอะไรแรงนักหนาาา TOT
                  "ก็ฉันจะไปอ่ะ นายจะทำไมฉันก้มีเรียนเหมือนกันนะ...ฉันไม่ยอมเรียนซ้ำเหมือน'เจ้หลิน'หรอกไม่อาววว" 
                  "หลินงั้นเหรอ เฮ้ย ไม่ใช่หรอกน่า!ไม่ใช่แน่นอน...ถ้าเธอจะไปฉันจะบอกให้หมดเลยว่าเธอจูบกับฉันน่ะ พอแฟนคลับของฉันรู้ก็จะมารุมกระทืบเธอ" เขาพึมพำกับตัวเองเบาๆ แต่อยู่ระเบิดตกผิดฝั่งหมอนั่นดันมากระซิบขู่ฉันเฉยเลย >O<!!! 
                  ทีแล้วก็ขู่เรื่องจะป่าวประกาศว่าฉันใจดำ! ครั้งนี้ก็จะขู่เรื่องจูบอีก ฮึ่ยย! ฉันเอาคืนให้สาสมกับที่นายทำกับฉัน
                 "ได้! นายอยากจูบกับไอ้เด็กปี 2 พรีเทย์นักนี่ งั้นก็เชิญจูบสมใจเลย" ว่าแล้วฉันก็เอามือข้างที่ไม่โดนล๊อกผลักหัวเขาไปหาพรีเทย์ แต่อะไรมันจะชั่งเหมาะเจาะอย่างนี้ เด็กนั่นเตรียมจะถาม หมอนี่เตรียมจะร้องห้าม...แต่มันก็ไม่ทันเสียแล้ว
                  พวกเขาได้จูบกันแบบประกบปากเลย >O< ฮิฮะๆๆ สะใจจริงๆเลยโว้ยย
                 "อื้อ~ พี่จะทำอะไรเนี่ย!>////<" พรีเทย์
                 "พี่ไม่ได้จะทำอะไรแกเลยโว้ยย-////- ยัยนั่นผลักพี่มานี่หว่าา" เทวาร์
                  ฉันไม่อยากจะบอก แต่ก็ต้องบอกว่า...ฉันแอบเห็นพวกเขาหน้าแดงด้วยล่ะ 
                                       
          และตั้งแต่ตอนนั้นเป็นต้นมาจนถึงตอนเย็นไม่มีใครปริปากพูดเลยสักนิด...แม้แต่ตัวของฉันเองก็ตาม พวกนั้นก็คงจะเขินหละมั้ง เหอะๆ ยิ่งกว่าฉันอีกนะเนี่ย(นึกถึงตอนที่จูบกับเทวาร์โดยไม่ได้คิดอะไร...สักเท่าไหร่)
                  คนปากจังเลยวุ้ย อยากพูดๆๆๆๆๆ
                 "เฮ้ ฉันกลับบ้านล่ะนะ"
                 "ฉันก้จะกลับแล้วเหมือนกัน อยู่กับเธอแล้วมีแต่เรื่องเสียหายรวมถึง...เสียจูบครั้งนี้ด้วย>W<" กล้าพูดแฮะ =V= "TOT ใครก็ได้ก่อนที่จะกลับอ่ะ ไปเอาค้ำให้ผมที~ ผมเดินด้วยขาตัวเองมายยด๊ายย>O<" เหอๆๆ ฉันจะเป้นคนดีสักวันก็ได้~ 
                "เดี๋ยวฉันไปเอามาให้ละกัน อย่างน้อยก็ไถ่โทษที่ทำกับนายไว้นะ..พรีเทย์" ว่าแล้วฉันจึงเดินไปหยิบไม้ค้ำให้พรีเทย์
                "งั้นฉันกลับหละ...อย่าไปเที่ยวไหนล่ะแก ไม่งั้นไอ้เซโล่อัดยับแน่" ทันทีที่เขาพูดจบก็เดินออกจากห้องพยาบาลไปอย่างเงียบเชียบ โดยมีของฝากเล็กๆน้อยๆจากฉันติดตัวไปด้วยคือ แถ่นๆ แทน แท๊น
                 1.รอยตบและต่อย 3 รอย
                 2.ผ้าพันแผล 1 แขนและ 1 หัว
                 3.(ไม่อยากบอกเลยอ่ะ-*-)จูบแรกของฉัน 1 นาที
                 ฉันนี่ชั่งมีน้ำใจมากมายยยเสียเหลือเกิ๊นนนน
                "คร๊าบบบ  งั้นผมกลับหละรุ่นพี่ -0-" ตามออกไปด้วยพรีเทย์ แต่คงจะเดินช้ากว่าเทวาร์หน่อยอ่ะนะ เพราะเขาขาเป๋!!!
                 แต่พรีเทย์ก็ได้ของฝากกลับไปเหมือนกันน๊าาาา ฉันไม่ลำเอียงให้เทวาร์คนเดียวหรอก นั่นก็คือ... คือ... คือ...(จะคืออะไรนักหนาวะ)
                 จูบที่ 2 ของเทวาร์นั่นเอง เอง เอง(เสียงสะท้อน) ซึ่งผู้ที่บงการอยู่เบื้องหลัง(ผลักหัว)นั่นก็คือ...ฉันเองไง ^O^_v  ในที่สุดฉันก็ออกจากห้องพยาบาลเป้นคนสุดท้าย เศร้า~ อยากรู้จริงๆเล้ยย ว่าทำไมอาจารย์พยาบาลต้องป่วยวันนี้ด้วยฟะ!

                                                              [ที่หอพัก]

                "เฮ้อ~~ มีแต่เรื่องบ้าบอเข้ามาไม่หยุดหย่อน" ฉันเดินเหนื่อยหน่ายไปยังเตียงอันแสนนุ่มนิ่มเพื่อพักผ่อน  แต่หลังจากที่ฉันล้มตัวลงนอนเสียงโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น โชว์คำว่า 'เจ้หลิน' -0- ชาตินี้จะได้พักแบบสงบๆมั้ยเนี่ย!!
                When you're gone ~
                "ว่าไงเจ้หลิน! มีไรโทรมาซะเย็นเชียว" 
               <ก็อยากรู้ว่าเป็นไงบ้าง...ดูแลหนุ่มหล่อตั้ง 2 คนแน่ะ คงเหนื่อยสินะ>
                 ใช่ เหนื่อยมากๆๆ ด้วย
                "อืม นิดหน่อย...เฮ้ยย เจ้รู้ได้ไงอ่ะ!!!!!!"
               <ไปเที่ยวกันนะ เจอกันที่คาราโอเกะBB-BubBle...เดี๋ยวเจ้เลี้ยงเอง>
                "อืม...หา!!! ฉันไม่.."
               <ติ๊ด> ฉันน้ำตาตกในอย่างแรงT_T ทั้งที่อยากจะนอนแทบตาย ดันต้องไปร้านคาราโอเกะ T^T ชีวิตใครมันจะซวยเท่าฉันอีกเนี่ย(ชีวิตคนแต่งไงT^T กะซิกๆ)  เฮ้อออ เอาเถอะๆ ไปแต่งตัวดีกว่า-0- อย่างน้อยก็ได้ร้องคาราโอเกะแหละวะ... ฉันจึงรีบแต่งตัวอย่างรวดเร็ว ไม่อยากจะบอกว่า...ฉันไม่ได้อาบน้ำ..น้ำ...น้ำ(เสียงก้อง)
                 อายคนอ่านจัง>//////< กรี๊ดดดดดดดด

                                                           
[ฺฺBB-BubBle]      

          ณ ตอนนี้ฉันก็มายืนจังก้าอยู้หน้าร้านคาราโอเกะชื่่อดังในชุดที่แสนจะเรียบง๊ายยย เรียบง่าย คือ เสื้อยืดเขียวเข้มสวมทับด้วยเสื้อกันหนาวสีเหลืองขี้ และสวมด้วยกางเกงยีนขายาวสีฟ้าเข้มซึ่งอาจจะดูหลากสีสันไปหน่อยก็เถอะ ส่วนผมก็ถักเปียด้วยยางรัดผมขนฟูฟ่องสีชมพูหวานแหวว>O<แล้วก็เอามือลูบผมให้ลงมาปรกใบหน้านิดหน่อย พร้อมกับสะพายเป้คู่ใจรูปหมูสีขาว
                  เอาหละ...เสียเวลาบรรยายเสื้อผ้าสีสันอันแสนฉูดฉาดของฉัััััััััันมามากพอแล้ว งั้นเราเข้าไปในร้านกันเลย Let's go!!! 
 
ห้อง 90/BB

                  ในที่สุดฉันก็มาถึงห้องที่เจ้หลินรออยู่...และมันก็คือห้องสุดท้ายที่ฉันจะต้องเคาะ! ฉันจึงมันใจได้เลยว่ายัยเจ้บ้าต้องอยู่ในนี้อย่างแน่นอน ล้านเปอร์เซ็น!!!!
                   แอด
                   ฉันเปิดเข้าไปภายในห้องอย่างถือวิสาสะ เพราะว่ามันต้องเป็นห้องของเจ้หลินอย่างแน่นอน ย๊ากกก
                  "มาแล้วหรอ...ยัยพีส>v< ปล่อยให้รอตั้งนานแน่ะ" แล้วเพราะใครหละยะ ที่เลือกห้องบนสุด ในสุดน่ะ!
                  "เออ! เหนื่อยโว้ยย เลือกห้องที่มันหาง่ายกว่านี้หน่อยไม่รึไง ยัยเจ้หลินบ้า ชิส์"
                  "โอ๋ๆ โอเคๆ เจ้ผิดเองที่เลือกห้องที่หายากT^T ต่อไปนี้เดี๋ยวจะเลือกห้องล่างสุดเลย หายโกรธกันนะ"
                    ดีมากกก >..<
                   "ก็ได้ หายโกรธก็ได้-0-เห็นแก่เจ๊หรอกนะเนี่ย"
                   "ย่ะ! แล้วจะร้องเพลงไรกันดี...เอาเพลงนี้ดีกว่าน้ำเต็มแก้ว ดีมะ" 
                    อืม~ เอาเพลงอะไรดีนะเนี่ย
                   "ไม่อ่ะ มันเก่าไป...เอาที่มันทันสมัยหน่อยดิ ไม่ก็สนุกๆหน่อย...ฟังเพลงเศร้ามากมันหดหู่นะ" ฉันพูด
                   "งั้นก็แล้วแต่แกเลยแล้วกันยัยพีส"
                     เสร็จโก๋-.,- หึๆ หุๆ เหอๆ

.....22.30 น. .....
 
          ฉันกับเจ้หลินผลัดกันร้องเพลงของกันและกัน จนฉันเริ่มง่วงงง หาววววววว
                   "เจ้หลิน ฉันกลับบ้านกลับหอก่อนนะไปหละ=0=" ฉันขอตัวกลับบ้าน(หออ่ะแหละ)
                   "จะรีบกลับไปไหนอ่ะ อยู่เป็นเพื่อนกันก่อนดิ" เจ้หลินดึงมือฉันไว้เมื่อฉันทำท่าจะลุกออกจากเก้าอี้
                     โหยยย คนง่วงจะตายอยู่แล้วว=0= หาววว เห้นมั้ยเนี่ยหาวในใจก็ได้ด้วยเนี่ย!
                   "โห่ คนง่วงจะตายอยู่แล้วนะ...ตาปรือแล้วเนี่ยเห็นมั้ย" ฉันเอามืออีกข้างนึงชี้ที่ดวงตาที่แทบบจะมองไม่เห็นอะไรอยู่แล้ว
                   "เออๆ งั้นแป๊บ...อ๊ะ มาพอดี แป๊บนะ" ยัยเจ้นั่นก็ลุกขึ้นรับโทรศัพท์ของตัวเอง ส่วนฉันทิ้งตัวลงนอนบนโซฟาช่วงรอยัยเจ้หลินคุยโทรศัพท์ อา~ แอร์เย็นสบาย ฟี้~~
                   5 นาทีผ่านไป ไวโคตรๆ
                   "เฮ้ พีสตื่นได้แล้ว...ไม่กลับบ้านรึไง"
                   "อืม~"ฉันที่ค่อยมีสติขึ้นมาหน่อยก็ล้มตัวลงไปนอนต่อ ก็มันสบายนี้นา~
 
                                                          -เทวาร์/Tewar-

          ผมโดนยัยเพื่อนซี้คนหนึ่งสั่งให้มารับที่หน้าร้านคาราโอเกะบ้าอะไรก็ไม่รู้ ชื่อโคตรแปลกเลยหละ BB-Blackberry อะไรเทือกนี้หละมั้ง(ฺBB-BubBle ย่ะ) และยัยเพื่อนบ้าก็ปล่อยให้ผมรออยุ่หน้าร้านตั้งนานจนในที่สุดก็...ทนไม่ไหวแล้วโว้ยยยยยย
                    รอมาตั้งหนึ่งชั่วโมงแล้วน๊าาาTOT เพื่อนอะไรเนีี่ยไม่เคยเห้นใจกันบ้างเล้ย...ตัวเองบอกให้เค้ามารอตอนสามทุ่มครึ่ง แต่นี่มันตั้งสี่ทุ่มครึ่งแล้ว T^T ไม่เคยรักษาสัญญา อย่างนี้มันต้อง...โทร.!
                   ตู๊ดๆๆๆๆ
                   <ฮัลโหลล ว่าไงจ๊ะ...มาถึงแล้วหรอ> หลินเพื่อนซี้กลอกเสียงหวานจ๋อย
                   "เออ! ถึงตั้งแต่ชั่วโมงที่แล้วแล้วโว้ย" ผมตะโกนใส่ยัยเพื่อนซี้ทันที 
                    ความจริงก็ไม่อยากพูดแบบนี้หรอก...อารมณ์มันพาไปน่ะ
                   <โถๆ น่าสงสารงั้นนายก็ขึ้นมารับหน่อยสิ ฉันเดินลงไปไม่ไหวT_T> 
                     คนไรวะเนี่ย! ให้คนอื่นรอแล้วยังจะให้ขึ้นไปรับอีก-W- ฮึ่ม~
                    "เออ ก็ได้วะ ติ๊ด" แล้วผมก็กดวางสายไปโดยไม่สนใจปลายสายว่าจะรู้สึกยังไงแม้แต่สักนิดเดียว 
                      แล้วผมก็เดินขึ้นไปบนตึกสูงเสียดฟ้านั่นโดยเร็ว
                    
                     10 นาที ผ่านไป
                    "มาแล้วหรออ วาร์" ยัยหลินลากเสียงหวาน -0- ผมเดาได้ว่ามันคงเป็นเสียงที่ละลายใจชายได้เลยทีเดียว แต่คงไม่ใช่สำหรับผู้ชายอย่างผม -v-+ปิ๊งๆๆๆ
                    "อืม ปะ..กลับกันได้แล้ว อุตส่าห์เสียเวลามารับเธอนะเนี่ย! " ผมส่งเสียงแว้ดๆ ใส่ สงสัยใช่มั้ยล่ะว่าผมมาถูกได้ยังไง ก็ยัยนี่น่ะชอบห้องที่อยู่บนสุด ลึกสุด พูดง่ายๆยัยนี่ชอบยืนอยุ่ที่จุดสูงสุด
                     ก็ผมเป็นเพื่อนยัยนั่นมาตั้งแต่เด็กนี่นา แบบว่าจำความได้ปุ๊บเป็นเพื่อนกันปั๊บ อะไรประมาณนี้
                    "ไม่กลับอ่ะ...ฉันแค่จะให้นายช่วยพายัยนั่นกลับหน่อยสิ" เธอชี้ไปยังผู้หญิงที่นอนหลับตาพริ้มอย่างสบายอยู่ตรงโซฟา -..- ดูหน้าคุ้นๆแฮะ
                    "อ้าว...ทำไมให้ฉันพาเขากลับหละ-..- ฉันไม่รู้จักเธอคนนั้นสักหน่อย"
                    "มัันเป็นเพื่อนฉันเอง...เออน่ะ ไปส่งมันหน่อยไป๊" อยากไปส่งอยู่หรอกนะ แต่กลัวเขาจะเข้าใจผิดอ่ะสิ +~+ 
                    "น่าๆๆ นี่ก็ดึกแล้วด้วย ถ้าให้ยัยนี่กลับบ้านเองก็คง...อันตรายแย่น่ะสิ" หลินพูดออดอ้อนเหมือนลูกหมาขอข้าว(ทำไมไม่เปรียบเป็นลูกแมวน้อยน่ารักวะ?)
                    "ก็ได้ๆ งั้นบอกที่อยู่มาดิ...เดี๋ยวจะไปส่ง" ผมรับคำออดอ้อนแต่โดยดี ก็ถ้าขืนอยู่นานผมได้หลงเสน่ห์ยัยนี่กันพอดี>////< 
                     ผมเดินเข้าไปอุ้มเธอที่หลับไหลขึ้นมาอยู่ในอ้อมอกอันแข็งแกร่งของผม -..- 
                    "ก็อยู่ที่หอใกล้ๆ หอของฉันอ่ะแหละ" 
                     โอ้ ใกล้ๆนี่นา ^O^ แค่ครึ่งชั่วโมงก็ถึงแล้ว
                    "อืม..." ผมก็เดินออกจากห้องไป แต่ก็ไม่วายหันมาถาม
                    "แล้วเธอจะกลับบ้านกับใคร...ผู้หญิงหรือผู้ชาย"
                    "-0- หวงฉันมากนักรึไง พูดเหมือนเป็นพ่อฉันเชียว" 
                     ก็ยอมรับอยู่หรอกนะว่าดูแลตัวเองได้ แต่กลางค่ำกลางคืนอย่างนี้...โดนฉุดแน่นอน ยิ่งถ้าเป็นพวกแฟนของเธอแล้วเนี่ย! ไว้ใจไม่ได้สักคน!!!
                    "ไม่ได้หวง! แต่ห่วงต่างหาก แล้วเธอจะกลับกับใครฮะ..หลิน"
                    "แหมๆ ดีจังมีคนเป็นห่วงด้วย >O< แต่ก็นะ เป็นปรกติ"
                     ฉันต้องการแค่คำตอบบบบบบ
                    "หลิน-ไม-ริน-เนะ!!! ฉันต้องการแค่คำตอบ" ผมพูดชื่่อของเธอทีละพยางค์ และพยายามสะกดกั้นอารมณ์โกรธเอาไว้ -*- ทำไมเธอต้องกวนประสาทฉันด้วยนะยัยหลิน...
                    "โอเคจ้าๆ ฉันกลับกับเฟส...แฟนคนใหม่่ของฉันเอง"
                    "ทำไมต้องกลับกับผู้ชาย! ไม่รู้จักระวังเนื้อระวังตัว...ถ้าเกิดมันฉุดเธอไปทำมิดีมิร้ายขึ้นมาจะทำยังไง ไม่คิดว่าพ่อแม่ของเธอจะต้องเสียใจรึไงที่ลูกสาวโดนฉุดน่ะฮะ!! " การสะกดกั้นของผมหายไปทันทีที่ได้ยินชื่อและฐานะของคนที่เธอจะกลับด้วย ฮึ่ม~~
                    "เธอไม่รู้รึไงว่าไอ้เฟสมันน่ะมีแฟนแล้วน่ะ" ผมตะคอก แต่ก็เบาที่สุดล่ะนะ เพราะผมยังไม่่ลืมว่ายังมีสาวที่หลับอยู่ในอ้อมอกของผมอยู่>///<
                    "ฉันรู้...ก็เขามาขอฉันเป็นแฟนเองนี่นา เอาเถอะน่าอีกแค่วันเดียวเดี๋ยวก็เลิกกันแล้ว...ฉันว่านายไปส่งยัยนี่ก่อนจะดีกว่านะ...วาร์"
                    "งั้นก็เรื่องของเธอก็แล้วกันเกิดอะไรขึ้นอย่ามาว่ากันทีหลังก็แล้วกัน" ผมพูดเสียงอ่อน และเดินออกจากห้องคาราาโอเกะไป ก็ตรงดิ่งไปที่่รถสปอร์ตเปิดประทุนสีดำมันเงาของผมทันที
                      ชั่งเธอก็แล้วกันคนอุตส่าห์เตือนเพราะหวังดี เฮอะ!