FRIEND

เนื้อเรื่อง

#MINHOON

แม่น้ำฮันสถานที่แสนสวยที่ไม่ว่าใครมาก็ทำให้รู้สึกดีเสมอ รวมถึงผมด้วย แต่ไม่ใช่กับวันนี้

“ เราเลิกกันเถอะ ”

.

.

.

“ อืม ” นี้เป็นครั้งแรกในชีวิตของผมที่รู้สึกเจ็บปวดมากมายขนาดนี้ ทำไมกัน...ทำไมผมต้องถูกทิ้ง ฮึก..

ได้แต่ร้องไห้อยู่ในใจเพราะตอนนี้สภาพผมไม่ต่างจากวิญญาณที่ไร้ความรู้สึก ผมยังคงยืนแข็งทื่ออยู่ที่เดิม

“ ซึงฮุน..อี ซึงฮุน ” เสียงเรียกจากคนที่พึ่งบอกเลิกผมสะกิดให้ผมหลุดจากภวังค์

“  ห๊ะ หืมม? ”

“ นายโอเคใช่มั้ย..เห็นเงียบไปหนะ ”

“  อืม ฉันเข้าใจนายซึงยุน ” ผมฝืนยิ้มให้คังซึงยุนอดีตคนรักของผม..นายจะต้องไม่เห็นว่าฉันเสียใจ..

“ ขอบคุณนะ ซึงฮุน ”

 “ รีบไปเถอะ จินอูคงรอนานแล้วหละ ” ตอนนี้ขอบตามันร้อนเหมือนน้ำตาจะเริ่มไหลออกมา..

“ งั้นฉันไปก่อนนะ ”

“ อะ..อืม ” ไม่ทันได้พูดอะไรต่อ คังซึงยุนก็เดินออกไปแล้ว หึ..ขอให้มีความสุขกันมากๆนะ ซึงยุน จินอู

ฮึก..ฮืออ ผมห้ามมันไม่อยู่แล้วน้ำตามันไหลอาบแก้มทั้งสองข้างจนตามองไม่เห็นอะไร ร่างกายเริ่มรู้สึกอ่อนแรง

ทำให้ผมทรุดลงไปกับพื้น หูทั้งสองข้างก็อื้อไปหมดจนไม่ได้ยินเสียงอะไร รู้แค่ว่าผมเจ็บมาก ทำไม..ทำไมนายทำแบบนี้กับฉัน.. ซึงยุน ..จินอู

.

.

.

.

“ เมื่อไหร่จะกลับมานะ ” ผมมองดูนาฬิกาที่ตอนนี้จวนจะเที่ยงคืนเข้าไปแล้ว นายทำอะไรอยู่นะซึงฮุน ผมนั่งรอรูมเมทของผมที่เป็นทั้งเพื่อนสนิทและคนที่ผม แอบชอบ นี่ถ้าไม่ติดว่ามีแฟนแล้วผมจะจีบให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย ฮึย! รักข้างเดียวก็งี้แหละครับ แค่เห็นเค้ามีความสุข ผมก็ยอมหมดแหละ แมนจิงๆ ซง มินโฮ !!

“ ฝนตกหรอเนี่ย ”ผมนั่งรออยู่นานฝนก็เริ่มตกลงมา เริ่มเป็นห่วงคนของผมแล้วสิ โอ๊ะ ซึงฮุนไม่ได้เอาร่มไปซะด้วยสิ

ผมหยิบร่มแล้วออกจากคอนโดทันที ดีนะที่คอนโดอยู่ใกล้แม่น้ำฮัน ซึงฮุนกับผมไปเดินเล่นด้วยกันทุกวันเลยครับ แต่ติดที่วันนี้ดันนัดใครไว้ก็ไม่บอก แถมไม่ให้ผมไปด้วยอีก นึกแล้วมันก็น้อยใจนะ L

“ ซ...ซึงฮุน ” ผมรีบวิ่งไปดูร่างบางที่ร้องไห้กลางสายฝน นายเป็นอะไร.. ทันทีที่ผมเข้าไปร่างบางก็โผลเข้ากอดอย่างแรง ผมตกใจเล็กน้อย ก่อนจะกอดตอบ ตอนนี้ผมรู้สึกสับสนมึนงงไปหมด ใช้เวลาอยู่นานร่างบางก็เอ่ยขึ้น

“ เรากลับกันเถอะ ” เสียงสั่นเบาๆ ดังขึ้นในอ้อมกอด ผมเห็นท่าไม่ดีเลยพาซึงฮุนกลับคอนโดทันที

.

.

จมูกแดงๆและดวงตาที่บวมแสดงถึงคนที่ผ่านการร้องไห้อย่างหนัก ยิ่งผมเห็นมาจากคนตรงหน้ามันทำให้ผมรู้สึกเจ็บแทน

ใคร..ใครทำอะไรนายอีซึงฮุน!!

“ ไปอาบน้ำก่อนมั้ย เดี๋ยวเป็นหวัดนนะ ” ผมทำใจให้เย็นลงเพราะเป็นห่วงคนตรงหน้ามากกว่า

“ อืออ ” ซึงฮุนพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไป ผมมองตามร่างบางก่อนจะหันกลับมาคิดกับตัวเอง

ทำไมผมถึงเจ็บแบบนี้ล่ะ ใครกันที่ทำให้นายเสียใจได้ขนาดนี้...

.

.

.

น้ำจากฝักบัวไหลกระทบร่างกายทำให้จิตใจเย็นลงพลางคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้น น้ำตาผมหยุดไหลแล้ว แต่ดูเหมือนจะไม่มีให้ไหลแล้วมากกว่า ผมรู้สึกโดดเดี่ยว รู้สึกเหมือนโดนหักหลัง แต่ไม่ได้รู้สึกอกหักเลยสักนิด ทำไมนะ.. ผมสะบัดหัวไล่ความคิดเล็กน้อย ก่อนจะแต่งตัวแล้วออกมาจากห้องน้ำ

“ ย๊า นัมแทนายบอกฉันถูกแน่นะ ทำไมมันเค็มงี้เนี่ยย ” เสียงมินโฮดังขึ้นมาจากในครัว ดูเหมือนกำลังจะทำอาหารและคงให้แทฮยอนช่วย สองคนนี้สนิทกันจังเลยนะ..อยู่ดีๆความรู้สึกโดดเดี่ยวก็ประทุขึ้นมาอีกครั้ง

ผมตัดสินใจเดินไปสูดอากาศนอกระเบียงพลางคิดถึงเรื่องที่ผ่านมา มินโฮ นัมแท จินอู ซึงยุน เพื่อนสนิทของผม ทุกคนคือคนที่ผมรัก แต่วันนึงซึงยุนกับผมก็เริ่มความสัมพันธ์ที่แปลกไปจากเพื่อน จริงๆมันก็ไม่ได้ราบรื่นอะไรหรอก เราทะเลาะกันแทบทุกวัน ทุกครั้งที่ทะเลาะซึงยุนก็มักจะไปหาจินอู.. ผมไม่ได้เกลียดสองคนนั้นหรอก แต่ผมเกลียดตัวเองที่นิสัยไม่ดี คงไม่แปลกที่ทุกคนจะทิ้งผมไป สำหรับผมมินโฮเป็นเพื่อนที่ผมไว้ใจและสนิทมากที่สุด ทุกครั้งที่อยู่กับมินโฮผมรู้สึกสบายใจ

แต่มันยิ่งทำให้ผมกลัว..กลัวว่ามินโฮจะทิ้งผมเหมือนคนอื่น

“ มาทำไรตรงนี้ หาตั้งนาน ” ผมสะดุ้งขึ้นเมื่อนคนที่อยู่ในความคิดยืนเรียกผมอยู่ ทันทีที่หันไปผมก็สวมกอดคนตรงหน้าโดยไม่รู้ตัว ไม่รู้ทำไม..แต่มันอยากกอด

“ มินโฮ ฉันเลิกกับซึงยุนแล้วนะ ” ผมพูดขึ้นในขณะที่สวมกอดอยู่ ก่อนจะผละออกมาพร้อมยิ้มให้คนตรงหน้า

“ นี่อย่าทำหน้างั้นสิ ฉันไม่ได้เป็นอะไรแล้ว ลืมมันไปเหอะ ” มินโฮทำหน้าไม่ค่อยดี ผมเลยพยายามพูดให้สบายใจ แต่ก็จริงที่ผมไม่เป็นอะไรแล้ว ตอนนี้ผมไม่ได้รู้สึกเสียใจเลย ผมคงชินแล้วหละมั้ง

คนตรงหน้าดึงผมเข้าไปกอดอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ผมรู้สึกอบอุ่นใจ รู้สึกได้ถึงความจริงใจที่ส่งผ่านมา ผมชอบกอดนี้จัง ตอนนี้ผมรู้สึกดีมากๆเลย ขอบคุณนะ มินโฮ J

.

.

.

“ หอมจัง นายทำเองแน่หรอ ฮ่าๆๆ ” ผมยกซุปสาหร่ายที่ไปขอสูตรจากแทฮยอนมา ผมทำเองเลยนะเนี่ย แต่ดูเหมือนคนตรงหน้าจะไม่เชื่อ แถมยังหัวเราะใส่อีก เฮ้ออ ชอบทำให้น้อยใจอยู่เรื่อย

“ จำไว้เลยนะ วันหลังจะไม่ทำให้แล้ว ” แมนๆเข้าครัวนี่ไม่ใช่สไตล์ครับขอบอก

“ โอ๋ ล้อเล่งๆ งอนเป็นตุ้ดไปได้ ” หัวใจกระตุกเลยครับ ดูสิมาอ้อนผมแถมเอาหน้ามาถูกแขนอีก อีซึงฮุนคนเดิมกลับมาแล้วสินะ  

“ งั้นรีบกินเลย เดี๋ยวซุปเย็นหมด ” พูดจบไอ้คนขี้อ้อนก็รีบไปกินทันที ผมมองดูท่าทางของอีกคนยิ้มๆทำตัวน่ารักอีกแล้ว

“ อร่อยนะเนี่ย อิ่มแล้วคร้าบบ ” กินเสร็จก็ยิ้มกว้างใส่ ดวงตาที่จะมองไม่เห็นอยู่แล้วยิ่งตี่ขึ้นไปอีก น่าแกล้งชะมัด

“กินฟรีไม่ได้นะต้องมีรางวัลสิ”

“ รางวัลอะไรไม่มีหรอก :P ” ทำไมแบ๊วงี้เนี่ย ใจไม่ดีเลย หึหึ

“ อ๊ะ ม..มินโฮ ” ผมดึงคนตรงหน้ามากอด พร้อมหอมแก้มดังฟอดไปหนึ่งที หมั่นไส้จิงๆนี่ยังน้อยไปนะ อีกคนก้มหน้าอยู่ในอกผมไม่ยอมเงย ไม่รู้ว่าเขินหรือโกรธกันแน่

“นี่..ต่อไปนี้ไม่ต้องร้องไห้อีกแล้วนะ” ผมเริ่มพูดจริงจิง ทำให้อีกคนเงยหน้าขึ้นมามองอย่างสงสัย

“ ไปนี้ฉันจะดูแลนายเอง อีซึงฮุน ” ผมส่งสายตาที่จริงใจให้อีกคน หวังว่าคนตรงหน้าจะรับรู้

“ ก็ลองดูสิ ” น้ำเสียงที่ท้าทายพร้อมใบหน้าที่ยิ้มแย้มทำให้ผมสบายใจขึ้นมา ค่อยดูนะนายจะหนีไปไหนไม่รอดแน่

 อีซึงฮุนของซงมินโฮ