คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : -Short Fic Exo- ::Gone:: Xiumin X Yoo jung
Gone...
#เปิเพลามไป้วยน้าา
-เ้าวันหนึ่-
เ้าวันนี้ผมนั่เรียนเปียโนที่ฤหาสน์ามปิ ผมทำยัี้ทุวันนมันเป็นิวัรประำอผมไปแล้ว แ่สมาธิในารเรียนเปียโนอผม็้อบล เมื่อผมหันไปมอหิสาวนนึที่ำลัเินเ้ามาในฤหาสน์แห่นี้ ท่าทาอเธอูแปลๆ ไม่มอแม้อไม้ามทา ไม่แม้แ่ะมอเ้ามาในระที่ผมำลัอเธออยู่
“นี้...ั้ใเรียนหน่อยสิ อย่าวอแวเ้าใมั้ย” ุรูที่สอนเปียโนอผมุ พลาเอาไม้ีเ้าที่เปียโน
“รับ” ผมล่าวอบ พลาหันลับมาเรียนเปียโนามเิม แ่รู้มั้ยว่าสายาอผมยัเหล่ไปมอเธอลอ
สายาอผมยัมอไปที่เธอ เธอเอ็มาเรียนเปียโนเหมือนับผมแ่สายาอเธอ็ยัไม่มอแม้แ่ีย์เปียโน เธอเป็นอะไรันนะ?
เวลาผ่านไปนเวลาเรียนเปียโนอผมบล ผมทำารเ็บโน้เปียโนที่เรียนวันนี้ลในเป๋สีำอผม เธอนนั้นเอ็เ่นัน ูเหมือนเธอ็ะเรียนบแล้ว
ผมำลัเินไปที่ประูทาออพลาินยาเพื่อไม่ให้โรหัวใอผมำเริบ ใ่แล้ว...ผมเป็นเป็นโรหัวใ ผมเินไปเรื่อยๆนเือบถึทาออเธอนนั้น็เินสวนทามา สายาอเธอ็ยัเป็นเ่นเิม ไม่มอสิ่รอบ้าใๆ ไม่แม้แ่มอผมที่เินสวนทาับเธอและำลัมอเธออยู่
“หันหน้าไปทานู้นสิ ทาอออยู่ทานู้นนะ” ุรูที่เินามผมมาเหมือนะเห็นว่าผมมอเธอนนั้น เลยันเ้าทีแนผม
“รู้แล้วน้า ผมแ่อยารู้ว่าเธอเป็นอะไร” ผมอบไป พลาี้ไปที่เธอนนั้น
“เธอไม่เป็นอะไรหรอน้า ไปไ้แล้ว” รูพลัผมแรึ้น นั้นทำให้ผมเริ่มรำา
“เห้!! รู้แล้วน้า” แล้วผม็เินออาฤหาสน์หลันี้ไป
-เ้าวันที่สอ-
รถอผมแล่นมาอที่หน้าฤหาสน์หลัเิมเหมือนับทุวัน ุลุที่เป็นนูแลฤหาสน์้มลล่าวทัทาย ผมึ้มลเพื่อทัทายลับพลาึเป๋ที่ไหลให้สูึ้น
ผมนั่ลที่เปียโนสีำัวเิมที่ผมเล่นมันทุวัน แ่ผม็้อะัเมื่อสายาอผมหันไปเห็นเธอนนั้นำลัโนุรูอเธอีเ้าที่ไหล้าย
ลูอม 3 เม็หล่นลที่พื้น เธอนนั้นลมานั่ที่พื้นพลาวานหาลูอมที่หล่นลเมื่อี้ เมื่อผมเห็นเ่นนั้นผม็หันไปหาุลุนเิมพลาี้ไปที่เธอแล้วถามว่า...
“เธอมอไม่เห็นเหรอรับ”
“ู่ววว” ุลุนนั้นอบลับมาแ่เพียลมที่ออมาาปาเท่านั้น
ผมมอรอบๆัวเมื่อผมเห็นว่าไม่มีใร ผม็เินเ้าไปนั่ลที่เ้าอี้เปียโน้าๆเธอพลานั่เล่นเปียโน เธอเอ็ะรู้แล้วว่าผมมานั่้าๆเธอ เพราะใบหน้าอเธอูร่าเริึ้น แ่ผมเหมือนไ้ยินเสียใรอีนำลัเินเ้ามาในห้อ ผมึลุไปแอบที่หลัเปียโนอเธอ นที่เินเ้ามา็ือุรูอเธอนี้เอ ุรูมอไปรอบๆเพื่อหาว่ามีใรอยู่ในห้อมั้ย แ่ำอบที่ไ้ือวามว่าเปล่าและรอยยิ้มอเธอนนั้นที่ิว่านที่เินมาือผม
เมื่อผมโผล่ึ้นมามอ้ายมอวาแล้วเห็นว่าไม่มีใร็ออมานั่้าๆเธอเ่นเิม อ่า...แู่เหมือนว่าโรหัวใอผมะำเริบอีแล้วเมื่อผมเริ่มแน่นที่อ้า้าย ผมึเอายาึ้นมาินเพื่อไม่ให้อาารมันรุนแรไปว่านี้...
“นายเป็นอะไรเหรอ” เสียอเธอนนั้นล่าวึ้นเพราะเสียยาที่ระทบเ้าับวทำให้ผมหันไปที่เธอ
“ไม่มีอะไรหรอ” ผมอบเธอพลาเอื้อมไปหยิบลูอมสีแึ้นมา “อ้าปาสิ...”
ผมป้อนลูอมเ้าไปที่ปาอเธอ นิ้วอผมไปสัมผัสที่ริมฝีปาทำให้เธอยิ้มึ้นอายๆ ผมมอไปที่นิ้วอผมที่สัมผัสับริมฝีปาอเธอเมื่อรู่มันทำให้ผมรู้ใสั่นและอยาะูแลเธอึ้นมา ผมว่าผมำลัรัเธออยู่ละ
-เ้าวันรุ่ึ้น-
ผมแอบพาเธอออมาาฤหาสน์ที่ราเรียนเปียโน้วยันทุวัน มอ้ายมอวาเมื่อเห็นว่าไม่มีใรผม็วัมือเรียเธอทั้ๆที่ยัมอทาอยู่ ผมลืมสนิทเลยว่าเธอมอไม่เห็นเลยหันไปึมือเธอมา
เรานั่ที่เ้าอี้ยาวหลัฤหาสน์ มืออเธอสัมผัสเ้าที่ใบหน้าอผมและนั้นทำให้ผมและเธอยิ้มึ้นมา ผม่อยๆเลื่อนมืออเธอมาที่อ้า้ายอผมเพื่อสื่อให้เธอรู้ว่าผมำลัรัเธออยู่ แู่เหมือนว่าโรหัวใอผมะำเริบอีรั้ ผมึหยิบยาออมามอและำลัะินยา แ่...รูอผมเ้ามาเห็น ึโทรเรียนมา่วยลาผมออไป ผมรู้สึทรามานเหลือเิน แ่ผมะไม่ทิ้เธอไปไหน ผมรัเธอ ผมะปป้อเธอ ผมพยายามะลับไปหาเธอแ่็โนึลับไป
ูท่าทานที่รู้เรื่อทั้หมะเป็นรูอเธอเอ เมื่อผมถูึออไปุรูอเธอ็มอลมาาฤหาสน์ เธอรู้แล้วว่าผมเป็นโรหัวใ รู้แล้วว่าผม้อินยาและเธอิว่าผมยัไม่ไ้ินยาแล้วทำวยาไว้แถวนั้น เธอนนั้นึ้มลวานเพื่อะ่วยหาวยาอผม น้ำาเธอ่อยๆไหลลทีละหย
ผมเห็นันั้น็พยายามออแรเพื่อะลับมาหาเธอ และอยาะลับไปุมมือเธอ ลับไปบอเธอว่าผมยัโอเ ไม่ว่ายัไผม็ะลับไปหาเธอ เธอที่ยัไม่รู้ว่าผมโนลาออไปพยายามหาว่าผมอยู่ที่ไหน ภาพรหน้ามันทำให้ผมรู้สึว่าเธอเป็นห่วผมมา ผมอยาะูแลเธอและอเธอไว้แน่นๆ แ่มันทำเ่นนั้นไม่ไ้
วันเวลาผ่านไป ห้อเปียโนห้อเิม็ยัเป็นเ่นเิม วลูอมวเิม็ยัวาอยู่ที่เิมเพียแ่ลูอมนั้นมันไม่อยู่แล้วเท่านั้น
เธอนนั้นนั่ถือวยาอผม รอว่าเมื่อไหลผมะลับมาหาเธอ เธอ นั่ เิน และนอนอยู่ในห้อไปมาสัพัให่ ารรออยอเธอ็สินสุลเมื่อเธอไ้ยินเสียเปิประูอใรบา เธอรู้อยู่แล้วว่ายัไ็้อเป็นผม น้ำาอเธอเริ่มลอเ็มเบ้าไปหม ผมเินเ้ามาในห้อเปียโนห้ออเธอ นั่ลที่เ้าอี้อเธอ บรรเลเพลเพลนึึ้น ผมพยายามะบอเธอว่า ผมรัเธอ ผ่านบทเพลที่ผมำลัเล่น บทเพลไ้ถูบรรเลไปเรื่อยๆใบหน้าอเธอูมีวามสุึ้น แ่แล้วบทเพล็หยุลผม็หมสิไปเพราะไม่ไ้ินยา รอบยิ้มอเธอหายไปแปลเปลี่ยนเป็นน้ำาแทน เธอไม่รู้หรอว่าเิอะไรึ้นับผม
ร่าอผมถูอุ้มไปยัรถเพื่อะส่ร่าที่แทบะไร้ลมหายใไปโรพยาบาล ุรูอเธอที่เห็นเหุาร์ทุอย่า ถอแว่นออ พลานั่ลที่เ้าอี้ที่ผมนั่เมื่อี้ บรรเลบทเพล่อาที่หยุลเมื่อรู่ นั้นทำให้เธอยิ้มึ้นอีรั้เพราะิว่านที่เล่นเปียโนอยู่อนนี้เป็นผม
บทเพลนี้เป็นบทเพลสุท้ายที่ผมะไ้เล่นให้เธอฟัและสื่อว่าผมรัเธอแ่ไหน ถึผมะเล่นมันไม่บ แ่มัน็เพลัวแทนอผมเพื่อที่ะบอว่าผมรัเธอ ถึผมะไม่อยู่แล้ว ยัไผม็ยัรัเธอ...
บ...
ความคิดเห็น