[Bleach] OS ❄ All for Hitsugaya Toshiro

ลำดับตอนที่ #1 : Hyōrinmaru || Dragon's Treasure

Dragon's  Treasure

สมบัติของเทพมังกร

PG || Drabble

Hyorinmaru x Toshiro

❄

[OST  Bleach Soundscape to Ardor]

_______________________________________

  ข้าผู้เป็นอมตะ จิตวิญญาณอันสูงส่งแห่งเทพมังกร สมบัติมากมายผู้คนปราถนาแต่มิอาจหยั่งถึง พลังที่ยิ่งใหญ่ บันดาลฟ้าอากาศพลันพัดหวนราวมีดคมกริบ มิมีผู้ใดครอบครองมันนอกเสียจากข้าจะเป็นผู้ให้

หากแต่สำหรับข้า สมบัติใดก็ไร้ความหมายหากมิอาจครอบครองสมบัติชิ้นสำคัญของข้าได้ เพียงสิ่งเดียวที่สามารถเติมเต็มจิตวิญญาณข้า

“เด็กน้อย ชื่อของข้า..”

“อะไรน่ะ ข้าไม่ได้ยินอะไรเลย!”

เด็กน้อยผอมแห้งนัยน์ตาประกายสดใสพิสดารในห้วงภวังค์ ผู้ยืนอยู่เบื้องหน้าพลังอันยิ่งใหญ่แห่งข้า แสงสว่างราวกับตะวันตกลงผืนพสุธาอาจทำให้เขาตาพร่า ลมหนาวแผ่กระจายเสียดผิวอาจทำให้คนรอบข้างของเขามีคืนที่ลำเค็ญ แต่ข้ามิอาจรออดทนคอยอีกต่อไป

“จงฟังชื่อของข้าให้ดี!”

ชื่อของข้า..

ไดกุเร็น เฮียวรินมารุ

เมื่อรู้ชื่อของข้าแล้ว ความชอบธรรมในตัวข้าจะเป็นของเขาเพียงแต่ผู้เดียว

แม้เขาจะเป็นเพียงเด็กชาย แต่ในฐานะสมบัติของข้านั้นเขาไม่ควรมีสิ่งใดที่มิอาจครอบครอง เขาจะต้องได้มันมาทั้งหมดสิ้น จบโรงเรียนยมทูตภายในปีเดียว ไต่ขึ้นลำดับได้เป็นหัวหน้าหน่วยอายุน้อยที่สุดในประวัติกาล แต่อย่างไรก็ยังไม่พอ

“ข้าเป็นถึงหัวหน้าหน่วยที่สิบ แต่กลับไม่สามารถปลดปล่อยสวัสดิกะ”

“....”

“บางทีข้าก็คิดว่าช่างไม่เหมาะที่ข้าจะได้ครอบครองพลังของเจ้าเอาเสียเลย”

ข้าเฝ้ามองเขามาตลอดเวลาจากภายใน ความว้าเหว่ โดดเดี่ยว อดกลั้นเพื่อรับผิดชอบตำแหน่งอันยิ่งใหญ่ ทุกอย่างล้วนมาจากแรงผลักดันของจิตวิญญาณเบื้องลึกของข้า โลภะที่เห็นแก่ตัวอันไม่มีสิ้นสุด

“หากเจ้าพูดกับข้าได้สักหน่อยละก็คงจะดีไม่น้อย”

เว้นแต่ขีดจำกัดของร่างกายที่ยังเด็กของเขาไม่สามารถรับแรงกดดันไปได้มากกว่านี้ อย่างน้อยที่สุด ประสงค์ที่อยากจะพัฒนาจนสามารถตอบโต้ปลอบประโลมได้อย่างใจปราถนา

มีเพียงกลิ่นอายเย็นเท่านั้นที่โอบไอพัดวนบอกเขาว่าข้ายังคงอยู่ตรงนี้เสมอ

จนกระทั่งวันที่ข้ามิเคยคาดคิดมาถึง สูญเสียความนึกคิดไปหมดสิ้นด้วยบงการของมุรามาสะ ซัมปาคุโตผู้ทรยศ เป็นการปลดปล่อยรูปร่างแท้จริงพร้อมกับความทรงจำที่ถูกปิดผนึก โดยอ้างว่าได้ให้อิสระแก่พวกเราอย่างแท้จริง แต่ถึงกระนั้น จิตวิญญาณเบื้องลึกของข้าก็รู้ดีว่านั่นมิใช่ความจริง แม้จะสูญเสียความทรงจำไปหมดแล้วไฉนข้ากลับยังโหยหาถิ่นฐานที่แท้จริงยิ่งกว่าเดิม

“เจ้านายที่ข้าตามหานั้นย่อมแข็งแกร่งสมพลังของข้า หาใช่เด็กน้อยเช่นเจ้า”

เป็นประโยคที่ผิดมหันต์ในวันที่เผชิญหน้าและเข้าปะทะ สมบัติอันล้ำค่าที่ข้าพยายามปกป้องมานานกลับถูกท้าทายด้วยตัวข้าเอง ความโง่เขลาของข้าครั้งนั้นยังเป็นเหตุการณ์ให้จดจำมิอาจลืม ข้าที่ถูกเด็กน้อยเตือนสติถึงความชอบธรรมที่เขามีในตัวของข้าเพียงผู้เดียว

“จงสถิตเหนือฟ้าเหมันต์ เฮียวรินมารุ!”

โซ่จันทร์ครึ่งเสี้ยวสะท้อนแสงขาวหิมะทั่วผืนฟ้าแผ่นดินเป็นหนึ่งเดียว เช่นเดียวกันกับอัตลักษณ์ของเขาและข้าอันไร้ที่ติว่าแตกต่างกันอย่างใด

แรงพุ่งเข้าใส่เร็วดั่งพายุไร้ความลังเลสมตำแหน่งหัวหน้าหน่วยพิทักษ์แห่งศตวรรษ ใบมีดเงาสะท้อนแช่แข็งจ่อลำคอต่อหน้าข้าไม่เขยื้อนเข้าใกล้ไปกว่านั้น ดวงตาประกายน้ำทะเลลึกจ้องเขม็งไม่หลบเลี่ยง

“เฮียวรินมารุ จงจดจำชื่อของเจ้า!”

กาลเวลาถูกแช่แข็งท่ามกลางประกายน้ำแข็งที่โอบล้อมพวกเรา ความเป็นหนึ่งเดียวที่ลบเลือนความรู้สึกโหยหาของข้า หล่อหลอมเข้ากับผู้เดียวที่มีสิทธิ์ครอบครองจิตวิญญาณข้าโดยสมบูรณ์

“ข้าไม่ใช่เด็กน้อยอย่างที่เจ้าเรียก”

..ข้ารู้ดี

“ชื่อของข้าคือ ฮิซึกายะโทชิโร่”

สัมผัสไออุ่นของผู้เป็นนายเป็นสิ่งเดียวที่ทำให้ข้าลาจากจิตวิญญาณอันโดดเดี่ยวหนาวเย็น ในวงแขนของข้า สมบัติอันล้ำค่าที่ไม่ว่าใครหน้าไหนก็ไม่สามารถละมันไปได้อีกครั้ง ข้าจ้องมองเปลือกตาหลับพริ้มอันไร้เดียงสาในบัดนี้และพบว่าความแข็งแกร่งสมน้ำสมเนื้อมิใช่สิ่งที่ข้าค้นหา เพียงเขาผู้เดียวที่เป็นถิ่นฐานของข้า ข้าจะปกป้อง สนับสนุน ดูแล มอบให้ทุกสิ่งไม่มีข้อยกเว้นแม้แต่ข้อเดียว

ข้ามองนิ่งอีกครั้งด้วยใจอันลึกซึ้ง ตัดสินใจแน่วแน่

หากปฐพียังไม่สูญสลาย มันจะไม่มีวันปล่อยเขาไปจากอ้อมแขนของข้า

ฮิซึกายะ โทชิโร่

______________________________________________

แต่งด้วยความคิดถึง + อารมณ์ชั่ววูบเลยจริงๆค่ะ กลับไปดูตอนมุรามาสะใหม่มารู้สึกอยากหยิบขึ้นมาเขียนเลยทีเดียว5555

เรื่องนี้เป็นแดรบเบิ้ล เอาภาษาสวยงามไม่ได้ยาวยืดพล็อตอะไรมากเปิดตัวซอฟต์ๆไปก่อน หวังว่าจะชอบกันนะคะ

ถ้าชอบก็กดเฟบ คอมเม้นเป็นกำลังใจด้วยเน้ออ<3

TB