คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : HitsuKarin || ด้ายแดงแห่งโชคชะตา 1
運命の赤い糸 1 。
ด้ายแดงแห่งโชคชะตา 1
PG-13 | Short Fic (2-4ตอน)
Hitsigaya Toshiro x Kurosaki Karin
______________________________________________
ยมทูตมีความสามารถอยู่อย่างหนึ่งที่ไม่ได้บอกใครไว้ แน่นอนว่าเป็นเพราะมันไม่ได้สำคัญกับพวกเราเท่าไรนัก ความสามารถที่เรียกได้ว่าโคตรจะไร้ประโยชน์เลยและนั่นก็คือ...การมองเห็นด้ายแดงเห่งโชคชะตาของเหล่ามนุษย์
ยมทูตไม่มีด้ายแดงแบบนั้นให้เห็นความรักระหว่างชีวิตอันยาวนานของพวกเราจึงเป็นเรื่องยากที่จะทำนาย ส่วนพวกยมทูตเองก็ไม่ได้เห็นมันคล้องยั้วเยี้ยเต็มบ้านเต็มเมืองเวลาไปปฎิบัติงานที่โลกมนุษย์ มันจะปรากฏชัดเมื่อคนที่คู่กันนั้นอยู่ใกล้ๆเท่านั้น
อย่างครั้งแรกที่พบกับ คุโรซากิ อิจิโกะ ก็เห็นได้ชัดว่ามีด้ายแดงคล้องนิ้วก้อยโยงไปมาน่ารำคาญระหว่างการต่อสู้ แต่ต่อให้รกตาแค่ไหนมันก็ไม่สำคัญในการต่อสู้จึงต้องมองข้ามมันไป ในภายหลังก็เข้าใจว่าทำไมมันถึงชัดเจนขนาดนี้ทั้งที่เป็นเรียวกะมนุษย์ผู้เดียวในโซลโซไซตี้
"โทชิโร่คุงเห็นคุโรซากิมั้ยจ้ะ" เพราะหญิงสาวมนุษย์ผู้นี้ที่มีผมเฉดสีเดียวกันเป๊ะก็มีด้ายแดงคล้องอยู่บนนิ้วก้อยของเธอด้วย ถึงว่าสิ เป็นจุดสนใจต่อคนในโซลโซไซตี้อยู่ไม่น้อยเลย น่าเสียดายว่าจุดสนใจนี้คงจะจางหายไปเพราะพวกเขาจะกลับโลกมนุษย์ในวันพรุ่งนี้
"พักรักษาตัวอยู่ที่หน่วยสี่น่ะ"
"ขอบใจนะจ้ะโทชิโร่คุง"
เมื่อเธอหันหลังวิ่งไปยังหน่วยที่สี่ ด้ายแดงที่แกว่งไกวตามแรงวิ่งก็ยิ่งชัดเจนมากขึ้นเท่านั้น ข้าเผลอจ้องมองมันโดยไม่รู้ตัว
"เฮ้อ ถ้าพวกเราด้ายคล้องสัญลักษณ์แบบนั้นบ้างก็ดีสิคะหัวหน้า ข้าจะได้ไปตระเวนหาคนคนนั้น เห็นด้ายแดงผุดขึ้นตรงไหนก็คงหาสุดหล่อที่รอคอยได้ไม่ยาก"
"ไร้สาระน่ามัตสึโมโตะ" เธอทำหน้ายู่เมื่อข้าโบกมือไล่ให้เธอกลับไปทำงานไม่ยอมอยู่ให้คุยเล่นด้วย
"หัวหน้าขาาาา ผ่านศึกกันมาเยอะแล้วในวันที่สงบสุขก็ขอพักบ้างสิค้า" เป็นรองหัวหน้าที่อ้อนเสียงน่ารำคาญไม่สมตัวเสมอ
"ข้าไม่มีเวลาหรอกนะ ใกล้ถึงเวรที่จะต้องไปประจำการโลกมนุษย์แล้ว" นั่นก็แปลว่าระหว่างอยู่ที่นี่ต้องรีบจัดการให้คนในหน่วยทำงานให้มากที่สุด ตอนกลับมาจะได้ไม่มีงานท่วมหัวเพราะเจ้าพวกชอบเบี้ยวไปนั่งก๊งกันนั่นไม่เคยทำงานได้เรื่องได้ราวตอนที่ข้าไม่อยู่เลยซักที
"เอ๊ะ เมื่อไหร่เหรอคะ"
"อาทิตย์หน้า"
"ตายแล้ว งั้นข้าต้องรีบไปบอกคิระ! คิระหัวหน้าข้าไม่อยู่อาทิตย์หน้าเราไปซื้อเหล้าดองมาตุนกันเร๊วววววว"
"มัตสึโมโตะ!!!" ไม่เคยเข้าใจเลยจริงๆว่าต่อให้ทำโทษด้วยการตวาดใส่เท่าไหร่ เพิ่มให้งานหนักเท่าไหร่ ทำไมเธอไม่เคยจะจำ
"เอาน่าา ดื่มเลี้ยงฉลองก่อนที่จะไปส่งหัวหน้าไปทำงานไงคะ" เธอลากข้าเข้าไปกอดระหว่างร่องอกจนแทบจะหายใจไม่ออกแถมขยิบตาให้อย่างรู้ทัน เป็นวิธีทางอ้อมที่ไม่ให้โอกาสข้าปฎิเสธ
.
ในวันก่อนเดินทางก็โดนลากให้มาเลี้ยงฉลองกันจริงๆ ถึงจะไม่ใช่คนชอบสังสรรค์ดื่มจัด แต่เพราะเป็นหัวหน้าหน่วย โดยเฉพาะการมีรองหัวหน้าเป็นยัยรันงิคุก็เลยโดนคะยั้นคะยอกระดกลงคอไปเสียหลายจอก หมดไม่ทันหายแสบคอ จอกใหม่ก็ถูกยื่นมาจนแทบจะกรอกเข้าปากให้โดยไม่ต้องรับ
"ไม่เอาแล้ว!" ข้าปฎิเสธแข็งกร้าว แม้จะยังคงยืนอยู่ได้โดยโลกไม่เอียงแต่ก็รู้สึกว่าสูญเสียสติสัมปชัญญะส่วนสำคัญไปไม่น้อย
"หัวหน้าเมาแล้วชอบตวาดเหรอค้าาาา คืนนี้ทำมายดุจางง" ส่วนรองหัวหน้ามัตสึโมโตะก็เสียงยาน ลงไปเลื้อยอยู่กับพื้นซะเรียบร้อยสงสัยคราวนี้จะต้องเดินทางไปเองแบบไม่มีใครส่งอีกแล้ว
ประตูเชื่อมถูกเปิดขึ้นในอีกมุมของหน่วยที่10โดยมีเพียงข้าคนเดียวก้าวผ่านไปสู่โลกมนุษย์พร้อมผีเสื้อนรกนำทางเป็นเพื่อนเช่นเคย แต่คราวนี้เหมือนจะแปลกไปหน่อยตรงที่ดันไม่ได้มาโผล่หน้าบ้านอุราฮาร่า
ไหงมาโผล่ที่หลังคาบ้านของใครก็ไม่รู้ได้ล่ะเนี่ย!?
"แล้วบ้านของตาลุงนั่นอยู่ตรงไหนล่ะทีนี้" ต่อให้ข้าจะเคยมาโลกมนุษย์ก่อนหน้านั้นแล้ว แต่ตอนนั้นก็ยังไม่ได้เป็นหัวหน้าหน่วย ผ่านมาตั้งห้าสิบปีอะไรๆก็เปลี่ยนไปหมดจนพอมาลงผิดที่ตอนนี้ก็ไม่รู้ว่าควรจะไปตรงไหนดี
"ลงไปดูป้ายถนนก่อนละกัน" ไม่ใช่ปัญหาสำหรับยมทูตขั้นหัวหน้าอย่างข้าที่จะเคลื่อนย้ายอย่างรวดเร็วบนท้องฟ้า แต่ถ้าหลงทางไปไม่ถูกแบบนี้ก็ไม่รู้ว่าจะเดินวนบนฟ้าแบบไม่มีสัญลักษณ์อะไรบอกทางไปทำไม
ข้าใช่เวลากระโดดลงทีละชั้นอย่างเอื่อยเฉื่อยไม่มีอะไรที่ต้องรีบร้อน ไม่รู้ว่านั่นเป็นความคิดผิดมหันต์หรือความโชคดีอันน่ามหัศจรรย์กันแน่
"ด้ายแดงแห่งโชคชะตามาอยู่ที่ข้าได้อย่างไร!" ข้ายืนนิ่งอยู่บนคานหน้ากระจกบานหนึ่งหน้าบ้านริมถนนเมืองคาราคุระ แสงสะท้อนจากไฟริมถนนทำให้ข้าเห็นใบหน้าของตนเองอย่างชัดเจน แต่ที่ชัดเจนกว่านั้นก็ไม่มีอะไรมากไปกว่าด้ายแห่งโชคชะตาที่แดงสดเกินกว่าที่จะพลาดจากการสังเกตไปได้
เป็นเรื่องเล็กน้อยที่มิอาจมองข้าม ข้าก้าวพริบตาเข้าไปยืนข้างเตียงของมนุษย์ในห้องนั่นอย่างถือวิสาสะ
หญิงสาววัยแรกรุ่นผมตัดสั้นดำขลับกำลังหลับตาพริ้มอยู่ในห้วงฝันของตนเสียงหายใจแผ่วเบา นิ้วก้อยบนมือของเธอที่ประกบแน่นประกบหนุนหัวนอนอยู่นั้นมีด้ายแดงที่บัดนี้เข้มชัดเจนราวกับเชือกขนาดเล็กเส้นหนึ่งผูกแน่นพาดนิ่งตัดกับฟูกนอนสีขาวสะอาด
"เฮ้อ จะเป็นของข้าได้ไงเล่า สงสัยตาฝาดยังไม่หายสร่าง" เมื่อโล่งใจข้าก็ชูมือสูงเพื่อบิดแก้เมื่อยขบและกลับได้คำยืนยันที่น่าตกใจยิ่งกว่าเมื่อเหลือบไปมองอีกครั้ง
"เฮ้ย!" พอขยับมือไปมา ด้ายแดงเส้นนั้นกระเพื่อมไหวตามแรงชัดเจน
"ขะ ของข้ากับเด็กผู้หญิงคนนี้รึ"
ตอนนั้นข้าช๊อคจนสมองประมวลผลอะไรไม่ออก ได้แต่มองด้ายสีแดงชาดที่ผูกเราเข้าด้วยกัน ตอนนี้เห็นชัดยิ่งกว่าชัดเพราะเราใกล้กันเพียงแค่คืบเดียว ข้ามองมันสลับไปสลับมาอยู่หลายครั้งก่อนที่จะเปลี่ยนจุดสนใจไปที่ใบหน้าของคนตรงหน้า เป็นเรื่องแปลกอะไรขนาดนี้แต่ข้าก็อดมิได้ที่จะต่อต้านกับความรู้สึกที่ร้อยกว่าปีตั้งแต่เกิดมาไม่เคยรู้สึกเช่นนี้
ใจพลันอบอวลอุ่นขึ้นราวกับหยิบยกออกมาผิงไฟที่ทำให้ข้าโน้มตัวลงไปหาเธอโดยไม่รู้ตัว
และจุมพิตริมฝีปากเล็กนั่นอย่างเผลอไผล
"อืออ พี่อิจิอย่ากวน-" ประคองใบหน้าของเธอมองเหม่อค้างอยู่ได้ไม่นานก็สะดุ้งตกใจเพราะเสียงละเมออู้อี้ ข้าได้สติชักมือกลับแทบไม่ทัน
"เป็นบ้าอะไรไปแล้วห๊ะโทชิโร่!" ข้าสบถกับตนเองเสียงดังอย่างลืมตัว
สุดท้ายก็รีบร้อนก้าวพริบตาออกจากห้องนั่นไปอย่างรวดเร็ว ระหว่างก้าวไปอย่างไม่มีที่สิ้นสุดก็ใช้เวลาสงบสติอารมณ์เก็บความร้อนบนใบหน้าที่ข้ารู้ดีว่ามันต้องแดงเถือกอยู่แน่นอนให้หายไปก่อนที่จะไปถึงร้านอุร่าฮาร่า
สงสัยว่าจะสูญเสียสติสัมปชัญญะส่วนสำคัญไปไม่น้อยกับเหล้าพวกนั้นจริงๆ
ข้าบอกกับตนเองอย่างนั้น..
_________________________________________
ไทม์ไลน์เป็นช่วงก่อนที่คารินกับโทชิโร่จะเจอกันนิดนึงนะคะ//ก่อนเจอกันครั้งแรกแค่ไม่กี่วัน55
ชิปเป้อคู่นี้ยังเหลืออยู่ไหมคะ...เรานี่คือมี HitsuKarin เป็นเรื่องแรกตอนเด็กๆจนป่านนี้ก็อดไม่ได้มาแต่งใหม่;-;
เคมีเข้ากันดีที่สุดในโลกเลยค่ะ มีเจอกันแค่สองตอนเราก็วนดูสองตอนนั้นเป็นล้านรอบ55555
หวังว่าจะชอบกันน้าาา สามารถติชมได้เลย(หวังว่าจะไม่มีคำผิดอีกหรือปล่อยไก่พลาดอะไรอีก--แค่ก)
ความคิดเห็น