Spring time รักนี้ต้องมีลุ้น

ลำดับตอนที่ #1 : รักแรกพบใน ฤดูใบไม้ผลิ

นิวยอร์ก ประเทศสหรัฐอเมริกา

     ในห้องสมุดโรงเรียนดังแห่งหนึ่งใน   หญิงสาวรูปร่างสูงเพรียว จ้องมองใบไม้ที่กำลังร่วงลงมา

     “เฮ้อ~~ ทำไมฉันต้องคิดถึงเขาด้วย  ทำไมกันฉันไม่เข้าใจตัวเองเลย ”

ณ เมืองโตเกียว ประเทศญี่ปุ่น ในฤดูใบไม้ผลิ ที่ผ่านมา

     หญิงสาววัย  16 ปี  สองคนที่ใช้ชีวิตวัยรุ่นเหมือนเด็กมัธยมปลายทั่วๆไป  คนหนึ่งเป็นหญิงสาวหน้าตาดีอีกทั้งยังได้เป็น    girls cute  school  ที่หนุ่มๆหลงใหลเธอกันมากมาย  ผิวของเธอขาวดั่งหิมะในฤดูหนาว ผมของเธอที่มีสีดำเงางาม  อีกทั้งริมฝีปากของเธอยังเป็นสีชมพูอวบอิ่ม แถมตัวเล็กน่ารักน่าทะนุถนอม สมกับเป็นสาวแดนอุทัยโดยแท้ ช่างแตกต่างกับหญิงสาวที่นั่งข้างเธอตอนนี้ เพราะเธอนั้นหน้าตาไม่สวย อีกทั้งยังอ้วนดำและใส่แว่นอีกด้วย  ซึ่งที่พูดมานี้ก็คือตัวฉันเองส่วนผู้หญิงที่หน้าตาน่ารัก นั่นก็คือเพื่อนสนิทของฉันเองเธอชื่อว่า  มิคุระ โยวะ  ส่วนตัวฉันนะเหรอ มีชื่อเป็นขนมที่เป็นของขึ้นชื่อของญี่ปุ่น(แต่ได้ข่าวว่าเมืองไทยก็เป็นที่นิยมไม่เเพ้กันเลย) แม้สีผิวของฉันจะไม่ให้ก็เถอะ ฉันชื่อ คารานะโซดะ โมจิ เพื่อนในห้องเรียกโมจิ ส่วนคุณครูเรียกฉันว่าโมจัง  ตอนนี้ฉันกำลังนั่งอ่านหนังสือนิยายเรื่อง โมโมทาโร่  ทั้งๆที่เคยอ่านมาแล้วก็เถอะแต่นี้ไม่ใช่ประเด็นสำคัญเพราะที่ฉันมาห้องสมุดนี้ มีเหตุผลเดียวเท่านั้นก็คือ…

     “โมจิ”  เพื่อนสาวตัวกระจ่อยร่อยเรียกฉัน ขณะที่ฉันกำลังคุยกับตัวเองอยู่

     “อะไรหรอโยวะ” ฉันหันไปถามเธอ

     “ดูนั้นสินั้นพี่ริวงะนิ”  เพื่อนสาวชี้ไปไปยังข้างนอกกระจกใส ฉันหันไปดู

      “จริงด้วย >//< พี่ริวงะ “  ใช่แล้วเหตุผลที่สำคัญของฉันนะมันอยู่ตรงนี้ เพราะว่ารุ่นพี่ที่ฉันชอบเขาจะเดินผ่านห้องสมุดแห่งนี้ประจำ ส่วนตัวฉันก็ต้องจำใจทำมาเป็นเด็กเรียนนั่งอ่านหนังสือ ที่จริงแล้วฉันหลอกโยวะให้มาส่งฉันอ่านหนังสือที่นี้ประจำเลย   ส่วนยัยนี้ก็ชั่งไม่รู้อะไรบ้างเลย  

     “เอ่อโยวะฉันไปก่อนนะ”   ฉันทำท่าจะลุกออกจากเก้าอี้

    “อ้าวโมจิจะไปไหนล่ะ” โยวะทักท้วงฉันก่อนที่ฉันจะลุกจากเก้าอี้

   “เอ่อคือว่า ฉันว่าจะชวนพี่เขาไปกินข้าวด้วย แล้ววันนี้ก็ทำมาเผื่อพี่เขาแล้วด้วย”  ฉันยิ้มแบบเขินๆ ก่อนจะสอดส่องสายตาไปนอกหน้าต่างพลางดูคนที่กำลังเดินผ่านไป .

    ”ห๊า!”  โยวะทำเสียงแปลกใจ  “ว่าอะไรนะ พูดใหม่สิ”  โยวะยังไม่เลิกสงสัย

    “ ฉัน-จะ-ชวน-พี่-เขา-ไป-ทาน-ข้าว-ด้วย”   ฉันเน้นย้ำพร้อมทั้งตะคอกใส่หูของโยวะ

     “โอเค ได้ยินแล้วเบาๆ ก็ได้นะนี่มันห้องสมุดนะ” เอ่อใช่ลืมไปเลยฉันหันไปมองคนรอบข้าง ทุกคนที่นั่งรอบข้างหันมามองฉันเป็นตาเดียวกันอย่างพร้อมเพียง

      “ขอโทษค่ะ” ฉันยิ้มเจื่อนๆ ก้มหัวนิดๆแล้วหันหน้ากลับไปหาโยวะ  ถึงฉันจะดูบ้าๆแบบนี้ฉันก็อายเป็นนะ   เพื่อนสาวยักไหล่ใส่ฉันแบบช่วยไม่ได้

    “ เอ่อ…….โยวะฉันไปก่อนนะ เธอไม่ต้องรอนะ  ”  ฉันรีบลุกขึ้นก่อนที่ยัยนั้นจะพูดอะไรไปมากกว่านี้

      “โม~จิ~~~~~~~” เพื่อนสาวเรียกฉัน

    แต่ฉันไม่สน  ฉันวิ่งออกมาอย่างรวดเร็วราวกับติดจรวด

     “ เฮ้อสงสัยวันนี้ต้องกินข้าวคนเดียวสินะ จริงๆเลยโมจิเนี่ย” T^T โยวะทำหน้างอน เหมือนเด็กประถมด้วยหน้าตาที่น่ารักตามแบบฉบับของหล่อน

     วันนี้แหละที่ฉันจะได้คุยกับพี่ริวงะ  ตลอดสองปีที่ผ่านมา ฉันจะไม่ต้องกล้ำกลืนฝืนทนอดกลั้นความรู้สึกของตัวเอง วันนี้เป็นตายยังไงขอแค่ได้คุยกับพี่เขาสักครั้งเถอะ

     “แฮ่กๆ พี่ริวงะไปไหนแล้วนะ” ฉันหยุดพักหายใจ ลมหายใจแรงราวกับคนใกล้จะตาย -0-  ฉันพยายามมองหาพี่เขาเท่าไร แต่ก็ต้องพบกับความผิดหวัง เพราะไม่เจอ

    “เอาไงต่อดีล่ะเนี่ยเรา”  ฉันทำหน้าบูด สงสัยต้องกลับไปง้อโยวะกินข้าวด้วยซะเเล้วมั้งซะแล้วล่ะมั้ง

      ขณะที่ฉันกำลังจะหันหลังกลับ ฉันก็เห็นผู้ชายคนหนึ่งกำลังยืนมองต้นซากุระอยู่

    “คล้ายมาก คล้ายพี่ริวงะมากเลย”ทั้งรูปร่าง สีผิว จมูก ปาก คิ้ว กลิ่นด้วย=w= (ยัยโรคจิต)

    “ ใช่เลย  ใช่พี่ริวงะจริงด้วย”  ฉันเผลอพูดออกไปเสียงดังมาก

     ตอนนี้ตัวฉันแทบจะลอยไปในอากาศเลยก็ว่าได้ ฉันกระโดดโลดเต้นใหญ่  แล้วเต้นโยกย้ายส่ายสะโพกราวกับถูกหวยรางวัลที่หนึ่งก็ไม่ปาน

     แล้วฉันควรต้องทำไงต่อไปดีกับความรักครั้งนี้ ฉันควรเดินต่อไปหรือเดินหนีไป ตอนนี้ฉันมีทางเลือกอยู่สองทาง ฉันควรเลือกทางไหนดี แล้วบทสรุปความรักฉันจะเป็นอย่าไร ช่วยสนับสนุนฉันด้วยนะคะ  โปรดติดตามตอนต่อไปด้วยนะคะ J