Spring time รักนี้ต้องมีลุ้น
คารานะโซดะ โมจิ หญิงสาวหน้าตาบ้านๆอย่างฉันริอาจเอื้อมดอกฟ้าอย่าง ชิโนซากิ ริวงะเจ้าชายแห่งโรงเรียนที่เป็นถึงboy idol school ที่สาวๆหลายคนหมายปองสุดท้ายความรักของฉันจะเป็นอย่างไรไปหาคำตอบพร้อมกันได้เลย
ผู้เข้าชมรวม
126
ผู้เข้าชมเดือนนี้
4
ผู้เข้าชมรวม
ข้อมูลเบื้องต้น
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
นิวยอร์ก ประเทศสหรัฐอเมริกา
ในห้องสมุดโรงเรียนดังแห่งหนึ่งใน หญิงสาวรูปร่างสูงเพรียว จ้องมองใบไม้ที่กำลังร่วงลงมา
“เฮ้อ~~ ทำไมฉันต้องคิดถึงเขาด้วย ทำไมกันฉันไม่เข้าใจตัวเองเลย ”
ณ เมืองโตเกียว ประเทศญี่ปุ่น ในฤดูใบไม้ผลิ ที่ผ่านมา
หญิงสาววัย 16 ปี สองคนที่ใช้ชีวิตวัยรุ่นเหมือนเด็กมัธยมปลายทั่วๆไป คนหนึ่งเป็นหญิงสาวหน้าตาดีอีกทั้งยังได้เป็น girls cute school ที่หนุ่มๆหลงใหลเธอกันมากมาย ผิวของเธอขาวดั่งหิมะในฤดูหนาว ผมของเธอที่มีสีดำเงางาม อีกทั้งริมฝีปากของเธอยังเป็นสีชมพูอวบอิ่ม แถมตัวเล็กน่ารักน่าทะนุถนอม สมกับเป็นคนญี่ปุ่นโดยแท้ ช่างแตกต่างกับหญิงสาวที่นั่งข้างเธอตอนนี้ เพราะเธอนั้นหน้าตาไม่สวย อีกทั้งยังอ้วนดำและใส่แว่นด้วย ซึ่งที่พูดมานี้ก็คือตัวฉันเองส่วนผู้หญิงที่หน้าตาน่ารัก นั่นก็คือเพื่อนสนิทของฉันเองเธอชื่อว่า มิคุระ โยวะ ส่วนตัวฉันนะเหรอ มีชื่อเป็นขนมที่ดังมากในญี่ปุ่นเลยทีเดียว แม้สีผิวของฉันจะไม่ให้ก็เถอะ ฉันชื่อ คารานะโซดะ โมจิ เพื่อนในห้องเรียกโมจิ ส่วนคุณครูเรียกฉันว่าโมจัง ตอนนี้ฉันกำลังนั่งอ่านหนังสือนิยายเรื่อง โรมิโอแอนจูเรียส ทั้งๆที่เคยอ่านมาแล้วก็เถอะแต่นี้ไม่ใช่ประเด็นสำคัญเพราะที่ฉันมาห้องสมุดนี้ มีเหตุผลเดียวเท่านั้นก็คือ…
“โมจิ” เพื่อนสาวตัวน้อยเรียกฉัน ขณะที่ฉันกำลังคุยกับตัวเองอยู่
“อะไรหรอโยวะ” ฉันหันไปถามเธอ
“ดูนั้นสินั้นพี่ริวงะนิ” เพื่อนสาวชี้ไปไปยังข้างนอกกระจกใส ฉันหันไปดู
“จริงด้วย >//< พี่ริวงะ “ ใช่แล้วเหตุผลที่สำคัญของฉันนะมันอยู่ตรงนี้ เพราะว่ารุ่นพี่ที่ฉันชอบเขาจะเดินผ่านห้องสมุดแห่งนี้ประจำ ส่วนตัวฉันก็ต้องจำใจทำมาเป็นเด็กเรียนนั่งอ่านหนังสือ ที่จริงแล้วฉันมันก็ร้ายนะที่หลอกโยวะให้มาส่งฉันอ่านหนังสือที่นี้ประจำเลย ส่วนยัยนี้ก็ชั่งไม่รู้อะไรบ้างเลย
“เอ่อโยวะฉันไปก่อนนะ” ฉันทำท่าจะลุกออกจากเก้าอี้
“อ้าวโมจิจะไปไหนล่ะ” โยวะทักท้วงฉันก่อนที่ฉันจะลุกจากเก้าอี้
“เอ่อคือว่า ฉันว่าจะชวนพี่เขาไปกินข้าวด้วย แล้ววันนี้ก็ทำมาเผื่อพี่เขาแล้วด้วย” ฉันยิ้มแบบเขินๆ ก่อนจะหลบสายตายัยนั่น .
”ห๊า!” โยวะทำเสียงแปลกใจ “ว่าอะไรนะ พูดใหม่สิ” โยวะยังไม่เลิกสงสัย
“ ฉัน-จะ-ชวน-พี่-เขา-ไป-ทาน-ข้าว-ด้วย” ฉันเน้นย้ำพร้อมทั้งตะคอกใส่หูของโยวะ
“โอเค ได้ยินแล้วเบาๆ ก็ได้นะนี่มันห้องสมุด” เอ่อใช่ลืมไปเลยฉันหันไปมองคนรอบข้าง ทุกคนที่นั่งรอบข้างหันมามองฉันเป็นตาเดียวกันอย่างพร้อมเพียง
“ขอโทษค่ะ” ฉันยิ้มเจื่อนๆ ก้มหัวนิดๆแล้วหันหน้ากลับไปหาโยวะ ถึงฉันจะดูบ้าๆแบบนี้ฉันก็อายเป็นนะ เพื่อนสาวยักไหล่ใส่ฉันแบบช่วยไม่ได้
“ เอ่อ…….โยวะฉันไปก่อนนะ เธอไม่ต้องรอนะ ” ฉันรีบลุกขึ้นก่อนที่ยัยนั้นจะพูดอะไรไปมากกว่านี้
“โม~จิ~~~~~~~” เพื่อนสาวเรียกฉัน
แต่ฉันไม่สน ฉันวิ่งออกมาอย่างรวดเร็วราวกับติดจรวด
“ เฮ้อสงสัยวันนี้ต้องกินข้าวคนเดียวสินะ จริงๆเลยโมจิเนี่ย” T^T โยวะทำหน้างอน เหมือนเด็กประถมด้วยหน้าตาที่น่ารักตามแบบฉบับของหล่อน
วันนี้แหละจะต้องเป็นวันแรกที่ฉันจะต้องได้คุยกับพี่ริวงะตลอดเวลาที่ผ่านมาสอง ปี ฉันจะไม่ทน วันนี้เป็นตายยังไงขอแค่ได้คุยกับพี่เขาสักครั้งเถอะ
“แฮ่กๆ พี่ริวงะไปไหนแล้วนะ” ฉันหยุดพักหายใจ ลมหายใจแรงราวกับคนใกล้จะตาย -0- ฉันพยายามมองหาพี่เขาเท่าไร แต่ก็ต้องพบกับความผิดหวัง เพราะไม่เจอ
“เอาไงต่อดีล่ะเนี่ยเรา” ฉันทำหน้าบูด สงสัยต้องกลับไปง้อโยวะซะแล้วล่ะมั้ง
ขณะที่ฉันกำลังจะหันหลังกลับ ฉันเห็นผู้ชายคนหนึ่งกำลังยืนมองต้นซากุระอยู่
“คล้ายมาก คล้ายพี่ริวงะมากเลย”ทั้งรูปร่าง สีผิว จมูก ปาก คิ้ว กลิ่นด้วย=w= (ยัยโรคจิต)
“ ใช่เลย ใช่พี่ริวงะจริงด้วย” ฉันเผลอพูดออกไปเสียงดังมาก
ตอนนี้ตัวฉันแทบจะลอยไปในอากาศเลยก็ว่าได้ ฉันกระโดดโลดเต้นใหญ่ แล้วเต้นโยกย้ายส่ายสะโพกราวกับถูกหวยรางวัลที่หนึ่งก็ไม่ปาน
แล้วฉันควรต้องทำไงต่อไปดีกับความรักครั้งนี้ ฉันควรเดินต่อไปหรือเดินหนีไป ตอนนี้ฉันมีทางเลือกอยู่สองทาง ฉันควรเลือกทางไหนดีแล้วบทสรุปความรักฉันจะเป็นอย่าไร ช่วยสนับสนุนฉันด้วยนะคะ โปรดติดตามตอนต่อไปด้วยนะคะ J
ผลงานอื่นๆ ของ P.J.C(ProJeCt) ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ P.J.C(ProJeCt)
ความคิดเห็น