ตอนที่ 2 : [OS] Alzheimer || AtsuTodo (30%)
Title : Alzheimer
Pairing : Atsushi x Todomatsu
Genre : Romantic-Comedy
Rate : PG-13
ณ ร้านอาหารแห่งหนึ่ง
“แหม่ อัทสึชิคุงนี่ล่ะก็”
“ว้าย อัทสึชิคุงหล่อจังเลย”
“ฮะๆ ผมเขินนะครับ”
นี่ผมมาทำอะไรกันแน่เนี่ย....
ได้แต่นั่งถอนหายใจพลางมองผู้ชายตรงหน้าซึ่งกำลังถูกสาวๆ หลายคนรุมล้อมแบบไม่สนใจอีกหน่อหนึ่งที่นั่งหัวโด่อยู่ตรงนี้เลยสักนิด ทั้งๆ ที่ผมเป็นคนชวนแท้ๆ แต่คนที่ได้รับความนิยมกลับเป็นหมอนั่น! รู้งี้ชวนพี่จูชิมัตสึมาก็ดีหรอก อย่างน้อยก็ไม่น่าจะต้องมานั่งเป็นคนไร้ตัวตน แถมยังถูกเรียกว่าผู้ชายที่ไม่มีอะไรดีแบบนี้
ตึง
“อ๊ะ มัตสึโนะคุง เป็นอะไรไปเหรอ”
“ผม..ขอไปห้องน้ำก่อนนะครับ” ผมว่าพลางรีบลุกพรวดขึ้นจากโต๊ะและสาวเท้าออกจากที่ตรงนั้น ก็มันทนไม่ได้นี่ ทำไมผมต้องถูกเมินด้วย ให้ตายสิ! อย่างน้อยขอไปล้างหน้าล้างตาสงบสติอารมณ์ที่ห้องน้ำสักหน่อยเถอะ ซึ่งบางทีผมก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมร้านอาหารร้านนี้ถึงต้องสร้างห้องน้ำไว้ข้างนอกด้วย แต่ช่างเถอะ ยังไงจะไปว่าอะไรเขาไม่ได้อยู่แล้ว..
************************
“เอ่อ..ผมว่าผมขอตัวไปเข้าห้องน้ำบ้างดีกว่า” ผมพยายามกล่าวขอตัวกับสาวๆ ที่กำลังเกาะผมแบบไม่ปล่อยอย่างกับเป็นปลิงกลับชาติมาเกิดก่อนจะค่อยๆ ขยับตัวออกมาจากวงทีละน้อยจนในที่สุดก็สามารถเป็นอิสระได้
มัตสึโนะคุงจะโกรธผมรึเปล่านะ ดูจากท่าทางแล้วคงจะหงุดหงิดไม่น้อยเลย ต้องไปขอโทษสักหน่อยแล้ว
ในขณะที่ผมกำลังจะก้าวพ้นประตูร้าน มัตสึโนะคุงซึ่งดูเหมือนว่าจะเพิ่งทำธุระเสร็จก็กำลังเดินสวนเข้ามาพอดี แต่พลันชะงักกึกเมื่อเห็นผม
“อ้าว เข้าห้องน้ำเสร็จแล้วเหรอมัตสึโนะคุง” เมื่อเจอแบบนี้เข้าไป ผมได้แต่ทำอะไรไม่ถูกจนต้องโพล่งคำถามโง่ๆ ออกไปทั้งๆ ที่รู้คำตอบอยู่แล้ว
“อัทสึชิคุงก็จะมาเข้าห้องน้ำเหมือนกันเหรอ” มัตสึโนะคุงไม่ตอบคำถามผม แต่กลับขมวดคิ้วและเป็นฝ่ายถามผมบ้าง
“อืม..อยู่ในนั้นรู้สึกอัดอัดนิดหน่อ...มัตสึโนะคุงระวัง!!” ทันใดนั้นพลันปรากฏเงาร่างหนึ่งด้านหลังมัตสึโนะคุง แถมยังทำท่าเงื้ออะไรบางอย่างเตรียมฟาดลงมาเต็มที่อีกต่างหาก แค่นี้ผมก็รู้แล้วว่าเงาร่างนั้นไม่ได้มาดีแน่ๆ
“ระวังอะไ--”
พลั่ก!
และแล้วมัตสึโนะคุงก็ถูกฟาดสลบลงตรงหน้าผม เงาร่างนั้นสวมหมวกไอ้โม่งบิดบังหน้าตาอยู่จึงทำให้ไม่รู้ว่าเป็นใคร มือที่ถูกห่อหุ้มด้วยถุงมือสีดำค่อยๆ ล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงของมัตสึโนะคุงและหยิบทรัพย์สินที่อยู่ในนั้นออกมา
ที่แท้หมอนี่ก็โจรดีๆ นั่นเอง
“หยุดเดี๋ยวนี้นะ!” ผมรู้สึกอยากต่อว่าตัวเองที่เมื่อกี้เอาแต่ยืนดูเหตุการณ์อยู่เฉยๆ โดยไม่เข้าไปช่วย ทว่ามันสายไปเสียแล้ว โจรคนนั้นรีบวิ่งหนีไปอย่างรวดเร็ว ทิ้งไว้เพียงร่างของมัตสึโนะคุงที่ยังคงนอนหมดสติอยู่บนพื้น “เฮ้! มัตสึโนะคุง ทำใจดีๆ ไว้นะ มัตสึโนะคุง!!” ผมช้อนร่างบางนั้นขึ้นมาพร้อมกับเขย่าเล็กน้อยเพื่อเรียกสติ แต่ดูท่าว่าคนในอ้อมแขนผมจะไม่มีวี่แววจะรู้สึกตัวเลย
ต้องรีบพาไปโรงพยาบาล!
คิดได้ดังนั้น ผมจัดการอุ้มมัตสึโนะขึ้นก่อนจะพาร่างนั้นเข้าไปในรถ และรีบขับไปโรงพยาบาลทันที ถึงจะรู้สึกผิดหน่อยๆ ที่ไม่ได้บอกพวกสาวๆ แต่ค่อยส่งข้อความไปบอกทีหลังก็ได้ เพราะตอนนี้มัตสึโนะสำคัญที่สุด!
“รู้สึกว่าจะไม่เป็นอะไรมากนะครับ สมองได้รับการกระทบกระเทือนเล็กน้อยจึงทำให้หมดสติไป อีกไม่นานเดี๋ยวก็ฟื้นแล้วล่ะครับ” คุณหมอกล่าวกับผมซึ่งกำลังนั่งทำหน้าเครียดขณะมองร่างที่ยังคงไม่สติอยู่บนเตียง
“ไม่เป็นอะไรไปก็ดีแล้วล่ะครับ” ผมยิ้มอ่อนๆ เหมือนคนหมดแรงพร้อมกล่าวกับคุณหมอ พอเห็นว่าผมสบายใจแล้วเขาจึงเดินออกจากห้องไป
ตรู๊ด ตรู๊ด
โทรศัพท์ของผมดังขึ้นท่ามกลางความเงียบ ทำให้ผมต้องหยิบมันออกมาดูอย่างช่วยไม่ได้ บนหน้าจอโชว์เบอร์ที่ผมไม่ได้เมมไว้ ทว่าผมเหมือนจะรู้ว่าเป็นใคร
[อัทสึชิคุงง ทำไมไปห้องน้ำนานจังล่ะ] เสียงแหลมสูงดังทะลุลำโพงออกมาทันทีที่ผมกดรับสาย เดาไว้ไม่ผิดจริงๆ ว่าต้องเป็นพวกผู้หญิงที่งานนัดบอร์ด
“พอดีว่าเกิดเรื่องฉุกเฉินนิดหน่อยน่ะ ผมคงกลับไปที่ร้านไม่ได้แล้ว พวกเธอกลับก่อนได้เลย”
[เอ๋ อะไรกาน…]
ติ๊ด
ผมกดตัดสายก่อนที่เธอจะพูดอะไรไปมากกว่านี้ พร้อมกันนั้น ร่างบางบนเตียงก็เกิดการเปลี่ยนแปลงขึ้น
“งืม...” มัตสึโนะคุงเริ่มขยับตัวและส่งเสียงครางออกมาเบาๆ เขาฟื้นแล้ว!
“มัตสึโนะคุง เป็นไงบ้าง!” ผมแทบจะถลาเข้าไปจับขอบเตียงเมื่อรู้ว่ามัตสึโนะคุงได้สติแล้ว และคงเป็นเพราะสมองยังไม่ทำงานดี คนบนเตียงถึงได้มองผมด้วยสายตาแฝงความสงสัย
“เอ่อ...ขอโทษนะครับ ไม่ทราบว่าที่นี่คือที่ไหน” มัตสึโนะกวาดสายตามองไปรอบๆ ห้องผู้ป่วยด้วยดวงตาที่ปรือเล็กน้อยเหมือนคนยังไม่ตื่นดี
“ที่นี่คือโรงพยาบาล เพราะว่านายโดนฟาดหัวจนสลบ ผมเลยต้องพานายมาที่นี่” ผมอธิบายสถานการณ์ก่อนหน้านี้คร่าวๆ ให้ฟัง
“แล้ว...” คราวนี้มัตสึโนะคุงหันมาจ้องผม คิ้วทั้งสองข้างบนใบหน้าขมวดเป็นปมราวกับคนกำลังคิดหนัก “คุณเป็นใครเหรอครับ?”
“...?!” ผมเบิกตากว้าง ไม่นึกว่ามัตสึโนะคุงจะถามอะไรแบบนี้ออกมา หรือว่าเขายังเบลอๆ อยู่เลยนึกไม่ออกว่าผมคือใคร จะว่าไปเราก็ไม่ได้เจอกันบ่อยด้วย
“ผมอัทสึชิไง จำไม่ได้เหรอ”
“อ่า..อืม..” พอผมตอบ เขาก็ได้แต่เอียงหัวอย่างงงๆ พร้อมกล่าวต่อ
“ขอโทษนะครับคุณอัทสึชิ..แต่ความจริงผมเองก็ยังไม่รู้เลยว่าตัวผมเป็นใคร..”
“...” คราวนี้ผมถึงกับใบ้รับประทานด้วยความอึ้งกิมกี่เลยทีเดียว นี่อย่าบอกนะว่า “นาย..ความจำเสื่อมงั้นเหรอ?!”
“ครับ?”
“พอจำอะไรได้บ้างรึเปล่า เรื่องของตัวเอง เรื่องของครอบครัว?”
“เอ่อ..ขอโทษด้วยนะครับ แต่ผมจำอะไรไม่ได้เลย...” มุตสึโนะคุงยิ้มแห้งๆ อย่างลำบากใจ “แม้แต่ชื่อตัวเอง...”
“นายชื่อมัตสึโนะ โทโดมัตสึ”
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
