เหมันต์หวนคืน

เหมันต์ไม่ผันเปลี่ยน

ว่ายวนเวียนเพียรใฝ่หา

หนึ่งใจไม่ร้างรา

คะนึงหาทุกราตรี

คำโปรย

ด้วยฝังใจว่านางเคยทำร้ายเขาในวัยเด็ก

จนเขาต้องมีหน้าตาอัปลักษณ์ ไร้หนทางรักษา

ทำให้เขาเกลียดชังนางยิ่งกว่าผู้ใด

ชั่วชีวิตนี้ไม่ต้องการจะเห็นนางอยู่ในสายตาเสียด้วยซ้ำ

แต่แล้วในวันที่เขามีโอกาสได้กลับมาพบกับนางอีกครั้ง หลังวันเวลาผ่านไปสิบห้าปี

เขากลับพยายามทำทุกวิถีทางเพื่อให้ได้สตรีที่ตนชิงชังมาไว้ข้างกาย

ส่วนเจ้าตัวน้อยนั่นน่ะหรือ

เรื่องซนเป็นที่หนึ่ง เรื่องเกี้ยวบุรุษไม่เป็นรองผู้ใด

แล้วจะให้เขาทำใจแข็งไม่รักนางได้อย่างไรเล่า

“เจ้ากล้าคิดจะไปจากข้าอย่างนั้นหรือ!”

“ข้า...”

“ชั่วชีวิตนี้ เจ้าอย่าได้คิดหวังว่าจะหนีข้าพ้น ข้าไม่มีวันยอมปล่อยเจ้าไปไหนทั้งสิ้น!”