เกิดใหม่เป็นแม่เลี้ยงเกอของซาลาเปาน้อย ยุค 70’s

พักพิงอดหลับอดนอนอ่านนิยายในวันตกงานจนหัวใจวายตาย เขาลืมตาตื่นขึ้นมาเพราะเสียงเรียกเล็ก ๆ และสัมผัสเหนียว ๆ ข้างแก้ม อนิจจา ทำไมที่นี่จึงซกมกขนาดนี้กัน!

---

“แม่!” ซือเป่าน้อยตะโกนเรียกแม่เสียงดังลั่น เจ้าตัวเล็กวิ่งตัวปลิวเข้าไปกอดขาแม่ที่กำลังยืนตากผ้าอยู่ 

หลัวซีซีก้มหน้าลงมองเจ้าเด็กถั่วงอกที่สองแขนเกาะขาเขาแน่น ใบหน้ากลม ๆ ก็แหงนมองมาอย่างน่ารักพร้อมกับฉีกยิ้มแฉ่ง 

“ว่าไงซือเป่า” 

“แม่เรียก เป่าเอ๋อร์” เจ้าเด็กทำตาอ้อน เขาได้ยินเด็ก ๆ ในหมู่บ้านถูกเรียกแบบนี้ พ่อก็เรียกเขาแบบนี้ เขาอยากให้แม่เรียกบ้าง 

“ได้ เป่าเอ๋อร์ว่ายังไงล่ะ” 

“เป่าคิดถึง” 

“ปากหวานจริง ๆ เด็กคนนี้” หลัวซีซียิ้มเล็กน้อย “แม่กำลังตากผ้าอยู่” 

---

เรื่องนี้พากันไปที่จีนยุค 70 ตอนปลายใกล้ ๆ จะ 80 ถามว่าสมจริงมั้ย แหะ! ไม่สมจริงแน่นอนค่ะ 

เซ็ตติ้งจะอยู่ประมาณยุคนั้น แต่เป็นเวิร์สที่มี เกอ หรือ ผู้ชายท้องได้ 

เรื่องนี้ก็ไม่มีดราม่าอะไรเลยค่ะ ไม่ต้องต้มน้ำรอค่าาา

การดำเนินเรื่องก็จะรวดเร็วปานจรวดเพราะจำนวนคำน้อย แพรเข้าใจเลยค่ะว่าทำไมคนที่เขียนนิยายจีน ๆ ถึงได้มีร้อยตอนอัป พันตอนอัป เพราะมันมีอะไรให้เขียนบรรยายเยอะมาก แต่นั่นแหละค่ะ นักเขียนคนนี้สมาธิค่อนข้างสั้นความค่อนข้างปลาทองแม้จะมีทรีตเมนต์ก็ตาม

ฝากด้วยนะคะ จะรีบปั่น จะได้ไปต่อเรื่องต่อไปด้วยกันอีกค่ะ

ขอบคุณค่ะ

---

*ขอสงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ.2537 (และฉบับเพิ่มเติม) ไม่อนุญาตให้สแกน คัดลอก ทำซ้ำ ดัดแปลงส่วนใดส่วนหนึ่งของหนังสือ ไม่ว่ากรณีใด ๆ ทั้งสิ้น โดยไม่ได้รับอนุญาตจากผู้เขียนเป็นลายลักษณ์อักษร*

ติดต่อคนเขียนได้ที่...

E-mail : kwanpraewrite@gmail.com

แฟนเพจ : Kwanprae