ชายาอ๋องหมวกเหล็ก

“จ้าวไห่เฉิง!!! เป็นเพราะท่านที่มากรักเด็กทารกผู้นี้จึงต้องรับกรรม ข้าขอสาปแช่งให้บุตรชายคนนี้ของท่านต้องทนทุกข์ทรมารทุกครั้งที่สัมผัสกายอิสตรี เขาจะต้องเจ็บปวดราวกับว่ามีเข็มนับร้อยนับพันทิ่มแทงลงกลางใจ ผิวกายปริแตกราวกับมีคนเอามีดมากรีดลงตามร่างกาย แม้แต่นมของมารดาก็มิอาจดื่มกินได้ ร่างกายไร้เลือดหล่อเลี้ยงชีวิตเปรียบดั่งปีศาจที่มีลมหายใจ”

สิ้นคำสาปแช่งทันใดนั้นเองเสียงอสนีบาตก็กระหน่ำร้องไปทั่วผืนนภาราวกับว่าเป็นเสียงตอบรับจากสวรรค์ จ้าวไห่เฉิงและจ้าวหม่านฟางต่างจ้องมองภาพเบื้องหน้าด้วยความหวาดกลัว หลิวซีฉานใช้มีดสั้นที่จ้าวไห่เฉิงเคยมอบให้นางปลิดชีพของตัวเอง

“ขอให้เลือดทุกหยดของข้าจองจำพวกท่านจวบจนกว่าจะมีทายาทรุ่นหลังของข้ามาล้างคำสาปนี้ ถือว่าเป็นการใช้หนี้แค้นให้ข้าก็แล้วกัน” นางจ้องมองหญิงชั่วชายโฉดทั้งสองคนก่อนจะสิ้นใจตายในที่สุด แม้จะรู้สึกผิดต่อเด็กน้อยที่ไม่มีความผิดอันใดแต่ในใจของนางก็แค้นเกินกว่าจะแยกแยะถูกผิดได้ ...ไว้ข้าค่อยกลับมาชดใช้ให้เจ้าชาติหน้าก็แล้วกัน...