-HARDCANDY- สูตรรักยัยจอมยุ่ง

HARDCANDY ♥ สูตรรักยัยจอมยุ่ง

-Prologue-
 

อะไรคือสิ่งที่จะบ่งบอกว่าคุณเป็นคนเนื้อหอม?

1.       มีขนม, จดหมาย, ของขวัญ อยู่ในล็อคเกอร์ทุกเช้าเย็น

2.       มีคนมาสารภาพรักไม่เว้นวัน

3.       มีรูปลงเว็บเด็กดี

4.       มีคนทำแฟนเพจให้ในเฟซบุ๊ค

โอเค... ฉันควรจะดีใจนะที่คุณสมบัติทั้งหมดที่กล่าวมานั้นฉันมีครบทุกข้อ ถ้าไม่ติดว่า

1.       พวกเขาเหล่านั้นเป็นผู้หญิง

2.       ฉันเป็นผู้หญิง

3.       ฉันชอบผู้ชาย

4.       ย้ำ!! ฉันชอบผู้ชายย!!! -___-;;

โอ้ววก้อดดด~ ฉันอยากจะกัดลิ้นตายกับความบิดเบือนของโลกใบนี้ แค่ตัดผมสั้น (เพราะร้อน) ไม่ค่อยใส่กระโปรง (เพราะไม่ถนัด) เล่นกีฬาเก่ง (เพราะอยากผอม) ก็ทำให้ฉันมีแฟนคลับ กลายเป็นเน็ตไอดอล มีแฟนเพจเป็นของตัวเอง  =___=

“เฮ้อออ~~” ฉันปิดนิตยสารในมือลงพลางถอนหายใจ สายตาเหลือบไปมองรูปดาราสาวบนปกแล้วอยากร้องไห้ ฉันก็ผู้หญิงนะ! ผู้หญิงปกติทั่วไป! เป็นผู้หญิงรักสวยรักงามรู้จักดูแลตัวเอง เหมือนคนในปกนี่นั่นแหละ T^T

“แมก ไหงทำหน้าบูดงั้นล่ะ“

“เรียกฉันว่า ‘กี้’ แทนได้ป่ะเอ๋ย เรียกว่าแมกแล้วขนลุก =___=”

“ชิ คนเขาก็เรียกแกแบบนี้ทุกคนเหอะ ช่วยไม่ได้น้า~ ก็คนมันป๊อป สาวตรึม... โอ๊ยย!!” ยัยเอ๋ยร้องขึ้นหลังจากที่ฉันฟาดนิตยสารในมือใส่หน้ามันซะเต็มรัก

“เฮ้ออ~~” ฉันถอนหายใจเป็นรอบที่ล้านก่อนจะลุกออกจากโรงอาหารโดยมียัยเอ๋ยเดินตามมาติดๆ ระหว่างทางฉันต้องหันคอแทบหลุดเพื่อยิ้มตอบเหล่านักเรียนหญิงที่ทักทายหรือกรี๊ดมา บางครั้งต้องหันไปเก๊กใส่กล้องด้วย -___- ถึงฉันจะลำบากใจที่เป็นแบบนี้ แต่ฉันก็ยังไม่อยากได้ชื่อว่าเป็นยัยจอมหยิ่งที่ทั้งโรงเรียนแบนหรอกนะ

“ฉันไม่เข้าใจจริงๆอ่ะเอ๋ย ฉันก็เป็นของฉันอย่างเงี้ย ทำไมมันถึงกลายเป็นแบบนี้ได้ก็ไม่รู้ T^T” ฉันพูดขณะที่เรามาหยุดอยู่ที่ตู้กดน้ำหน้าโรงอาหาร ยัยเอ๋ยก้มลงกดไดเอทโค้กมาสองกระป๋องแบบไม่มีถามสักคำก่อนจะยื่นกระป๋องหนึ่งมาให้ฉัน

“ก็เพราะแกเป็นของแกแบบนี้นี่แหละ อ้ะ! ฉันเลี้ยง”

“ขอบใจ =___=…”

“ฟังดูบ้านะ แต่เมื่อวานฉันเช็คในบล็อกข่าวโรงเรียน มีคนเอารูปเราสองคนไปลงแล้วบอกว่าเราคบกันอยู่”

พรวดด! ไดเอทโค้กที่เพิ่งจะกลืนเข้าไปพุ่งออกมาแบบไม่มีเกรงใจภาพลักษณ์เลยแม้แต่นิดเดียว

“นี่มัน... เลวร้ายสุดๆเลยนะเอ๋ย!! ไม่ใช่ว่าฉันรังเกียจแกหรืออะไรนะ แต่นี่มันก็เกินไป~~”

“อย่างกับฉันยินดีนักแหละ ดีนะที่ฉันเล่าเรื่องแกให้แฟนฟังอยู่บ่อยๆ ไม่งั้นฉันแย่แน่” ฉึก! ยิ่งได้ยินเรื่องเอ๋ยกับแฟนยิ่งทำฉันปวดใจ~~ T^T

“ฉันควรจะทำยังไงดี!! ฉันก็ผู้หญิงคนหนึ่ง ฉันก็อยากลองมีความรักกับใครเขาบ้างน่ะ ;___;"

“เฮ้ออ...” เอ๋ยเลื่อนมือขึ้นมาตบไหล่ฉันเบาๆพลางทำหน้าเอือมถึงขีดสุด

“เรื่องแบบนี้มันต้องเริ่มแก้ที่ตัวแกเอง! ทุกวันนี้บางมุมแกดูเท่สมชายกว่าผู้ชายส่วนใหญ่ที่โรงเรียนอีกนะ -  -++”

“ง่ะ - [] -!!“

“หน้าตาแกก็ออกจะสวย ผมก็เริ่มยาวแล้วด้วย เหลือแค่พยายามทำตัวให้หวานๆ น่ารักๆ ให้มันสมเป็นผู้หญิงกว่านี้หน่อยก็โอแล้ว!” ก็ถูกของเอ๋ยมัน... แต่จะให้ทำยังไงล่ะ T^T~

“ลองเอาไปคิดดูนะ ฉันต้องไปแล้ว คาบบ่ายนี้ฉันต้องไปซ้อมรำงานไหว้ครูกับอาจารย์สมหญิง เจอกันตอนเย็นนะ”

“เดี๋ยวก่อนสิเอ๋ยยยย T[]T~”

“ฉันต้องไปแล้วจริงๆ แล้วเจอกันนะแมก ^^”

แล้วที่พึ่งสุดท้ายของฉันก็จากไป... เหลือเพียงแต่ฉันที่ยืนเจ็บปวดกับชื่อที่ในที่สุดยัยนั่นก็เรียกเหมือนเดิมอีกจนได้ T^T

ตลอดคาบบ่าย ฉันนึกหัวแทบแตกยังไงก็นึกไม่ออกว่าจะทำยังไงดีให้ฉันน่ารักขึ้น หรือเป็นผู้หญิงขึ้นอย่างที่เอ๋ยบอก... ก็ใครจะเหมือนมันล่ะ! เป็นนางรำ เป็นดรัมโรงเรียน ตำแหน่งนางนพมาศมันก็ได้มาแบบชิวๆทุกสมัย และที่สำคัญ! แฟนมันหล่อมากกกกกก T^T แล้วบุคคลที่เรากำลังพูดถึงอยู่ ณ ขณะนี้หายไปไหนหรอคะ? แทนที่มันจะมาเจอกันตอนเย็นตามที่นัดกันไว้ มันกลับเปลี่ยนแผนบอกว่าติดซ้อมรำให้กลับบ้านไปก่อนเลย -___-

‘แล้วแฟนแกไม่ว่าอะไรหรอ? เห็นกลับบ้านด้วยกันอยู่เกือบทุกวัน’ ฉันกดข้อความส่งไปหาเอ๋ย โดยที่มันก็ตอบกลับมาแทบจะในทันที

‘ไม่อ่ะ ฉันบอกเขาแล้ว เขาบอกว่าไม่เป็นไร ถ้าฉันมีธุระจำเป็นจริงๆค่อยไปกันวันอื่นก็ได้ เขาบอกว่าสู้ๆด้วยแหละ :D ฮิๆ’ ฉันล่ะอิจฉาคู่นี้!! T^T กุลสตรีหมายเลขหนึ่งกับสุภาพบุรุษสุดเพอร์เฟกต์! โลกนี้มันไม่ยุติธรรม!!!!

ฉันยัดมือถือลงกระเป๋าด้วยความหมั่นไส้และเดินออกจากโรงเรียน ฉันเดินมาสัพพักหนึ่งจนแน่ใจว่าปลอดคนแล้วจึงหยิบถุงสีชมพูจากแฟนคลับ(?)เมื่อเช้าออกจากกระเป๋า ข้างในถุงมีโหลคุกกี้อย่างน่ารักอยู่

‘นี่เป็นคุกกี้ที่ฉันได้มาจากงานพิเศษค่ะ หวังว่าพี่แมกกี้จะชอบนะคะ <3’

...ถ้าฉันเป็นผู้ชายฉันคงรักน้องคนนี้ตายเลย! ฉันคิดพลางดึงโพสท์อิทบนโหลออกมาอ่าน

“อืมม... งานพิเศษงั้นหรอ...”

ณ ตอนนั้นเอง ที่อยู่ดีๆก็มีกลิ่นหอมหวานน่ากินอย่างประหลาดโชยมาติดจมูกของฉัน มันหอมมากเสียจนฉันต้องละสายตาขึ้นมาจากโหลคุกกี้เพื่อตามหาที่มาของกลิ่นนั้น และฉันก็หามันเจอได้อย่างง่ายดาย... ที่ปรากฏอยู่ข้างหน้าฉันคือประตูบานใหญ่ของอาคารที่ดูแล้วน่าจะเป็นร้านขายขนม

“งานพิเศษ... ร้านขนม... เอาล่ะแมกกี้ เธอไม่มีอะไรจะเสียแล้ว...” ฉันสูดลมหายใจรวบรวมความกล้าก่อนจะตัดสินใจเดินผ่านป้ายหน้าร้านและเปิดประตูเข้าไป...

...welcome to ‘Hello Caramelo’...
 

(อ๊ะ จะเปิดเข้าร้านแล้ว โปรดจิ้มเพลย์เพื่อบรรยากาศค่ะ :3)

Cafe from espressoheart on 8tracks Radio.

 

 

 

ติชมได้นะคะ! ขอฝากHardcandyและเด็กๆแห่ง Hello Carameloไว้ด้วยนะคะ ^^