keep in sight (Luhan and Chen of EXO) [LuChen]

ข้อมูลเบื้องต้น

keep in sight




 

 

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -  - - - - -- - - - - -- -  -  - -- - -- 


Let's T a l k :

สวัสดีค่าาาา

OS เรื่องนี้สนองความต้องการของตัวเองล้วนๆค่ะ U_U
ช่วงนี้เราค่อนข้างติ่งพี่ลู่น้องเฉินมากๆๆๆๆ
หาฟิคอ่านก็แทบไม่มี เลยแต่งเองแม่งเลย T_T
หากใครหลงมาก็ขอบคุณมากค่ะ
๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕
อยากเม้าท์อยากมอยอยากรุมสกรัม ขอเชิญทุกท่านไปที่
@_ppsjy นะครับผม :3 พร้อมรับตีน 555555555555
เอาล่ะ ขอบคุณทุกคนที่อ่านมากๆ จริงๆนะคะ เลิ้บยู! :D 

Thanks for cute theme ^-^

© Tenpoints!

เนื้อเรื่อง

เคยชอบใครมากๆจนละสายตาจากเขาไม่ได้ไหมครับ ?

เคยเฝ้ามองเขาในทุกๆการกระทำราวกับคนบ้าไหม ?

เคยตกหลุมรักใครจากรอยยิ้มเพียงครั้งแรกที่พบหรือเปล่า ?

เคยเป็นห่วงใครแต่แสดงอาการอะไรไม่ได้เลยใช่ไหม ?

นั่นคือสิ่งที่ผมกำลังเป็น ..

ผมชอบเมมเบอร์คนหนึ่งที่มีรอยยิ้มแสนสดใส

มีเสียงร้องเพลงที่ไพเราะพร้อมจะสะกดผมไว้ทุกครั้งที่ได้ฟัง

ใบหน้าที่สะสวยราวกับผู้หญิง

ดวงตากลมโตที่ดูซุกซน

ผมชอบลู่หาน ..

ลู่หานฮยองเป็นคนที่น่ารักสดใส เข้าได้ดีกับทุกคน เขาขี้เล่นและมีสเน่ห์ มันไม่ยากเลยที่ใครต่อใครจะตกหลุมรักเขา แน่นอนรวมถึงผมด้วย

พักหลังๆมานี้ ผมมักจะเห็นเขาเล่นกับเมมเบอร์คนอื่นๆอยู่เสมอ

ยกเว้นผม

เช่นเดียวกันกับที่ผมดูจะเล่นกับแบคฮยอน พี่ซูโฮและจงอินมากเป็นพิเศษ แต่ไม่เคยเลยที่ผมจะได้ทำเช่นนั้นกับลู่หาน

ไม่เลย

ผมคิดว่าลู่หานไม่เคยสนใจ ต่อให้ผมจะพยายามอยู่ใกล้เขามากเพียงใดก็ตาม

แต่เขาไม่เคยสนใจผมจริงๆ

ผมเฝ้ามองแทบทุกการกระทำของลู่หาน ทั้งในหอพัก ขณะซ้อม ห้องแต่งตัว ขึ้นแสดง และในงานแฟนไซน์ ผมเห็นเขาดูมีความสุขและนั่นมันก็ทำให้ผมแอบยิ้มออกมาทุกครั้งที่มอง

ผมยิ้มด้วยหัวใจที่กำลังเจ็บปวด ..

ลู่หานสนิทกับโอเซฮุน มักเน่ของพวกเรามากที่สุด ใครๆก็คิดเช่นนั้นและผมไม่ปฏิเสธว่ามันไม่เป็นความจริง ลู่หานกับเซฮุนมักจะอยู่เคียงข้างกันเสมอ และแฟนส์ๆก็ชอบแบบนั้น ลู่หานดูสนุกและร่าเริง

เมื่อได้อยู่กับเซฮุน

แต่ก็ไม่ใช่เพียงแค่เซฮุน กับลีดเดอร์ของผม อู๋อี้ฟาน ลู่หานเองก็สนิทสนมและเล่นหยอกล้อกันเสมอรวมไปถึงซิ่วหมินฮยอง

มีบางครั้งที่ผมเฝ้ามองภาพเหล่านั้นด้วยสายตาที่เจ็บปวดทรมาน มือเรียวของผมกำหมัดแน่นอย่างไม่รู้ตัว กว่าจะรู้มือของผมก็ห้อเลือดเป็นสีม่วงช้ำไปแล้ว

ผมเคยเฝ้าถามตัวเอง .. ไม่สิ ผมถามตัวเองทุกครั้งว่าทำไมกัน ทำไมลู่หานถึงไม่เคยเลยที่จะสนใจผม ทั้งๆที่เราก็อยู่วงเดียวกัน

หรือเป็นเพราะผมไม่โดดเด่น ?

หรือเป็นเพราะผมไม่น่าสนใจ ?

ผมได้แต่เฝ้าถามกับตัวเองซ้ำมา .. ซ้ำไป ..

เมื่อช่วงโปรโมตเพลง MAMA ผมกับเขาสนิมกันมากกว่าตอนนี้เล็กน้อย มีหลายครั้งที่พวกเรา EXO-M ได้ไปโปรโมตตามรายการต่างๆของประเทศจีน และหลายครั้งที่พิธีกรมักจะพูดถึงผมและลู่หาน รวมถึงเราได้ร้องเพลงคู่กัน .. มันเป็นเพลงแรกที่ผมกับเขาได้ร้องด้วยกัน

ผมแทบจะปิดรอยยิ้มไว้ไม่มิด

ผมไม่รู้หรอกว่าลู่หานอยากทำจริงๆหรือทำไปเพราะตามสคริปต์ แต่ที่ผมรู้ก็คือ

ผมมีความสุขมากๆ ..

มากเสียจนไม่รู้จะพูดอย่างไรให้พวกคุณเข้าใจ ..

หลายครั้งที่ผมพยายามจะอยู่ใกล้ลู่หาน พยายามมองไปที่เขาบ่อยครั้ง แต่สิ่งที่ผมได้รับคือเขาเดินปลีกตัวไปหาคนอื่นๆ นั่นทำให้ผมเสียหน้าเล็กน้อย ผมจึงจำเป็นต้องปลีกตัวออกห่างเขาเช่นกัน

ดังเช่นวันนี้ วันที่เราชนะในรายการเพลง มันเป็นการชนะครั้งแรกของพวกเรานับตั้งแต่เดบิวต์ ทุกคนที่ยืนอยู่ตรงนี้ ลุ้นรางวัลกันอย่างตื่นเต้น

เราจะชนะไหม

เราจะทำได้หรือเปล่า

เสียงก้องในหัวของผมซ้ำๆเช่นนี้ จนในที่สุด พิธีกรก็ประกาศรางวัล และพวกเรา EXO .. ก็ชนะจริงๆ

ความพยายามทั้งหมดที่ได้ทำไปไม่สูญเปล่า ลีดเดอร์ตัวเล็ก พี่ซูโฮร้องไห้ออกมาอย่างหนักหน่วง คงเป็นเพราะพี่ซูโฮรอคอยวันนี้มาแสนนาน นานกว่าใคร ความเหนื่อยและอ่อนล้าทั้งหมดหายไปในพริบตา ผมและอาเทารับดอกไม้แทนพี่ซูโฮที่กำลังถือไมค์พูดขอบคุณและร้องไห้ในเวลาเดียวกัน เมื่อผมแอบเหลือบมองเลยพี่ซูโฮไป ผมก็พบอีกคนที่ผมชอบเฝ้าดู ในดวงตากลมคู่นั้นเองก็มีน้ำใสๆคลอเช่นเดียวกันกับผม

ลู่หาน

ผมอยากเข้าไปกอดปลอบเขาเหลือเกิน แต่อย่างมากที่สุดเท่าที่ผมจะทำได้คือเพียงมอง .. เท่านั้นเอง

หลังจากที่พิธีกรพูดปิดรายการและส่งเข้าสู่ช่วงอังกอร์เพลงของพวกเรา ผมเกือบจะเดินไปหาลู่หานและกอดเขาไว้ แต่ผมไม่ได้ทำอย่างนั้นเพราะข้างกายเขามีคนที่กอดปลอบอยู่แล้ว สิ่งที่ผมได้คือเดินไปกอดพี่ซูโฮแทน

ผมก็ไม่เข้าใจตัวเองเท่าไรนักว่าทำไมผมถึงชอบเขาได้มากถึงเพียงนี้

ชอบมากจนไม่รู้จะทำยังไง

ผมปิดเปลือกตาลงพร้อมกับคำถามเดิมๆที่วนเวียนอยู่ในหัว ปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาเหมือนทุกๆครั้ง ผมขังตัวเองไว้ให้ห้องนอน ปล่อยให้คนอื่นๆสนุกกันอยู่ข้างนอก โดยที่ผมอ้างกับคริสฮยองว่าผมง่วงนอนและอยากพักผ่อน

ผมกลับมาคิดทบทวนอีกครั้ง ผมควรจะทำอย่างไรให้ลู่หานสนใจผม ?

หรือว่าผมไม่ควรทำอะไรเลย ?

ปล่อยให้มันเป็นแบบนี้ต่อไป ..

ผมอาจจะพูดได้ว่าผมอิจฉา อิจฉาทุกๆคนที่ได้ใกล้ชิดกับเขา

อิจฉาคริสฮยอง

อิจฉาอาเทา

อิจฉาซิ่วหมินฮยอง

อิจฉาจงอิน

อิจฉาอี้ชิง

อิจฉาโอเซฮุน ..

ผมอิจฉาคนที่เหลืออีกสิบคนทุกคน ..

อิจฉาที่ได้ใกล้ชิดและได้เล่นหยอกล้อกับลู่หาน

อิจฉาในสิ่งที่ผมแทบไม่ได้รับจะมัน ..

ผมคงเห็นแก่ตัวถ้าจะบอกว่าผมอยากให้เขาเป็นของผมคนเดียว

ของผมเพียงคนเดียวเท่านั้น

ผมควรทำอย่างไรดี ?

คุณเข้าใจผมใช่ไหม ?

เข้าใจความรู้สึกของคนที่แอบรัก ที่ไม่มีสิทธิ์อะไรเลย แค่คิดถึงไม่รู้ว่ามีสิทธิ์หรือเปล่า .. ใช่ไหม ?

คุณเคยฝันไหม ?

ฝันถึงคนที่คุณยกให้เป็นคนพิเศษสำหรับคุณ

ครั้งนึงผมฝัน ..

ฝันถึงลู่หานฮยอง เขาน่ารักแม้กระทั่งในฝันของผม มันเป็นฝันที่ดีมากๆ

เขาพูดกับผม ยิ้มให้ผม มองแค่ผม และสัมผัสผมอย่างอ่อนโยน ..

แค่ผมคนเดียว ..

ผมรู้ดีว่านั่นเป็นเพียงฝัน แต่ผมไม่อยากจะตื่นเลยสักนิด ผมอยากอยู่ในฝันต่อไปเรื่อยๆ ..

และเมื่อผมตื่นขึ้นมา ผมพบว่าผ้าปูที่นอนของผมเปรอะไปด้วยคราบที่แสนน่าอาย

 เสียงเคาะประตูดังขึ้นทำให้ผมรีบเช็ดน้ำตาออกจากใบหน้าพร้อมกับตอบรับเสียงนั้นก่อนจะเดินไปเปิดประตู ผมพบกับเพื่อนตัวน้อยของผม แบคฮยอน เขาเดินมาและบอกเพียงว่าได้เวลาอาหารเย็นแล้ว

ตารางงานวันนี้ว่างหนึ่งวันเต็มๆ ผมรอคอยวันที่จะได้พักแบบนี้มานานแล้ว

ผมพยักหน้าให้แบคฮยอนก่อนจะเดินตามออกไป

ผมเดินตามแบคฮยอนไปยังโต๊ะกินข้าว ทุกคนนั่งพร้อมหน้าพร้อมตาและยิ้มให้ผม ผมยิ้มตอบกลับอย่างสดใสในแบบที่ผมควรจะทำกลับไป มองกวาดสายตามองไปรอบๆ

ผมไม่เจอลู่หาน ..

และเซฮุน ..

ผมไม่รู้ว่าเขาสองคนไปไหน และผมเองก็ไม่อยากถาม

ผมไม่อยากคิดว่าเขาหายไปไหนกันสองคน และไปทำอะไร

ผมไม่อยากคิดเช่นนั้นเลยสักนิดเดียว

แต่ผมก็ไม่สามารถห้ามความคิดของตัวเองได้

ผมพยายามควมคุมอารมณ์ให้คงที่ และกินข้าวต่อไป ไม่นานหลังจากที่ผมใกล้จะกินข้าวเสร็จ ลู่หานกับเซฮุนก็เดินเข้ามา และพูดทักทายคนอื่นอย่างสนุกสนาน ผมรับรู้ถึงสัมผัสที่ไหล่ด้านขวา ผมหันกลับไปมอง

เซฮุนวางมือบนไหล่ผม

ไม่ใช่ลู่หาน

ผมไม่ปฏิเสธว่าในชั่ววินาทีหนึ่ง ผมแอบหวังเล็กๆว่าลู่หานจะจับไหล่ของผม

แต่ผมรู้แล้วว่านั่นมันก็แค่ความหวัง ไม่ใช่ความจริง

มันก็เหมือนกับแผ่นหนัง ที่ต่อให้คุณจะกดย้อนกลับไปดูจุดเริ่มต้นของมันใหม่กี่ครั้ง ในท้ายที่สุดแล้ว

ตอนจบของมันก็จะเหมือนเดิมทุกครั้ง ..

เหมือนกับความพยายามและความหวังของผม ..

ผมลุกเดินไปวางจานไว้ที่อ่างล้างจานก็จะขอปลีกตัวออกมายังห้องนั่นเล่น ผมเปิดโทรทัศน์ดูก็พบแต่รายการน่าเบื่อ แต่ผมก็ยังนั่งดู

ถ้าลู่หานสนใจผม มันจะเป็นยังไงกันนะ ?

ถ้าลู่หานมองผมบ้าง มันจะเป็นยังไงกันนะ ?

ถ้าลู่หานสกินชิพผมบ้าง มันจะเป็นยังไงกันนะ ?

และถ้าลู่หานสัมผัสผมบ้าง .. มันจะดีสักแค่ไหนนะ ?

ผมสะบัดหัวไล่ความคิดนั้นออกไป มันเป็นไปไม่ได้หรอก ผมบอกกับตัวเอง

ผมเผลอหลับไปตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ รู้ตัวอีกทีผมก็มาอยู่ในห้องนอนแล้ว ผมเบิกตาโพลงในความมืด

ผมนอนไม่หลับแล้ว

ผมตัดสินใจเดินออกไปนอกห้อง ผมค่อยๆเปิดประตูเพื่อไม่ให้รบกวนเมทที่กำลังนอนอยู่ ผมเดินออกมายังระเบียง สายตาเหลือบมองนาฬิกา

03.45

ดึกมากพอสมควร แต่ผมไม่ได้สนใจ ผมยังคงมองออกไปข้างนอก และจมอยู่ในห้วงความคิดของตัวเอง

ผมเป็นแบบนี้มาสักพักแล้ว ผมมักจะตื่นเวลานี้และเดินออกมาที่นี่ และคิดเรื่องราวๆต่างที่ส่วนมากจะเกี่ยวกับลู่หานฮยอง

ผมถอนหายใจออกมา

มันคงไม่มีทางไหนที่จะทำให้ผมได้ใกล้ชิดกับเขา

ไม่มี ..

รุ่งขึ้น ผมตื่นขึ้นมาอีกครั้งพร้อมกับตารางงานที่ทุกคนต้องทำ พวกเรากำลังจะไปอัดรายการเพลง

เป็นอีกครั้งที่ผมเฝ้ามองดูลู่หาน สีผมสดใสรับกับใบหน้าขาวของเขาได้อย่างดี ผมไม่อาจละสายตาได้เลย ผมเห็นเขายิ้มและหัวเราะกับมุกตลกๆของชานยอลและลูกคู่อย่างแบคฮยอน ผมยิ้มออกมาเล็กน้อย

แค่เขายิ้มและหัวเราะ ผมก็มีความสุขเหลือเกิน

ผมจมลงสู่ห้วงความคิดอีกครั้ง

และยิ้มให้กับตัวเอง

ผมเจ็บปวด ..

ผมเสียใจ ..

ผมอิจฉา ..

แต่ผมไม่สามารถทำอะไรได้เลย ..

ไม่เลยสักนิด

ผมเฝ้ามองลู่หานอีกครั้ง ผมแอบยิ้มให้การกระทำน่ารักๆของเขา และรอยยิ้มของผมก็หุบลงเมื่อใครบางคนเดินเข้ามาหาลู่หาน

คนที่ผมอิจฉาที่สุด

หึ ..

ทำไมที่ตรงนั้นถึงไม่เป็นผม

ทำไมถึงไม่ใช่ผม ..

ผมก็อยากอยู่เคียงข้างเขา

ผมก็อยากออดอ้อนเหมือนคนๆนั้นทำกับเขา

ผมก็อยากดูแลเขา

แต่ผมก็ทำได้เพียงแค่คิด ..

ผมเกลียด .. เกลียดทุกๆอย่างที่ทำให้ผมไม่เคยได้ใกล้ชิดกับเขาถึงแม้ว่าผมจะไม่รูว่ามันคืออะไรก็ตาม

ผมเกลียด .. เกลียดรอยยิ้มนั้นที่ส่งมาให้ลู่หาน

ผมกำมือของตัวเองแน่นจนมันเจ็บ แต่ผมไม่ได้สนใจมันเลยสักนิด

และเมื่อผมคลายมือผมพบว่ามือของผมมีเลือดออกเล็กน้อย ผมรู้สึกแสบ ผมรู้สึกเจ็บ .. เจ็บมาก ..

ผมเดินเลี่ยงออกมาจาก ภาพเหตุการณ์นั้นที่ผมไม่อาจทนดูได้อีกต่อไป น้ำตาใสกำลังร่วงรินออกมาจากดวงตาทั้งสองข้างของผม

ผมมันอ่อนแอ

ซูโฮฮยองพาผมไปทำแผลที่มือเมื่อเห็นมือของผม แผลของผมไม่ได้ใหญ่อะไร แค่รอยเล็กๆเท่านั้น และเมื่อทุกคนเห็น ต่างก็พากันถามคำถามเสียจนไม่รู้ว่าผมควรจะตอบคำถามไหนก่อน แต่สุดท้ายแล้วผมก็ไม่ได้ตอบอะไร เพียงแค่ยิ้มให้เท่านั้น ผมไม่แน่ใจว่าผมคิดไปเองเหมือนทุกครั้งหรือเปล่า

แต่ผมรู้สึกว่าลู่หานกำลังมองผมอยู่ ..

หลังจากขึ้นโชว์เสร็จ พวกเราก็กำลังจะเดินทางกลับ ผมส่องสายตามองหาลู่หานอีกครั้ง แต่พบว่าเขากำลังคุยอย่างสนุกสนานกับคริสฮยอง

ผมถอนหายใจเล็กๆก่อนที่ความรู้สึกเหมือนกับว่ากำลังถูกแช่แข็ง

ผมคิดว่าผมไม่ได้ฝันอยู่

และผมก็ไม่คิดว่าผมคิดไปเอง ..

ผมเห็นลู่หานมองกลับมาหาผม และเขา ..

ส่งยิ้มที่อบอุ่นมาให้กับผม .. คนเดียวเท่านั้น ..

(END)

© Tenpoints!