[BTS] he's my moony #ฟิคคุณจันทร์เจ้า | vkook

♡̫☁

"คุณคิมมีสิ่งที่กลัวในใจมั้ยครับ"

"มีสิ ใครๆก็มีความกลัวกันทั้งนั้นแหละ ถามแบบนี้นายต้องการอะไรกันแน่"

"อะไรหรอครับ"

"?"

"ที่บอกว่ามีหน่ะ อะไรหรอครับ"

"..."

"..."

"พระจันทร์เสี้ยว"

**เนื้อหาบางส่วนของเรื่องนี้อ้างอิงมาจากนวนิยายเรื่องแฮร์รี่พอตเตอร์

ไม่มีเจตนาไม่ดีสำหรับการอ้างอิงนี้

จุดประสงค์ของผู้เขียนคือเพื่อความบันเทิงและนำมาเพื่อ

ให้ผู้อ่านเข้าใจเนื้อเรื่องง่ายขึ้นค่ะ**

STATUS : 0%

10%

สามนาฬิกาสี่สิบสี่นาที 

โถงทางเดินยาวกลางดึก 

มีแค่แสงไฟน้อยๆจากไม้กายสิทธิ์ของเขาเท่านั้น

ที่ช่วยทำให้เขาสามารถมองเห็นทางเดินได้

 / จอน จองกุก 

 

 

 

 

“ข้าขอสาบานอย่างจริงจังว่า ข้านั้นหาความดีมิได้” 

ชายหนุ่มสวมฮู้ดสีดำแตะไม้กายสิทธิ์ไปที่กระดาษแผ่นพับเก่าๆเขาพยายามกระซิบข้อความดังกล่าวออกมาให้เบาที่สุด  

 

 

 

และเหมือนมันจะได้ผล  

 

 

กระดาษที่มีแต่ความว่างเปล่าจู่ๆก็ถูกเติมเต็มด้วยน้ำหมึกที่กำลังกระจายไปทั่วแผนที่ เผยให้เห็นข้อความแปลกๆ 

ดูเหมือนจะเป็นปริศนาแต่ก็ไม่ใช่ซะทีเดียว 

“ 

ข้าพเจ้าทั้งหลาย 

นายจันทร์เจ้า หางหนอน 

เท้าปุย และเขาแหลม 

แก่บรรดาตัวกวนแสนกลร้อยเล่ห์ 

มีความยินดีขอเสนอ 

‘แผนที่ตัวกวน’ 

” 

 

ผมอ่านข้อความตรงหน้าด้วยความสงสัย คำพวกนี้ไม่ใช่ปริศนาที่ผมต้องแก้ใช่หรือเปล่า? น่าจะใช่นะเพราะตอนนี้ผมกางแผนที่ออกเรียบร้อยแล้ว มันอาจจะเป็นบทความต้อนรับอะไรทำนองนั้นนั่นแหละมั้ง  

 

ไม่ว่าจะยังไงก็ช่างมันเถอะครับ ไม่มีอะไรสำคัญเท่าลวดลายในแผนที่ใบนี้หรอก มีทุกห้องและทุกซอกทุกมุมของฮอกวอตส์จริงๆ  

แม้กระทั่งคนที่อาศัยอยู่ที่นี่ยังมีบอกอย่างชัดเจนเลยว่าคือใครและกำลังมุ่งหน้าไปที่ไหน 

 

 

อย่างน้อยตลอดสองอาทิตย์ที่ไปตื้อคุณพัคเพื่อยืมไอเจ้านี่มาเล่นก็ไม่เสียเปล่านะ ถึงมันจะไม่เหมาะกับพ่อมดเลเวลต่ำแบบผมก็เถอะ 

อยากให้เข้าใจอะนะครับ ว่าเป็นพ่อมดฝึกหัดวันๆนั่งแกว่งไม้กายสิทธิ์ท่องคาถาเป็นร้อยเป็นพันบทมันน่าเบื่อจะตาย ถ้ามีทางที่จะได้ไอเท็มแรร์ๆแบบนี้มาเล่นผมก็ยอมทำทุกอย่างอะ แล้วมันก็คุ้มมากซะด้วย เป็นคุณคุณก็ทำป่ะครับ อย่าปฏิเสธเลยครับเพราะผมจะถือว่าคุณโกหก :-)

 

เอาล่ะ มาลองเล่นกันเลยดีกว่า! 

 

 

นิ้วเรียวยาวไล่ไปตามแผนที่โดยเริ่มจากจุดที่เขายืนอยู่ 

 

“ไหนขอดูหน่อยซิ ใครอยู่ใกล้เรามากที่สุด” 

 

ผมจัดการใช้นิ้วไล่ไปตามทางเดินข้างหน้าก่อนจะหยุดที่รอยเท้าของใครบางคนที่กำลังเดิน 

 

เข้ามาทางผม?! 

 

และคนๆนั้นก็คือคุณ “คิม แทฮยอง” 

พี่เลี้ยงสุดโหดประจำแก๊งบอดี้การ์ดของผมเองครับ 

จะเอายังไงดีล่ะทีนี้ ความชิบหายเดินใกล้เข้ามาเรื่อยๆเท้าของผมก็ถอยออกห่างเขาเรื่อยๆเช่นกัน ผมแกว่งไม้เพื่อดับไฟก่อนจะปิดกลไกแผนที่ด้วยประโยค ‘แผนลวงสำเร็จแล้ว’ และพยายามยืนชิดกำแพงให้มากที่สุดประดุจโคฟเวอร์เป็นตุ๊กแก ถ้าเอาตัวจุ่มเข้าไปในกำแพงได้ผมทำไปละครับ ไอประโยคที่ว่าเป็นพ่อมดจะทำอะไรก็ทำได้ทุกอย่าง ผมขอค้านเรื่องนี้ 

 

 

 

ตึก  ตึก  ตึก  

 

 

 

เสียงฝีเท้าใกล้เข้ามาเรื่อยๆจนกระทั่งเขาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าผม 

ชิบหายแน่นอนครับ 

 

 

“ออกมาทำอะไรดึกๆดื่นๆหรอครับคุณจอน” 

เสียงที่คุ้นเคยบวกกับมือหนักๆของเขาที่คว้าคอผมเข้าไปโอบทำผมหัวใจแทบวาย จะทำอะไรก็เปิดไฟหน่อยสิครับคุณคนนี้ อยู่ดีๆมาคว้าตัวกันในที่มืดแบบนี้ได้ยังไง ผมคนมีพ่อมีแม่นะครับ  

 

“ผมเดินละเมอน่ะครับ ตอนนี้กำลังจะกลับแล้ว” 

 

 

“กระดาษในมือ” 

 

 

“…” 

 

 

“ผมขอดูหน่อย”

-10% 

ห้องปรุงยาเวลาตีสามสี่สิบ 

 /พัค จีมิน,คิม ซอกจิน,มิน ยุนกิ 

 

 

“แล้วนี่วีหายไปไหนหรอ อย่าบอกนะว่าหนีไปนอนแล้ว”  

“ออกไปทำหน้าที่พี่เลี้ยงที่ดีน่ะ เห็นบอกว่าเจอคุณเจเคอยู่ที่โถงทางเดินกลาง” 

“คงต้องเตรียมตัวโดนบ่นแล้วล่ะ เฮ้อ..” 

“ทำไมเขาต้องทำแบบนั้นด้วย?” 

“ฉันให้ของเล่นใหม่คุณเจเคไปเล่นน่ะ น่าจะเป็นเหตุผลที่เขาออกมาเดินเตร่ดเตร่กลางดึกแบบนี้”  

“แผนที่ตัวกวนหรอ” 

“ประจำเลยนะจีมิน นายนี่ในแสบใช่ย่อย”  

“ถ้าไม่ทำแบบนี้คนสองคนจะได้รู้จักกันมากขึ้นไหมล่ะ วีน่ะ อยากตีสนิทกับคุณเจเคมากเลยนะ ฮ่าๆ” 

อาจารย์ประจำวิชาหลักวัยเกือบๆยี่สิบห้าปีสามคนนี้ออกมาประจำหน้าที่ของพวกเขาคือประจำการในทุกๆคืนวันศุกร์นั่นเอง ตามกฎข้อที่หนึ่งร้อยสามสิบสอง พวกเขาต้องออกมาตรวจตราตามปราสาทก่อนจะออกเวรในเวลาตีห้าครึ่ง แต่เพราะสถานการณ์ตอนนี้ค่อนข้างน่าเป็นห่วง ทุกวินาทีของพวกเขาจึงมีค่ามาก 

 

 นั่นเป็นเหตุผลที่พวกผมอยู่ในห้องปรุงยาตอนนี้ 

 

 

ผมพัคจีมิน อาจารย์วิชาดูแลสัตว์วิเศษ หรืออีกชื่อของผมที่รู้จักกันไม่กี่คนบนโลกคือ ‘หางหนอน’  ตอนนี้ผมและเพื่อนอีกสองคนกำลังช่วยกันปรุงยาสูตรใหม่ สำหรับคาบเช้าในวันนี้ ถึงจะไม่ใช่เจ้าของวิชานี้แต่เพราะอาจารย์คนเก่าเกิดอุบัติเหตุไม่สามารถกลับเข้ามาสอนได้ พวกผมจึงขออาสาช่วยดูแลวิชานี้แทน ตามจริงไม่ใช่แค่วิชานี้หรอกครับที่ตำแหน่งยังว่าง แต่วิชาอื่นๆที่ยังเหลือพื้นที่ให้เข้าไปสอนมันไม่ใช่วิชาหลัก พวกเด็กๆไม่ค่อยลงเรียนกันคาบสอนเลยน้อยมาก พวกผมเลยขอใช้เวลาว่างมาทุ่มกับวิชาที่จำเป็นต่อเด็กๆดีกว่า  

 

“อย่าคิดว่ามีทิพย์อ่านใจคนแล้วจะทำอะไรก็ได้นะพัคจีมิน”  

 

“คร้าบพี่”  

พี่คนนี้ชื่อพี่จินครับ เขามีนิสัยตรงไปตรงมา จะว่าพูดแรงมั้ยก็ถือว่าแรงนะ แต่ลึกๆแล้วเขาเป็นคนอ่อนโยนและน่ารักมาก เขาโตที่สุดแถมยังตัวใหญ่ ผมไม่ได้จะหาว่าเขาขี้เก๊กนะแต่ภายนอกเขาแข็งกระด้างต่างจากภายในที่เต็มไปด้วยความอบอุ่นอย่างสิ้นเชิง  

 

“พี่พูดเหมือนไม่อยากให้วีสมหวังเลยนะครับ”  

ส่วนพี่คนนี้ชื่อพี่ชูก้าความสุภาพและมีน้ำใจของกลุ่มผม เขาเป็นอาจารย์วิชาพยากรณ์ศาสตร์เพราะทิพย์พิเศษของเขาคือการมองเห็นอนาคต เพราะงั้นพี่ชูก้าเลยป๊อปปูล่ามากในหมู่เด็กนักเรียนหญิงเพราะบ่อยครั้งเขาจะวิ่งไปรับของสารพัดอย่างที่กำลังจะพุ่งไปโดนส่วนต่างๆของร่างกายพวกเธอ ในแก๊งผมว่าพี่ชูก้าน่าอิจฉาสุดละ ดูมีเหตุผลให้แตะเนื้อต้องตัวเด็กผู้หญิงดีอะครับ เฮ้อ อ่านใจคนต่อไปนะพัคจีมิน  อ่า.. ผมขอกลับเข้าเรื่องนิดนึงนะ ผมคิดว่าสิ่งที่พี่ชูก้าพูดมันโครตถูก ดูเหมือนพี่จินจะไม่ค่อยสนับสนุนให้วีเข้าใกล้จองกุกเท่าไหร่ สองปีที่ผ่านมาผมแอบอ่านใจพี่เขาและรู้ว่าเขาคิดไม่ซื่อกับวี ด้วยนิสัยกวนส้นตีนผมเลยไปแซวเขานิดหน่อยและดูเหมือนเขาจะรู้ตัว ลืมบอกไปพี่จินเขามีทิพย์พลังจิตครับและนั่นแหละ เขาใช้มันกับผมหลังจากนั้นพอผมมองไปที่ใบหน้าของเขาก็พบแค่ความว่างเปล่าบวกกับสีหน้ากวนบาทายักคิ้วหนึ่งข้างและยิ้มมุมปากเหมือนจะพูดว่า'อยากอ่านใจฉันหรอ มาอ่านสิ' เสียดายจังเลย รู้แบบนี้เงียบปากตั้งแต่แรกซะก็ดี :/  

 

“พี่ไม่อยากให้พวกนายลืมนะว่าวีไม่ได้เหมือนเรา”  

 

“…” 

“…”  

ผมกับพี่ชูก้าหันมามองหน้ากันและกัน 

 

“พวกนายก็เคยเจอกันมาแล้วไม่ใช่หรอ อยากให้จองกุกโดนแบบคนคนนั้นหรือเปล่าล่ะ”  

 

 

 

ตึง! 

 

 

ประตูบานหนักเปิดขึ้นทั้งสองข้างโดยคนที่ไม่ต้องหันไปมองก็รู้ครับว่าใครและเขาไม่ได้มาคนเดียวอีกต่างหาก  

 

 

“จีมิน นายให้แผนที่ตัวกวนกับเขาเหรอ?”  

ซวยละไง! มาถึงเขาก็เดินตรงมาที่ผมพร้อมเด็กนักเรียนปีหนึ่งจอนจองกุกที่กำลังโดนวีโอบคออยู่ตอนนี้ “โอบแน่นเลยนะ กลัวจะไม่มีโอกาสหรือไง” ผมพูดแซวคนตรงหน้าก่อนจะทำหน้ากรุ้มกริ่มใส่ เขาแสดงสีหน้าฉุนเฉียวทันทีเมื่อรู้สึกได้ว่าผมเข้าไปขโมยความในใจออกมาพูดต่อหน้าเด็กผู้ชายสวมฮู้ดสีดำที่ยืนทำหน้ามุ่ยมองหน้าผมอยู่  

 

“ผมขอโทษครับคุณพัคT_T”   

 

“เอาหน่า ไม่เป็นไรหรอก ผมเต็มใจจะให้คุณนะ” ผมพูดให้อีกคนสบายใจแต่ดูเหมือนว่าเขายังคงรู้สึกผิดอยู่ ถึงหน้าจะไม่มุ่ยเหมือนเมื่อกี้แล้วแต่ในใจก็พูด ‘ฉันจะทำยังไงดี’ วุ่นไปหมด  “แล้วก็ไม่ต้องไปฟังคุณคิมเขาหรอกนะ ยังไงสักวันก็ต้องใช้มันอยู่ดี ฝึกตั้งแต่เนิ่นๆนั่นแหละดีแล้ว” ผมพูดพร้อมเบี่ยงสายตากวนๆไปทางวีและยิ้มหวานใส่จนคุณหมาป่าของเราเริ่มจะอารมณ์ไม่ดีกับกริยาและคำพูดของผมแล้ว “ฉันจะฉีกหางแกให้ขาดถ้ามีโอกาส!!”  

 

“หยุดเดี๋ยวนี้นะแทฮยอง!” พี่จินพูดเสียงดัง “กลับเข้าหอของคุณไปคุณเจเค” ทุกสิ่งทุกอย่างหยุดเคลื่อนไหวแม้กระทั่งการหายใจ มันจะเป็นแบบนี้เสมอเมื่อพี่จินตะคอกใส่ พี่ใหญ่จัดการพาเด็กปีหนึ่งของเราไปส่งหน้าประตูห้องและก่อนจากพี่ชูก้าได้ส่งสารเตือนอะไรบางอย่างให้จองกุก “คุณเจเคครับ.. ชิดซ้ายตลอดทาง ราตรีสวัสดิ์”  

 

“ขอบคุณครับคุณยุนกิ ราตรีสวัสดิ์ครับ” จองกุกโค้งขอบคุณก่อนจะเดินออกจากห้องไป ทันทีที่ประตูปิดลงพี่จินก็แกว่งไม้กายสิทธิ์ไปทางประตูเสกไม่ให้บุคคลที่อยู่ภายนอกได้ยินเสียงพวกเราที่อยู่ข้างในทันที 

 

“ต่อหน้านักเรียนนายไม่ควรพูดจาแบบนั้นนะวี”  

“มันกวนตีนผมก่อน!”  

“นายก็รู้ว่าตัวเองคือตัวอะไรแล้วทำไมยังทำตัวเป็นเด็กมีปัญหาที่ควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่เป็นแบบนี้อีก ห้ะ!!!!”  

 

“ฉันขอโทษ” ผมเอ่ยออกไปเพราะคิดว่าถ้าผมไม่ไปกวนเขาก่อนพี่จินคงไม่หัวเสียขนาดนี้(เพราะเขาสอนไม่จำ ครั้งนี้พี่จินเลยเริ่มจะทนไม่ไหว) ถึงสิ่งที่พี่จินพูดมันจะถูกแต่ในเมื่อผมรู้ว่าเขาเป็นอะไรก็ไม่ควรจะไปยั่วอารมณ์เขาแบบนั้น  

 

“หึ”  เขาเมินคำพูดผมก่อนจะทำเสียงต่ำในลำคอทิ้งท้าย 

 

 

“แล้วอย่าไปยุ่งกับคุณเจเคหรือเด็กทุกคนในโรงเรียนเป็นการส่วนตัวอีกเด็ดขาด ถ้านายยังเห็นค่าชีวิตของพวกเขาอยู่”

_____________________________________________________________________________________________________________________

คิม แทฮยอง(วี), ดุร้าย

สิ่งที่ชอบ : กระต่าย

สิ่งที่หวง : จอนจองกุก

สิ่งที่กลัว : พระจันทร์ทุกรูปแบบ

อาจารย์วิชาการป้องกันตัวจากศาสตร์มืด

พัค จีมิน(จีมิน,แจม), เจ้าเล่ห์

สิ่งที่ชอบ : ของกินทุกชนิด

สิ่งที่หวง : ความในใจของเขาเอง

สิ่งที่กลัว : คิมแทฮยอง

อาจารย์วิชาดูแลสัตว์วิเศษ

คิม ซอกจิน(จิน), อบอุ่น

สิ่งที่ชอบ : คิมแทฮยง

สิ่งที่หวง : คิมแทฮยอง

สิ่งที่กลัว(จะเสียไป) : คิมแทฮยอง

อาจารย์วิชาแปลงร่าง

มิน ยุนกิ(ชูก้า), สุภาพ

สิ่งที่ชอบ : หนู, ความสวยงาม

สิ่งที่หวง : -

สิ่งที่กลัว : สุนัข

อาจารย์วิชาพยากรณ์ศาสตร์

จอน จองกุก(เจเค),ไหวพริบและอ่อนโยน : ลูกชายอาจารย์ใหญ่ เลือดผสม

เอ็มม่า XX(เอ็ม),ฉลาดและรอบรู้ : ลูกสาวมักเกิ้ล เลือดสีโคลน

จาง โฮซอก(เจโฮป,โฮป),ซุ่มซ่ามและซื่อบื้อ : ลูกหลานตระกูลมัลฟอย เลือดบริสุทธิ์

"เค้าว่ากันว่าที่ฮอกวอตส์มีบ้านให้เลือกด้วยล่ะ" 

"บ้านหรอ เธอหมายความว่ายังไง"

"พวกอาจารย์จะใช้หมวกคัดสรรเลือกว่าเด็กแต่ละคนสมควรจะอยู่บ้านไหนยังไงล่ะ"

"หมวกคัดสรร?"

"ใช่"

"หมายความว่าเราจะแยกกันงั้นหรอ"

"ไม่รู้สิ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะเป็นเพื่อนกันไม่ได้นี่ จริงมั้ย"

thank for reading this!

please comment your opinion and share if you like it!

hastag : #ฟิคคุณจันทร์เจ้า

☁

ความคิดเห็น