คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : EP9 Hurt
Junior's part
สุดท้ายผมก็ยอมตกลงมาเที่ยวเพราะเจ้าเด็กยักษ์จนได้สิน่า...จริงๆตอนแรกผมคิดว่าเด็กนี่จะเป็นเด็กขี้เก๊กซะอีก พอมารู้จักจริงๆมันก็แอบเกรียนเบาๆ หลังจากที่ผมตอบตกลงไปวันนั้น ตกกลางคืนเด็กนั่นก็ยังไม่วายโทรมากวนผมอีก
'มีอะไรห้ะ เด็กยักษ์...'
คิดดูสิ ผมแก่กว่าตั้งสองปี แต่หมอนี่ดันสูงปรี้ดอย่างกับเปรต อิจฉาชะมัดเลย
(ฮยองดีแล้วที่ตกลงไป พักผ่อนบ้างเหอะ ผมเห็นฮยองทำแต่งานๆๆๆ ไม่งานในสภา ก็งานในชมรม ไม่เหนื่อยบ้างหรือไง)
'อื้อออ รู้แล้วน่า นี่เราแก่กว่านายนะ'
(แหม่รู้น่า แก่แล้วไงหล่ะ ผมก็เตือนด้วยความหวังดีนะฮยอง แล้วเสาร์นี้เจอกัน..กู้ดไนท์ครับ)
นี่ยังไม่หมดนะ เจ้าเด็กนี่ก็โทรมาเล่าให้ฟังอีกว่าตัวเองเอาแตงกวาจากในครัวไปโรงเรียน....ตอนแรกนี่ก็โคตรงงเลยนะ แต่พอมาเล่าให้ฟังแล้วผมก็หัวเราะออกมาลั่นบ้านจนม๊าต้องมาดุผมเลย 55555555 ก็มันขำอ้ะ
ตอนแรกผมก็ไม่ได้คิดอะไรหรอกนะ แต่พอมาดูปฏิทินจริงๆ ผมก็รู้ทันที...ถึงแม้จะไม่ได้กาเอาไว้ และถึงแม้ว่ามันจะไม่ใช่เรื่องของผม แต่ผมก็ยังคงจำได้อยู่ดีว่าวันอาทิตย์ที่จะถึงนี่เป็นวันอะไร....
เสียงรถมาจอดที่หน้าบ้านผม ผมก็เก็บของตัวเองแล้วรีบเดินลงมาหน้าบ้านพอดี
"มาร์ค แจ็คสัน หวัดดี" ผมเปิดประตูรถแล้วไปนั่งเบาะหลังทันที
"หวัดดีน้องเนียร์" แจ็คสัน ที่เป็นคนขับเอ่ยทักทายผมผ่านกระจก
"ทำไมไม่มานั่งข้างๆอ่ะ" มาร์คถามผมแต่ผมก็ส่ายหน้าปฏิเสธ
"เรารู้ว่ามีคนอยากนั่งข้างมาร์คหน่ะ" ผมอมยิ้ม แถมแซวๆเจ้าตัวไป
"โว้วๆๆๆ เอาไงหล่ะครับทีนี้พี่มาร์ค เนียร์น้อยของเราแซวมาขนาดนี้แล้ว"
"เงียบไปเลยไอ้สั้น!!! จะนอน" พูดจบคนถูกแซวก็นอนไปเลย พวกเราก็ได้แต่หัวเราะอยู่อย่างนั้น
.
.
.
วันนี้มาร์คตัวติดผมตลอดเลย ไม่รู้ว่าทำไม แถมยังถามอีกว่าผมโอเคมั้ย ...ผมก็ตอบไปว่าแล้วผมจะไม่โอเคเรื่องอะไรหล่ะ ถามแปลกๆ..วันนี้ผมรู้สึกผ่อนคลายที่สดแล้ว ได้พักจากเรื่องปวดหัวซักทีสิน่า แต่เหมือนจะลืมอะไรบางอย่างไปเลยแฮะ โอ้ยยย อึดอัดจัง
หลังจากมาถึงตลาดซักพักพวกเราก็แยกย้ายกันไปเพื่อซื้อของต่างๆที่ตัวเองต้องการ อ่า อยากได้หนังสือสักเล่มจัง
"เนียร์ๆ ว่างป้ะบีมีเรื่องจะถาม" แรงสะกิดผมจากด้านหลังทำให้ต้องหันไปมอง
"ห้ะ??"
"ไปกะบีแปปดิ"
"หะ..ห๋าาา.." ผมตกใจที่อยู่ๆคนคนนี้ก็มาลากผมไปเฉยเฉย แต่สุดท้ายผมก็ยอมเดินตามมาจนได้ ถึงจะงงๆก็เถอะ
.
.
.
"เนียร์ชอบดอกไม้อะไรหรอ" ห้ะ!!! มาถามผม ถามผมเนี่ยนะ!!! ผีบ้าเข้าสิงหรือไง
"ถามทำไม.."
"ตอบมาเหอะน่า"
"ก็คง..กุหลาบมั้ง"ผมเกาหัวตัวเองเขินๆ ที่ต้องมาตอบคำถามทำนองนี้กับเพื่อนสนิทของตัวเอง
"อ่อ อื่อ!! ป้ะ" หลังจากได้รับคำตอบของผมออกไป คนนี้ก็ไม่รีรออะไร แล้วก็ลากผมเดินต่อไปตามใจตัวเอง
"จะไปไหนเนี่ยบี.."
คนตัวสูงหยุดที่หน้าร้านดอกไม้
"รอตรงนี้นะ เดี๋ยวบีออกมา"
ผมทำตามคำสั่งของเพื่อนอย่างไม่บกพร่อง อะไรกันเนี่ย...ผมมองดูนาฬิกาของตัวเอง ป่านนี้แล้วพวกนั้นอยากจะกลับที่พักยัง เห้อออ..
"เนียร์"
"ห้ะ"ผมหันไปตามเสียงเรียกของเพื่อนสนิท
"อ่ะ!!" ดอกกุหลาบสีขาวถูกยื่นมาไว้ตรงหน้าผม
"บี...ให้เนียร์หรอ" ผมยังคงงงกับภาพที่เห็นตรงหน้า..เอาอีกแล้ว ทำไมไอ้ก้อนเนื้อด้านซ้ายของผมมันเต้นรัวอีกแล้ว...บ้าจริง
"อื่อ เอาไปสิ ตอนแรกบีกะว่าจะเอาสีแดงมาให้เนียร์ แต่พอหันไปเจอสีขาวนี่มันโคตรใช่เนียร์เลยอ่ะ :)"
"อ่าา -/////- .....ขอบคุณนะ" ผมรีบรับมาใส่กระเป๋าของตัวเองเพื่อเก็บดอกไม้นี้ให้มิดชิด แล้วรีบเดินกลับไปหาพวกที่เหลือทันที ใครจะทนอยู่กับผู้ชายคนนี้ได้นานกัน เดี๋ยวได้เป็นโรคหัวใจตายพอดี
.
.
.
.
หลังจากกินข้าวเย็นเสร็จ รวมทั้งนั่งคุยกันเล่นกันจนเวลาปาไปเกือบจะเที่ยงคืนแล้ว ผมเลยพูดขึ้นมาหลังจากทุกคนหาวแล้วหาวอีก โดยเฉพาะไอ้เด็กยักษ์ที่นั่งข้างผมเนี่ยแหละ
"เราแยกย้ายมั้ย นี่มันก็ดึกแล้ว"
"อ่าา ฮยอง!! ผมยังไม่ง่วงเลยนะ" เด็กยักษ์สะดุ้งขึ้นมาหลังจากคำพูดของผม
"ไม่ต้องเลยนายอะตัวหาวเลย เราเห็นนะ ฮ่ะๆๆๆ" ผมหันไปยีหัวเด็กน้อยตัวโต หมั่นไส้นัก
"แฮ่ม!!! ...แยกย้ายๆๆ" จู่จู่ แจบอมก็ลุกขั้นมา แล้วพูดเสียงดังจนทุกคนหันไปมอง "แล้วไอ้แจ็คหายไปไหนเนี่ย บอกจะไปเข้าห้องน้ำตกส้วมตายไปแล้วมั้งเนี่ย.."
"เราว่าแยกย้ายเถอะ แจ็คสันกลับมาไม่เจอเราก็คงตามกลับไปแหละ ไม่ก็เดี๋ยวเราโทรไปบอกแจ็คสันเอง" ผมลุกขึ้นยืน จากนั้นทุกๆคนก็ลุกตามผมมา
ผมหันไปมองคนขี้บ่นเมื่อกี้นิดนึงก่อนที่เจ้าตัวจะสะดุ้งแล้วรับโทรศัพท์จากสายเรียกเข้า
"ครับๆๆ" .....แล้วก็วิ่งออกไป
"เอ่อ..ผมขอตัวนะฮะ" ยองแจหันมาทางผมก่อนจะมุ่งหน้าไปทางสวน ...แล้วนี่เจ้าเด็กสองคนนั้นจะไม่สนใจเพื่อนเลยหรอ รีบเดินกลับไม่รอเพื่อนกันเลยนะ..แล้วบอกไม่ง่วง 555555
"เอ้า แล้วนายหล่ะไม่ไปหรอ" มาร์คถามผม เพราะเห็นผมยืนนิ่งอยู่ที่เดิมไม่ขยับไปไหน
"อือ ไปสิ" ผมหันไปตอบเพื่อนของผมก่อนจะเดินออกมาด้วยกัน
.
.
.
"เข้าไปนอนพักนะ เดี๋ยวมา ไปเดินย่อยหน่อย" ผมพยักหน้าให้มาร์คที่เดินมาส่งผมเข้าบ้านพักก่อน มาร์คเดินเรียบชายทะเลออกไปก่อนที่ผมจะเห็นร่างเล็กที่คุ้นตาวิ่งตามไป...ผมส่ายหน้ายิ้มๆกับแบมแบมที่วันนี้ทั้งวันคงหาทางพยายามจะอยู่ใกล้มาร์คตลอดเวลา คงจะหาโอกาสเหมาะๆจอแล้วสินะ หน้าระรื่นเชียว
ผมกำลังจะหันหลังกลับเพื่อจะไปพักผ่อนที่ห้องตัวเอง แต่ก็ต้องชะงักเพราะเห็นคนที่แสนคุ้นเคยเดินกลับมาจากทางหน้ารีสอร์ท
....พร้อมกับ ช่อกุหลาบแดงในมือ...
นี่มันอะไร...
ภาพเมื่อตอนกลางวันที่หมอนี่ส่งดอกกุหลาบสีขาวหนึ่งดอกให้ผมแวบเข้ามาในหัว ทำให้ใจผมกระตุกวูบ ลางสังหรณ์แปลกๆทำให้ผมต้องกัดปากตัวเอง เพื่อข่มความรู้สึกที่มันจุกอยู่ที่คอ
จะตามไป...หรือไม่ตามไปดี....
สุดท้ายสมองของผมก็ไม่รอให้ผมคิด แต่กลับพาผมตามเพื่อนสนิทของตัวเองไป ....นี่สินะสิ่งที่ผมลืม ตอนนี้ก็พอจะเดาได้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อจากนี้ อยากจะตีตัวเองให้ตายซะตรงนี้เลย
ผมชะงักหยุดเดินทิ้งระยะห่าง แต่ก็ยังสามารถได้ยินเสียงของคนสองคนตรงหน้านี้ได้ดี ยองแจ..กับเพื่อนสนิทของผมเอง
"แจบอม..."
ผมเอ่ยเรียกชื่อเค้าออกมาอย่างแผ่วเบา มีแต่ผมที่ได้ยินเสียงของตัวเองที่หลุดเรียกชื่อจริงของคนตรงหน้าออกมา
ผมหยุดยืนอยู่สักพัก ฟังสิ่งที่เพื่อนไม่เอาไหนของผมพูดในสิ่งที่ผมไม่ได้บอกให้พูดออกมาเหมือนครั้งก่อนๆที่เค้ามาถาม
“2 ปีแล้วนะ…ขอบคุณที่ยังไม่ไปไหน…ขอบคุณที่อย่ข้างฮยองมาจนถึงตอนนี้ ฮยองอาจจะไม่ใช่ผู้ชายที่ดีที่สุดสำหรับเรา ยอมรับว่าบางครั้งไม่ได้ดูแลอย่างเต็มที่ แต่ก็รักนะ..”
เค้ากำลังทำตามที่ผมบอกใช่ไหม
‘บี..ถ้าตั้งใจจะทำอะไรให้ใคร ไม่ต้องถาม แค่ทำตามความรู้สึกก็พอ’
เสียงของตัวเองดังก้องอยู่ในหัว ไม่ดีหรือไงจูเนียร์ เพื่อนของนายกำลังทำตามที่นายบอกนะ….แต่ทำไมผมถึง รู้สึกโกรธ รู้สึกอิจฉา และรู้สึกเสียใจหล่ะ อยากจะตีปากตัวเองที่พูดออกไปแบบนั้น นี่ใช่ไหมความรู้สึกของนายจริงๆ พอมารับรู้แล้วทำไมมันถึงเจ็บแบบนี้นะ
“รู้ไหมว่าฮยองต้องวางแผนเพื่อมาเซอร์ไพรส์เราที่นี่เลยนะ ฮยองคิดว่ามันโรแมนติกดี อยากให้เตงประทับใจหน่ะ รู้ไหม..ว่ามีดอกกุหลาบในช่อทั้งหมดกี่ดอก.."
"9 ดอก?"
"อื่อ มันแปลว่า..เราสองคนจะรักกันตลอดไป ;)"
"ฮยอง...ฮึก..ฮยอง..ขอบ..คุณนะครับ"
ทุกกระทำ..ทุกคำพูด...ของเขาที่บอกต่อยองแจ รอยยิ้มนั่น จูบนั่น การสัมผัสนั่น มันก็ตอกย้ำผมแล้วจริงๆว่าคนที่เจบีรักเป็นใคร ...ก็แน่สิ ก็ต้องเป็นแฟน จะเป็นใครไปได้ ผมยอมรับว่าผมเคยหวังว่าจริงๆแล้วเจบีเค้ารักผม เป็นผมมาตลอด..เค้าก็แค่ไม่รู้ใจตัวเองที่ยังคิดว่าผมเป็นแค่เพื่อน แต่ตอนนี้ วินาทีนี้ ผมเข้าใจแล้วว่าเค้าพยายามทำทุกอย่างเพื่อให้ยองแจดีใจ ถ้าไม่ใช่เพราะรัก แล้วจะอะไรหล่ะ
หยุดหลอกตัวเองสักทีได้แล้วจูเนียร์..กลับมาเป็นปาร์คจินยองคนเก่าเถอะ..พอสักทีกับความรู้สึกแบบนี้ ถ้าไม่มีหวังก็ถอยออกมา
..ก็แค่นั้น...
“ฮึก ฮึก ฮึก”
ผมเดินกลับออกมาจากตรงนั้น จับหน้าตัวเองที่เปียกโชกไปด้วยน้ำตา ..ผมเช็ดมันออกอย่างลวกๆก่อนจะรีบเดินไปที่บ้าน..
"ฮยอง!! ยังไม่นอนหรอ" เสียงหนึ่งเรียกขึ้น ทำให้มือผมชะงักก่อนที่จะได้ทันเปิดประตู
ผมหันไปมองตามเสียงเรียกจากบ้านหลังข้างๆ เจ้าเด็กตัวยักษ์ยืนยิ้มโบกมือให้ผม แต่หลังจากที่ผมหันไปมองเค้า เจ้ายักษ์นั่นก็ชักมือลงก่อนจะทำหน้าสงสัย
“ฮยอง เป็……”
“ยูคยอมอ่า ฝันดีนะ” ไม่รอให้พูดจบผมก็ตัดบทแล้วเปิดประตูเข้าบ้านทันที ไม่รอคำโวยวายจากเด็กนั้นก่อน
ไม่อยากให้ใครมาเห็นสภาพของผมตอนนี้เลยจริงๆ
ผมเดินเข้าห้องตัวเองก่อนจะหยิบกระเป๋าของตัวเองมา แล้วหยิบดอกกุหลาบสีขาวเพียงดอกเดียวขึ้นมา ดอกกุหลาบที่เริ่มจะช้ำแล้ว เพราะอยู่ในกระเป๋านานเกินไป ลืมไปเลยว่ามันจะเฉา ผมยกดอกกุหลาบขึ้นมา
“ฮึก…นายมัน…ฮึก…เหมือน.ฮึก..กับฉันเลยนะ ฮึกๆ เจ้าดอกกุหลาบ” ผมมองดอกกหลาบสีขาวที่อยู่ในมือที่เริ่มที่จะช้ำแล้ว เหมือนมาก ดอกกุหลาบที่แสนเดียวดายพร้อมกับรอยช้ำตรงกลีบใบ เหมือนกับว่ามีคนเอามือมาขยี้มัน นายหน่ะ เหมือนฉันมากเลยนะ ฮึกๆๆ
ผมเดินถือดอกกุหลาบไว้ในมือแน่นจนก้านมันหัก ผมเดินไปที่ถังขยะก่อนจะตัดสินใจทิ้งมันลงไป…..แต่ผมก็ต้องก้มลงไปเพื่อหยิบมันขึ้นมาใหม่ หลังจากที่จ้องมองมันจากในถังขยะอยู่นาน
ผมหยิบหนังสือของตัวเองที่นำติดตัวมาด้วยก่อนจะเปิดแล้ววางดอกกุหลาบลงไป และพับใส่ในกระเป๋าเหมือนเดิม
“ถึงฉันจะอยากตัดใจ….แต่ฉันก็ทิ้งนายไม่ลงหรอกนะ ดอกกุหลาบของฉัน”
ยูคยอมตกใจมากที่เห็นพาร์ทเนอร์ของตัวเองร้องไห้ออกมาแบบนั้น พอจะถามออกไป เจ้าตัวดันตัดบทแล้วหนีเข้าบ้านพักไปเลย ถ้าเขาไม่ออกมายืนรอแบมแบมกับยองแจ เพราะเข้าบ้านพักไม่ได้ เขาคงไม่ได้เห็นสีหน้าแบบนั้นของพี่คนสนิทของเขาสินะ
แต่ก่อนเคยคิดว่าทำไมฮยองคนนี้ถึงเป็นมนุษย์หน้านิ่งขนาดนั้น แต่พอมารู้จักจริงๆแล้วมันก็ไม่ได้แย่ แถมฮยองคนนี้ยิ้มทีโลกก็สดใสขึ้นมาเลย แต่ทำไมวันนี้กลับดูหม่นหมอง และดูเสียใจมากมายขนาดนั้นหละ
หลังจากยืนคิดอยู่สักพัก มาร์คก็เดินเข้ามาด้วยสีหน้าแปลกๆด้วยอีกคน ยูคยอมยืนอยู่ที่เดิมไม่ไปไหน ก่อนจะเห็นยองแจเพื่อนสนิทของเค้าเดินมาพร้อมกับเจบีด้วยรอยยิ้มและช่อกุหลาบในมือ อ๋อ วันนี้คงมีเซอร์ไพรส์สินะ ท่าทางแฮ๊ปปี้พอดู…..ยองแจโบกมือลากับเจบีก่อนจะหันหลังกลับมาบ้านพักที่ยูคยอมยืนรออยู่ตรงหน้าประตู
“ฟู่ววว” คนข้างหน้ากลับถอนหายใจออกมา
“การได้รับเซอร์ไพรส์มันลำบากใจขนาดนั้นเชียว” เขาอดแซวไม่ได้ที่เห็นเพื่อนตัวเองถอนหายใจออกมา
“ห้ะ เอ๋??? อยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ ยังไม่นอนหรอ” คนถูกแซวเลิกลั่กก่อนจะทำเป็นถามผมกลับ
“รอพวกมึงสองคนนั้นแหละ”
“แบมแบม ด้วยหรอ”
“เออ กุญแจอยู่ที่มัน วิ่งตามผู้ชายไปไม่ห่วงเพื่อนเลย” เด็กร่างยักษ์เอามือกุมขมับปวดหัวที่ต้องมารอเพื่อนตัวเล็กกลับมา แล้วนั่นก็ตายยากซะจริงๆเดินกลับมาแล้ว
สองคนมองเพื่อนของตัวเองที่เดินลอยกลับมา …..หมอนั่นจะไปไหนหน่ะ รู้ไหมว่าตัวเองเดินเลยบ้านพักไปแล้วนะ
“ย๊า!!!! มึงจะไปไหน ไอ้แบม!!!!!” คนตัวสูงตะโกนเรียกเพื่อนของตัวเองที่ดูล่องลอยไม่มีสติ จนคนตัวเล็กสะดุ้งสะบัดหัวสองสามทีก่อนจะวิ่งกลับมา
“อ้ะ โทษทีๆ ทำไมพวกมึงยังไม่นอนวะ” ถามมาได้นะมึงงง
“พวกกูจะนอนได้ไง กุญแจหน่ะ กุญแจ!!!!”
“ห้ะ เอ่ออ โทดทีหว่ะ กูลืม แฮะๆๆ” แบมแบมหยิบกุญแจออกมาไขประตูบ้าน
“อ้ะ” เสียงร้องออกมาเบาๆจากเพื่อนอีกคนทำให้เพื่อนตัวสูงสนใจขึ้นมา แต่กับคนตัวเล็กตอนนี้ก็มัวแต่สนใจแต่กลับการไขประตูบ้านอยู่อย่างงั้น
ยูคยอมมองตามสายตาที่เพื่อนตัวเองมองไป ก็เห็นแจ็คสันเดินกลับเข้าบ้านพักไปนิ่งๆ เขาหันมามองเพื่อนตัวเองอีกครั้งนึงพร้อมกับลางสังหรณ์แปลกๆ
….ทกคนกำลังมีความลับใช่ไหม แล้วอะไรหล่ะ ที่ทำให้ทุกคนดูแปลกไปขนาดนี้ แม้แต่แจ็คสันฮยองคนร่าเริงที่สุด ทำไมกลับนิ่งถึงขนาดนั้น
มันต้องมีอะไรแน่ๆ
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
yeah yeah yeah หรือว่าน้องยูคของเราจะเป็นนักสืบ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ มาอัพแล้วนะ เม้นๆๆกันด้วย ไรท์ชอบอ่านนะอิอิ
ติดแท๊ก #ฟิครกบ กันด้วยก็ดีนะจะได้คุยกันเด้อออ จุ้บๆๆๆ
ปล ช่วงนี้สอบอ่ะ ไว้จะมาอัพให้หลังสอบนะไม่นานๆๆ อย่าเพิ่่งหนีเค้าไปไหนนะตัวววว
ความคิดเห็น