คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : EP8 Surprise
วันนี้วันเสาร์...ซึ่งมันเป็นวันหยุดพักผ่อนของน้องแบมเองครับ แต่น้องแบมก็ตื่นตั้งแต่ตีสี่ พูดง่ายๆก็คือนอนไม่หลับ เลยลุกมาจัดกระเป๋าไปทะเล ตื่นเต้นนน.......หลังจากนั้นไม่นาน (เอ่ออ ได้ข่าวแกรอ 4ชั่วโมงกว่า.--) เสียงแตรรถก็ดังอยู่หน้าบ้านผม ผมสะดุ้งแล้วรีบวิ่งสะพายเป้ออกไปแต่ก็ไม่ลืมกอดแม่ที่กำลังยุ่งกับการเตรียมอาหารเช้า
"แบมไปก่อนนะม๊า"
"ไปดีๆหล่ะน้องแบม บอกพี่ๆให้ขับรถ ระมัดระวังกันด้วย"
"คร้าบบ"
ผมวิ่งออกมาหน้าบ้าน ก็เห็นรถแวนจอดรออยู่ ผมเลยรีบวิ่งไปเปิดประตูทันที อ่า มากันครบแล้วหรอ แสดงว่ามารับผมคนสุดท้ายเลยสินะ แล้วกูตื่นตีสีเพื่ออะไรครับ
"หวัดดีฮะทุกคน" ผมกล่าวทักทายอย่างเป็นกันเอง แล้วก้าวขึ้นรถไปนั่งข้างมาร์คฮยองทันที แต่คนข้างๆยังคงนั่งหลับตานิ่ง ไม่มีเสียงตอบรับใดใดทั้งสิ้น
"เป็นไงมึงชอบที่ ที่พวกกูเว้นไว้ให้มะ 55555" ยังไม่ทันได้หย่อนก้นนั่งสนิท ไอ้ยักษ์ก็เอ่ยแซวผมทันที ตอบเลยว่า ชอบมาก!!! แต่ก็ต้องสงบเสงี่ยมเจียมตัว ทำตัวให้เรียบร้อย...ก็เลยได้แต่พยักหน้าออกไป
จึก จึก จึก
ผมสะกิดคนที่นั่งหลับอยู่บนรถ อยากจะทักทายบ้างอะไรบ้าง แต่ผมก็ได้รับแต่ความรำคาญกลับมา ทำไมทำงี้กับน้องแบมหล่ะครับบบ
"ทำไมนายชอบกวนตอนฉันหลับทุกทีเลยสิน่า" มาร์คฮยองปัดมือผมออกไป ก่อนจะหันมามองหน้าผมอย่างหงุดหงิด
"ขอโทษ...แบมอยากทักทายเฉยๆนี่น่า"
หลังจากที่ผมพูดจบ มาร์คฮยองก็ไม่สนใจผม แล้วก็นอนต่อ ...หมดกัน ตอนนั่งรอพวกฮยองๆ อุตส่าห์คิดแผน หาโอกาสแทะโลม..สงสัยคงอดแล้วสินะ ฮืออออ
เราใช้เวลา 3 ชม.ก็มาถึงทะเลแถบปูซานกัน... ผมเพิ่งรู้ว่ารีสอร์ทนี้เป็นของคุณอาของมาร์คฮยอง พวกผมเลยไม่ต้องเสียเงินสำหรับค่าที่พักแพงๆ หวานหมู อิอิ พวกเราเจ็ดคนแยกย้ายกันเก็บของในห้องของแต่ละคนตัวเอง ผม ยูคยอม ยองแจ อยู่บ้านหลังเดียวกัน ส่วนพวกพี่ๆก็อยู่อีกหลังที่ใกล้ๆกันแต่ทำไมมันหลังใหญ่กว่าพวกผมหล่ะครัชช หลังจากทุกอย่างเรียบร้อยเราก็มาเจอกันเพื่อไปเที่ยวในที่ต่างๆในเมือง
มาร์คฮยองดูจะชำนาญในเมืองนี้ทีเดียวเลยกลายเป็นคนแนะนำที่เที่ยวไปโดยปริยาย ส่วนแจ็คสันฮยองก็เหมือนคนเสียสติตามปกติทั่วไป คนบ้าอะไรไม่รู้อารมณ์ดีตลอดเวลา ยองแจกับไอ้พี่บี๋ก็เดินตัวติดกันตลอด แล้วทำไมผมต้องมาเดินกับไอ้ยักษ์ด้วยฟ่ะ ใครก็ได้ไปแยกจูเนียร์ฮยองกับมาร์คฮยองออกที TT
.
.
.
ตอนนี้ตะวันได้ลับขอบฟ้าไปนานแล้ว หลังจากที่พวกเรากินอาหารค่ำกันเสร็จ ทุกคนก็แยกย้ายกันไปพักผ่อนเพราะเหนื่อยจากการไปเที่ยวกันมา....
ผมกำลังจะกลับไปห้องตัวเอง เพราะตอนนี้ตาผมกำลังจะปิดอยู่แล้ว =_= ยิ่งนี่ก็จะเที่ยงคืนแล้ว ขอแค่ล้มตัวลงนอนได้ก็สบายใจแล้วครับบบ ไอ้ยูคนี่หลับตาเดินแล้วมั้งครับ
“แบม กูง่วงอ่ะ”
“เออ กูก็ง่วงสัส แล้วนี่ไอ้แจหายไปไหนวะ”
“ไม่รู้มัน เดี๋ยวมันก็มา ไปห้องเหอะ กูง่วง หาววว”
“อ้ะ”
ผมร้องออกมาเพราะเห็นแค่จูเนียร์ฮยองดินเข้าไปในบ้านคนดียว ส่วนมาร์คฮยองก็เดินแยกออกไปทางชายทะเลเรียบกับรีสอร์ท
“ยูคมึงเข้าไปนอนก่อนเลยเดี๋ยวกูมา”
น้องแบมก็ไม่รอช้า รีบเดินตามคนตัวสูงออกไปอย่างไม่ลดละครับ แต่พอมาถึงสวนของรีสอร์ทผมก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของคนที่ตามมา เป็นผีหรอฟร่ะ หลายครั้งแล้วนะที่หายไปเฉยๆเนี่ย ขนลุกแล้วนะ!!
"ฮยอง...ฮึก..ฮยอง..ขอบ..คุณนะครับ"
???
เสียงอะไรหน่ะ คน หรือ ผี แล้วนี่มาร์คฮยองหายไปไหนเนี่ย เวลานี้มันป็นเวลาที่ผีจะออกมานิหว่า...ไม่ๆๆ น้องแบมว่าไม่ใช่นะ งื้อๆๆ
ผมหันซ้ายหันขวามองหลังมองหน้า สุดท้ายก็เจอที่มาของเสียง โล่งอกที่ไม่ใช่ผี เมื่อแน่ใจว่าเป็นคนแล้ว..เห็นดังนั้นผมก็หลบมายืนหลังต้นไม้ตามสันชาตญาณคนสอใส่เกือก 555555 แต่ภาพที่ผมเห็นต่อจากนั้น ก็ทำให้น้องแบมถึงกับเข่าอ่อน แล้วต้องเอามือขึ้นมาปิดปากเพื่อไม่ให้มีเสียงตกใจให้เล็ดลอดออกมา.
...คุณพระ ทำอะไรกัน
o////O
.
.
.
.
Youngjae's part
พรุ่งนี้ก็เป็นวันครบรอบสองปีของผมกับเจบีฮยองแล้วสินะ แต่ผมก็ไม่ได้หวังอะไรจากฮยองอยู่แล้ว..เพราะดูเหมือนว่าฮยองเค้าจะจำอะไรไม่ได้ด้วยซ้ำ จริงๆมันไม่แปลกหรอกเพราะผมชินแล้วหล่ะ
ผมออกมาเดินเล่นที่สวนของรีสอร์ท หลังจากทุกคนกินข้าวเสร็จแล้วแยกย้ายกันไปหมดแล้ว..คืนนี้พระจันทร์สวยจัง
พรึบ!!!!
"เห้ย!!!" ผมร้องเสียงดังลั่นที่มีมือปริศนามาฉุดผมเข้าไปในพุ่มไม้
"ชู่ววว ฮยองเอง" ผมลืมตาจากตอนแรกที่หลับหูหลับตาเพราะกลัว
"แจ็คสันฮยอง?!! ผมกลัวไปหมดแล้วเนี่ย เล่นบ้าอะไร" ผมเหวกลับใส่คนที่เพิ่งทำให้ผมหัวใจจะวายไป
"แค่คิดถึง..อยากจูบ..อยากกอด..อยากทำทุกอย่างเลย" แจ็คสันฮยองทำหน้าอ้อนใส่ผม..ดึงมากอดแล้วเอาจมูกมาถูๆไถๆแถวๆซอกคอของผม
"-////- ทะลึ่ง"
"ก็คนที่ฮยองกำลังกอดอยู่มันน่ารักนิ"
"ไม่ต้องเลย..เดี๋ยวก็มีคนมาเห็นหรอก"
"ไม่มีหรอกน่า ฟอดดดดด"
จนได้สินะ โดนขโมยหอมแก้มจากคนนี้จนได้ อยากจะบ้าตาย (สาบานสิว่าแกไม่ชอบเลย?)
ครืด ครืด ครืด
โทรศัพท์ผมสั่นรัวทำให้ผมต้องดันตัวแจ็คสันฮยองที่กอดผมแน่น ออกก่อน
'เจบีฮยอง<3'
"ฮยองเงียบๆนะ" ผมหันไปบอกแจ็คสันฮยอง ก่อนจะชูให้ดูว่าสายเรียกเข้าเป็นใคร
"หิ"
ติ้ด~
"ฮะเจบีฮยอง"
(เตงอยู่ไหนอ้ะ)
"ผมอยู่ที่สวนของโรงแรมอ่ะ..อ้ะ" ผมรีบเอามือปิดปากตัวเองเพราะดันเคยชินบอกสถานที่ ที่ตัวเองอยู่ไปจริงๆ ทำไมโง่อย่างนี้วะไอ้แจ
(เค้าอยู่หน้าสวนพอดีเลย กำลังเข้าไป รอก่อนนะ)
"ฮะ!! ฮยองๆๆ"
วางสายไปแล้ว..
ส่วนแจ็คสันฮยองหน่ะหรอ หน้างออยู่นี่ไง
"อยู่ตรงนี้ ไม่ต้องออกไปหรอก" แจ็คสันฮยองจับข้อมือผมเอาไว้แน่น จนผมรู้สึกเจ็บ
"ฮยอง ไม่ได้นะเจบีฮยองกำลังเข้ามาแล้ว ฮยองควรจะออกไปตั้งแต่ตอนนี้" ผมพยายามแกะมือของแจ็คสันฮยองออก
"แต่ฮยองมาก่อน ทำไมเป็นฮยองที่ต้องออกไปก่อนด้วย!!!!"
ฮยองตรงหน้าผมพูดเสียงดัง ราวกับจะตวาดผม บางทีแจ็คสันฮยองก็เริ่มจะงี่เง่าแล้ว..
"ต้องให้ย้ำอีกกี่ครั้งว่าฮยองหน่ะมาที่หลัง!!!!"
ผมเสียงดังขึ้นกว่าเก่าอย่างลืมตัว จนเห็นได้ชัดว่าหน้าแจ็คสันฮยองผงะไป ไหนจะแววตาที่สั่นระริกนั่นอีก
มือที่เคยจำข้อมือผมแน่น ค่อยๆคลายออก...ถึงจะพูดออกไปแบบนั้น แต่ทำไมผมรู้สึกแย่อย่างนี้..ทำไมผมรู้สึกว่าคนตรงหน้ายอมแพ้ที่จะรั้งผมไว้ ทั้งๆที่ตัวเองเป็นคนอยากให้ปล่อยมือแท้ๆ แต่พอเขาปล่อยจริงๆแล้วผมกลับใจหาย
.
.
.
.
"ยองแจ!! เตง!!!! อยู่ไหนอะ" เจบีฮยองตะโกนหาผม ผม..ที่มัวแต่สบตากับคนตรงหน้าอย่างสับสน จนผมเห็นเงาตะคุ่มที่กำลังเดินใกล้เข้ามาจนจะถึงจุดที่ผมอยู สติที่หายไปกับแววตาคนตรงหน้ากลับมาอีกครั้ง
"ผมขอโทษ...เรา..ค่อยคุยกันวันหลังนะ"
ผมลุกขึ้นยืนก่อนจะเดินออกมาจากตรงนั้น..ขอโทษนะฮยอง..รอให้ผ่านวันนี้ไปก่อน เราค่อยเจอกัน...
"เจบีฮยอง..ผมอยู่นี่" ผมโบกมือให้คนที่กำลังหันซ้ายหันขวาอยู่...เมื่อมองเห็นผม รอยยิ้มกว้างก็ปรากฏขึ้น
"ว้าอยู่นี่เอง" เจบีฮยองวิ่งเข้ามาหาผม ก่อนจะคว้ามือผมไปจับ
"มีอะไรหรอฮยอง?"
"วันนี้วันอะไร :)"
อยู่ๆก็มาถามวันที่จากผม เพี้ยนไปแล้วหรือไง ฮยองคนนี้ ลืมวันลืมคืนไปหมด 55555
"วันเสาร์ไง"
ผมตอบคำถามออกไป แต่ก็ได้รับการส่ายหน้าปฏิเสธของคนตรงหน้า ผมก็ได้แต่งง..ทำไมจะไม่ใช่ก็วันเสาร์ไง
เจบีฮยองยกนาฬิกาขึ้นมาให้ผมดู
Sun 00.05am
ผมจ้องนาฬิกาที่ตอนนี้วันที่มันได้เปลี่ยนวันไปแล้ว...เหมือนกับจังหวะการเต้นของหัวใจผมก็เริ่มเต้นเร็วขึ้นด้วย...เห็นอย่างนี้ความหวังที่เคยริบหรี่กลับสว่างจ้าขึ้นมาอีกครั้ง พร้อมกับเสียงที่เปล่งออกมาจากคนตรงหน้า
"2 ปีแล้วนะ...ขอบคุณที่ยังไม่ไปไหน..ขอบคุณที่อยู่ข้างฮยองมาจนถึงตอนนี้ ฮยองอาจจะไม่ใช่ผู้ชายที่ดีที่สุดสำหรับเรา ยอมรับว่าบางครั้งไม่ได้ดูแลอย่างเต็มที่ แต่ก็รักนะ.."
เจบีฮยองเอื้อมมือ ไปด้านหลังของตัวเองก่อนจะหยิบอะไรบางอย่างออกมา
ช่อกุหลาบ...?
สวย....มากเลย....
เห็นอย่างนี้ขอบตาของผมก็ร้อนผ่าวขึ้นมา..
"รู้ไหมว่าฮยองต้องวางแผนเพื่อมาเซอร์ไพรส์เราที่นี่เลยนะ ฮยองคิดว่ามันโรแมนติกดี อยากให้เตงประทับใจหน่ะ รู้ไหม..ว่ามีดอกกุหลาบในช่อทั้งหมดกี่ดอก.."
ผมส่ายหน้ารัวๆ ก่อนจะเริ่มนับดอกกุหลาบในมือตัวเอง 1.2..3..4..5...9
"9 ดอก?"
"อื่อ มันแปลว่า..เราสองคนจะรักกันตลอดไป ;)"
"ฮยอง...ฮึก..ฮยอง..ขอบ..คุณนะครับ"
ได้ยินอย่างนั้น ผมโผเข้ากอดคนข้างหน้าผมพร้อมทั้งน้ำตา ผมรู้ตัวว่าเสียงสะอื้นของตัวเองดังแค่ไหน...ผมที่คิดมาตลอดว่าฮยองดูแลผมไม่ดี ฮยองไม่ใส่ใจกัน ตอนนี้กลับกลายเป็นว่าผมเป็นคนเลว ที่นอกใจฮยองไปมีคนอื่น ผมควรจะทำยังไงดี..
"ไม่เอา..ไม่ร้องสิครับน้องแตงของฮยอง"
เจบีฮยองค่อยๆเอานิ้วปาดน้ำตาของผม แล้วโน้มหน้าลงมาใกล้ ลมหายใจของเรารดใส่กันและกัน จนในที่สุดริมฝีปากของเราก็สัมผัสกัน....สัมผัสที่ตอนแรกเรียบง่ายแต่พอเวลาผ่านไปกลับดุดันมากขึ้น ผมต้องเอามือเกี่ยวรั้งคอของร่างสูงไว้เพื่อประคองไม่ให้ตัวเองล้มพับลงไป ส่วนมือซนของเจบีฮยองก็สอดเข้ามาในเสื้อของผม ลูบไล้แผ่นหลังของผมไปทั่ว ..ราวกับเราทั้งคู่โหยหาจูบนี้กันมานาน
"อื่อ..เจบีฮยอง" เมื่อได้หยุดพักหายใจ ผมก็ครางเรียกชื่อคนตรงหน้า เพราะตอนนี้อารมณ์ของผมมันพุ่งพล่านไปหมด ผมลืมตาเพื่อจะมองหน้าคนตรงหน้าเต็มรัก แต่สายตาก็ต้องไปสะดุดกับเงาของบางคนที่มองมาจากพุ่มไม้ ที่ผมเพิ่งเดินออกมาเมื่อกี๋นี้
พลัก~
ผมดันเจบีฮยองออกมาเบาๆ จนคนตรงหน้าแปลกใจ ...ผมก็แปลกใจ..ทำไมผมต้องผลักเจบีฮยองออก ทั้งๆที่เขาเป็นแฟนของผม ผมจะจูบกับแฟนผมมันไม่ผิดเลยสักนิด...แต่ความรู้สึกของผมตอนนี้ผมยอมรับ...ว่าผม...รู้สึกผิดกับแจ็คสันฮยอง รู้สึกเสียใจ และรู้สึกอยากจะขอโทษ
"มีอะไรรึเปล่า??"
"อะ!! ปะ..เปล่าฮะ"
"ต่อนะ..." เจบีฮยองยื่นหน้าเข้ามาใกล้ผมอย่างเจ้าเล่ห์ จนผมต้องตีคนบ้ากามตรงหน้านี่
"ฮยอง!!.. ไม่เอาแล้วเดี๋ยวมีคนมาเห็น ดึกแล้วไปนอนกันเถอะ ไปๆๆ" ผมยื่นมือไปหวังจะจับมือพาเจบีฮยองเดิน เพื่อนำไปอีกทางที่ไม่เห็นคนตรงพุ่มไม้นั่น
...จริงๆแล้วที่ตรงนี้ไม่ได้มีแค่แจ็คสันหรอกนะยองแจ...
---------------------------------------------------------------------------------------------------------
"เอ่อ..." ผมอึกอักเมื่อเห็นภาพเพื่อนสนิทกับแฟนหนุ่มนัวเนียกัน ไหนจะจูบที่ดูดดื่มนั่นอีก เพื่อนผมมันไม่ใสแล้วนะ งือออ
ผมแค่เดินตามมาร์คฮยองมาหวังจะไปเดินเล่นด้วย แต่ทำไมผมต้องมาเห็นภาพเรทๆแบบนี้ด้วยนะ -//////-
"โรคจิต"
เสียงกระซิบดังข้างหู ทำให้ผมตกใจจนต้องหันไปมอง แต่ก็ต้องตกใจมากกว่าเมื่อเห็นคนที่ตัวเองเดินตามออกมาตอนแรกอยู่ข้างๆ
พรึบบบ
เด็กน้อยเข่าอ่อน ล้มพับลงไปนั่งกับพื้น เพราะจังหวะที่หันไปตามเสียงกระซิบ ทำให้จมูกของเขาไปโดนกับแก้มเนียนของคนพี่ ...บวกกับภาพที่เห็นเมื่อกี๋ทำให้เขาคิดไปไหนต่อไหนไกลเกินกว่าจะควบคุม
"มาร์คฮยอง" ผมพูดออกมาเบาๆราวกับเป็นเสียงกระซิบ
"......" คนตัวสูงไม่พูดอะไร เหมือนกำลังอึ้งกับเหตุการณ์เมื่อกี้นี้ มือก็ลูบๆที่แก้มของตัวเองอยู่อย่างนั้น มาร์คฮยองเดินออกไปเงียบๆแล้วทิ้งผมให้นั่งอึ้งอยู่ตรงนั้นคนดียว นี่มันอะไรกัน
………..แค่นี้ผมยังล้มพับไปต่อหน้าต่อตามาร์คฮยองเลย ถ้าจูบ หรือทำมากกว่านี้ ผมไม่ชักตายไปเลยหรอ เดี๋ยว!! แล้วนี้กูคิดอะไรครับ -//////- ต้องโทษไอ้สองคนนั้นเลยที่ทำให้ผมคิดอกุศลแบบนี้!!!!!!!!!.......
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
มาแล้วๆๆ ยองแจจ๋าาา ตรงนั้นไม่ได้มีแค่แจ็คสันฮยองของน้องหรอกนะจ้ะ ยองแจใสใสไม่มีจริง ฮ่าๆๆๆๆๆๆ พี่่บีเริ่มมาใส่ใจน้องแตงแล้ว นางจะเลิกกับแจ็คหรือเปล่ามิอาจรู้ได้ ฮ่าๆๆๆ ติดแท็ก #ฟิครกบ มาคุยกันได้นะ สำหรับคอมเม้น ขอบคุณนะคะ มันเป็นกำลังใจที่ดีมากเลยนะ ขอบคุณที่ติดตามเรื่องของไรท์ด้วยนะ เจอกันตอนหน้าเน้ออ รักนะ จุ้บจ้บบ
ความคิดเห็น