คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : EP10 I'm fine
ครืด ครืด ครืด
เด็กตัวยักษ์ขยับตัวเล็กน้อย แล้วควานหาโทรศัพท์ตรงหัวเตียงอย่างสะเปะสะปะ ใครกันที่โทรมากวนตอนเช้าแบบนี้...
"อือออ ใครวะ" กดรับโทรศัพท์ทั้งที่ตายังไม่เปิดดี
(ย๊า!!! คิมยูคยอม!!!)
คนตัวสูงสะดุ้งจนต้องเอาโทรศัพท์ที่แนบหูอยู่ออกทันที เสียงเล็กๆแหลมๆนี่ก็มีอยู่คนเดียว
"โว้ยย ไอ้แบม มึงโทรมาทำไมแต่เช้าเนี่ย"
(ชาวบ้านป้าแกสิ... นี่มันบ่ายกว่าแล้วนะเว้ย)
"โว้ยย บ่ายก็บ่ายกูจะนอน วันนี้วันหยุดกูเว้ย"
(หยุดบ้าอะไร..วันนี้วันจันทร์นะเว้ยย ไม่มาเรียนหรือไง)
คนตัวสูงเริ่มจะหงุดหงิด ...แต่เอ๊ะ?? วันนี้วันจันทร์ ??...วันจันทร์หรอ
เขาสะดุ้งตัวลุกขึ้นทันที..ตาสว่างเลยกู นี่กูนอนนานขนาดนี้เลยอ่อวะ ต้องโทษไอ้ทริปบ้าๆนั่นเลย ตอนกลางคืนทุกคนดูแปลกๆไปหมด ยิ่งพี่คนสนิทด้วยแล้ว มันทำให้เค้านอนไม่หลับทั้งคืนเลย รู้ตัวอีกทีก็เช้าแล้ว แต่พอเช้าขึ้นมาทุกคนก็ทำเหมือนไม่มีอะไร เค้ายังสับสนอยู่เลยว่าจริงแล้วคืนนั้นเค้าฝันหรือมันเป็นเรื่องจริง..เพราะเหตุนี้หลังจากกลับมาบ้านเมื่อวาน กะจะโทรไปหาจูเนียร์ฮยอง แต่พอเห็นเตียงนอนตัวเองก็อดที่จะล้มตัวลงนอนไม่ได้
คิมยูคยอม..นี่นายนอนเกือบ 24 ชมเลยนะ
คนตัวสูงไม่รอช้ารีบตอบเพื่อนสนิทไป
"แค่นี้นะ" ไม่ทันให้คนปลายสายโวยวาย เค้ากดวางสายแล้วลุกไปอาบน้ำทันที
หลังจากอาบน้ำเสร็จ เค้าหันไปมองนาฬิกาที่แขวนอยู่ตรงผนังห้อง
14.38
อ่าา ถ้าไปโรงเรียนตอนนี้คงไม่ทันแล้วสินะ ชุดนักเรียนที่ถูกถือค้างไว้ ถูกเอาเก็บไว้ที่เดิมแล้วหยิบชุดอื่นมาแทน
.
.
.
นักเรียนทะยอยเดินออกมาจากโรงเรียน ต่างหยุดมองผู้ชายร่างสูง ใส่เสื้อเชิ้ตสีขาวกับกางเกงยีนขาดๆที่เพิ่มความเซ็กซี่เล็กน้อยให้กับร่างสูง พร้อมกับแว่นดำที่อยู่บนหน้า กำลังกินน้ำแข็งใส? อยู่ร้านตรงข้ามกับหน้าโรงเรียน….ยูคยอมได้รับความสนใจจากสาวน้อยสาวใหญ่บริเวณนั้นเป็นจำนวนมาก แต่คนตรงหน้าก็ยังคงจ้องไปด้านหน้าโรงเรียนเพราะต้องการหาใครคนนึงที่เค้าอยากเจอ
"มาแล้ว!!" เค้าลุกขึ้น ทำเอาคนที่อยู่ในร้านที่ลอบแอบมองอยู่ตอนแรกสะดุ้งตามไปตามๆกัน เค้ารีบเดินไปจ่ายเงินก่อนจะเดินออกมาหน้ารร.
เอ๋?? ทำไมเดินออกมาคนเดียว เจบีฮยองไปไหน
"ฮยอง!!" คนตัวสูงจับข้อมือของคนตรงหน้าไว้เพื่อให้หนีไปไหน
"เอ๋??.... ยูคยอมหรอ" ร่างบางทำหน้าสงสัยแปปนึงก่อนจะพูดชื่อคนตรงหน้าออกมา..แต่งตัวแบบนี้ดูโตจัง
"ฮยองมากะผมแปปดิ" คนตัวสูงดึงข้อมือของร่างบางเบาๆ
"จะพาเราไปไหน"
"ขอคุยด้วยหน่อย"
"โทรมาหาเราก็ได้นิ"
"ไม่อ่ะ ขอคุยต่อหน้าดีกว่า"
หลังจากลากร่างบางมาสักพัก ก็มาถึงสวนสาธารณะ ที่ห่างจากรร พอสมควร เมื่อเห็นว่าแถวนี้ไม่ค่อยมีใคร คนเด็กกว่าก็พูดขึ้นมา
"ฮยอง..คืนนั้น..ร้องไห้ทำไม"
"ระ เรา…ไม่ได้ร้องสักหน่อย!! นายตาฝาดรึเปล่า" ร่างบางเลิ่กลั่ก หลบตาคนตัวสูง
"แต่ผมเห็นจริงๆ ถึงผมจะง่วง แต่ผมมั่นใจว่าฮยองต้องร้องไห้แน่ๆ"
"เราเปล่า..."
"ฮยอง.."
"......"
"ฮยองไม่ไว้ใจผมหรอ ทั้งๆที่เราเริ่มจะสนิทกันแล้วแท้ๆ" ร่างสูงปล่อยมือออกจากคนตรงหน้าเป็นเชิงงอนๆ
"เราไม่ได้สนิทกับนายขนาดนั้น"
!!???
เหมือนโดนเอาไม้ตีแสกหน้า อ่ออ คงคิดไปเองคนเดียวสินะ ทั้งๆที่คิดว่าฮยองเข้ากันได้ดีสักอีก คงเป็นเราคนเดียวที่คิดอยากจะสนิทกับร่างบางข้างหน้านี้
"อืม..เข้าใจและ ผมก็แค่เป็นห่วงฮยอง ไม่อยากให้ฮยองร้องไห้ ผมก็แค่ชอบที่จะเห็นฮยองยิ้ม...แต่ในเมื่อฮยองบอกว่าเราไม่ได้สนิทกันขนาดนั้น แล้วที่ผ่านมามันคืออะไรวะฮยอง ขอโทษด้วยละกันฮยองที่ผมมันวุ่นวายกับฮยองเอง" พูดจบ ร่างสูงก็เดินออกมาทิ้งให้จูเนียร์ยืนงง และสับสนอยู่อย่างงั้น
ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นสักหน่อย..ฉันก็อยากบอกนายนะ แต่จะให้พูดออกไปว่าว่าฉันชอบเจบี ฉันเสียใจที่เค้ารักกับเพื่อนนายดี อย่างงั้นหน่ะหรอ...จะให้ฉันพูดอย่างงั้นหรอ ไม่มีทาง...
จูเนียร์ยืนนิ่งอยู่สักพัก ทั้งเสียใจเรื่องเมื่อวันก่อน แล้วไหนจะมาโดนเด็กนี่งอนใส่อีก
คงต้องง้อสินะ....
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ผ่านมาสามวันแล้ว น้องแบมก็ยังไลน์ไปหามาร์คฮยองแล้วยังคุยกันเหมือนเดิม ถึงแม้ว่าจะรู้สึกถึงอะไรบางอย่างที่ไม่เหมือนเดิมก็เถอะ -/////-
แล้วตั้งแต่กลับมาจากทะเลทั้งไอ้ยองแจ กับ ไอ้ยักษ์ก็ดูเหมือนมีเรื่องอะไรให้คิดตลอดเวลา แต่น้องแบมไม่รู้สิครับว่าพวกแม่มมเป็นอะไรกัน
"พวกมึงเป็นอะรายย นี่กูทนไม่ไหวแล้วนะ" ในเมื่อสุดจะทน ผมก็ถามออกไปจนได้
"เปล่า/เปล่า"
ขอบใจมากพวกมึง กูโคตรเคลียเลยครับ T.T
เหอะ!!
"กุไปห้องน้ำนะ" ผมลุกขึ้นพูดเสียงดังเป็นเชิงเรียกร้องความสนใจ...
เฉยเมย....นอกจากจะไม่สนใจกันแล้ว ยังทำเหมือนมองไม่เห็นกันอีกนะ ถึงแม้กูจะไปฉี่มึงก็ควรหันมารับรู้บ้างนะ ไม่ใช่เมินกันแบบนี้ ถ้าเกิดกูโดนฆ่าหมกส้วมไปใครจะรับรู้ ชีวิตน้องแบมมันน่าเศร้ายิ่งนัก ….หึ่ย ในเมื่อไม่มีใครสนใจ ผมก็เดินออกมาจากห้องเพื่อเดินไปที่ห้องน้ำ อย่างเซ็งๆ ไปเข้าห้องน้ำชั้นที่มาร์คฮยองเรียนดีกว่า ผมเดินลงบันไดไปสองชั้น ก่อนจะเลี้ยวไปที่ห้องเรียน A ของเด็กเกรดสิบสอง
"อ้ะ!!!" ผมร้องออกมา เมื่อเห็นคนที่จะมาเจอเดินออกมาจากห้องเรียนตัวเอง..ผมรีบเดินไปขนาบข้างอีกคนทันที
"??" มาร์คฮยองหันมาทำหน้างงเมื่อเห็นหน้าผม
"Hi!!"
"ชั้นของเด็กเกรดสิบมันอยู่ชั้น 4 ไม่ใช่หรอ"
"ผมมาเข้าห้องน้ำ"
"ชั้น 4 ก็มี"
"นี่ไม่รู้จริงๆหรอ....ว่าผมอยากมาเจอฮยอง"
ปากไวกว่าความคิด เอาสิ่งที่คิดอยู่ในใจมาพูดโพลงๆอย่างนี้ได้ไงฟร่ะไอ้แบ๊มมมมมม
".........."
"เอ่อ..ไปเข้าห้องน้ำดีกว่าเนอะ" ผมเกาหัวเขินๆเมื่อเห็นมาร์คฮยองเงียบไป "แล้วฮยองจะไปไหน"
"ห้องน้ำ.."
: )
เราทั้งคู่ทำธุระของเราในห้องน้ำ แน่นอนว่าผมหลบมาฉี่ในห้องน้ำ ส่วนมาร์คฮยองฉี่ที่โถด้านนอก อ่าา ผมยังไม่พร้อมที่จะเห็นมาร์คน้อยตอนนี้หรอกนะ -/////- เอาไว้ที่อื่นดีกว่า ...!!! ไอ้แบมมมม นี่มึงคิดอะไรของมึงเนี่ย อกุศลจริงๆเลย ต้องโทษคืนนั้นเลยที่ทำให้ผมคิดอะไรแบบนี้
ปึกๆๆๆๆ
เสียงทุบประตูห้องน้ำถี่ๆดังขึ้น จนสะดุ้ง ดีนะผมทำอะไรเสร็จแล้วผมเลยเปิดออกมา
"มาร์คฮยอง"
"ชู่ววว เข้าไปๆ" มาร์คฮยองดันผมเข้าไปในห้องน้ำอีกครั้งแล้วแทรกตัวเข้ามาอยู่ด้วยกัน อะไรเนี่ย
"ฮยอง มีไรคับ" ผมถามออกไปแต่คนตรงกลับเอามือมาปิดปากผม
"เงียบ"
สภาพเราสองคนตอนนี้หรอครับ มาร์คฮยองอยู่ในห้องน้ำแคบๆกับผม โดยที่ซ้อนอยู่ข้างหลังแล้วเอามือมาปิดปากผม ผมรู้สึกถึงลมหายใจอุ่นๆที่ตอนนี้รดอยู่ตรงหลังหูข้างขวาของผมจนขนลกซู่..ทำไมมันจั๊กจี๊อย่างนี้ครับ หลังของผมก็แนบชิดกับอกแน่นๆของมาร์คฮยอง รับรู้ถึงจังหวะการเต้นของหัวใจที่เต้นถี่ขึ้น จนทำให้ใจผมกระตุกวูบตามคนด้านหลังไปด้วย ไม่รู้ว่าเพราะเราใกล้ชิดกันอยู่อย่างนี้หรือเพราะอะไรก็แล้วแต่ที่ทำให้การเต้นของหัวใจมันรัวแบบนี้...แต่แค่นี้ผมก็เขินจนตัวจะแตกอยู่แล้ว
"ฮยอง...เรียกผมมาทำไม"
เสียงจากด้านนอกทำให้ผมหยุดคิดเรื่องนั้นแล้วกลับมาตั้งใจฟังสิ่งที่คนข้างนอกกำลังจะคุยกัน สกิลการเสือกมีมากขึ้นเมื่อรู้ว่าเสียงด้านนอกเป็นเพื่อนสนิทของตนเอง...ยูคยอม
"คือเรา..." เสียงนี่มัน..จูเนียร์ฮยองนิ ผมหันขวับไปมองคนด้านหลังที่ตอนนี้ปล่อยมืออกจากปากผมแล้วเปลี่ยนมาเกาะที่บ่าผมแทน -//- ก็เขินอยู่ดี...คนด้านหลังส่ายหน้าแล้วก็พยักหน้าให้ผมหันไปฟังต่อ
"ฮยอง..ถ้าจะไม่พูดอะไรผมไปนะ" น้ำเสียงงอนๆ และเสียงฝีเท้าที่เหมือนจะหันหลังออกประตูไป แต่ด็ต้องหยุดชะงักเพราะอีกคนเรียกไว้ก่อน แลดูเล่นตัวจังเลยเพื่อน
"เดี๋ยว!! เราขอโทษที่พูดกับนายไปแบบนั้น"
หืม...พูดอะไร ?? ขอโทษทำไม หรือนี่เป็นสาเหตุที่ทำให้ไอ้ยักษ์นั่งหงอยเป็นหมาเหงามาสามวันเต็มๆ แปลกๆแหะ
"เหอะ!!" หลังจากได้ยินน้ำเสียงเพื่อนตัวเองก็อยากจะเดินไปชกหน้าซักที ใครสั่งใครสอนให้ทำเสียงแบบนี้วะ กวนตีน
"เราแค่ไม่รู้จะบอกยังไง.."
"งั้นตอนนี้ที่ฮยองมาพูดกับผม แสดงว่าฮยองพร้อมจะบอกผมแล้วใช่มั้ย"
เรื่องอะไร พร้อมอะไร ตอนนี้ไมพร้อมน้องแบมกำลังงง ผมหันไปมองหน้ามาร์คฮยองอีกครั้งแล้วได้คำตอบจากปมคิ้วที่ผูกกันของคนตัวสูงกลับมาได้ว่า..กูก็ไม่รู้ กูฟังอยู่
"ไม่ใช่แบบนั้น..ถึงตอนนี้เรายังคงไม่สบายใจที่จะบอก"
"แล้วจะเรียกผมมาทำไมวะฮยอง"
"เราแค่..ไม่อยากให้นายไม่คุยกับเรา"
เสียงของจูเนียร์ฮยองเบาลง แต่พวกผมก็ยังได้ยินอยู่ดี : ) สกิลการสือกของผมมันสูงงงง ฮ่าๆๆๆๆๆๆ ว่าแต่ ไอ้คนข้างหลังผมก็ใช่ย่อยนะ อิอิ
"ออ..เอ่อ.." อ่าาา ถ้าเดาไม่ผิด ไอ้เพื่อนยักษ์ต้องทำหน้าเลิกลั่กอยู่ชัวร์ ไปไม่เป็นขนาดนั้น 5555
"เราแค่ไม่ชอบให้นายมาทำหน้าบึ้งใส่เราอ้ะ"
"ฮยอง...คะ..คือ"
"ดีกันนะ : )"
"อ่าา -///-"
"นะๆๆๆๆ" ได้ยินแค่เสียงก็รู้เลยเวลาจูเนียร์ฮยองอ้อนจะต้องน่ารักแน่ๆ อ่า น้องแบมอยากเห็นจัง
"ฮยองงงงงงงงง" ในที่สุดไอ้ยักษ์ก็ทนไม่ไหวแล้วสินะที่โดนลูกอ้อนแบบนั้น อ้ะ!! ผมแอบเห็นมาร์คฮยองยิ้มขำๆด้วยแหละ
"ยูคๆๆ ดีกะเรานะ เราขอโทษ"
"อื่อ รู้แล้วๆๆๆ ว่าแต่ผมจะรู้ได้ไงว่าฮยองจะโอเค ผมจะรู้ได้ไงว่าฮยองจะไม่ร้องไห้อีก"
"เราโอเคแล้ว แต่เรื่องร้องไห้อีก.....เราไม่รู้"
"ฮยอง!!!!"
"....."
"แต่เอาเหอะ..ไม่ว่ายังไงก็มาระบายกับผมได้นะ" ขี้เสือกก็บอกเหอะไอ้ยูค อุ้ยยย แต่ที่ผมทำอยู่ผมไม่ได้อยากรู้อยากเห็นจริงๆนะ
“คร้าบบ คุณน้องชาย”
“นี่แหนะๆๆ หมั่นไส้”
“โอ้ย ยูคหัวเรายุ่งหมดแล้ว”
“ฮ่าๆๆๆ”
“ไปเข้าเรียนแล้ว เราต้องไปทำงานที่ห้องสภาเหมือนกัน”
“อื่อๆๆ เดี๋ยวคืนนี้ผมโทรหานะฮยอง” หือออ แปลกๆๆๆ น้องแบมว่ามันแปลกมากๆเลย
“อื่อๆๆ”
เสียงสองคนนั้นเงียบไปแล้ว พวกผมเลยแง้มประตูดูเพื่อเช็คว่าออกไปแล้วจริงๆ เห็นดังนั้นราสองคนเลยออกมาจากห้องน้ำ แล้วถอนหายใจอย่างโล่งอก
ฟู่ววว
“ฮยอง ว่ามั้ยว่าสองคนนั้นแปลกๆอ่ะ ชอบกันเหรอ แล้วเรื่องที่จูเนียร์ฮยองร้องไห้อีก คืออะไร บอกแบมที” ผมรัวคำถามใส่คนตรงหน้าไม่ยั้ง แต่กลับได้คำตอบมาแค่
“ไม่รู้”
“ฮยองงงงง ฮยองเป็นเพื่อนกับจูเนียร์ฮยองไม่ใช่อ่อ ฮยองต้องรู้ดิ”
“นายก็เป็นเพื่อนกับเจ้าเด็กตัวโตนั่น ทำไมนายไม่รู้หล่ะ” ช่างเก่งเหลือเกินไอ้การยอกย้อนเนี่ย
“ฮยองงงงงงงงงงง ผมอยากรู้อ่ะ” ผมเข้าไปเขย่าแขนคนตรงหน้า ลองอ้อนเหมือนจูนียร์ฮยองดีมั้ย “นะๆๆๆ”
ผลัก
แต่ได้รับการกระทำเช่นนี้มาแทน ขอบคุณ
“ฉันไม่ชอบยุ่งเรื่องของคนอื่น”
“แหม่ฮยอง ไอ้การกระทำเมื่อกี๋ไม่เรียกว่ายุ่งเลยมั้ง ใครกันมาเคาะห้องน้ำผมรัวๆๆๆ เพื่อจะเอาเป็นที่ดักฟังเรื่องของคนอื่นอ้ะ ใครกันนนนน” ได้ที่ผมขอแขวะคนข้างหน้านี้หน่อยเถอะ ฮ่าๆๆๆ แล้วดูทำหน้า เจอผมแซวหน่อยเขินเลยสินะ ฮ่าๆๆๆ น่ารักกกกกก
โป้กกก
“ขี้แซววว”
มาร์คฮยองเอามือมาเขกหัวผมเบาๆ ก่อนจะยู่ปากเหมือนงอนๆ โหยยยยย ภาพแห่งประวัติศาสตร์ น่ารักโคตรรรรร
แชะ !!!!
มีหรอที่ผมจะทิ้งโอกาสทองนี้ไป จัดการหยิบห้าเอสสีทองของตัวเองขึ้นมาถ่ายช็อตสำคัญนี้ได้ทัน กรี้ดดๆๆ น้องแบมจะเอาไปตั้งหน้าโฮมในไลน์ เอ๊ะ หรือเก็บไว้ดูคนเดียวดีเผื่อมีคนมาก็อปรูปไปไม่ดีแน่แน่
“ย๊า แบมแบม นายทำอะไรอ่ะ เอามานี่นะ” พอรู้ตัว คนตัวสูงพยายามจะแย่งห้าเอสจากมือผมไป แต่ผมก็ชักมือกลับได้ไวกว่าก่อนจะวิ่งหนีออกมา
ฮ่าๆๆๆตลกจริงๆเลยมาร์คฮยองของผมเนี่ยยย……..ว่าแต่สองคนนั้นต้องมีอะไรแน่ๆเลยอ่ะ ผมอยากรู้จังเลย สงสัยต้องลอบสังเกตอาการสองคนนี้บ่อยๆแล้วหล่ะ ปฏิบัติการ เชอล็อกแบม เริ่มได้ เย้!!!!
.
.
.
.
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ห้อง 7001
‘ติ๊ด ติ๊ด ติ๋ด ติด’
หลังจากคืนนั้นยองแจไม่ได้คุยกับแจ็คสันอีกเลย ถึงแม้ว่าเค้าไม่ผิด แต่เพราะอะไรไม่รู้สามสี่วันมานี่เค้าเองที่นั่งไม่ติด และคิดมากอยู่คนเดียว จนวันนี้ก็มาลงเอยที่นี่จนได้
“แจ็คสันฮยอง”
เงียบ
เมื่อไม่ได้ยินเสียงตอบรับอะไร ยองแจก็ปิดประตู แล้วเดินเข้ามาในห้องเพื่อสำรวจหาเจ้าของห้อง ……ไปอยู่ไหนนะ เขาเดินเข้าไปในห้องนอนที่เปิดประตูแง้มไว้อยู่ ก็คลี่ยิ้มออกมาอัตโนมัติเมื่อเห็นคนที่กำลังตามหานอนอยู่
ยองแจนั่งลงไปข้างๆเตียง มันยุบลงเล็กน้อย แต่ก็ทำให้คนที่นอนอยู่รู้สึกตัวขึ้น
“อื้มม ยองแจหรอ”
“ฮยอง ผมเอง”
“อ่า คิดถึงจัง” แจ็คสันขยับตัวขึ้นเล็กน้อยก่อนจะเอามือลูบหัวคนตรงหน้าเบาๆ
“หือ” นึกแปลกใจที่คนตรงหน้าพูดออกมาแบบนี้ ทำไมทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลยหล่ะ ทั้งที่สายตาวันนั้นมันแสดงออกมาได้ชัดเลยว่าฮยองคนนี้เจ็บปวดขนาดไหน
“ทำไมนายไม่มาหากันเลยหล่ะ รู้ไหมฮยองต้องนอนเหงาอยู่คนเดียวตั้งหลายวัน” ท่าทางอ้อนๆได้ถูกงัดขึ้นมาใช้ จนยองแจก็งงกับเหตุการณ์แบบนี้ แล้วสามสี่วันที่บอกว่าเหงา ทำไมไม่มาคุยกับผมหล่ะ
“ฮยอง….เรื่องคืนนั้น ไม่โกรธหรอ”
“หือ…ไม่โกรธหรอก นายกับไอ้บีเป็นแฟนกันนิ มันเป็นเรื่องธรรมดาอยู่แล้วไม่ใช่หรอ” แจ็คสันฮยองเอามือออกจากหัวผม ไม่โกรธจริงๆแน่หรอ
“แล้วทำไมไม่โทรหาผมเลย ถ้าฮยองไม่โกรธ”
“ฉันรออยู่”
“รอ?”
“นายบอกว่า ไว้ค่อยคุยกัน ฉันก็รอนายคุยอยู่”
ให้ตายเถอะ คนข้างหน้าเค้าจำทุกคำพูดที่เค้าพูดได้หมดเลยหรอ
“ฮยอง…..”
“แต่จะบอกว่าไม่เสียใจก็คงจะโกหก”
“ฮยอง…..”
“แต่ตราบใดที่นายยังไม่ทิ้งฉัน ฉันก็อยู่ได้ ฉันก็ยอมรับได้กับสถานะแบบนี้ ฉันรู้ว่านายรักไอ้บี๋มาก นายก็รู้ไว้ด้วยว่าฉันก็รักนายมากเหมือนกัน ยองแจของฉัน”
สิ้นเสียงคนตรงหน้ายองแจก็โผเข้ากอดทันที ทำไมต้องมารักคนแบบผมด้วย เลิกรักผมสิ ผมจะได้ไม่รู้สึกผิด ไม่รู้ว่าสิ่งที่แจ็คสันฮยองพูดจะเป็นความจริงหรือเปล่าผมไม่รู้ แต่ที่รู้ๆ ผมยังไม่ปล่อยคนที่รักผมตอนนี้หรอกนะ ดีใช่ไหมหล่ะ
ผมมีทั้งคนที่ผมรัก และ คนที่รักผม
รู้ว่าผิด
แต่ก็ทำใจปล่อยสองคนไปไม่ได้อยู่ดี
--------------------------------------------------------------------------------------------------------
มาแล้วๆๆ ความสัมพันธ์ยูคเนี่ยมันแปลกๆมั้ย หิหิหิ คู่นี้จะลงเอยรึเปล่า? ยองแจจะเก็บไว้ทั้งสองคน? ความสัมพันธ์น้องแบมกะพี่มาร์คจะไปด้วยดีแบบนี้อีกมั้ย? ต้องติดตามนะก๊ะ
เรารักคนอ่านทุกคนเลยนะ ขอบคณที่มาอ่านเรื่องของเรากันน้าาา จุบุจิบิ ติดแท็กกันก็ดีน้า ไว้ไปคุยกัน คริคริ #ฟิครกบ เราจะตามไปอ่านเน้อ รักรีด จากไรท์คนสวย(หราาาาาาาา ฮ่าาๆๆๆๆๆ) comment ให้เก๊าด้วยนะะะะะ
ความคิดเห็น