เร้นรักมธุรสลวง
หนึ่งคนถูกความรักทำร้ายจนต้องร้ายกาจ และอีกคน...ถูกคำร้ายบดบังดวงตาจนมองไม่เห็นความรัก
ผู้เข้าชมรวม
10,021
ผู้เข้าชมเดือนนี้
20
ผู้เข้าชมรวม
ข้อมูลเบื้องต้น
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
หนึ่งคนถูกความรักทำร้ายจนต้องร้ายกาจ
และอีกคนถูกคำร้ายบดบังดวงตาจนมองไม่เห็นความรัก
...เร้นรักมธุรสลวง...
คมพัชญ์ บารมีเสียดฟ้า
ลันลาดา มหาดำรงค์
****************************************
...โปรยปราย...
“มองอะไร!”
คมพัชญ์ตวาดลั่นจนร่างบางสะดุ้งโหยงเมื่อเห็นว่าดวงตากลมหวานที่ควรจะมองเขาเพียงคนเดียวยังชะเง้อคอมองตามร่างอดีตคนงานไม่เลิก แม้รู้ว่าลันลาดาคงไม่คิดอะไรกับไอ้มั่น แต่มันก็เป็นผู้ชาย และเขาก็ไม่ชอบใจเลยสักนิดที่เห็นเมียตัวเองให้ความสนใจผู้ชายคนอื่นทั้งที่ผัวก็ยืนหัวโด่อยู่ข้างๆ
“คือ... เอ่อ... พี่คมคะ ผู้ชายคนนั้นทำผิดร้ายแรงเหรอคะ พี่คมถึงไม่ให้อภัย”
“ไม่ใช่เรื่องของเธอ” คมพัชญ์ตัดบทเพราะไม่อยากได้ยินเสียงเมียให้ความสนใจเรื่องไอ้มั่นให้ระคายหูอีก
“แต่เขาน่าสงสารนะคะ ดูเหมือนจะยังป่วยอยู่ด้วย เรารอให้เขาหายดีแล้วค่อยปล่อยไปไม่ได้เหรอคะ”
เพราะความสงสารจึงทำให้ลันลาดายังไม่เลิกเซ้าซี้ ความพยายามโน้มน้าวของหญิงสาวทำให้ใบหน้าของคมพัชญ์แดงคล้ำด้วยไฟโทสะร้อนระอุ ชักเริ่มไม่แน่ใจว่าตอนนี้โกรธไอ้มั่นเพราะถูกมันหักหลังหรือเดือดร้อนที่มันกำลังช่วงชิงความห่วงใยจากลันลาดาไปจากเขากันแน่ ยืนเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันด้วยความอึดอัด ชั่วครู่คมพัชญ์จึงตวัดเอวคอดเข้ามาชิดร่างสูง เรียวคางน่ารักถูกปลายนิ้วโป้งหยาบลูบไล้ระหว่างตัดสินใจ ไม่ช้าใบหน้าคมก็ก้มลงชิดใบหูบอบบางพลางเฉลยความจริงที่เก็บงำให้ลันลาดารับรู้
“เห็นแผลที่มือมันไหม นั่นคือผลของการที่มันทรยศ แล้วฉันก็เป็นคนเอาปืนยิงมันเอง รู้แบบนี้แล้วยังอยากให้มันอยู่ในไร่นี้อีกไหมล่ะ ถ้าอยากมีผัวเป็นฆาตกร เธอก็ไปตามมันกลับมา คราวนี้ฉันจะได้ยิงมันให้ไส้แตกไปเลย รำคาญ!”
“จะ...จริงเหรอคะ”
“ทำไม ตกใจมากงั้นเหรอหนูน้อย เสียใจด้วยนะที่เธอโชคร้ายได้ผัวจิตใจอำมหิต จำไว้ว่าฉันเกลียดคนทรยศที่สุด ใครที่กล้าหักหลังฉัน...จุดจบของมันไม่เคยสวยงาม จำไว้!”
เรียวขาที่ถูกค่อนขอดว่าสั้นนักหนาอ่อนแรงจนคมพัชญ์ต้องรีบกอดประคองร่างบางแนบชิดลำตัว ใบหน้าของลันลาดาซีดเซียว ดวงตาเบิกกว้างที่จ้องมองมาด้วยความผิดหวังและหวาดกลัวเหมือนเขาคือปีศาจส่งผลให้อกแกร่งด้านซ้ายของคมพัชญ์ปวดแปลบกะทันหัน ชายหนุ่มแสยะยิ้มสมเพชให้ตัวเอง เมื่อสุดท้ายสิ่งที่เขากลัวที่สุดก็เกิดขึ้นจริง*******************************************************************************************
นิยายเรื่องนี้สงวนสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ.2537
ห้ามคัดลอก ทำซ้ำ ดัดแปลงหรือนำส่วนหนึ่งส่วนใดของนิยายไปเผยแพร่ต่อโดยไม่ได้รับอนุญาตจากเจ้าของผลงาน การกระทำโดยไม่ได้รับอนุญาต
ถือเป็นการละเมิดลิขสิทธิ์ จะถูกดำเนินคดีตามกฎหมาย
.....................................................................................
หมายเหตุ1 : ชื่อของตัวละครในเรื่องทั้งหมด เกิดจากจินตนาการของผู้แต่งเท่านั้น มิได้ต้องการพาดพิงบุคคลใดๆทั้งสิ้น
หมายเหตุ2 : รูปภาพของตัวละครจากกูเกิ้ล ใช้เพื่อประกอบจินตนาการเท่านั้น
*****************************************
ผลงานอื่นๆ ของ พิจักขณา ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ พิจักขณา
ความคิดเห็น