คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : [SF] MinKey ไม่รักดีหรือยังไง 1
“เฮ้ย ไอ้คีย์ยังมีชีวิตอยู่วะ”เพื่อนสนิทตบหน้าผมไม่เบาและไม่แรงมาก ต่อด้วยตบไหล่สองข้าง ตบตัว ตบขา เกือบถึงพื้นและถ้าผมไม่ห้ามเอาไว้ก่อน
“ไม่ตบหัวชั้นเลยละ??”
“แกเป็นไงบ้างวะ”เพื่อนซี้ นามว่าลีแทมินถามผม ผมชะงักไปเล็กน้อย ก่อนหันไปส่งยิ้มให้แทมินเล็กน้อย
“เรื่องไรละ ชั้นยังไม่ตายอย่างที่แกเห็นนั่นแหละ”ผมเลี่ยงที่จะตอบเรื่องนั้น
“เรื่องมินโฮน่ะ”
“มิน...มินโฮ?”
“อืม ชเวมินโฮแฟนเก่าแกนั่นแหละ แกโอเคแล้วใช่ไหมวะ?”แทมินถามผมซ้ำ คราวนี้ถึงขั้นบอกชื่อนามสกุลให้ผมเสร็จศัพท์ซะด้วย ระหว่างที่แทมินกำลังรอคำตอบของผม เจ้าตัวการก็เดินเข้ามาพอดี มินโฮมองมาทางผมกับแทมิน คิดว่าเค้าเองก็คงพอรู้แหละว่าแทมินกำลังถามเรื่องอะไรอยู่ เค้าค่อยๆเดินเข้ามาเรื่อยๆอยู่ในระยะที่ว่าได้ยินพวกผมคุยกันเลยละ แต่แล้วเค้าก็หยุดเพราะเสียงเพื่อนของเค้าที่ดังมาจากข้างหลัง
“นั่นแฟนแกนิ”อนยูเพื่อนมินโฮพูด
“ชเวมินโฮแฟนเก่าชั้นน่ะหรอ คนอย่างชั้นไม่เป็นอะไรง่ายๆหรอก แต่ชั้นก็อยากรู้อย่างหนึ่งนะ...”ผมพูดแล้วหยุดเอาไว้ก่อนเพราะมินโฮและเพื่อนกำลังเดินเข้ามาใกล้ผมมากขึ้น แทมินที่กำลังตั้งใจฟังมองหน้าผมต้องการคำถามที่ผมกำลังคิดอยู่มากทีเดียว มินโฮกำลังเดินมาทางนี้อยู่ในรัศมีของผมแล้ว เราห่างอยู่ประมาณ 2 เมตรได้ “เค้าบอกชั้นดีเกินไป งั้นทำไมตอนจีบเค้าถึงไม่เจียมตัว”มินโฮที่กำลังเดินอยู่หยุดลงแล้วหันมามองหน้าผมอีกครั้ง ผมหันไปมองหน้านิดหนึ่งก่อนจะหันกลับมาส่งยิ้มให้แทมิน “แล้วเลวแค่ไหนเค้าถึงจะรัก??”
“เฮ้ คีย์ไม่เอาน่า”แทมินรีบห้าม ปกติผมไม่ใช่คนแบบนี้หรอก “มินโฮนาย...”
“ชั้นไม่สนใจหรอกแทมิน ขอโทษด้วยละกันที่ไม่เจียมตัว”มินโฮพูดก่อนจะเดินผ่านเข้าตึกไป ผมชะงักไปเล็กน้อย เหมือนมีอะไรบางอย่างมาปักลงใจกลาง ในใจตอนนี้ผมแทบจะทรุดแล้วตะโกนเรียกชื่อผู้ชายคนนั้นดังๆ ให้เค้าหันกลับมาหาผมมองแค่ผมคนเดียว ไม่ว่าจะต้องเสียน้ำตาไปเท่าไหร่ผมก็ยอม แต่ตอนนี้ผมทำแบบนั้นไม่ได้ ผมไม่ปฎิเสธว่าเค้าไม่มีผลต่อหัวใจของผม แต่เพราะมันมีมากไงละ มากจนต้องเอาเค้ากลับมาให้ได้ คราวนี้ผมจะไม่อ่อนแอให้เค้าเห็นและคนอื่นเอาไปพูดต่อในทางที่ไม่ดีๆอีก
“ว่าแต่ทำไมวันนี้นายแต่งตัวซะ...หน้าก็แต่งด้วย ปกติคีย์นายไม่ค่อยแต่งตัวผิดกฎ แต่งหน้าจนสวยเกินกว่าปกติแบบนี้นิ”แทมินว่า มินโฮที่เพิ่งเดินผ่านไปไม่ไกลนักคงได้ยินและหันกลับมามองหน้าผม ใช่วันนี้ผมแต่งตัวผิดกฎ แต่งหน้าแต่งตาจนผิดจากคีย์คนเดิม
“ชั้นแค่เริ่มคิดได้ว่าถูกผู้ชายคนหนึ่งทิ้งมันไม่ตายหรอก แค่อยากจะลองเปลี่ยนชีวิตตัวเองใหม่ดูบ้าง เพราะชั้นเสียเวลากับชีวิตเก่ามาสามปีแล้ว แล้วก็อยากรู้นะว่าคนใหม่ของมินโฮจะเลวสู้ชั้นคนนี้ได้รึป่าว?”
“คีย์”แทมินตาโตอ้าปากค้าง
“คิมคีย์บอม!!”มินโฮจากที่เดินจากไปแล้วก้าวเท้าเข้ามาประชิดร่างผมอย่างเร็วเค้าฉุดผมแล้วลากผมเดินไปพร้อมกับเค้า เค้าเรียกผมเสียงดังจนคนแถวๆนั้นต่างพากันให้ความสนใจไปตามๆกัน มินโฮลากผมมาช่องแคบระหว่างตึกเรียนกับโรงยิม สถานที่ๆไม่ค่อยมีคนมาเท่าไหร่หรอกเพราะทั้งมืด ทั้งแคบ “ทำไมนายเป็นแบบนี้!!!”เค้าผลักหลังผมชนกับกำแพงอย่างแรง
“ฉันทำอะไร?”มินโฮจ้องตาผมเขม่ง ส่วนผมเองก็จ้องเค้ากลับไม่แพ้กัน แต่สายตาตอนนี้ของผมมันกลายเป็นสายตาของความเย็นชา ไม่เหลือความอ่อนโยนเหมือนเมื่อก่อนไว้อีกแล้ว
“ทำไมนายเปลี่ยนไปได้มากขนาดนี้?”
“รู้ไว้ซะ ! ว่าคนที่ทำให้ชั้นเปลี่ยนได้ถึงขนาดนี้คือนาย ชเวมินโฮ ! เพราะฉะนั้นไม่ต้องถามให้มากความ ทุกอย่างเกิดขึ้นเพราะนายและมันจะจบลงเพราะตัวนายเองด้วย นายทำชั้นเจ็บได้แต่อย่ามาทำให้หัวใจของชั้นด้านชากับความรักจนมองใครไม่ได้อีก ถ้าชั้นดีเกินไป นายคงจะเลวมากพอควร เสียเวลาให้คนเลวๆอย่างนาย !!”
เพียะ
“คีย์...ชั้น...”
“...ละ แล้ว...แล้วชั้นจะทำให้นายรู้ว่าคนดีๆอย่างชั้น มันเลวได้เหมือนกัน นับจากวันนี้ วันที่คนเลวๆอย่างนายตบหน้าชั้น ชั้นจะถือว่าความเลวของนายแปดเปื้อนในตัวชั้น นับจากวินาทีนี้จะไม่มีคีย์คนเดิมของนายอีกต่อไป !!!”ผมผลักมินโฮสุดแรงจนเค้ากระแทกกำแพงอย่างแรงเหมือนที่ทำกับผมแต่ผมคิดว่าน่าจะเจ็บกว่าผมแน่ดูจากสีหน้าแล้ว ผมเดินออกจากจุดนั้นพยายามกลืนน้ำตาให้กลับไป ผมไม่เคยทำร้ายคนที่ผมรัก ผมไม่เคยพูดร้ายคนที่ผมรัก แต่วันนี้ผมต้องทำเพื่อได้คนที่ผมรักกลับคืนมา...
“มินโฮว่าไงบ้างอะคีย์”แทมินอยากรู้อยากเห็นออกนอกหน้าไปมั้ง -0-
“อ๋อ ไม่มีอะไรหรอกน่า”ผมตอบปัดๆไป ผมรู้ว่าสุดท้ายแทมินก็ต้องมาถามผมจนรู้เรื่องอยู่ดี หมอนี่ทนได้ไม่เกินวันนี้หรอก แต่ผมยังไม่อยากตอบตอนนี้นิให้ทำยังไงได้ พอคิดไปคิดมาเค้ากล้าดียังไงถึงได้มาตบหน้าผมนะ ถ้าเป็นเมื่อก่อนเค้าคงไม่ทำหรอกใช่ไหม เค้ากล้าทำแบบนี้แสดงว่าเค้าหมดรักผมแล้วจริงๆใช่ไหม?? ผมยังมีโอกาสอยู่รึป่าว??...
“ช่วงนี้จะมีรุ่นพี่ที่จบไปแล้วของพวกเธอได้เข้าโรงเรียนเพื่อจัดเตรียมงานครบรอบ 50 ปีของโรงเรียนเรา รุ่นพี่ของพวกเธอจะแบ่งกันมาคุมในห้องเรียนของทุกคนห้องละห้าคน งั้นครูจะมาแนะนำรุ่นพี่ทั้งหลายให้พวกเธอรู้จัก คนแรกรุ่นพี่คิมจงฮยอน เพิ่งจบไปเมื่อปีที่แล้วหลายคนอาจรู้จักดี คนนี้รุ่นพี่คิมจงอุน จบไปสามสี่ปีแล้วละ คนนี้...อ่าว คนสุดท้ายหายไปไหนซะละ?”ตอนแรกก็ไม่ได้สนใจอะไรหรอกแต่พอมีคนหายไปมันก็ทำให้ผมเงยหน้าขึ้นไปดูรุ่นพี่ทั้งหลาย ทำไมไม่เคยเห็นหน้าสักคน - -?
“ขอโทษคับ”
“มาพอดีคนนี้รุ่นพี่ชเวซีวอนผู้คุมงานทั้งหมด เป็นหัวหน้างานแต่ดันมาช้าซะได้นะซีวอน”
“ขอโทษจริงๆคับ”รุ่นพี่หัวเราะแหะๆก่อนจะก้มหัวขอโทษครูอีกครั้ง ผมมองหน้ารุ่นพี่ซีวอนที่เพิ่งเดินเข้ามาให้ห้อง ทั้งหล่อ ทั้งเท่ห์ ดูดีมีชาติตระกูลเหมาะจริงๆ เหมาะที่จะมาเป็นเหยื่อของผมครั้งนี้ ผมขอโทษนะคับรุ่นพี่ แต่ผมต้องการมินโฮ ยังไงรุ่นพี่ช่วยเป็นเหยื่อให้ผมหน่อยละกัน รอยยิ้มของผมปรากฏขึ้น รุ่นพี่คนนั้นก็หันมามองหน้าผมพอดีพร้อมกับรอยยิ้มที่สุภาพและเชื่อว่ามัดใจใครได้หลายๆคน
“คิมคิบอม หัวหน้าห้องคือนายใช่ไหม?”
“คับ”
“แต่งตัวให้มันเรียบร้อยหน่อย”
“ครูมีอะไรคับ?”
“คอยประสานงานกับรุ่นพี่ทุกคนแล้วบอกเพื่อนๆต่อด้วยละ และชั้นเตือนเรื่องแต่งตัวครั้งสุดท้ายนะ”ครูพูดก่อนจ้องตาเขม่ง
“ไปพูดกับพ่อผมสิคับ :)”ตาของครูเบิกกว้างขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะเก็บของเสียงดังพร้อมเดินตึงตังออกไปนอกห้องเรียน รอยยิ้มปรากฏบนหน้าของรุ่นพี่ซีวอนก่อนจะหัวเราะออกมานิดๆ “มีอะไรน่าขำหรอคับรุ่นพี่?”ถึงแม้คำถามจะดูหาเรื่องแต่ผมก็ยังคงสุภาพอยู่
“ชั้นไม่เคยเห็นนายใช้อำนาจลูกเจ้าของโรงเรียนในโรงเรียนนี่น่ะ”
“อย่าทำเป็นเหมือนรู้จักผมดีสิคับ”
“ชั้นรู้จักนายดีกว่าตัวนายเองด้วยซ้ำคิมคิบอม :)”
“หรอคับ :)”ผมยิ้มให้รุ่นพี่ที่ทุกคนดูออกว่ามันไม่จริงใจเท่าไหร่ “แล้วคิมคิบอมที่รุ่นพี่รู้จักเป็นคนยังไงหรอคับ??”ผมถามต่อ
“คิมคิบอมลูกของคิมแดวุงเจ้าของโรงเรียนนี้ ลูกชายคนเล็กของครอบครัว เป็นคนอ่อนหวานพูดจาสุภาพเป็นที่น่าจับจ้องของผู้ชายในโรงเรียน เป็นผู้ชายที่สวยติดอันดับของโรงเรียน แต่ก็ต้องความฝันสลายเพราะนายมีแฟนแล้ว ชื่อชเวมินโฮ แล้วเพิ่งจะเลิกกันไปเมื่อไม่นานมานี่ แต่...”ผมจ้องหน้ารุ่นพี่ตาเขม่ง มันน่าโมโหที่สุดข้างในผมร้อนเป็นไฟแต่ใบหน้าของผมยังคงปั้นหน้ายิ้มต่อไป “ตอนนี้ชั้นเริ่มไม่มั่นใจว่า นิสัยที่ชั้นพูดไปมันผิดเพราะนายเสแสร้งหรือ...คิดจะเปลี่ยนตัวเองเพื่ออะไรกันแน่?”ผมกำมือแน่น ผู้ชายคนนี้เป็นใครกันแน่?!
“หึ ผมยังเป็นคนเดิมอยู่นิคับ รุ่นพี่เป็นเพื่อนพี่บอมงั้นหรอ”ถ้าลองนับอายุดูเค้าน่าจะอยู่รุ่นเดียวกับพี่คิบอมละมั้ง ถ้าใช่เรื่องของผมที่เค้ารู้งั้นคงไม่แปลก ถ้าไม่ใช่ผู้ชายคนนี้ก็น่าค้นหาเหมาะกับที่จะเป็นเหยื่อของผมจริงๆ
“ใช่คับน้องคีย์”อะไรกันนะที่ทำให้ผมไม่ค่อยไว้ใจผู้ชายคนนี้ทั้งๆที่เค้าบอกว่าเป็นเพื่อนของพี่ชายผม บรรกาศในห้องเรียนเริ่มมาคุ ทั้งห้องเงียบไม่มีใครสักคนที่คิดจะพูดออกมา ผมว่าแม้กระทั่งหายใจยังคงไม่กล้าหายใจเลยละมั้ง
“ฝากตัวด้วยนะคับ^^”ผมยิ้มให้แบบคีย์คนเดิมก่อนจะโค้งตัวลงแล้วเงยหน้ามาส่งยิ้มให้รุ่นพี่ซีวอนอีกครั้ง แต่ดูเหมือนว่าเค้าเองจะชะงักไปเล็กน้อยก่อนจะพยักหน้าสองสามที
“พวกพี่ก็ฝากตัวด้วยละกันทั้งคีย์และน้องๆในห้องทุกคนเลยนะคับ พี่หวังว่างานโรงเรียนปีนี้จะเป็นที่น่าประทับใจทั้งของน้อง ของพี่และครูทุกคน ฝากตัวด้วยคับ”พอรุ่นพี่ซีวอนพูดจบรุ่นพี่ทั้งห้าก็โค้งให้ทุกคนเล็กน้อยก่อนจะแยกย้ายกันออกไปนอกห้อง เหลือผมที่อยู่หน้าห้องเพียงเดียวยืนมองหลังของรุ่นพี่ซีวอนที่เดินหายไป รอยยิ้มบนหน้าผมปรากฏขึ้นอีกครั้ง พี่คนนั้นน่าสนใจจริงๆ...
“คีย์...คีย์ คีย์ คิมคิบอม! ชั้นเรียกนายพันรอบแล้วนะ”แทมินมายืนตรงหน้าผมก่อนจะโบกไม้โบกมือเรียกผมอยู่นานสองนาน แต่เพราะมัวแต่คิดเรื่องไม่ดีอยู่เลยไม่ได้สนใจแทมินอีกเช่นเคย “ไปกินข้าวกันเถอะ ชั้นหิวจะแย่และ”
“นายกลายเป็นไอ้หมูจอมตะกละตั้งแต่เมื่อไหร่?”
“นี่สิ ค่อยดูเหมือนคีย์ตัวจริงหน่อย บอกตามตรงนะ เมื่อกี้ที่ชั้นดูนายกับรุ่นพี่คุยกัน นายน่ากลัวมากจนชั้นไม่กล้าเข้าใกล้เลยด้วยซ้ำ”
“...”ผมค้างกับคำพูดของแทมินไปเล็กน้อย นี่ผมกำลังเดินทางผิดอยู่รึป่าวนะ? “แต่ยังไงก็ช่างเหอะ เพราะยังไงนายก็เป็นเพื่อนชั้น ไม่ว่าจะเป็นยังไงชั้นรับได้หมด”
“อื้มม^^”
“ไปกันเถอะ”แทมินเดินนำผมไป รอก่อนนะแทมิน ถึงเวลาที่ภารกิจชั้นสำเร็จเมื่อไหร่ ชั้นจะเป็นคีย์คนเดิมของนาย ของทุกคนและของมินโฮด้วย...
................................................. ต่อคะ .....................................................
“สรุปนายจะไม่เล่าให้ชั้นฟังจริงดิว่ามินโฮลากนายไปทำไม??”แทมินถามระหว่างทางเดินไปห้องอาหารของโรงเรียน “บอกชั้นเถอะน่า ชั้นจะรูดซิบปากไม่บอกใครแน่นอน”แทมินทำท่ารูดซิบปากพร้อมกับสายตาอ้อนวอน
“นายเนี่ยนะ มันก็ไม่มีไรมากหรอก...”ผมหันไปเจอมินโฮกำลังเดินออกมาจากห้องสมุดพอดี “เค้าก็แค่เรียกชั้นไปชื่นชมในความดีของชั้นน่ะ เค้าบอกว่าเกิดมาไม่เคยเจอใครดีเท่าชั้นมาก่อน ชั้นก็เข้าใจหรอกนะว่าเค้าเลวมาก ทั้งๆที่ชั้นก็ไม่ใช่คนดีอะไรมากมายขนาดนั้น คงเพราะเค้าเลวเกินเยียวยาจริงๆเลยมองชั้นว่าดีน่ะ”
“คีย์...”
“มีอะไรหรอแทมิน??”
“คือ...มิน มินโฮอยู่นั่น”แทมินชี้ไปทางขวาของผม
“อ่าว ตายละ ชั้นไม่รู้เลยนะเนี่ย...”ผมเดินไปตรงหน้ามินโฮก่อนจะยิ้มออกมา “ไม่รู้เลยจริงๆ...ไปกันเถอะแทมิน นายหิวมากเลยนิ รีบไปกันเถอะ มินโฮเค้าคงชินที่โดนด่าว่าเลวน่ะ ส่วนใหญ่คนเลวไม่ค่อยสะทบสะท้อนเท่าไหร่หรอก”ผมเดินนำแทมินไปก่อนที่แทมินจะก้มหัวขอโทษมินโฮแล้วรีบวิ่งตามผมมา
“แกเป็นอะไรของแกอะ ทำไมช่วงนี้แกชอบว่ามินโฮจัง เค้าคือคนที่แกรักไม่ใช่หรอ”
“หรอ?? ลืมอะไรไปแล้วแทมิน...แค่เคยเป็นน่ะ เคยเป็น”ผมหัวเราะและเดินไปเข้าแถวรอรับอาหารมากิน คนเริ่มเยอะแล้วละสิ ไม่น่าเสียเวลาเลย จะว่าไป...หึหึ “หลบไปชั้นขี้เกียจรอ”ผมผลักเด็กรุ่นน้องที่ต่ออยู่ข้างหน้าของผม
“แต่ว่า...ผมต่อก่อนนะคับรุ่นพี่คิบอม”
“ถ้าชั้นสน...”ผมเลื่อนหน้าเข้าไปใกล้รุ่นน้องคนนั้นมากขึ้น “ชั้นจะไล่นายไหม?? ออกไป!!”ทุกคนที่กำลังต่อแถวอยู่แวกทางออก แทมินที่อยู่ข้างหลังได้แต่ดึงเสื้อของผมเหมือนกำลังห้ามผมอยู่ “ไปตั้งแต่แรกก็สิ้นเรื่อง หึ!”จังหวะนั้นพวกมินโฮก็เดินเข้ามาเห็นเหตุการณ์นั้นพอดี
“นายกำลังทำอะไรอยู่น่ะ”มินโฮถามขึ้น
“เข้าแถวซื้อข้าวไง - - นอกจากเกิดมาเป็นคนเลวกู่ไม่กลับยังโง่ด้วยนะนายน่ะ”
“งั้นนายคงโง่ที่เคยรักคนเลว คนโง่อย่างชั้นสินะ”
“ชเวมินโฮ!!!!”ผมเรียกชื่อเค้าดังลั่นห้องอาหาร “นายกล้าดียังไงมาเล่นกับชั้น!!”เมื่อก่อนเค้าไม่เคยเป็นแบบนี้นิ ทำไม ทำไม ผมคิดว่าเค้าจะไม่เปลี่ยนไปถึงกล้าทำแบบนี้ แต่เค้าก็เปลี่ยนไปด้วยอย่างงั้นหรอ
“อย่าสงสัยว่าทำไมชั้นถึงเป็นแบบนี้ นายยังเปลี่ยนได้ทำไมชั้นจะเปลี่ยนไม่ได้?? ชั้นประธานนักเรียนโรงเรียนปีนี้มีสิทธิ์รักษาความปลอดภัยของนักเรียนทุกคน หากมีคนก่อเรื่องชั้นก็ต้องคุมตัวไปหาอาจารย์ ถึงแม้คนนั้นจะเป็นลูกเจ้าของโรงเรียนก็ตาม”เค้าจับข้อมือของผมไว้แน่น
“ไม่ ชั้นไม่ไปไหนทั้งนั้น ปล่อย!!”ผมสะบัดมือออกแต่มันไม่เป็นผลแรงของเค้าเยอะกว่าผมมาก “บอกให้ปล่อยไงวะ!!!”ผมตะคอกใส่หน้ามินโฮก่อนจะสะบัดมืออย่างสุดแรง ทำให้มินโฮตั้งหลักไม่ทันเสียหลักล้มปัดจานตกก่อนจะตกแตกและบางส่วนร่วงใส่เค้า
“O_O มิน...”
“พอใจแล้วสินะ”มินโฮค่อยๆพยุงตัวขึ้น และปัดเศษจานบนตัวออกพร้อมกับเลือดที่ไหลซึมออกมาจากตัวของเค้า ผมยืนค้าง ตาค้าง ผมไม่คิดว่าเค้าจะโดนผมทำขนาดนี้
“ยัง!! ถ้ามีโอกาสชั้นจะเอาเลือดในตัวนายออกมาให้หมด เอาเลือดชั่วๆในตัวนายออกมาให้หมด”ผมพูดเสียงดังก่อนจะสะบัดหน้าจะเดินออกจากห้องครัวแต่ติดที่ข้อมือของผมมีคนดึงเอาไว้ก่อน “ใครวะ!!”
“พี่เอง”
“พี่คิบอม...”
“ใครสอนให้คีย์ใช้อำนาจแบบนี้ในโรงเรียน คีย์คนเดิมของพี่หายไปไหน”
“มันหายไปตั้งแต่ผู้ชายคนนั้นทิ้งผมไป”
“แล้วทำไมต้องทำขนาดนี้”
“พี่บอมไม่เข้าใจผมหรอกน่า!!”
“คีย์...”
“ไม่มีใครเข้าใจผมหรอกน่า แม้แต่พี่!! มันเป็นวิธีที่ดีที่สุด แม้จะชั่วแค่ไหน ผมก็ไม่เสียใจที่ผมต้องทำแบบนี้!!!!”ผมพูดเสียงดังด้วยอารมณ์
เพียะ!
“อย่าทำให้พี่รู้สึกไม่ดีที่สอนน้องตัวเองให้เป็นแบบนี้”
“พี่บอมตบหน้าคีย์”
“คีย์ พี่...”
“พี่บอมไม่รักคีย์แล้ว ไม่มีใครรักคีย์แล้ว ไม่เหลือแล้วสักคน!!!!!!!!!!”ผมพูดเหมือนคนเสียสติก่อนจะรีบวิ่งออกจากห้องอาหารไป “ไม่เหลือใครที่ชั้นจะไว้ใจ เชื่อใจและรักชั้นจริงๆงั้นหรอ??”อยู่ๆผมก็โดนฉุดเข้าไปในบันไดฉุกเฉิน
“ทำตัวแบบนี้ไม่น่ารักเอาซะเลยนะคับ น้องคีย์”
“รุ่นพี่ซีวอน O_O!!”
..............................................................................................................................................
ขออัพให้จบแล้วนะคะ เห็นว่ามีคนเข้ามาอ่านเลยรีบแต่งเพิ่มให้จริงๆมันยังไม่เคือบหน้าเลยด้วยซ้ำ
พอมาเห็นว่ามีคอมเม้นว่ารออ่านอยู่ก็รีบมาแต่งต่อให้ทันทีกลัวจะรอนาน คอมเม้นมันเป็นผลมากจริงๆเลยแหละ
ถ้าเห็นครั้งไหนหายไปนานก็คอมเม้นเรียกด้วยละกันนะคะ เพราะไม่งั้นคิดว่าไม่มีคนอ่านเลยไม่อัพต่อ^^
ปล. ใครไปหาเพลงนี้ฟังแล้วบ้างคะ? ไว้ว่างๆจะเอาเพลงมาให้ฟังจะได้รู้ที่มาของตอน ไม่รักดีหรือยังไงของมินคีย์ เพลงชื่อ ไม่รักดีหรือยังไงของชาช่านะคะ ฝากไปฟังกันด้วยละกันคะ ^ ^
ขอบคุณ 3 คอมเม้นแรกมากๆนะคะ ถ้าไม่มีคนเม้น ต้องดองมันแน่ๆ ฮ่าๆๆ อยากให้ติชมด้วย บางที่ชอบแต่งมันออกมาบ้าๆ
ไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่ ถ้าตรงไหนไม่เข้าช่วยบอกด้วยนะคะจะได้ไปปรับ
ไรเตอร์ชื่อมิ้นท์นะคะ เรียกว่ามิ้นท์ได้เลยคะ ^^
ความคิดเห็น