คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : TEAK CARE : 3
LET ME TAKE CARE OF YOU
.
.
.
ตี๊ดดด
แอ๊ดดด
ประตูสีขาวถูดเปิดออกโดยเจ้าของห้อง คิม จงอิน รองเท้าหนังราคาแพงถูกเก็บใส่ตู้รองเท้าสีขาวโซฟาตัวยาวสีดำตั้งอยู่ไม่ห่างจากทีวีจอแบนขนาดยักษ์โดยมีโต๊ะกระจกสีขาวคั้นกลาง มุมห้องมีชั้นหนังสือที่มีหนังสือแนวพจญภัย สืบสวน และวิชาการวางอยู่บนชั้นตามเนื้อหาเรียงตามความสูง-ต่ำ แสดงให้เห็นว่าเจ้าของห้องรักความเป็นระเบียบขนาดไหน ห้องนี้ดูคราวๆก็รู้ว่าเป็นโทน black&white
จงอินตรงดิ่งไปที่เคาเตอร์เพื่อหาของกิน ประตูตู้เย็นสีขาวถูกเปิดออกข้างในไม่มีอะไรมากส่วนใหญ่ก็เป็นอาหารเเช่เเข็ง กับผลไม้นิดๆหน่อยๆ จงอินไม่ชอบความยุ่งยากเพราะฉะนั้นอาหารเเช่เเข็งคือตัวเลือกที่ดีที่สุด
มือหนาเอื้อมไปหยิบอาหารมาหนึ่งกล่องเพื่อนำเข้าเวฟ
...ตอนนี้เด็กคนนั้นจะกลับบ้านไปรึยัง...
'เด็กคนนั้นน่าสงสารนะจงอิน อากาศข้างนอกก็หนาวแล้วด้วย'เสียงจากจิตสำนึกผ่ายดีดังขั้น
....มันก็จริงนะตัวเล็กๆตาโตดูซื่อๆแบบนั้นโดนหลอกง่ายจะตาย...
'นายจะไปห่วงเขาทำไมจงอิน เด็กคนนั้นเสียมารยาทกับนายมากเลยนะ'เสียงความเห็นแก่ตัวแย้งขึ้นในขณะที่จงอินก้าวออกจากห้องครัว
...ใช่..ทั้งเดินชนทั้งผลักไม่คืดจะขอโทษเลยด้วยซ้ำ.. แล้วจงอินก็หมุนตัวกลับไป..
'นายอย่าเอาอารมณ์ความโกรธมาตัดสินนะ เด็กคนนั้นอาจจะไม่มีพ่อแม่ก็ได้ น่าสงสารออก'
....ไม่มีพ่อแม่หรอ...
'มันใช่เรื่องของนายมั้ยจงอิน นายจะต้องไปเดือดร้อนเพราะคนอื่นจริงๆหรอ เด็กนั่นเป็นใครนายยังไม่รูเลย'
'เป็นใครไม่รู้นี่เเหละยิ่งน่าสงสาร อย่าให้ความเห็นแก่ตัวครอบงำสิ'
'เงียบไปเลยไอนิสัยดีเกินไป'
'แกนั่นแหละเงียบไปเลย ไอนิสัยไม่ดี'
'นิสัยไม่ดีแล้วไงแหละ แบร่'
'นิสัยไม่ดีก็คือคนไม่ดี แบร่'
เสียงจิตสำนึกทั้งสองแลบลิ้นปริ้นตาใส่กันอย่างบ้าคลั่ง(?)
"เงียบไปเลยเว้ยยยยยย" จงอินตะโกนออกมาด้วยความลำคาญแล้วเดินไปหยิบโค้ชมาสวม
แอ๊ดด
ปัง!!
ประตูถูกปิดลงอย่างแรง
ตึกๆ ตึกๆ
อยู่ไหนว่ะ...
จงอินวิ่งมาที่เก้าอี้สีขาวที่เคยมีเจ้าคนตัวเล็กตาโตนั่งอยู่แต่ตอนนี้ไม่อยู่เเล้ว จงอินกวาดสายตาหาจนทั่วบริเวณนี้แต่ไม่มี
ตึกๆ ตึกๆ
ขายาวเริ่มวิ่งอีกครั้ง..
..ไม่มี..
ตึกๆ ตึกๆ
ไม่มี...
ไม่มี...
ไม่มี...
"เชี้ยยย อยู่ไหนว่ะ"
เหงื่อมามายผุดขึ้นบนหน้าหล่อ ถึงอากาศข้างนอกจะหนาวแต่ในใจของจงอินกลับร้อนเป็นไฟ...อากาศก็หนาวขนาดนี้เด็กนั้นจะอยู่ได้ไง เเค่เสื้อยืดบางๆกับกางเกงขาสั้นจะไปช่วงอะไรได้
แกรบ
เสียงปริศณาทำให้จงอินเงียบเเล้วตั้งใจฟังที่มาของต้นเสียง
แกรบ
จงอินค่อยๆ เดินไปที่ตรอกซอย เขารู้สึกได้ว่าเสียงมาจากตรงนั้น
"เฮ้ยย ทำไมมานอนอยู่ตรงนี้ว่ะ"
จงอินรีบเดินไปหาคนตัวเล็กที่นอนขดอยู่บนกระดาษหนังสือพิมพ์
"เฮ้ย ตื่นดิ"
จงอินพยุงคนตัวเล็กขขึ้นมาแล้วตบที่แก้มเบาๆเพื่อเรียกให้ตื่น...แต่ไม่มีท่าทีว่าคนตรงหน้าจะตื่นเลยสักนิด มือหนาเลื่อนจากแก้มไปที่หน้าผาก
ชิบบหายย ตัวโคตรร้อน...
------------15%-----------
ร่างเล็กที่เคยนอนตากอากาศหนาวบนหนังสือพิมพ์เก่าๆจนไข้ขึ้นตอนนี้ได้ถูกย้ายมานอนบนเตียงอุ่นๆของจงอินแทน..มันน่าจะจบใช่มั้ย..แต่...
"จงเเด มึงอยู่ไหน มึงมาที่คอนโดกูทีดิ...มาเถอะน่า มึงก็ส่งไอยอลก่อนดิ..30นาที...ไม่อะนานไป15นาทีพอ..งั้นมึงก็ทิ้งไอยอลไว้แถวๆนั้นแหละ โทรให้ไอแบคไปรับมันดิ..ช่างมึงดิ จะมาไม่มา...เออ ก็เเค่นี้แหละ"
คนผิวแทนวางโทรศัพท์ลงอย่างหัวเสีย ผมไม่ได้หงุดหงิดที่ไอจงแดไม่มีปัญญาพาไอยอลที่เมาเป็นหมากลับหอได้ภายในเวลา15นาที บอกให้โทรหาไอแบคก็ดันไม่มีเบอร์ โทรศัพท์ไอยอลก็ลืมไว้ที่หอ แต่หงุดหงิดที่ตอนนี้ผมทำอะไรไม่ได้เลยต่างหาก
ร่างเล็กที่นอนอยู่หน้าเริ่มแดงเห่อลามไปถึงคอ มันน่าจะมาจากจากพิษไข้ ตัวก็ร้อนขึ้นเรื่อยๆ ผมไม่อยากให้ใครมาตายในห้องผมนะ!
มือหนาวางลงที่หน้าผากใสของคนตัวเล็กเพื่อวัดอุณหภูมิ จงอินรู้สึกได้ถึงความร้อนที่ร้อนมากจนวางมือแทนไม่ติด ตอนนี่เขาไม่ได้ทำอะไร เช็ดตัวก็ไม่ได้เช็ดให้ แค่เอามานอนเเล้วห่มผ้าเอาไว้ให้เฉยๆ
ทำไงดีว่ะ....
คำถามนี้ผุดขึ้นหลานครั้งบนหัวของผม ถึงจะโทรหาไอจงแดที่เป็นหมอและเป็นเพื่อนของผมไปแล้วแต่ตอนนี้ผมยังไม่เห็นแม้แต่เงาของมันเลยด้วยซ้ำ
ครั้งสุดท้ายที่ผมรักษาไข้ตัวเองตอนที่ย้ายมาคอนโดครั้งเเรกโดยที่ไม่มีใครดูเเล...ผมทำไงนะ
.
.
.
.
.
มันนานมากแล้วอะ จำไม่ได้เว้ยย ผมไม่ค่อยป่วยหรอกไอคืออะไรผมยังไม่รู้จักเลย ผมไม่ได้เวอร์นะ แต่มันเป็นแบบนั้นจริงๆ ผมรักสุขภาพตัวเองจะตาย
ต่อ
ธรรมหาเขาเช็ดตัวกันด้วยน้ำอะไรนะ...น้ำเย็นหรอ หรือว่าน้ำร้อน เอิ่ม...ผมรู้สึกว่าผมโง่เป็นบ้าเลย...น้ำแป๊ปซี่ก็ดีนะ
.
.
.
อะไร! อย่ามองผมอย่างนั้นสิ...ผมเเค่หิวน้ำน่ะ ผมไม่โรคจิตขนาดเอาเเป๊ปซี่มาเช็ดตัวคนหรอกนะ - -*
ตาคมเหลือบมองไปยังคนไข้ที่นอนนิ่งไม่ไหวติ่ง
.....
...
..
.
ตายยังว่ะ...
"นี่นาย ย๊า! นายเป็นอะไรของนายเนี่ย"จงอินตบไปที่เเก้มคยองซูเบาๆ หวังจะให้คนที่สลบไปไม่รู้เรื่องตื่น
...
...
นิ่ง
...
...
"เชี่ยจงแดเมื่อไหร่จะมาว่ะ!"
ปัง!
"สาหวัดเด จ่งอิ้น เอิ๊ก"
"ไอดำโว้ยย มาช่วยกันหน่อยดิ๊"เสียงเเหลมๆของจงแดทำให้คนที่ยืนบ่นอยู่ในห้องนอนรีบวิ่งออกมาดู
"ไอยอล...มึงพามันมาทำไมเนี่ย"จงอินพูดกับจงแดอย่างเอือมๆกับสภาพของชานยอลที่เมาเละโดยมีจงแดพยุงไว้จะล่วงแหลไม่ล่วงแหล
"อ้าวว แบคเองหรอออ จุ๊บๆ"
ชานยอลละมืออกจากจงแดเเล้วเอื้อมมาจับไหล่จงอิน
"เฮ้ยไอเชี่ยยอล จุ๊บพ่อมึงดิ"
ผลั่ก!
ตุ้บ
จงอินผลักเพื่อนตัวเองที่เมาเละเทะไปนอนกองลงกับพื้น แล้วปัดเสื้อตัวเองอย่างขยักเขยง
"เฮ้ย ไอยอลล จงอินมึงทำไรว่ะเนี่ยยยย"จงแดอุทานอย่างตกใจที่ไอดำผลักเพื่อนตัวเองอย่างไม่ใยดี
"ปล่อยมันไว้งั้นแหละ แล้วรีบตามกูมาด้วย"จงอินตัดบทอย่างรำคาญ แล้วเดินนำหน้าจงแดไปที่ห้องของตัวเอง
"เฮ้ยๆๆ เดี๋ยวดิๆมึงมาช่วยยกไอยอลก่อนน....ไอดำโว้ยยย"เสียงเรียกของจงแดไม่ได้ทำให้คนที่เดินไปเมื่อครู่หันกลับมาสักนิด
ไอดำเอ้ยย! ตัวดำแล้วยังใจดำอีก!!!
ผมไม่ได้หยิ่งนะพูดเลย ผมแค่รำคาญ ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าไอยอลอกหัก อกหักจากใครก็ไม่ต้องเดาอีกแหละเพราะคนที่ทำมันอกหักคือ บยอน แบคฮยอน
ผม จงแด ชานยอล และแบคฮยอน เราเป็นเพื่อนสนิทกันมาตั้งแต่สมัยเรียนปีหนึ่ง พวกเรานิสัยไม่เหมือนกันสักนิดแต่ก็ยังอุส่าห์อยู่ด้วยกันได้ ผม...คิมจงอิน เป็นคนที่ค่อนข้างเก็บตัว ไอจงแดต่างกับผมอย่างลิบลับเพราว่ามันโคตรพูดมากเลย ง่ายๆก็คือ จงแดรู้โลกรู้
เม้นไม่ขยับเลยยยย ไรท์น้อยใจครายแปป
รีบๆมาเม้นกันนะตัววว ไม่งั้นไรท์จะไม่มาอัพต่อให้ คิคิ
1เม้น 1กำลังใจ ให้ไรท์อยากเขียนต่อ
ความคิดเห็น