ในความรู้สึกของเรา เป็นสองเดือน ที่เหมือนสองปีจริงๆนะ
มีอะไรหลายๆ อย่าง ผ่านเข้ามา และผ่านออกไป รวดเร็วจริงๆ ~
ก่อนหน้านี้ ตอนเราอยู่ ม.6 คอยสอบโน่น สอบนี่
เพื่อที่จะได้เข้าไปในมหาลัยที่ใฝ่ฝัน
ความรู้สึกของการเตรียมสอบ การสอบ และการรอคอยผล
มันช่างลำบากและยาวนานจริงๆ
แต่พอได้เข้าไปใช้ชีวิตในรั้วมหาลัยจริงๆแล้ว
กลับรู้สึกว่า การสอบทั้งหลาย มันเป็นเพียงเรื่องเล็กๆ
เมื่อได้เข้ามาแล้ว การใช้ชีวิตอยู่ การเรียน มันยากกว่ามาก
เราต้องปรับตัวเยอะจริงๆ
ไม่ว่าจะเป็นการอ่านหนังสือ ทบทวนบทเรียน
การสอบทุกๆชั่วโมง
แต่เหนือสิ่งอื่นใด
การที่เราได้มาอยู่ในสังคมของมหาวิทยาลัย
มันทำให้เราได้รู้จักกับเพื่อนหลายๆคน
ได้รับมิตรภาพมากมายมหาศาล
ไม่เฉพาะกับเพื่อนเท่านั้น ยังมีรุ่นพี่อีกหลายคนเลยทีเดียว ^_____^
ก่อนหน้านี้ เราได้ลงกีฬาเฟรชชี่
อยู่กลุ่มสวัสดิการของกีฬาว่ายน้าม
คอยเสิร์ฟน้าม & เก็บของ
ตอนแรกๆ รู้สึกเหนื่อยมาก
ต้องไปตอนเช้า ตอนเย็น
ตื่น 04.30 ได้นอนประมาณเที่ยงคืน
แต่พออยู่ไปสักพัก ก็เริ่มชิน
ชินจนแบบ วันไหนที่ว่าง หรือมีเวลาว่างเยอะๆ
วันนั้น รู้สึกว่ามันน่าเบื่อมากๆ เพราะไม่มีอะไรให้ทำ ฮา....
เราไปเสิร์ฟน้ามอยู่ประมาณครึ่งเดือน ก็แข่งเสร็จ
แต่หลังจากการแข่งขันจบลง
เรากลับได้มิตรภาพมากขึ้น
เพื่อนๆที่เป็นนักกีฬาทั้งหลาย ที่อยู่ต่างสาขา
แต่เราเจอกันทั้งเช้า ทั้งเย็น มันทำให้เราผูกพันกันมากๆ
พี่ๆก็เหมือนกัน
หลังจากแข่งเสร็จ ก็ยังมีการนัดไปกินข้าว นัดเจอกันไม่ได้ขาด
รู้สึกดีมากๆ จริงๆ ^______^
แต่ว่านะ
ตอนนี้คิดจะซิ่วอย่างจริงจัง ฮา.....
การเรียนจีน ถามว่าเรียนไหวมั้ย ?
ก็ตอบได้เลยว่าเรียนไหว และอาจถึงขั้นเรียนได้ดีด้วย ทั้งๆที่ไม่มีพื้นฐานมา
แต่ว่า มันรู้สึกว่า ยังไม่ใช่ แฮะ
เรียนไป มันไม่มีจุดหมาย...
ทำไมเราเป็นคนโลเลแบบนี้หนอ ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน ฮา.....
เพื่อนก็คอยถาม ว่ารู้สึกว่าตัวเองบ้ารึเปล่า
ตอน ม.6 ก็สอบโควต้าติด ติดโน่น ติดนี่
แต่ว่าก็ไม่เอา สละสิทธิ์หมด
มาเอาโครงการพิเศษ
แต่พอเรียนไปแล้ว กลับบอกว่า มันไม่ใช่
ฮา...... บางที ก็คิดเหมือนกันนะ ว่าตัวเองบ้ารึเปล่า ~
ฟังดูเหมือนเราพูดคำว่าซิ่วออกมาง่ายๆเลยเนอะ
แต่มันก็ไม่ใช่หรอก ก่อนหน้านี้ ลังเลมาหลายครั้ง
บางทีก็ทำใจไม่ได้ เพราะเท่าที่เป็นอยู่ตอนนี้
มันก็ลงตัวดีแล้ว
มีพี่ มีเพื่อนๆ
พอคิดถึงเรื่องซิ่ว มันก็ใจหายเหมือนกัน...
กับพ่อกับแม่ ก็ยังไม่กล้าพูด ฮา...
ได้แต่วางโครงการเอาไว้ เอิ๊กกกกกกก
@ บึงแก่นนคร ^ ^ "
อันนี้เป็นสนามกีฬายามเย็น
สนามกีฬาที่เราต้องไปทุกๆวัน
ทั้งเช้า ทั้งเย็น...
ได้ไปเจอกับใครบางคน แทบทุกวันเลยทีเดียว
จะว่าไป เรื่องนี้ก็เข้ามาเร็ว และผ่านไปเร็วเหมือนกันนะ ^ ^ "
แต่ตอนนี้ มันก็ไม่มีอีกแล้ว... ฮา ~
นึกถึงคนที่เคย คนที่เคยอยู่ตรงนี้
นึกถึงทุกทุกที ที่เห็นฟ้าที่กว้างใหญ่
นึกถึงบางคน ที่รักเสมือนดวงใจ ที่เพิ่งจากไป...
เสียดาย ที่วันนี้ไม่มีเธออยู่
อยากจะทำทุกสิ่ง อยากจะทำทุกอย่าง
หากจะพอมีหวัง ให้คืนวันมันย้อนไป
คืนวันที่ดี อยากจะมีเธอข้างกาย
ให้เหมือนเดิม อีกครั้งหนึ่ง
ความคิดเห็น
คนแรกป่ะเนี่ย- -
คิดถึงนะฮะ ไม่ได้คุยกันเลยอะ
เลือกสิ่งที่รัก ไม่ผิดซะหน่อย
เจ๊พิ้งค์ต้องอยู่กับมันอีกหลายปี อาจจะทั้งชีวิต
ถ้าเราเลือกที่จะทน ชีวิตคงเต็มไปด้วยความทุกข์ ^ ^
คุณพ่อกับคุณแม่เจ๊พิ้งค์ท่านต้องเข้าใจอยู่แล้วล่ะ
คิดดีๆละกันน๊า เป็นกำลังใจให้ฮะ
ps. พูดมากไปไหม 55
แต่เมก็ไม่ชอบคำว่าซิ่วนักเท่าไหร่
แต่ถ้าเมไม่ชอบจริง เมก็จะซิ่ว - -"