[BTS x YOU] JK Knave

#สองอาทิตย์ผ่านไป

ฉันยังจมดิ่งอยู่ในความเศร้าเวลามันช่างผ่านไปเนิ่นนานจริงๆ 

เสียงบทสวดมนต์ที่ยังดังก้องอยู่ในหู เริ่มจางหายไป แต่ความสลดใจในงานศพของพี่โฮซอกยังฝั่งลึกอยู่ในหัวใจจนกลายเป็นรอยแผลใหญ่

"ยินดีด้วยนะครับคนไข้กำลังจะมีน้องครับ"

เสียงอ่อนหวานของคุณหมอที่ท่าทางใจดีบอกด้วยสีหน้าแจ่มใส ผิดสำหรับฉันที่ตอนนี้หน้าซีดเผือดก่อนจะหลับตาแน่นให้เหมือนทุกอย่างกลายเป็นแค่ฝัน แต่จริงๆแล้วมันคือเรื่องจริง

"ฉันท้อง"

#สามวันต่อมา

ฉันตัดสินใจดร็อปเรียนเพื่อหางานทำแล้วเอาเงินเก็บที่มีอยู่หาที่อยู่ใหม่ เพราะมีอีกชีวิตที่กำลังเจริญเติบโต ฉันไม่อยากรบกวนครอบครัวใหม่ของแม่แล้วก็ไม่อยากให้เขารู้ ฉันจะเลือกทางเดินชีวิตตัวเอง

หลายต่อหลายที่ที่หญิงสาวเข้าไปสมัครงาน ก็ได้แต่ปฏิเสธไม่ให้เธอเข้าทำงานอาจจะเพราะอายุที่น้อยมากๆ 

เท้าน้อยที่พยายามก้าวเข้าไปหางานทำยังร้านต่างๆบริเวณใจกลางเมืองเริ่มอ่อนแรง ต้องหาเก้าอี้เพื่อหยุดพักเอาแรง และออกเดินทางต่อไป

ห้างสรรพสินค้าใหญ่ๆ ทว่าคำตอบที่ได้ก็ไม่แตกต่างกันนัก ทุกที่ที่ให้คำตอบมา ทำเอาคนอยากได้งานทดท้อจนแทบจะหมดแรงหางานต่อ

ท้องฟ้าเริ่มมืดลงทุกที นาฬิกาข้อมือบ่งบอกเวลาว่าใกล้จะมืดแล้ว

ใจที่อ่อนล้าก็เริ่มกดความอ่อนล้าลงในใจ สร้างเกาะกำบังของความเข้มแข็งขึ้นมาแทน ว่าเธอยังมีก้อนเนื้อที่เป็นเลือดของเธออยู่ในท้อง ที่นับวันยิ่งจะเติบโตขึ้น

หญิงสาวพาร่างตัวเองก้าวเข้ามายังผับของจองกุก เพื่อตัดสินใจบอกบางอย่างกับเขา เพียงก้าวเข้ามาในผับเสียงเพลงดังกระหึ่มไปทั่ว สร้างความตื่นเต้นที่เจ้าตัวจะเอาข่าวดีมา

บอกแต่แล้วก็ต้องชะงักเมื่อก้าวมาถึงโต๊ะประจำของร่างสูง เขากำลังนั่งคลอเคลียกับผู้หญิงที่รุ่นราวคราวเดียวกัน

"ขอโทษที่ขัดจังหวะ"

"เธอมาที่นี้ทำไม"

"ฉันมีเรื่องต้องคุยกับคุณ"

"ว่ามาสิ"

แววตาคู่สวยพรางบอกเป็นนัยๆว่าไม่สะดวกให้มีคนอื่นรับรู้เรื่องของเธอนักโดยเฉพาะผู้หญิงที่กำลังนั่งออดอ้อนร่างสูง

"มานี่" 

จองกุกกระชากแขนโฮมแล้วพาเดินออกมานอกผับ

"ว่ามาสิ ทีหลังห้ามมาหาฉันอีกถ้าฉันยังไม่เรียก"

"ฉันท้อง!!" 

"ตลกน่ะโฮมอย่ามาล้อเล่น"

"ฉันไม่ได้ล้อเล่น ฉันท้องจริงๆ"

"แล้วใครเป็นพ่อเด็กล่ะ"

เพลีะ!!

ฝ่ามือบางฟาดลงที่หน้าของจองกุกอย่างไม่ยั้งจนเกิดรอยแดงระเรือไปทั้งแถบ

"สารเลว!"

"เธอมันก็แค่ผู้หญิงโสมมใครเป็นพ่อของเด็กก็ยังไม่รู้"

ผมสวนกลับด้วยคำพูดเลวทรามที่ทำร่างบางถึงกับหมดแรงจนต้องทรุดตัวลงไปกับพื้น ผมมองเธอด้วยสายตาว่างเปล่าเย็นชาเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

 

โฮมยกมือขึ้นกุมเสียงสะอื้นไห้ ที่กำลังหลุดออกมาจากปากให้ไหลลงลำคอให้ได้มากที่สุด เธอเพิ่งเข้าใจความทรมานเจียนจะขาดใจก็วันนี้ พื้นที่เล็กๆของใจไม่ได้ใหญ่พอที่จะรองรับความเจ็บได้หมดเลยด้วยซ้ำ

“ที่ผ่านเธอเคยรักฉันบ้างไหม?”

เสียงสะอื้นไห้ขาดห้วงกว่าจะเอ่ยได้ครบประโยค ก้อนสะอึ้งจุกขึ้นมาจนถึงลำคอ ช่างตีบตันไปทั่วหัวใจ

“ฉันก็แค่สนุกๆอะ ไม่ได้รู้สึกอะไร”

เสียงนุ่มทุ้มแผ่วเบาลงทุกทีๆทั้งที่คำตอบก็ไม่ได้ยาวนัก ตาคมยังคงจ้องมองร่างบางที่ร่างสั่นไหวไปด้วยความเสียใจภายหลังฟังคำตอบที่เขาบอกออกไป หยดน้ำตาแห่งความเสียใจไหลเอ่อล้น ดวงตาคู่สวยแดงกล่ำ

ใจของโฮมไม่ต่างจากแก้ว ทนได้ทั้งร้อนและเย็น แต่หากโดนกระแทกซ้ำๆคงแตกละเอียดได้ไม่ต่างกัน ใจดวงเล็กแหลกละเอียดราวกับฝุ่นผงที่ล่องลอยอยู่ในอากาศ ไร้ค่าไร้ความหมาย

“ไม่รักก็ปล่อยฉันไป เพราะคุณได้ทุกสิ่งที่ต้องการไปหมดแล้ว” 

ร่างบางสั่นเทาไปกับความเจ็บปวด ใจที่แตกละเอียดเป็นผุยผงถูกขยี้แหลกยับจนไม่เหลือชิ้นดี

สิ้นคำพูดนั้นทำให้ฉันลุกขึ้น สมองสั่งให้ฉันเดินหนีผู้ชายคนนี้ ฉันจะต้องไปให้ไกลจากผู้ชายโสโครกคนนี้ ไกลที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้

ก่อนที่ฉันร้องไห้ด้วยความอัปยศอดสูราวกับเจ็บปวดจนแทบจะขาดใจลงตรงนี้  สารเลว....

หยาดน้ำอุ่นๆที่กำลังไหลออกมาอย่างไม่ขาดสายเมื่อพบกับความเห็นแก่ตัวและเห็นแก่ได้ของเขาทำให้โฮฒรู็สึกรังเกียจเมื่อเขาไม่รักเมื่อเขาไม่มีใจ 

"สักวันจะต้องเสียใจ"

พรึบ...

ไฟในห้องขับไล่ความมืดออกไปทันทีที่มือของฉันควานไปแตะที่สวิตซ์ไฟและกดเปิดมัน ฉันปิดประตูแล้วก้าวเข้ามาในห้องเล็ก มันทั้งอบอุ่นแล้วอ้างว้างในเวลาเดียวกัน

ฉันเหวี่ยงกระเป๋าลงบนโซฟาด้วยความเหนื่อยล้าก่อนจะทิ้งตัวลงนอนอย่างหมดแรง มีเพียงคำเหยียดหยามและคำพูดดูถูกถากถางของจองกุกวิ่งซ้ำวนไปมาในหัวสมอง

ฉันหลับตาลงพรางเอามือลูบท้องที่ตอนนี้มันเริ่มจะป่องขึ้นมาทุกวันทุกวัน ในห้องเงียบสงัดเช่นเดียวกับทุกวันมีเพียงเสียงของเครื่องปรับอากาศ 

ความเงียบงันและความสงบที่เจือจางไปด้วยความโดดเดี่ยวเคว้งคว้างปะปนกันอยู่ทุกอณู

นี่เหรอ...ชีวิตที่ฉันกำลังเริ่มต้นใหม่ การอยู่คนเดียวสู้คนเดียว.. ทำไมฉันจะต้องเจ็บปวด ทำไมจะต้องทรมานกับคำพูดผู้ชายเลวๆคนนั้น

"แค่ผู้หญิงคนเดียวมึงไม่มีปัญญารึไง!"

เพร้ง!

แก้ววิสกี้ถูกเหวี่ยงไปที่ผนังอย่างแรงจนมันแตกละเอียด ลูกน้องต้องสะดุ้งด้วยคำพูดของผู้เป็นนาย

"ขอโทษครับท่านผมจะพยามยาม"

"มึงจะพยายามเหรอมึงพูดอีกทีสิ"

มือหนาบีบไปที่ปากของลูกน้อยของตัวเองด้วยความโมโห

"ถ้ามึงหาโฮมมาให้กูไม่ได้ มึงก็อย่ามีหน้ากลับมา ไป๊!!!"

#สามเดือนต่อมา

"อย่าทำงานหนักนักเลยโฮมมันอันตรายกับเด็กนะท้องก็โตขึ้นทุกวัน"

เสียงพี่ที่ทำงานเอยขึ้นด้วยน้ำเสียงเป็นห่วงเพราะเห็นร่างบางวันๆเอาแต่ทำงานหลายต่อหลายที่จนไม่มีเวลาจะกินข้าว

"ไม่เป็นไรหรอกพี่ ขอบคุณนะ แค่อยากเก็บเงินไว้เยอะๆฉันต้องไปหาหมอบ่อยๆค่าใช้จ่ายมันเยอะจริงๆ"

"อะอะตามใจ กินข้ากินปลาบ้างล้ะ"

"ขอบคุณคะ:)"

22.00

"กลับบ้านดีดีนะโฮมพรุ่งนี้เจอกัน"

"จ้า"

ร่างบางพรางเอามือลูบท้องด้วยความอารมณ์ดี เท้าสวยก้าวเพียงไม่กี่ก้าวก็ต้องหยุดชะงัก เมื่อคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าคือคนที่คุ้นเคย

"พี่นัม..."

ยังไม่ทันที่ร่างบางจะพูดจบนัมจุนก็ปรี่เข้าไปจับไหล่ทั้งสองข้างของโฮมแล้วบีบแน่นตามแรงอารมณ์ ร่างบางทำหน้าเหยเกด้วยความเจ็บปวด

แรงบีบที่ไหล่เพิ่มขึ้นอีกเท่าตัวจนเธอต้องร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด ความคิดถึงโหยหาหึงหวงทำให้นัมจุนขาดสติฤทธิ์ของแอลกอฮอล์

ทำให้นัมจุนแสดงความต้องการที่อัดแน่นอยู่ภายในใจออกมา

ก่อนที่ร่างบางมองคนตรงหน้าด้วยสายตาหวาดหวั่น

"ปล่อยคะโฮมเจ็บ"

"พี่ก็เจ็บ!!เจ็บที่โฮมทิ้งพี่ไป.."

ไหล่ทั้งสองข้างถูกบีบไว้แน่น ดวงตาดุดันนั้นจ้องมองฉันเหมือนอยากจะระบายความโกรธออกมา แต่เขาก็ทำได้เพียงเค้นแรงลงมาที่ไหล่ฉันแล้วเม้มริมฝีปากแน่น

ฉันพยายามดิ้นหนี แต่พี่นัมจุนก็ตรึงมันไว้แรงๆ จนฉันกระดิกตัวไม่ได้ ร่างสูงถอนหายใจหนักๆ 

จนลมหายใจร้อนปะทะมาที่หน้าของฉัน บ่งบอกให้รู้ว่าตอนนี้เขาทั้งอึดอัดและโมโหเจียนบ้า  จนในที่สุดร่างสูงก็เป็นฝ่ายเอยขึ้นมา

"เลิกทำว่าตัวเองเก่งสักที เธอไม่ได้อยู่คนเดียวบนโลก พี่เป็นห่วงเธอนะ"

เสียงของเขาอ่อนลง แววตาที่จ้องมองฉันด้วยความห่วงใยแต่ทำไมถึงไม่ได้รู้สึกถึงความอบอุ่น

"ขอโทษที่ทำให้พี่เป็นห่วง ขอบคุณสำหรับทุกอย่างแต่พี่อย่ามายุ่งกับโฮมเลย ปล่อยโฮมกับลูกไปเถอะ"

แรงสะบัดของร่างบางทำให้นัมจุนปล่อยมือของตัวเองออกจากการเกาะกุม

พรึบ~

ร่างสูงเหมือนถูกสูบเรี่ยวแรงออกไปจนหมดเมื่อได้ยินประโยคสุดท้ายที่เธอบอก

"ลูกเหรอ?"

ฉันถอนหายใจด้วยความรู้สึกแย่ที่เห็นพี่นัมจุน ก่อนจะตัดสินใจเบือนหน้าหนีแล้วก้าวเท้าออกมาแต่ก้ต้อง

หยุดชะงักเมื่อคำพูดที่หนักแน่นออกมาจากปากลูกผู้ชายแบบเขา

"คบกับพี่ได้มัย? ให้พี่ดูแลโฮมกับลูกเอง"

พี่นัมจุนถามขึ้นท่ามกลางความเงียบงัน แต่เพียงคำถามนี้มันกับมีอิทธิพลมากพอที่จะทำให้หัวใจฉันเต้นระรัว ใบหน้าร้อนผ่าวขึ้นมาทันตา

น้ำเสียงของเขาดูมั่นคงกับการตัดสินใจครั้งนี้มากแต่ถ้ามันไม่มีภาพซ้อนผู้ชายอีกคนขึ้นมา มันคงดีกว่านี้...

"แล้วมาทำให้รักทำไม?!"

เราประสานสายตากันอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ฉันไม่อาจเบือนหน้าหนีไปไหนได้อีกแล้ว เมื่อพี่นัมจุนค่อยๆเลื่อนมือข้างนึงมาประคองใบหน้าฉันไว้ราวกับจะบอกให้ฉันเผชิญหน้ากับความจริง

"มาทำให้พี่รักทำไม?"

คำถามที่ออกจากปากร่างสูงเป็นคำถามซ้ำๆที่ฉันไม่สามารถหาคำตอบให้เขาได้ ก่อนจะใช้มือหนาทั้งสองข้างประคองใบหน้าฉันให้สบตาเขาตรงๆ ร่างสูงขยับเข้ามาจนใบหน้าเราเกือบจะแนบชิดกัน ลมหายใจร้อนๆ จากเขาทำให้หัวใจฉันเต้นแรงอีกครั้งและใบหน้าร้อนผ่าวอย่างไม่อาจห้าม

"พี่รักเธอ...."

เสียงทุ่มต่ำและริมฝีปากร้อนจัดซึ่งกำลังจุมพิตลงมาอย่างแสนอ่อนโยนทำให้ฉันไม่อาจถอยหนีหรือเอ่ยคำปฎิเสธใดๆได้อีกเลย ฉันปล่อยให้หัวใจเต้นแรงไม่เป็นส่ำโลดแล่นไปกับความรักที่เขากำลังมอบให้....

จองกุก:PART

#คนที่เจ็บกว่า

เสียงอื้ออึงจากตอนที่ฝ่ามือของโฮมฟาดใส่หน้าผมสุดแรงยังดังก้องอยู่ในหัวของผม....

ผมชาไปทั้งหน้า....มันเจ็บเข้าไปถึงหัวใจ วันนั้นมันยังคงตามหลอกหลอนผมไม่เลิกลาสักที

ตอนนี้เวลาเหลือน้อยลงทุกที...

ความสุขที่ผมหวังแตกสลายไม่มีชิ้นดี แต่ผมยังคงตามเธอไปทุกที่ ผมรู้ว่าโฮมลำบากมากแต่ทำไงได้ผมไม่อยากให้ลูกมีพ่อเลวๆที่กำลังโดนตำรวจหมายหัวในคดีฆ่าคนตายแถมยังเป็นนักค้ายาเสพติดแบบผม

ผมแค่นหัวเราะเยาะตัวเองขณะที่สายตากำลังมองไอ้นัมจุนกอดกับโฮมอย่างเนิ่นนานโดยไม่แคร์ว่าจะมีใครเดินผ่านไปผ่านมาหรือหยุดมองหรือเปล่า

ผมยืนอยู่ไกลๆ แถมบริเวณนี้ไม่ได้เปิดไฟสว่างจ้า มันก็ไม่แปลกที่ทั้งสองจะไม่สังเกตเห็น

"พ่อคงเป็นพ่อที่ดีของหนูไม่ได้ พ่อขอโทษนะลูก"

น้ำตาลูกผู้ชายกับร่วงผล็อยลงมาไม่หยุด โทษทัณฑ์ที่ผมทำไว้กับเธอแค่นี้มันยังเจ็บปวดน้อยเกินไป มันคงไม่เพียงพอต่อการชดใช้ความผิด....

ผมทำเหมือนผลักไสเธอแต่ลึกๆในหัวใจ ผมมีแต่โฮมตลอดเวลาที่เธอผ่านเข้ามา.... 

"เฮ้ย ไอ้กุกขึ้นรถดิ เดี๋ยวพ่อมีงก็แห่กันมาหรอก"

เสียงชูก้าดังขึ้นแทรกทุกห้วงความคิดของผม ก่อนจะตัดสินใจก้าวเท้าขึ้นรถราคาแพงของมันออกไป....

ความเจ็บปวดและทรมานที่เหมือนตกนรกทั้งเป็น...

นี่คือโทษทัณฑ์ที่ผมได้รับจากการกระทำอันเลวทรามของผมเอง

มาทอคกันหน่อยหลังจากดราม่าร้องไห้อย่างหนักคือตัวเราเองที่ร้องไห้เพราะไอดีถูกคืนไปแล้วเราไม่อยากให้ฟิคค้างคาเลยจะมาต่อให้จบ อันนี้เป็นไอดีไรท์แล้วนะใครจะมาแยกจะตบจริงๆล่ะนะ555555 ล้อเล่น  ทวิตเตอร์ยังอันเดิมนะ@poyii333 หยิบยกพาสสุดท้ายในไอดีนี้มาต่อเนาะ ขอบคุณลีดที่ยังติดตามมานะ