คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #29 : การสู้กันของอดีตเลขาเจ้าชายและทหารเอกเจอาร์
พรึ่บ หมาป่าสีน้ำาลล้วนปราัวหลัฮิมาน ที่แยัวออมาอี้าน มันมอฮิมาน้วยแววาที่ไม่สามารถอ่านไ้ว่ามาหาเาทำไม
“เราไม่ไ้มาเพื่อทำร้ายท่าน เรา้อถามท่าน่าหาเหุใถึไม่ามแวมไพร์ที่ท่านรัไป เหุใถึแยมาลำพัเ่นนี้”แวร์วูฟัวนั้นส่ระแสิถาม ฮิมาน
“้าแยมา เพื่อมาำทา ทำไมท่านถึถามเราแบบนั้น”
ยัไม่ทันไ้ำอบ แวร์วูฟัวนั้น็หายัวเ้าป่าไปทันที ฮิมานัสินใวิ่ามไป
สิ่ที่ฮิมานวิ่มาเอ ไม่ใ่แวร์วูฟัวนั้นแ่เป็นยอแที่ำลัพยายามยันายลุึ้น รอบออยอแมีแ่รอยเล็บ ฮิมานประอร่าอยอแให้ลุึ้น
“ยอแ”ฮิมานร้อและมอเา้วยวามเป็นห่ว
ฮิมานมอบสัมผัสปลอบโยน เาูบยอแ้วยวามห่วใย านั้นึพาันไปหายุทันที
ทา้านอแ พีเนียล ่าำลัเผยนัยน์าและสีน้ำเิน พร้อมับอวอาวุธที่นเอถนัออมาให้ฝ่ายร้ามไ้เห็น
ฝ่ายหนึ่เป็นผู้่วยเ้าายยุ ผู้ถือสิทธิ์ปรอโลแวมไพร์โยอบธรรม
ฝ่ายหนึ่เป็นทหารเออเอาร์ ผู้อยารอบรอโลแวมไพร์ ผู้ไม่มีสิทธิ์แม้แ่น้อยในารรอบัลั์ัล่าวแม้แ่น้อย
พีเนียลหวระบอพร้อมับหมุนัวนฝุ่นปลิวไปทั่ว อแเหวี่ยสายโ่ฟาเ้าที่พื้นอย่าแร นหินแและหลุออมาเป็นาร่มู่่อสู้เ่นัน
ทัู้่วิ่หาันทันที
แร็ เสียโลหะทั้สอัสนั่น พีเนียล อแใ้อาวุธอนพุ่เ้าหาัน ผล็ือเสียอโลหะัไปทั่วบริเวนฝุ่นลบ
อแ วิ่เ้าหาพีเนียลอีรั้ อแเหวี่ยสายโ่เ้าหาพีเนียล เมื่อสายโ่เหวี่ยเ้ามา พีเนียลใ้ระบออเารับปลายโ่่อน ผล็ือ โ่ออแพันเ้าับระบออพีเนียลอย่าแน่นหนา
“ท่านเ่ไม่เบานี่”พีเนียลบอ ทั้ที่โ่ออแยัพันแน่นิับระบออเา
“ท่าน็้วย”
“้ามีเวลาสนทนาับท่านไม่นาน อแ ้ามีภาระที่้อลับโลแวมไพร์อ้า ารประลอที่ัเิึ้น หวัว่าเราไ้พบัน”พีเนียลบอ เพื่อหาโอาสลับไปหายุ
“้า็เ่นัน เราออบุท่านที่สละเวลาประลอับ้า”อแบอ เาปล่อยโ่ที่ับออ
านั้นไม่นานอแ็ลับเ้าไปในัวฤหาสน์ พีเนียลสวมฮูลับออไปแบบไม่มีแวมไพร์หรือนไหนรู้ว่าฝ่ายเ้าายยุนั้นลอบเ้ามาในฤหาสน์อศัรูแล้ว
ทา้านแฮยอน ออบ
“ออบ”แฮยอนเรียหมาป่าสีาวแมน้ำาลที่ใ้มูมลิ่นไปเรื่อย
“รับ เ้านายน้อย”ออบหันมามอหน้าแฮยอนที่ำลันั่มอฤหาสน์ แยออมาายุและเลโล่ที่ำลัอยู่สถานาร์ึเรีย
“อีไม่นาน ะมีเทศาลู เป็นวันหยุอพวมนุษย์ ันอยาพานายไปที่โลแวมไพร์ ไป้วยันับันไหม”
“เ้านายน้อยไปไหน ผม็ไป้วยรับ เ้านายน้อยสำัับผมมาที่สุเลยนะรับ”ออบเินมาหาแฮยอน
แฮยอนพยัหน้า
“เ้านายน้อยรับ แล้วเทศาลูืออะไรอ่ะรับ”ออบถาม แฮยอนอมยิ้ม
“วันล้ายวันอบุพระเ้า อประานในเาหลีที่พระอ์ทรประทานวามอุมสมบูร์มาให้แ่โลมนุษย์ เป็นวันหยุยาวประมา 3 วัน มนุษย์ะเินทาลับบ้านเิ เพื่อไปเยี่ยมรอบรัวัน ไหนๆ็เป็นวันหยุ พนัานที่นั่น็ลาลับ ันอเอาวันนั้นมาใ้ับเราบ้า็แล้วัน”แฮยอนบอ
“รับผม ไปรับ”ออบบอ
“ไปหาท่านพี่เถิ ูสิ พีเนียลลับมาแล้ว”แฮยอนบอเมื่อเห็นพีเนียลเินลับมา้วยวามปลอภัย
ผมับเลโล่ เราทัู้่ไม่สนทนาอะไรเลยรับ ผมพยายามทุอย่าให้เาุย แ่ำอบที่ผมไ้มาืออบำ ถามำ อบำ ผมยืนมอฤหาสน์ผีสิ ที่แยออมาาแฮยอนออบ มันอึอััเลยรับที่เหุาร์แบบนี้มันทำให้เราทัู้่เ้าใผิและมีปัหา่อัน
“เลโล่”ผมเรียเา
“ฮ่ะ”หมาป่าสีาวอบผม เาวนเวียนเินไปรอบ ไม่สนใเลยว่าผมเป็นยัไ
“รู้ไหมว่าทำไมันถึไม่อยาให้นายเ้าไปในนั้น”
“เลโล่ไม่รู้รับ เลโล่เป็นเพียหมาป่าที่รับใ้เ้านายฮ่ะ”นี่ือำอบแรอเาที่ให้ับผม านั้น เา็เียบ ้มมอมพื้นไปเรื่อย
“พีเนียลไปนะ เหมาะแล้ว นายไม่วรไปนะ”
“ไปไม่ไป เลโล่ไม่มีสิทธิ์ทวับำสั่อเ้านาย”ำอบที่สอที่เาให้ผม เายั้มมอพื้นไปเรื่อย
“เลโล่ เราุยันแบบีๆไ้ไหม”
“ฮ่ะ”ำอบที่สามสั้นๆ ผมเริ่มมีอารม์
“ถ้ามันน่ารำามานั ็ไม่้อพู็ไ้นะ เลโล่”ผมบอเาและยืนเท้าเอวมอเลโล่
“ไม่พูไม่ไ้ฮ่ะ เ้านายเป็นเ้านายอผม ผมทำแบบนั้นไม่ไ้ เลโล่เป็นแ่ทาสรับใ้ที่ไร้หัวใอยู่แล้ว เ้านายไม่สนใวามรู้สึอเลโล่อยู่แล้วนี่ฮ่ะ”น้ำาเลโล่ไหลออมา หน้าอ้ายอผมมันเ็บแปลบอีแล้ว ผมำหมัหาัน ่วยไม่ไ้ ผม้อทำแบบนี้แล้วใ่ไหมรับ
ผมระโหาเลโล่ที่หันหลัให้ผม่อน ผมพยายามอเาเพื่อให้เาลายร่าเป็นมนุษย์ แ่สิ่ที่ไ้ ือ เลโล่หนีผม้วยวามเร็ว และหันมาำรามใส่ผม้วยวามุร้าย วาสีน้ำเินที่เยา มเี้ยวที่แสะออมา ไม่ใ่อีแล้วเลโล่ที่แสนน่ารั แสนสใส ไลแนท์แบบนั้นมันหมแล้ว อนนี้ือสัาิาอไลแนท์ริๆ แววาที่มอเหยื่ออย่าหื่นระหาย ัยนะที่ผู้ถูล่าปรารถนาอยาะนะแวมไพร์แบบผม
ผมับเาเราระโนใส่ัน ไลแนท์ใ้าทั้สี่ระโึ้นมา เาผลัผมนผม้อถอย
ผมหวีเสีย ไลแนท์เลโลู่่ำรามเ่นัน
“เ้านายอย่าทำให้ผม้อเผยัวนแบบนี้”ไลแนท์มอมาที่ผมพร้อมเี้ยว
“ุยันีๆนี่ือสิ่ที่้าปรารถนา เลโล่ ไม่ั้นอย่ามาว่า้าไม่เือน”
“ผม็ุยีๆับเ้านายแล้ว เ้านายยั้อารอะไราผม”
“หมาป่าที่แสนน่ารัที่มีรอยยิ้มและหาสะบัไปมา อนที่อยู่ับันแบบนั้น ไม่ใ่หมาป่าที่ถามำอบำแบบนี้”ผมเอ็รั้ไว้ไม่ไหวแล้ว ผมอยาไ้หมาป่าเลโล่แบบนั้น ไม่ใ่ไลแนท์ที่อยู่รหน้าผมแบบนี้
“ทาสรับใ้ แ่นั้นพอ อย่ามาอะไรับผมเยอะ ผมะไม่เรใเ้านายแล้วเหมือนัน”
ผมไ้ยินแบบนั้น ระโนหาเา่อ หมาป่าแสะเี้ยวและาัวออ ู่ผม
ปึ๊ ผมโยนเลโล่ออไป ระแท้นไม้
เลโล่ยืนึ้น
เาระโยืนึ้นและวิ่เ้าหมา้วยวามเร็วหาผม โรม เสียอหมาป่าวิ่นแวมไพร์เ้าอย่าันล้มล ผมพลาท่านอนอยู่้านล่า เลโล่ยืนร่อมร่าผม ผมเยหน้ามอไปที่าวนั้น แ่ผมไม่เห็นอะไรเลย นอาแววาอเสียใ เลโล่ะัผม แ่
“ท่านเลโล่ อย่าทำเ่นนี้”หมาป่าสีาวแมน้ำาลวิ่มา่วยยุไ้ทัน ่อนที่เลโล่ะัผม ออบับาอเลโล่เบาๆ และลาัวออาผมไป ส่วนแฮยอนเป็นฝ่ายมา่วยผมให้ลุึ้นยืน
“ท่านพี่”แฮยอนมอผมับเลโล่
“เ้านายเยรู้สึบาไหมว่าบาำที่เ้านายพูออมาารระทำอเ้านายที่แสออ เหมือนับมีเือนหัวใอผม นี่ือสาเหุว่าทำไมเลโล่ถึพูแบบนั้น ผมไม่รู้ว่าเ้านายรู้สึอะไร แ่สำหรับผมไม่่าาเ้านายำลัเือนใเลย ถ้าเ้านายอยาัำเลิให้เลโล่เป็นทาส แ่หลั่เลือออมาแ่เพียหยเียวลพื้น แล้วประาศออมาเลยว่าให้ผมเป็นอิสระ แ่นั้น เลโล่ะไม่มายุ่ับไม่มาเอเ้านายไ้อีแล้ว”เลโล่ทิ้ท้าย่อนหายลับไปทาบ้านับออบ
ผมเียบ และมอหมาป่าสอัวที่หายเ้าไปป่า เาร่าใหม่ปราัว พีเนียลับฮิมาน ำลั่วยพยุยอแออมา เราที่เหลือเลยลันว่าวรรีบพายอแลับบ้านเราะีว่า
แล้วแบบนี้ะุยันีๆเมื่อไหร่ ทาพีเนียลับอแ็แลูะไม่ใ่เรื่อ่ายเลย ทาแับออบ ็ะไปโลแวมไพร์ ยอแ็บาเ็บ ิิ อะไรันนิ นิสัยไม่ีเลย สวัสี้าทุท่าน สบายีไหมเอย วันนี้อาาศร้อนแรมาเลยน้า โอ้ย ผิวไหม้หมแล้วน้า แล้วรีเอร์ละ่ะ เป็นไันบ้าเอย ร้อนไหม เหนื่อยหรือเปล่า่ะ สู้ๆนะ ่อนา ั้นเาเอาัวอย่าอน่อไปมาให้ไ้มาน่อนีว่าน้า ิิ ฝันหวานนะ่ะทุท่าน ิถึทุๆนเสมอน้า
น้ำมุ/ปอยปอย
แล้วเรื่อราวทุอย่าอยอแที่ฝามาบออาารย์ทั้สอ็ถูถ่ายทอมาาทัู้่ ยอแ โฮย่าอู ือ เพื่อนสนิทัน พวเาไปมาหาสู่้วยันอยู่บ่อยรั้ โฮย่าและอูทำาน้านเ้าหน้าที่โรพยาบาลที่เียวับโยอบ แ่วันเิเหุปล้นเลือทั้สอไม่อยู่ เพราะลับมายัโลแวมไพร์ เพื่อมาทำธุระ
“สั่แวมไพร์อเราัารเรื่อห้อไ้เลย”ฮึนวับอทิ้ท้าย
ทา้านเอาร์
เานั่มอพระันทร์บนหลัาฤหาสน์ั่วราว พลาหยิบรูปฮิมานึ้นมาู
“หาวาสนาเราทั้สอยัมีอยู่ อให้้าไ้พบเ้าอีรา ิม ฮิมาน”
ความคิดเห็น