Tนกแขกเต้ากับชาวนาT

เนื้อเรื่อง

นกแขกเต้ากับชาวนา

มีนกแขกเต้าฝูงหนึ่งประมาณ 500 ตัวอาศัยอยู่ในป่างิ้วบนยอดเขาแห่งหนึ่งเมื่อถุงเวลาหากิน ฝูงนกแขกเต้าต่างพากันบินไปกินข้าวสาลีในนาของชาวมคธ เมื่อกินข้าวสาลีอิ่มแล้วต่างก็บินกลับรังด้วยปากเปล่า ๆ ทั้งนั้น

ส่วนพญานกแขกเต้าที่เป็นหัวหน้าเมื่อกิน อิ่มแล้ว ยังต้องคาบข้าวสาลีอีก 3 รวงกลับไปด้วย ชาวนาเห็นก็แปลกใจจึงพยายามดักจับพญานกแขกเต้าให้ได้ด้วยการสังเกตที่ยืนของพญานกนั้นแล้ววางบวงดักไว้

วันหนึ่งพญานกถูกจับได้ชาวนาจึงถามพญานกว่า “นกเอ๋ย ท้องของท่านคงใหญ่กว่าท้องของนกอื่น

เพราะเมื่อท่านกินอิ่มแล้วยังต้องคาบรวงข้าวกลับไป อีกวันละ 3 รวงเป็นเพราะท่านมียุ้งฉางหรือเป็นเพราะเรามีเวรต่อกันมาก่อน”  พญานกตอบว่า  “ข้าพเจ้าไม่ได้มียุ้งฉาง และเรา ก็ไม่มีเวรต่อกันแต่ที่เราคาบไป 3 รวงนั้น

รวงหนึ่งเอาไปใช้หนี้เก่า    รวงหนึ่งเอาไปให้เขา     และอีกรวงหนึ่งเอาไปฝังไว้  ”

ชาวนาได้ฟังก็เกิดความสงสัย จึงถามว่า “ท่านเอารวงข้าวไปใช้หนี้ใคร  เอาไปให้ใคร  และเอาไปฝังไว้ที่ใหน”

พญานกแขกเต้าจึงตอบว่า  

“รวงหนึ่งเอาไปใช้หนี้เก่า  คือ  เอาไปเลี้ยงดูพ่อแม่เพราะท่านแก่แล้ว และเป็นผู้มีพระคุณอย่างมาก ทั้งให้กำเนิดและเลียงดูข้าพเจ้าจนเติบใหญ่  นับว่าข้าพเจ้าเป็นหนี้ท่านจึงสมควรเอาไปใช้หนี้ ”

“ รวงที่สองเอาไปให้เขา  คือ  เอาไปให้ลูกน้อยทั้งหลายที่ยังเล็กอยู่ไม่สามารถหากินเองได้  เมื่อข้าพเจ้าเลี้ยงเขาในตอนนี้ ต่อไปยามข้าพเจ้าแก่เฒ่าเขาจะเลี้ยงตอบแทนจัดเป็นการให้เขา”

“ รวงที่สามเอาไปฝังไว้  คือ  เอาไปทำบุญด้วยการให้ทาน กับนกที่แก่ชรา นกที่พิการหรือเจ็บป่วยไม่สามารถหากินได้เท่ากับเอาไปฝังไว้ เพราะบัณฑิตทั้งหลาย กล่าวว่า การทำบุญเป็นการฝังขุมทรัพย์ไว้ ”

ชาวนาฟังแล้วเกิดความเลื่อมใสว่านกนี้เป็นนกกตัญญูต่อพ่อแม่ เป็นนกที่มีความเมตตาต่อลูกน้อย ใจบุญ

มีปัญญารอบคอบมองการณ์ไกล

พญานกได้อธิบายต่อไปว่า “ข้าวสาลีที่ข้าพเจ้ากินเข้าไปนั้นก็เปรียบเหมือนเอาทิ้งลงไปในเหวที่ไม่รู้จักเต็มเพราะ ข้าพเจ้าต้องมากินทุกวัน วันนี้กินแล้ว พรุ่งนี้ก็ต้องมากินอีก กินเท่าไรก็ไม่รู้จักเต็มจะกินก็ไม่ได้เพราะถ้าท้องหิวก็เป็นทุกข์  ”

ชาวนาฝังแล้วจึงกล่าวว่า “พญานกผู้มมีปัญญา ทีแรกข้าพเจ้าคิดว่า ท่านเป็นนกที่โลภมาก เพราะนกตัวอื่นเขาหากินเสร็จเรียบร้อยแล้วเขาก็ไม่คาบอะไรไปส่วนท่านบินมาหากินแล้วก็ยังคาบรวงข้าวกลับไปอีก

แต่พอฝังท่านแล้วจึงรู้ว่าท่านไม่ได้คาบไปเพราะความโลภ แต่คาบไปเพราะความดี   คือเอาไปเลี้ยงพ่อแม่

เอาไปเลี้ยงลูกน้อย  และเอาไปทำบุญท่านทำดีจริง ๆ”

ชาวนามีจิตเลื่อมใสในคุณธรรมของพญานกมากจึงแก่เครื่องผูกออกจากเท้าพญานกปล่อยให้เป็นอิสระ

แล้วอบนาข้าวสาลีให้ พญานกรับนาข้าวสาลีไว้เพียงส่วนหนึ่งชึ่งกะคะเนแล้วว่าเพียงพอแก่บริวารจากนั้นจึงให้โอวาท แก่ชาวนาว่า “ ขอให้ท่านเป็นผู้ไม่ประมาทหมั่นสั่งสมกุศลด้วยการทำทานและเลี้ยงดูพ่อแม่ผู่แก่เฒ่าด้วยเถิด”  ชาวนาได้คติจากข้อปฏิบัติของพญานกจึงตั้งใจทำบุญกุศลตั้งแต่นั้นมาจนตลอดชีวิต

นกแขกเฒ่าผู้มีปัญญารู้ว่าควรบริหารจัดการทรัพย์อย่างไรจึงจะเกิดประโยชน์สูงสุด ทั้งต่อตนเอง ต่อครอบครัว

และต่อสังคม นับเป็นการใช้ทรัพยากร

นับเป็นการใช้ทรัพย์อย่างชาญชลาดที่ยิ่งใช้ก็ยิ่งมีความสุขความเจริญ สุขทั้งกาย สุขทั้งใจ สุขทั้งในปัจจุบัน และอนาคต