ตลกนักกว่าจะรักซักที

เนื้อเรื่อง

ฉันเฟริน หญิงคนนึงที่ไม่เคยคิดเลยว่าตัวเองจะมีความรักและไม่เคยคิดเลยว่าตัวเองจะรักใคร วันหนึ่งฉันก็เริ่มสับสนกัน หัวใจของตัวเอง ฉันมีเพื่อนชายอยู่คนนึง นั้นก็คือ อ้น เพื่อนชายของฉัน  

   ฉันกับ อ้นทำงานอยู่ที่เดียวกัน มาเป็นเวลา2ปี ตอนนี้ก็ขึ้นปีที่3แล้วทำให้เราได้รู้จักกัน อ้น ทำให้ฉันสับสน(รึเปล่า) ตอนนี้ฉันก็ยังตอบหัวใจตัวเองไม่ได้

“เฟรินๆ”อ้นเรียกชื่อฉัน พร้อมทั้งเอามือสกิดหลังฉัน

“.....................”  ฉันมองหน้าอ้นพร้อมทั้งท่าทางประมาณว่า มีอะไรหรอ

อ้นยกมือชู 2 นิ้วแล้วพูดว่า “หวัดดี”แล้วยิ้มเป็นอย่างนี้อยู่หลายวัน ฉันก็รับมุขเล่นตามๆไป

หลายวันต่อมา

“เฟรินๆ” อ้นเรียกฉันแล้วพูดว่า    “ถ้าเรารักเฟรินเฟรินจะโกรธไม”  บอกตรงๆว่าฉันอึ้ง ฉันไม่รู้ว่าจะตอบว่าอะไรเลยตอบไปว่า “โกรธ”ฉันตอบไปอย่างนี้ พร้อยยิ้มๆ ขำๆ แต่ในเวลานี้ฉันบอกได้เลยว่าเขินมาก และหน้าฉันตอนนี้ก้คงจะแดงอ้นเลยยิ้มพร้อมบอกกับฉันว่า

 “ถ้าโกรธ ก็รักเรากลับสิจะได้หายกัน”  แล้วก็ขำ ฉันไม่รู้เลยว่าอ้นพูดจริงรึเปล่า แต่ฉันอยากจะบอกมากว่าฉันคิดจริงนะ อย่าล้อเล่นกับฉันอย่างนี้สิ

ฉันต้องเดินกลับบ้านกับอ้นทุกวัน เพราะ บ้านอยู่ใกล้ที่ทำงาน แต่อยู่คนล่ะซอย  

วันต่อมา ฉันกำลังนั้งทำงานอยู่อ้นก็เดินมานั้งตรงข้างแล้วก็นั้งอยู่อย่างนั้น แล้วจู่ๆก็

“แมลงสาบ!!!”

ฉันรีบยกขาขึ้นเพราะตกใจและก็กลัวแล้วก็มองหา

  “ไหน ไหน ไม่เห็นมีเลย” ฉันมองหาแล้วก็บอกอ้น แต่อ้นบอกว่า

“นั้นไง”  อ้นพูดพร้อมชี้นิ้ว ฉันมองไปตามทางที่อ้นชี้

 “ไม่เห็นมีเลยมั่วและ” อ้นทำท่าทางทะเล้น

 “ก็สาบให้รักเฟรินไง” ทำเอาฉันหน้าแดงเลยเหละตอนนี้หน้าฉันคงจะแดงอ้นทำมือมาเขกหัวแล้วยิ้ม เหมือนจะบอกว่าล้อเล่น ( นายเลิกล้อเล่นกับฉันได้แล้ว) ฉันได้แต่คิดอยู่ในใจอย่างนั้น- - - - - -

และอีกหลายๆวันที่อ้นเอามุขเสี่ยวๆมาเล่นกับฉัน แต่ฉันจำไม่ค่อยจะได้หรอกเพราะมันเยอะ ตอนนี้เพื่อนร่วมงานต่างแซวกันใหญ่ว่า ฉันกับอ้นเป็นคู่รักหวานแหวว แต่ฉันก็บอกได้อย่างเดียวว่าเล่นกันเฉยๆ (ก็เล่นกันจริงๆนี้หน่าแต่เป็น อ้นคนเดียวนะที่เล่น ส่วนฉันหน่ะคิดจริงๆนะ) เพราะทุกครั้งที่อ้นพูด มักจะบอกว่า ขำๆ หนุกๆ ไม่เคยจะจริงจังเหมือนที่ฉันเป็นในตอนนี้เลย ตอนนี้ฉันรู้แล้วว่าตัวเองคิดยังไง - - - ฉันชอบนายนะ อ้น - - -  แต่ก็ได้แต่พูดในใจ (คิดแล้วมันเศ้ราไหมล่ะ)

แล้วจะมีไหมที่นายจะคิดแบบฉันบ้าง

จะมีไหมที่นายจะพูดกับฉันอย่างจริงจังซักที

จะมีไหมที่นายจะไม่ล้อเล่น

จะมีไหมที่นายจะคิดกับฉันมากกว่าเพื่อน

และ.........................

จะมีไหมที่ฉันจะได้บอกรักนาย
 

และอีกหลายข้อความที่พลั้งพลูอยู่ในใจ สุดท้ายนี้ฉันคงทำไมได้เพราะฉันเป็นผู้หญิง คงไปบอกผู้ชายก่อนไม่ได้  (แต่มันก็ได้อยู่ แต่ฉันคงไม่กล้าพอ -*-)

แล้ววันนี้เป็นวันที่แปลก เพราะ ฉันก็เห็นอ้น นั้งหน้าเศร้าเป็น....หมาเหงา... อ้นไม่เหมือนอ้นคนเดิมที่ฉันเจอทุกวัน อ้นไม่เข้ามาทักฉันเห็นเอาแต่นั้งซึมเศร้า 

      ฉันเลยเข้าไปทักก่อนบ้างแบบที่อ้นเคยทักฉันทุกวัน “หวัดดี”  ฉันพูดพร้อมชู 2 นิ้ว เหมือนที่อ้นทำอ้นเงยหน้าขึ้นมามองฉันได้แต่ลองฉันแค่ผ่านๆแล้วก้มหน้าลงต่อ  แต่หน้าตาก็ยังเป็น (หมาเหงา) เหมือนเดิมไม่ได้สดชื้นขึ้น เล้ยยย... เหมือนกำลังคิดอะไรอยู่

“เป็นอะไรไปฮ่ะอ้น” ฉันถามด้วยความเป็นห่วง ( อยากจะบอกว่าฉันเป็นห่วงนายมากๆ )

“รู้สึกไม่ดีเลยอะ”อ้นเงยหน้าขึ้นมาตอบพร้อมหน้าแบบ หมาเหงา .. (ฉันย้ำคำนี้บ่อยเพราะอ้นดูเศร้าเหลือเกิน)

“ทำไมอะ เป็นอะไร”  ฉันรีบถามเพราะอยากรู้ และก็เป็นห่วงมากด้วย เพื่อจะช่วยอะไรอ้นได้บ้าง

“ก็ความรู้สึกดีๆมันให้เฟรินไปหมดแล้ว” อ้นพูด ทำเอาฉันรู้สึกเหมือนทุกๆครั้ง แต่สีหน้าของอ้น ไม่เหมือนทุกครั้งที่เล่นกับฉัน ครั้งนี้ไม่หัวเราะ และยิ้ม ครั้งนี้ทำท่าทางจริงจัง  (เป็นครั้งแรกที่ฉันเห็นอ้นทำท่าทางจริงจังแบบนี้)..มันทำเอาฉันอึ้ง O_0 !! ไม่ได้อึ้งกับคำพูดล้เล่นของอ้นหรอกนะ แต่อึ้งกับสีหน้าท่าทางของอ้นมากกว่า ฉันเริ่มอธิบายกับตัวเองไม่ถูกจริงๆ ว่าเป็นเพราะอะไร ??

“พอและๆเลิกเน่าได้แล้ว”  ฉันพูดกับอ้นปัดๆไป เพราะ ฉันคงทนไม่ไหวถ้าอ้นยังมาทำกับฉันแบบนี้อีก( นายเลิกทำแบบนี้ได้ไหม ถ้านายไม่ได้คิดอะไรกับฉันเลย อย่าทำให้ฉันรักนายได้ไหมอ้น เลิกล้อเล่นกับความรู้สึกของคนอื่นได้แล้ว ฉันได้แต่คิดเพราะไม่กล้าพูดออกไป )

เย็นวันนั้นตอนเดินกลับบ้านมีแต่ความเงียบของฉันและอ้น ไม่มีใครพูดอะไรออก เราไม่ได้มองหน้ากันเลยด้วยซ้ำ อยู่ในความอึดอัดอย่างมาก และแล้วอ้นก็ทำลายความเงียบเหล่านั้น อ้นหันมาถามฉันว่า 

“ถ้าเรารักเฟรินเฟรินจะโกธรไหม”ฉันหันไปมองทางเสียงของคนที่ถามฉัน อ้นจ้องมองหน้าฉัน

“นายเคยถามไปแล้วคำถามนี้”ฉันบอกอ้นไป  ฉันจำได้เพราะครั้งที่แล้วฉันตอบ อ้นไปว่าโกรธ (ซึ่งครั้งนั้นฉันโกหกใจตัวเอง)

“ตอบมาเถอะ เอาจริงๆเลยนะ” อ้นพูดจ้องหน้าฉันอย่ากับจะรู้คำตอบให้ได้  ฉันไม่รู้จะทำยังไงฉันเลยหันหน้าหนี ไม่รู้ว่าจะโกหกใจตัวเองดีไหม หรือว่าฉันจะตอบตามความรู้สึกจริงๆดี และแล้วฉันก็เลือกที่จะตอบตามความจริง

“ไม่โกรธ”ฉันตอบไม่เหมือนครั้งที่แล้ว เพราครั้งนี้ฉันตอบมาจากใจจริงเลยเหละ

“งั้นเรามาเป็นแฟนกัน”ฉันอึ้ง ไม่ได้อึ้งกับคำตอบนะแต่ที่ฉันอึ้งคือหน้าตาที่จริงจัง

แต่ก็นะ    ฉันก็เบื่อ... เบื่อกับการล้อเล่นแบบนี้ ฉันไม่รู้หรอกนะว่าครั้งนี้ที่อ้นถามมันจริงหรือล้อเล่น แต่ฉันคงทนไม่ได้อีกถ้าจะมาทำกับฉันแบบนี้ต่อไป  ฉันเลยพูดออกไปว่า

“นายเลิกเอาความรู้สึกของคนอื่นมาล้อเล่นได้แล้ว....ฉันอะชอบนายนะ ฉันรักนายนะอ้น....แต่นายกลับคิดว่ามันตลกนักชะมะ”   คราวนี้ไม่ได้แค่คิดฉันพูดออกไปแล้ว ฉันพูดด้วยความโมโห ไม่รู้หรอกว่าฉันโกรธอะๆไร รู้แต่ว่าฉันทนไม่ไหวแล้ว ฉันหันหน้าหนีเลย เพราะ รู้แต่ว่าน้ำใสๆมันค่อยๆเริ่มไหลริน ออกมาถ้าฉันยังหันไปมองหน้าอ้น อ้นคงจะ งง ว่าฉันเป็นอะไร ฉันเลยหันหน้าหนี

“อ่าวนึกว่าขำ” อ้นตอบกับฉันมาอย่างนี้ยิ่งทำให้ฉันเสียความรู้สึกมาก

“ไอ้คนไร้หัวใจ!!!”ฉันตอบไปแบบเสียงสั่นๆด้วยความโมโห นายไม่รุสึกกับคำที่ฉันบอกนายเลยหรอไง แล้วก็ตอบกลับมาว่า คราวนี้ฉันหันไปโดยไม่อายเลยทั้งๆที่น้ำตายังไหลอยู่ ไหลอย่างหยุดไม่อยู่

“ก็หัวใจเรามันอยู่ที่เฟรินหนิ”

“.........................”เงียบบ ตอนนี้มีแต่เสียงลมที่พัดผ่าน ฉันคิดแต่ว่ามันคงเป็นเรื่องล้อเล่นใช่ไหมเพราะไอ้คำตอบที่ว่านึกว่าขำ ทำเอาฉันอยากจะชนหน้านายนั้นอย่างมาก ฉันได้แต่คิดแล้วเดินหนีอย่างไม่สนใจและไม่คิดที่จะหันกลับไปมอง

อ้นเดินตามมาฉันรู้ได้เพราะฉันได้ยินถึงเสียงของใบไม้ที่เค้าเหยีอบ ฉันเริ่มทนไม่ไหวกับความรู้สึกดีๆที่อยากระบายออกมาในตอนนี้ฉันเลยหันหลังกลับไปพอเห็นหน้าอ้นฉันก็เริ่มรู้สึกว่าน้ำตาตัวเองมันไหลออกมามากกว่าเดิม แล้วอ้นก็พูดขึ้นมาว่า 

“เราชอบเฟริน เฟรินไม่โกธรไม่ใช่หรอ  งั้นเราก็เป็นแฟนกันสิ”   กับคำพูดของอ้น ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่ฉันรู้สึกได้ว่าอ้นพูดจริงจังไม่รู้ว่าเพราะอะไร แต่ความรู้สึกมันบอกว่าคงจะจริง ความโมโหที่ฉันรู้สึกในเวลาเมื่อกี้กลายมาเป็นความเขิลที่สุดแสนจะบรรยาย

“นายพูดจริงหรอ” ฉันถามเพื่อความแน่ใจ ทั้งๆที่น้ำตายังไหลอยู่

“แล้วคิดว่ามันจริงไหมล่ะ” อ้นยิ้มให้ฉันพลางเอามือลูบหัวฉันราวกับฉันเป็นเด็กๆ และเอามือมาปาดน้ำตาของฉันที่มันไหล ด้วยสาเหตุอะไรไม่รู้ 


ต่อจากวันนั้นมาฉันก็ได้พูดทุกอย่างที่ฉันอยากจะพูดออกไป ไม่ต้องมาคอยคิด คอยสับสนกับตัวเองและไม่ต้องมาเสียใจกับคำเสี่ยวๆ เหล่านั้น
         อ้นก็ยังคงเล่นมุขเสี่ยวเหมือนเดิมแต่เป็นมุขที่ฉันรับรู้ได้ว่ามันเป็นเรื่องจริงๆ ไม่ใช่ละครหรอกเหมือนที่เคยเป็น

อิอิ ฉันล่ะมีความสุขจริงๆเล้ยยยยย  อิจฉาฉันไหมล่ะ ล้อเล่นๆ  ^___________^

ปล.อาจมีใครคนนึงที่พยายามล้อคุณเล่นอยู่ก็ได้ คุณลองมองดูคน คนนั้นดีๆ ไม่แน่เค้าอาจไม่ได้แค่เล่นๆ อย่างที่คุณคิดก็ได้น๊า ......


เฟรินรักอ้นนะ




The end