[The Star 9 | DewAon] Underneath His Grudge.

Underneath His Grudge.


 

ถ้าจะให้นิยามความสัมพันธ์ระหว่างผมกับเขา ก็คงต้องบอกว่า ‘ไม่สนิท’

 

ทั้งๆที่มาจากภาคเดียวกันแท้ๆ

 

ผมนั่งท้าวคางระหว่างรอข้าวที่อุ่นอยู่ในไมโครเวฟ กวาดสายตาไปรอบๆเห็นดิวนั่งเล่นกีต้าร์ที่โซฟา ที่ผมคิดอยู่คือ อาจเป็นเพราะเขาไม่ค่อยชอบหน้าผม จะด้วยไม่ถูกชะตาหรืออะไรก็ตามแต่ เพราะดูเหมือนฝ่ายนู้นจะไม่ค่อยอยากเสวนาอะไรกับผมสักเท่าไหร่ ทางนี้ก็ไม่ใช่คนประเภทเซ้าซี้ ในขณะที่ผมสามารถเล่นหัวกับเพื่อนคนอื่นในบ้าน ช่องว่างระหว่างผมกับดิวก็ยิ่งห่างกันเข้าไปอีก
 

“ใส่พริกกี่เม็ดอ่ะ?” เย็นวันนั้นหลังจากที่เราเลือกเพลงในคอนเสิร์ตสำหรับอาทิตย์นี้เสร็จ ทีมงานและเราทั้งแปดก็กลับบ้านมาเตรียมมื้อเย็น ผมกำลังช่วยเป็นลูกมือให้กับตั้ม คอยเดินตามต้อยๆ หยิบของหั่นผักไปตามประสาคนไม่เป็นเรื่องกับข้าว 
 

“กินเผ็ดมั้ยล่ะ? ก็ใส่ไปเท่าที่กินนั่นแหละ เพราะกินไปเลยคนเดียว ดูสินั่นดูสิ กินได้ที่ไหน” ตั้มเหลือบมองส้มตำในครกผม ก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงติดจะเหน่อ ผมแอบขำ
 

ระหว่างนั้นลำแขนสีขาวใหญ่กวาดผ่านหน้าไปหยิบอะไรซักอย่าง ผมหันไปมอง
 

“หยิบให้มั้ย?”
 

ดิวจ้องกลับ ไม่ตอบอะไร หยิบของเสร็จแล้วก็เดินไป
 

หลังจากนั้นและหลังจากอีกหลายๆครั้ง ผมก็หมดความพยายามจะชวนเขาคุยไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้

oOo

‘น่ารำคาญชะมัด’
 

ผมนั่งเล่นอยู่บนเตียงในขณะที่ต้องฟังสองคนนั่นเถียงกันเรื่องซักกางเกงในซักถุงเท้าปัญญาอ่อนอยู่ในห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า
 

“ใครเขาก็ซักเครื่องทั้งนั้นแหละกางเกงในอ่ะ”
 

ผมได้ยินเสียงตั้มเถียง
 

ผมเงยหน้าขึ้นมองเข้าไป พี่อ้นกำลังยิ้ม ยิ้มจนลักยิ้มทั้งสองข้างมันบุ๋ม ผมปิดหนังสือดังปั๊ก! ก่อนจะลุกขึ้นเดินเข้าไปในวงสนทนา ทำท่าจะหยิบอะไรสักอย่าง แต่ให้ตาย ผมไม่ได้จำเป็นต้องหยิบอะไรมาใช้ตอนนี้ แค่มันนึกอยากจะเดินเข้าไปแทรก รู้สึกหงุดหงิดแล้วก็รำคาญทุกที รำคาญพี่อ้น รำคาญทั้งท่าทาง สายตา น้ำเสียงและการกระทำ
 

oOo

วันนี้หลังจากเรียนร้องเพลงกับครูแหม่มตั้งแต่เช้า ในตอนเย็น พวกเราที่เหลือก็ได้รับเชิญให้ไปงานปฐมทัศน์หนังเรื่องพี่มากพระโขนง ทั้งคนทั้งกล้องเยอะแยะเต็มไปหมด สองสามชั่วโมงหลังจากดูหนังเสร็จ ทีมงานก็พากันเดินออกมาเพื่อที่จะขึ้นรถกลับ ระหว่างทางผมได้เห็นทั้งแฟนคลับของตัวเอง ของตั้ม ของคนอื่นในบ้าน ชูป้ายไฟวิบวับเต็มสองทางไปหมด
 

ขณะที่ฝูงชนล้อมกรอบเข้ามา ผู้คนเบียดเสียด ไม่นาน จู่ๆผมก็เริ่มหายใจไม่ออก ระหว่างที่พยายามตั้งสติแล้วหายใจให้ลึก มองเห็นเหงื่อซึมตามแขนขา มือและหน้าผาก เนื้อตัวค่อยๆเย็นเฉียบ สายตาผมล่อกแล่กมองหาใครสักคนเพื่อที่จะบอก ภาพตรงหน้าเริ่มๆจะพร่า รู้สึกราวกับมีฝูงคนพยายามเข้ามาบีบคอเบียดแย่งอากาศจนหายใจจนหมด ผมเอื้อมมือออกไป แปะป่ายมั่วซั่วอยู่พักหนึ่ง มือที่ใหญ่และหนาคว้าจับและบีบมือผมเอาไว้ ผมเงยหน้าขึ้นมอง ดิวขมวดคิ้วมุ่นจ้องมาที่ผม เขาสูงโดดออกมาจากฝูงชน
 

“พี่ไหวรึเปล่า?” ผมได้ยินเสียงเขาถาม พยายามจะตอบออกไปว่าไม่แน่ใจเหมือนกันแต่ลำคอแห้งผากจนไม่มีเสียง จึงผงกหัวน้อยๆ
 

ผมเห็นดิวจิ๊ปากก่อนจะคว้าเอวแล้วกดหน้าผมลงกับแผงอกของเขา แขนของเด็กนี่แข็งแรงและเต็มไปด้วยมัดกล้าม เขาออกแรงลากผมเดินผ่านฝูงชนราวกับไม่สะทกสะท้าน  คอยก้มลงพึมพำบอกตลอดทางที่เราเดินว่า ‘อดทนอีกนิดนึง จะถึงแล้ว’
 

พอถึงรถ ดิวก็ผละจากผมส่งต่อให้ทีมงานทันที หลายคนช่วยเอายาดมกับผ้าเช็ดหน้ามาให้ ตั้มยืนล้อผมอยู่ข้างๆ บอกตามตรงว่านาทีนี้ผมรู้สึกขายหน้าไม่น้อย รู้สึกร้อนผ่าวที่แก้ม ด้วยตัวผมเป็นผู้ชาย อายุก็ไม่ได้น้อยแล้วยังมาทำตัวเป็นลมเป็นแล้งอย่างกับเด็กผู้หญิง ต้องให้น้องๆมันเห็นสภาพนี้ หนำซ้ำต้องคอยดูแล ยิ่งกับดิวที่ปกติก็ไม่ค่อยจะคุยกันด้วยแล้ว...
 

ผมนั่งมองดิวในรถตู้ที่ที่นั่งเยื้องจากผมเหม่อออกไปนอกหน้าต่าง ได้แต่นึกอิจฉา ว่ากันตรงๆเจ้านี่เป็นผู้ชายที่ดูดีโดยไม่ต้องทำอะไรจริงๆ ลักษณะแบบที่ใครๆก็พึ่งพาได้ สมเป็นผู้ชาย ตัวใหญ่และสูงตระหง่าน ทั้งที่อายุน้อยกว่าแท้ๆ แต่โอบผมไว้ได้ทั้งตัว หิ้วผมลากๆมาถึงรถ เฮ้อ
 

ผมกัดกระพุ้งแก้มตัวเองด้วยความหงุดหงิด ย้อนนึกถึงภาพเหตุการณ์เมื่อครู่ ณ จุดที่ผมรู้สึกตัวเองขาสั่นจนจะก้าวไม่ออกอยู่แล้ว ดิวก้มกระซิบถามเยาะๆว่า ‘จะให้อุ้มไหม? ตัวเล็ก?’
 

เด็กเปรต... เขาเห็นผมเป็นใคร ผมใช้แรงเฮือกสุดท้าย(แรงโทสะ)ใช้มือยันอกเขา พยายามเดินให้ปกติที่สุด ผมทั้งสบถและด่ามันในใจ ผมไม่ชอบดิว โดยเฉพาะอย่างยิ่งไม่ชอบเขาจริงๆวันนี้ อาจจะไม่ชอบหน้ากันตั้งแต่เจอกันครั้งแรกด้วยซ้ำ เวลาที่อยู่กับเด็กนั่น พาลจะให้ผมรู้สึกเหมือนตัวเองหดเล็กเหลือแค่ไม่กี่เซนฯ
 

นี่ยังไม่พูดถึงคลาสแอ็คติ้งของครูเอเมื่ออาทิตย์ที่ผ่านมาที่มันจับผมเหวี่ยงไปเหวี่ยงมาอย่างกับผ้าขี้ริ้วแล้วมาขอโทษทีหลังนะ...

oOo

ไม่รู้จะงงหรือเปล่านะคะเนี่ย แหะๆ แต่อยากเขียนง่า

เป็น point of view ของอ้นสลับกับดิว

ตอนหน้าจะหนักไปทางดิว อ่านๆกันเล่นๆเน้อ ^^
 

ปล. ขอบคุณทุกคอมเม้นท์จากเรื่องที่แล้วมากๆนะคะ อ่านแล้วอารมณ์ดี แม้จะมีแต่คนด่าความจิตของคนเขียนและพี่ดิวก็ตาม (กร๊ากก ล้อเล่น)