[The Star 9 | DewAon] HIS DESPERATE.

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

HIS DESPERATE

“พี่อ้น...”

บรรยากาศภายในห้องอึมครึมและตึงเครียด นิ้วมือเรียวขาวกำโทรศัพท์ไว้แน่นจนสั่น ดิวยืนมองอ้นที่ได้แต่ยืนหลบสายตาอยู่มุมห้อง

“นี่มันอะไร... นี่มันเหี้ยอะไร?!!” ดิวเดินตรงเข้าไป เขาฟาดโทรศัพท์ในมือลงบนแก้มของชายหนุ่มที่ได้แต่ยืนหน้าซีดเผือด มือที่สั่นพยายามยกหน้าจอโทรศัพท์ แสงจากแอลอีดีโชว์รูปคนรักของตัวเองกับผู้ชายคนอื่น

“รักมันมากขนาดไหน? .....ที่พิมพ์บอกมันว่า'รักมากที่สุด'นี่มันมากขนาดไหน!!!” ดิวกระชากคอเสื้ออ้นก่อนจะผลักจนเซกระแทกกำแพง อ้นไม่ตอบ กัดริมฝีปากพลางเบือนหน้าหนีคนที่กำลังโกรธแทบคุมสติไว้ไม่อยู่ ร่างกายของดิวสั่นเทิ้ม เขากัดฟันกรอด ขยี้ทึ้งผมตัวเองก่อนจะเดินงุ่นง่านไปทั่วทั้งห้อง เรียวขาฟาดระบายอารมณ์อย่างหนักเข้ากับเก้าอี้รับแขก น้ำตาไหลอาบแก้มสีขาวเผือก

“ไหนพี่เคยบอกผมว่ามันเป็นแค่เพื่อน” ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่หันหน้าไปมองคนรักช้าๆ ก่อนจะค่อยๆเดินเข้าไป แต่ละก้าวย่างของเขาทำให้อ้นสะท้านขึ้นทุกขณะ ฝ่ามือกว้างยกขึ้นบีบคางอีกฝ่ายไว้แน่น เขามองจ้องไปในดวงตาสีดำสนิทที่ไหวระริก

“พี่ไม่ได้รักมัน พี่จะรักมันได้ยังไงไอ้บ้านนอกอย่างนั้น...”

อ้นหลุดสะอื้น

“ดิว...” เสียงแหบแห้งเปล่งออกมาก่อนจะเหือดหายเข้าไปในลำคอ

ดิวจูบเบาๆลงบนริมฝีปากที่เย็บเฉียบ หนึ่งครั้ง สอง... สาม....

“ลบเมสเซจนั่นออกไป ลบเมล์ ลบเบอร์ของมันออกให้หมด บอกมันว่าให้เลิกยุ่ง ผมจะทำเหมือนกับว่าเรื่องนี้ไม่เคยเกิดขึ้น” เขาคลายนิ้วออกช้าๆ คลี่ยิ้มน้อยๆ “นะครับ?" ก่อนพยายามจ้องไปที่ดวงหน้าของอีกฝ่ายที่พยายามหลบสายตาจนสุดกำลัง

“ดิว...” อ้นเริ่มพูดอีกครั้ง “พ.. พอเถอะ นายก็รู้ว่าพี่รักเขา"

อ้นหยุดหายใจก่อนที่จะสำลักน้ำลายตัวเอง “พ.. พี่ไม่อยากทำร้ายนายไปมากกว่านี้...พอเถอะ พะ พี่พยายามแล้ว แต่มัน...ห้ามไม่ได้.. พี่เลิกรักตั้มไม่ได้” เขาก้มหน้า น้ำตาคลอหน่วย

“ให้มันจบเถอะ พอแค่นี้...” ชายหนุ่มผิวสีแทนเงยหน้าขึ้นช้าๆ “นะ... ล..เลิกกันเถอะ นะดิว?"

ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่มองอีกฝ่ายด้วยสายตาเยียบเย็น เขากำหมัดในระหว่างที่ทุกคำพูดออกจากปากนั่นจนมือชา หัวใจเต้นแรงแทบทะลุจากอก ก้อนแห่งอารมณ์จุกแน่นอยู่ในลำคอ ดิวหายใจขัด ดวงตาพร่าไปด้วยน้ำตาและความโกรธแค้น เขารักผู้ชายตรงหน้ามาก มากเสียจนอยากจะเค้นให้ตายคามือ คนที่เคยให้ความสำคัญที่สุด ที่เคยเหย้าแหย่ลูบหัว คอยบอกซ้ำๆว่าเขาเหมือนเด็กตัวน้อย กอดเอาไว้ราวกับเขาเป็นคนสำคัญที่สุดในโลก

“ฉันจะมาเก็บเสื้อผ้าพรุ่งนี้บ่ายๆ ตอนที่นายไปถ่ายงานแล้วกันนะ” เสียงของอ้นแหบพร่า เอ่ยปากก่อนจะก้าวออกไปที่ประตู

ดิวถลาไปจับบานประตูที่เปิดอ้าออกไว้แน่น ก่อนจะผลักปิดอย่างแรง ฝ่ามือกว้างและหยาบคว้าจับข้อมือของอีกคนไว้ ออกแรงดึงไพล่หลังแล้วกดหัวชายหนุ่มกระแทกกับบานประตู

ดิวโน้มตัวกระซิบเบาๆที่ข้างหู “พี่ไปไม่ได้”

อ้นยืนนิ่ง

“พี่ไปไม่ได้และผมจะไม่ยอมให้มันเป็นแบบนี้” ดิวจับศีรษะอ้นกระแทกอีกครั้งก่อนจะเบียดตัวเข้าหา ขยับกายชิดเข้ากับด้านหลัง

“ดะ..ดิว หยุด" อ้นพยายามจะเบี่ยงตัวให้หลุด

“พี่นอนกับมันรึยังหรอ?" ดวงตาสีน้ำตาลเบิกกว้าง ก่อนจะตะโกนให้ดังขึ้น “ผมถามว่าพี่นอนกับมันรึยัง!!”

ดิวกระชับข้อมือแน่น เขาเบียดร่างกายที่สูงใหญ่ใกล้เข้าจนอ้นแทบหายใจไม่ออก

“แล้วมันรู้หรือเปล่าว่าพี่ไม่ได้เป็นพี่ที่แสนดีบริสุทธิ์ที่มันรู้จักเมื่อตอนเด็กๆหรอกน่ะ?"

“ดิว หยุดนะ!!” อ้นออกแรงผลักก่อนจะพลั้งจนข้อศอกกระแทกเข้ากับปากของอีกคน อ้นหันไปมองพยายามจะพูดขอโทษก่อนจะชะงักเมื่อดวงตาที่เย็นเยียบมองมาที่เขาขณะที่ยกข้อมือปาดเลือดตรงมุมปาก อ้นพยายามจับลูกบิดประตูอีกครั้งก่อนที่ลำแขนจะถูกกระชากจนถลากระแทกลงกับพื้น

ดิวยืนสูงท่วมหัวก่อนจะโน้มตัวลง อ้นพยายามพลิกตัวหนี ขณะที่ดิวเอื้อมแขนไปคว้าข้อเท้าแล้วกระชากอย่างแรง อ้นล้มลงกับพื้นก่อนจะพยายามดิ้นให้หลุดอีกครั้ง ชายร่างสูงขาวออกแรงดึงขาลากอีกคนไปกับพื้นก่อนจะฉุดคอเสื้อจับเขวี้ยงไปกระแทกกับโซฟา อ้นขดตัวจับท้องด้วยความจุก “อึ่ก.. ดิว หยุดบ้าซักที”

ข้อมือทั้งสองข้างถูกรวบไว้เหนือศีรษะก่อนที่อีกฝ่ายพยายามจูบขยี้ริมฝีปากของเขาจนช้ำ อ้นเม้มปากแน่น ก่อนจะใช้เข่ากระแทกเข้าที่ท้อง ชายหนุ่มร่างสูงผละไปชั่วครู่ อาศัยจังหวะนี้อ้นผลักดิวออกไปก่อนจะวิ่ง เสี้ยววินาทีที่ดิวหยัดกายคว้าเอวเอาไว้ก่อนจะเหวี่ยงร่างกายที่ผอมกระแทกเข้ากับโต๊ะรับแขกอย่างจัง อ้นหายใจหอบ รู้สึกเจ็บบริเวณสะโพก ดิวกดลำคออีกคนจากทางด้านหลัง ปลดเข็มขัดและกระชากยีนส์อีกฝ่ายออกอย่างรุนแรง เขาจิกเล็บลงบนบั้นท้ายที่เปลือยเปล่าก่อนจะเบียดใส่ร่างกายเข้าไปอย่างฝืดขัด

อ้นร้องสุดเสียงด้วยความเจ็บปวด พยายามกวัดแกว่งมือไปข้างหลังเพื่อดันให้อีกคนออกไป แต่ความเป็นจริงที่ดิวนั้นช่างสูงใหญ่และแข็งแรง...

oOo

ชายหนุ่มผอมบางขดตัวบนอยู่เตียง เจ้าตัวพยายามอย่างมากที่จะกัดฟันไม่ให้เสียงสะอื้นสั่น ระหว่างนี้เขายังคงรู้สึกถึงของเหลวที่ไหลออกช้าๆทางด้านหลัง ทิ้งคราบไว้บนผืนฝ้ายทอบนเตียง กลิ่นคาวเลือดและเซ็กซ์คละคลุ้ง
 

“ด.. ดิว หยุดนะ” อ้นสะอื้นฮัก ในระหว่างที่อีกคนกำลังทำเป็นไม่ได้ยินเสียงที่พูด ดิวกดโทรศัพท์อย่างเชื่องช้า นิ้วเรียวขาวกดเข้าไปที่คำสั่งกล้อง เขายกขึ้นส่องทั่วๆ ก่อนจะขยับกายช้าๆเนิบนาบ เขายิ้มเหมือนเด็กให้กับชายที่รักตรงหน้า แต่ดวงตาสีน้ำตาลเข้มช่างดูเคียดแค้นขัดกัน เสียงชัตเตอร์ดังแหวกขึ้นกลางความเงียบ นิ้วเรียวยาวเลื่อนกดไปที่เมนูเมสเสจอีกครั้ง เสียงกดข้อความดังทีละตัวช้าๆก้องอยู่ในหัวของอ้นที่นอนอยู่ตรงนั้น

“ดิว พอแล้ว...” อ้นร้องไห้เสียงสูง “ยอมแล้ว อ..อย่าส่งไปนะ ยอมแล้วดิว “

อ้นซุกหน้าลงกับที่นอนร้องไห้อย่างทรมาน เสียงสะอื้นระงมไปทั้งห้อง เขาเรียกชื่อดิวซ้ำๆราวกับเป็นสิ่งที่เดียวที่เขาจะสามารถทำเพื่อให้อีกฝ่ายเย็นลง

“ผมรักพี่ ผมอยากให้เขาก็รู้ว่าผมก็รักพี่ได้มากขนาดนี้”

“ดิวหยุด ....ย..ยอมแล้ว อย่าส่งนะ ฮึก อย่าส่งนะดิว” เสียงของอ้นสั่นครือ

ดิวยิ้มน้อยๆก่อนจะก้มตัวลงไปจูบที่ขมับ เขาปัดเรือนผมสีดำที่ชุ่มเหงื่อช้าๆ ยกมือถือไปที่หน้าชายที่นอนสะอื้นอยู่ข้างๆ อ้นเบิกตากว้างกับรูปและความเปรอะเปื้อนของตัวเอง ดิวจับมือที่สั่นและไร้เรี่ยวแรงของเขาขึ้น ไม่เร่งร้อนจับนิ้วชี้ของอีกฝ่ายลากไปที่แป้นพิมพ์ทีละตัว

“อ้..น รัก ดิ...ว แล้วก็ใส่อีโมฯรูปหัวใจเข้าไปด้วย” ดิวหัวเราะคิกคักเหมือนเด็กก่อนจะหอมแก้มอีกฝ่าย อ้นพยายามชักมืออันไร้เรี่ยวแรงหนี ทว่ามือที่กว้างและหยาบของดิวบีบไว้แน่น ค่อยๆจับนิ้วที่สั่นระรัวของอีกฝ่ายจี้ไปที่หน้าจอกระจก

"Send…."

อ้นมองดูตัวหนังสือ sending ที่มุมขวาก่อนจะก้มหน้าซุกลงกับผ้าคลุมเตียงสะอื้นไห้อย่างไม่อายใคร

“ดิวรักพี่อ้น ดิวรักพี่อ้นมาก... อย่าทำแบบนี้อีกนะ ห้ามบอกเลิกดิวอีกนะครับ” ดิวพรมจูบเส้นผมสีดำขลับ ท้ายทอย หัวไหล่ราวกับไม่ได้ยินเสียงสะอื้นแทบขาดใจของอีกฝ่ายสักนิด....

oOo

เรื่องแรกที่เขียนเลย ขอโทษด้วยค่ะที่มันไม่มีพล็อตอะไร T.T

พอดีดูคลิปคลาสแอคติ้งแล้วอยากแต่งเล่นๆดู (เหอๆ)

อ่านกันขำๆดับความฟินและบินมากเนอะ