สิ่งที่อยู่ในกำมือ

เนื้อเรื่อง

เขานั่งชันเข่า โน้มหน้าซบหัวเข่า มือทั้งสองกอดเข่าทั้งสองแน่น …


เขานั่งในมุมห้อง หน้ายังคงซบอยู่ที่หัวเข่า ไม่ยอมยกหน้าขึ้นมองรอบข้างลำตัวนิ่งไม่ไหวติง ในขณะที่เสื้อผ้ามอมแมมขาดวิ้นในบางส่วน ผมเผ้ากระเซิงไม่เป็นทรง บรรยากาศในห้องอึม ครึมแม้แม้ว่ารอบข้างเสียงภายนอกจะมีเสียงดังเพียงใด ก็เหมือนกับห้องนั้นตั้งอยู่โดดเดี่ยวในป่าลึกยามดึก ไม่มีเสียงเครื่องยนต์ เสียงแตร เสียงพูดคุย แม้แต่เสียงลมหายใจแทบจะไม่กระทบโสตประสาทได้เลย


ใช่เขานั่งแน่นิ่งไม่ไหวติง หายใจช้าลึกและนาน เหมือนกับว่าไม่มีชีวิต แต่ทว่าในหัวของเขาเต็มไปด้วยความวุ่นวาย จนไม่สามารถควานหาสิ่งใดได้ในห้วงแห่งความคิด


ข้างลำตัวเขามีหยดน้ำข้นสีแดงหยดตกอยู่หลายจุด มองไล่จากข้างตัวเขาไป หยดน้ำข้นสีแดงนั้นยิ่งเพิ่มทวีขึ้นเรื่อยๆ เปรียบเหมือนน้ำหกจากขวด แผ่กระจายทั่วห้อง โดยมีต้นสายมาจากร่างหญิงสาวนอนคว่ำตัวหน้าตะแคงไม่ไหวติง เสื้อตัวจิ๋วแนบเนื้อดูเหมือนพื้นเพเดิมน่าจะเป็นสีขาวแต่ทว่ามันถูกสาดด้วยน้ำสีแดงเลอะทั่วเสื้อ ดวงตาเธอยังคงจ้องเขม็งมายังเขา


กลิ่นน้ำหอมถูกกลบด้วยกลิ่นคาวเลือด ตลบอบอวลไปทั่วทั้งห้อง แสงจากหลอดนีออนสร้างความชัดให้ภาพฉากและบุคคลทั้งสองได้เด่นชัดสามารถบ่งบอกการแสดงออกของร่างหญิงชายทั้งคู่อย่างละเอียด เขายังคงอยู่ในอากัปกิริยาเดิมไม่มีการเปลี่ยนแปลงแม้แต่น้อย ในหัวเริ่มหยุดนิ่งแต่ยังไม่คิดอะไร เพราะความอ่อนเพลียมันมากเกินกว่าจะคิดสิ่งใด เขามีความต้องการเพียงอย่างเดียวคือหลับแล้วตื่นขึ้นมาที่ไหนก็ได้ที่ไม่ใช่ห้องๆนี้ อยากจะหลีกหนีไปให้พ้นจากห้องอันวังเวง อยากจะหายตัวเข้าไปในห้วงหุบเขาลึกยิ่งไกลยิ่งดียิ่งลึกยิ่งต้องการ


เมื่อครึ่งชั่วโมงก่อนเขากลับเข้ามาในห้อง ด้วยอาการมึนเมาจากพิษสุรา ในกำมือของเขา กำภาพถ่ายแน่นจนยับติดมือ ภาพย่นเพราะผ่านการเปิดมองอย่างถี่ตลอดเวลาที่เขานั่งอยู่บนรถแท็กซี่ขณะเดินทางกลับมา เขาคลี่ดูแล้วกำแน่นสลับไปมาพร้อมกับกัดฟันเสียงดัง “ กรอดๆ ” จนทำให้คนขับต้องหันมองทางกระจกมองหลังเป็นระยะๆ


ทันทีที่เขาก้าวเข้าห้องทั้งๆที่ยังไม่ได้ปิดประตูห้อง เธอนอนอยู่บนเตียงเตียงนุ่มในชุดกางเกงขาสั้นลายดอกมองเห็นโคนขาขาวนวลประกอบกับเสื้อขาวแนบเนื้อ เธอละสายตาจากจอโทรทัศน์มามองเขาด้วยสายตาปกติ ไม่ทันได้เอ่ยปากถามอันใด เขาปารูปที่กำยับติดแน่นนั้นทันทีเขาปามันเข้าแสกหน้าเธออย่างจัง ความเฉยเมินเปลี่ยนเป็นอารมณ์ขุ่นมัวทันที


“ อะไร !” เธอตวาดตาจ้องมองเขา


“ นึกว่ากูโง่หรือ? ” เขาตะคอกกลับ


เธอบ่นพึมพำพลางแกะภาพที่โดนหน้าเธอซึ่งมันตกอยู่ข้างๆในขณะที่ เขายืนเกร็งกำหมัดแน่น


หน้าขาวๆ ของเธอยิ่งซีดลงทันทีเมื่อเห็นภาพใบนั้นถึงแม้จะมองเห็นไม่ชัดเพราะเกิดจากการกำจนแน่น แต่ก็สามารถมองเห็นภาพชายหญิงคู่หนึ่งกำลังเล่นสวาทบนเตียงอย่างสุขสม มันก็ไม่ใช่ภาพแปลกอะไรสำหรับเธอเพราะภาพแบบนี้เธอเคยเห็นมามากนัก แม้กระทั้งภาพเคลื่อนไหวเธอยังดูมาแล้ว แต่สิ่งที่ทำให้เธอซีดเป็นเพราะภาพผู้หญิงซึ่งหน้าเหมือนเธอมาก


เธอขยำภาพซ้ำปล่อยให้ตกลงตามแรงโน้มถ่วงพร้อมลุกขึ้นยืนช้าๆ สายตายังคงมองเขา แต่เป็นสายตาที่ไม่สื่อความหมายใดๆ ทั้งสิ้น


“ ไม่เถียงหรือ? ” เขาก้มหน้าถาม


“… . ” เธอนิ่งไม่ตอบยืนก้มหน้าริมขอบเตียง


“ อี..อก ” เขาด่า


“ ถึงว่ากับกูเมินเฉยนัก ” เขาด่าซ้ำ


เธอไม่โต้ตอบแต่อย่างใด เธอเดินตรงไปยังเขาหยุดข้างเขา แนบปากใกล้กับหูของเขากระซิบเบาๆว่า “ โง่เอง ” พูดจบเธอเดินผ่านเขาเพื่อหมายว่าจะออกจากห้องและออกไปจากชีวิตเขาไปหาชู้รักและไม่คิดจะหวนคืนมาอีกเลย


เหมือนจุดไม้ขีดทิ้งลงถังน้ำมัน อารมณ์เขาพุ่งสุดขีดความโมโหบันดาลโทสะออกมา เขากระชากมือเธอเข้าหาอย่างแรง เท้าถีบประตูอย่างแรงดังโครมมือที่จับแขนฉุดรั้งให้เธอหยุดนิ่งในขณะที่มืออีกข้างตบหน้าเข้าฉาดใหญ่ ร่างทรุดกองลงกับพื้น น้ำตาร่วงพราวไหลรินทั้งสองแก้มออกมาพร้อมเสียงสะอื้น ตามมาด้วยเสียงโฮ และคำด่าต่างๆนานา


ความโกรธความโมโหจุกแน่นกลบทุกระบบประสาทมีสิ่งเดียวที่เขาทำได้คือระบายความแค้นทำอย่างไรก็ได้เพื่อให้เธอเจ็บปวดเหมือนกับที่เขาปวดใจอยู่ในขณะนี้ เขากระชากเธอขึ้นบนเตียง เธอทุบเธอตีเธอข่วนและกัดเขา แต่ไม่อาจทานทนแรงชายได้ เขากระหน่ำฝ่ามือทั้งซ้ายและขวาตบเธอไม่ยั้งจนเธอสลบคามือ


เขาลุกขึ้นสายตาไปปะทะกับกรรไกรบนโต๊ะเครื่องแป้ง เขาใช้กรรไกรกระหน่ำแทงเข้าท้องเธอไม่ยั้งจนเมื่อยมือและหายโกรธ เขาจิกผมอันยาวของเธอขึ้นกดหน้าให้ลำตัวคว่ำกับเตียงเพราะเกลียดเลือดที่ไหลรินและบาดแผลจากตัวเธอเขาคิดว่านั่นมันคือเลือดชั่ว


เมื่อหายโกรธเขาก็พบตัวเองในสภาพที่เป็นอยู่นั่งซึมไม่มีความคิดและตอนนี้เขาได้ยินเสียงรอบข้างชัดเจน เขาชูหน้าขึ้นมองเธออีกครั้ง เขากลัวจะถูกจับ คิดถึงเธออยากเข้าไปกอดเธอถามเธอว่าเจ็บไหม อยากพาเธอไปหาหมอ ปลอบประโลมเธอ เขาไม่น่ารับทราบเรื่องของเธอไม่น่าสงสัยเธอจนให้เพื่อนสืบเรื่องเธอให้ อย่างน้อยถึงแม้ว่าเธอจะไม่ค่อยไยดีกับเขาแต่เขาก็ยังได้ครอบครองเธออยู่ เพียงรูปใบเดียวในกำมือเขาเท่านั้น ที่พรากเธอไปจากโลก เขาอยากตามเธอไปด้วย ตามไปขอโทษเธอและง้อเธอขอให้เธออภัยเขา ครั้นจะใช้กรรไกรแทงตัวเองก็กลัวเจ็บจะผูกคอตายตามไปก็กลัวศพไม่สวยกลัวตาถลนออกมากลัวลิ้นจะจุกปากหายใจไม่ออก


เขาอยากตามเธอไปแต่จนใจตรงวิธี


เขามองเห็นหน้าต่างเขานึกออกถึงวิธีตามเธอไปเขารีบลุกชันตัวขึ้นกระโดดออกนอกหน้าต่างทันที


รุ่งขึ้นหนังสือพิมพ์บางฉบับพาดหัวข่าวใหญ่ว่า


“ วัยรุ่นสาวดับอนาถ


คาห้องเช่าชั้นหนึ่ง


คาดปมผิดใจคนรัก ”