สายลมที่อ่อนล้า

เนื้อเรื่อง

ที่รัก...

หยุดพักก่อนดีไหม

หากตอนนี้ใจเธออ่อนล้าเกินไป

ก้อนั่งร้องไห้ สักวัน..

แล้วลองมองคนรอบข้าง

ข้างกายเธอก้อมีฉัน

แม้ข้างในใจเธอไม่ได้รักกัน

แต่ในใจรักเธอเสมอมา

และฉันก้อพร้อมเสมอ

จะกอดเธอให้หายเหว่ว้า

จะปลอบเธอเมื่อมีน้ำตา

ไม่ร้างลา ทิ้งเทอไว้คนเดียว

จะจับมือของเทอเอาไว้

กอดใจด้วยใจให้หายเปล่าเปลี่ยว

แม้สองกายไม่ใช่หัวใจเดียว

แต่.. ทุกเสี้ยวเวลาที่ใกล้เทอ..ฉันสุขใจ

foryou.jpg..........

ความอ่อนไหว

สายลมที่อ่อนล้า

อาจพัดพาความเหน็บหนาว...มาสู่หัวใจ

ความรู้สึกของคนที่..อ่อนไหว..

ก้อหวั่นไหว...ตามแรงลม...

ไม่ต้องสรรหาคำดีดีมาบอกกัน

ไม่ต้องหวั่นว่าฉันจะเสียใจมากแค่ไหน

ไม่ต้องห่วงว่าฉันจะรับไม่ได้

ไม่ต้องใส่ใจถ้าฉันมีน้ำตา

ไม่ต้องให้มาแม้สักเหตุผล

ไม่ต้องสนว่าฉันจะเหว่ว้า

ไม่ต้องการยืดเยื้อให้เสียเวลา

เอ่ยคำว่า "ลา" แล้วไปเสียที

การลบความทรงจำ

 พอรักจากไป เหลือแต่ความเจ็บ ...และ ช่วงเวลาวันวานเก่าๆ แต่ช่วงเวลาที่(เคย)น่าจดจำ กลับมาทำร้ายตัวเราเอง ช่วงเวลาเหล่านั้น อาจจะเคยหอมหวานแค่ไหน แต่ ณ เวลาปัจจุบัน มันไม่ต่างอะไรจาก มีดเล็กๆ ที่คอยทิ่มแทงเวลาที่คิดถึงมัน หลายคนอยากจะลืม อยากจะพ้นจากช่วงนี้เสียที คุณอาจเคยบอกบางคนว่า " จะพยายามลืม " แต่ ยิ่งนานเท่าไร กลับเหมือนทำสิ่งที่ตรงกันข้าม กลับนึกถึงมันบ่อยขึ้น แน่นอนว่ายิ่งนึก ก็ ยิ่งเจ็บ และทรมาน เค้าว่ากันว่า สมองของมนุษย์สามารถ บรรจุ ความจำได้ถึง "ร้อยล้านล้านรายการ" -ประมาณนี้- 100,000,000,000,000.- แค่เห็นก็เหลือเชื่อแล้ว ว่ากันว่า ทุกสิ่งมนุษย์สามารถจำได้ แต่ต้องสะกิด เท่านั้นเอง แล้วคุณจะลืมได้ไงละถ้าคุณ"สะกิด"มันทุกวันไม่เว้นวันหยุดราชการ ทุกสิ่งบนโลกนี้พยายามแล้วสำเร็จทุกอย่าง เหมือนที่บอกไว้ว่า "ความพยายามอยู่ที่ไหนความสำเร็จอยู่ที่นั่น" แต่สิ่งเดียวที่พยายามเท่าไหร่แล้วล้มเหลวไม่เป็นท่าซะทุกครั้งไปก็คือ "พยายามลืม" เหมือนบอกว่า "ห้ามนึกถึงช้าง" แค่ประโยคนี้จบที่คำว่า ช้าง ก็นึกถึงช้างไปเสียแล้ว ว่ากันว่าการลืม ต้อง "ใช้เวลา" แต่ฉันบอกไม่ได้หรอกว่านานเท่าไร อาจจะ เดือน ปี หรือหลายๆปี บางคนบอกว่ามันนานเกินไป ที่จะลืมได้ ด้วยประสบการณ์ของฉันเอง มันผ่านมาหลายปีแล้วละ เมื่อก่อนฉันนึกถึงทุกวันเจ็บมันซะทุกวัน แต่ทุกวันนี้ ฉันก็ไม่ได้ลืมไปหรอกนะ แต่ต่างจากเดิมตรงที่ "ต่อให้ฉันนึกถึงมันซะ พันรอบ ฉันก็ไม่เจ็บแล้ว" ส่วนนึงอาจจะเวลาด้วย แต่ส่วนเล็กมากๆ ฉันคิดว่าที่ฉันไม่เจ็บก็คงมาจากฉันสร้าง ทัศนะคติที่ดีกับมันมากกว่า ทัศนะคติ สร้างยังไงน่ะเหรอ ไม่ยากหรอก แค่ มองมันในแง่ดี เท่านั้นเอง เอ๊ะ จะมองมันยังไง จำไว้อย่างว่าทุกอย่างมีสองด้านเสมอ 

ถ้าเค้าทิ้งเราไป ในตัวของฉัน ฉันคิดว่า

1.เราอิสระ

2.ทำให้เราโตขึ้น

3.ทำให้เรารักตัวเราเองมากขึ้น

4.ทำให้สิ่งรอบๆตัวน่ามองขึ้น มองโลกใหม่ คนที่เค้าลำบากกว่าเรามีเยอะแยะ ฯลฯ แค่นี้เราก็สามารถ ดึงตัวเองในบ่อแห่งความจำ ได้แล้ว เชื่อไหม ว่าครั้งต่อไปเราจะไม่กลัวกับมันอีก เพราะเรามี ประสบการณ์แล้ว ถ้าลืมมันไม่ได้ ก็อย่าไปลืม แต่มองมันใหม่เท่านั้นเอง

ขอบคุณที่ไม่ลา...(ดีมั้ย)

คงจะจำ..ก็คงไม่ลืม.. มันไม่มีวันลบเลือน..ไม่จางหายไป...

ยังจะจำ..ที่ทำกันไว้.. จำว่าใครที่คุ้นเคย..ไม่ยืนที่เก่า...

* คำสักคำ…เธอยังไม่คิดจะเอ่ย  รักที่เคย…จบลงไม่มีเยื่อใย

** อยากขอบคุณเธอเหลือเกิน…ที่เดินจากไปไม่ลา

ซึ้งจริง ๆ แค่คำพูดจา…..ไม่มี

อยากขอบคุณเธอทั้งใจ…..ที่จากกันไปไม่ลา

หรือว่าเธอหมดคำพูดจา…แค่ลา.. ยังไม่มีสักคำ

คนอย่างเธอ…จะจำบ้างไหม…

จำว่าเธอได้ทำใคร…ให้ใจต้องพัง...

คนอย่างฉัน…ไม่มีสักครั้ง…

จะทำหัวใจได้เหมือนเธอ…ที่ลืมทุกอย่าง...