เพียงแค่สบตากัน

มีเรื่องอยากเล่าให้ฟังเกี่ยวกับประสบการณ์ตอนผมกลับจากเชียงใหม่

ในช่วงที่รถไฟกำลังออกจากสถานีและแล่นไปเรื่อยๆบนราง ผมก็ได้แต่เหม่อมองไปยังทุ่งหญ้า และภูเขา มันเป็นทิวทัศน์ที่ให้ความรู้สึกสบาย เหมือนได้พักสมองให้หยุดคิดเรื่องต่างๆ จนรถไฟที่ผมกำลังนั่งได้ไปจอดลงที่สถานนี่หนึ่ง ในขนะที่มีเสียงคนกำลังประกาศชื่อสถานนี ผมได้มองออกไปยังนอกหน้าต่างที่ฝั่งตรงข้ามมีรถไฟอีกขบวนจอดอยู่สายตาผมเผลอมองไฟยังหน้าต่างของรถไฟขบวนฝั่งตรงข้ามที่อยู่ตรงกับหน้าต่างของผม ผมได้เห็นหญิงสาวสองคนกำลังนั่งอ่านอะไรซักอย่างและเหมือนพวกเธอกำลังคุยอะไรกันอยู่ ในตอนนั้นเหมือนโลกหมุนช้าลงเหมือนเป็นภาพสโลว์ ผมมองไปยังพวกเธอตาไม่กระพิบไม่ใช่แค่เพราะพวกเธอหน้าตาน่ารักแถมดูเหมือนพวกเธอจะไม่ใช่คนไทยผมเลยเดาได้ว่าพวกเธอเป็นคนเกาหลี!! ผมไม่ได้เดาสุ่มๆนะเว้ย! ผมดูจากรูปร่างหน้าตาผิวพรรณ และการขยับของปาก! เพราะงั้นเลยเดาว่าเกาหลี100%ฟันธง!! แต่นั่นไม่สำคัญเมื่อตอนนั้นเองที่ผมกำลัง คิด วิเคราะห์ แยกแยะ ว่าพวกเธอมาจากประเทศไหน จนผมลืมสังเกตไปเลยว่าพวกเธอได้สังเกตเห็นผมแล้ว และกำลังมองมาที่อยู่!!! ตอนนั้นผมตกใจมากจึงรีบหันหน้ากลับเข้ามาในรถไฟอย่าวไว ผมมัวแต่หลงในเสน่ห์ของสาววัยผลิบาน จนลืมตัวพอผมตั้งสติได้ผมจึงรวบรวมความกล้าและชะโงกหน้าออกไปมองอีกรอบ ในตอนนั้นเองสายตาของผมและเธอทั้งสองได้สบตากัน เหมือนพวกเธอจะมองมาที่ผมด้วยสีหน้าสงสัย ว่าทำไมเขาถึงมองพวกเธอนานจัง ในตอนนั้นเองเหมือนพวกเธอจะคิดอะไรได้และหันหน้ามามองกันก่อนจะหันกลับมาทีผมและโบกมือมาหาผมและผมก็โบกมือกลับไป ความรู้สึกตอนนั้นหัวใจผมหยุดเต้น ต่อมาจากนั้นผมก็ได้เห็นสิ่งที่ผมจะจดใจมันไปตลอด!!! พวกเธอทั้งสองกำลังส่งยิ้มมาทางผม มันเหมือนเป็นรอยยิ้มที่พี่สาวยิ้มให้น้องชายพลัดพรากจากกันมานานและได้กลับมาเจอกันอย่างไงอย่างงั้น ณ ตอนนั้นหัวใจผมมันเหมือนจะตะโกนร้องให้เวลาที่ดูจะเดินช้าอยู่แล้วให้มันหยุดเดินซะตรงนั้น! แต่ไม่รู้ว่าชาตินี้ผมทำบุญมาน้อยหรือเพราะอะไร เสียงประกาศจากสถานีที่ผมไม่เคยสนใจมันในตอนแรกกลับพูดสิ่งที่ทำให้ผมอยากตะโกนร้องว่า 'ทำไมเวลามันเดินเร็วอย่างงี้!!..ได้โปรดเถอะพระเจ้าถ้าให้ผมแลกอายุขัย1ปีต่อการหยุดเวลา1วิผมก็ยอม!'

"ประกาศ....รถไฟขบวนXXXกำลังจะออกจากสถานี"

และในตอนนั้นรถไฟของผมก็ได้เคลื่อนที่ไปต่อในทันที.....หลังจากนั้นผมก็ได้แต่กลับไปมองภาพธรรมชาติที่ไม่ว่ามองไปทางไหนก็มีแต่ ภูเขา ป่า ทุ่งหญ้า สิ่งนี้มันทำให้ความคิดผมกลับมาสงบอีกครั้ง แต่ถึงอย่างงั้นผมก็ยังไม่ลืมเรื่องราวในตอนนั้นแน่นอน ในใจของผมก็ได้แต่ ภาวนาว่าซักวันหนึ่งในช่วงชีวิตนี่ผมและพวกเธอจะได้เจอกันอีก

.

.

.

.

ปล.จบละ

ปล2.สิ่งที่เล่าไปทั้งหมดเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นจริงกับตัวผมที่เอามาเสริมเติมแต่งอะไรเข้าไปนิดหน่อย

ปล.3เห้ออยากไปเกาหลีจัง555