ลำดับตอนที่ #10
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : SF: A Good Boy
อิ้วววววว อ่านแล้วอย่า......งงน้าาา^ ^
SF: A Good Boy
‘หมูน้อยตื่นได้แล้ว’ ร่างหนาก้มลงมองหน้าของคนที่อยู่ในห้วงนิทรา มืออบอุ่นเอื้อมลูบกลุ่มผมนิ่มที่โผล่พ้นจากผ้าห่มอย่างแผ่วเบา
แสงยามเช้าสาดเข้ามาในห้องที่ถูกตกแต่งเน้นด้วยสีน้ำตาลและสีเหลืองสีโปรดของเจ้าของห้อง ผ้าม่านพลิ้วไหวตามแรงลมทำให้แสงสาดลงตรงที่เจ้าของห้องนอนออยู่แต่คนที่นอนอยู่กลับไม่ไหวติง……..คนตัวเล็กยังคงอยู่ในฝันของตัวเอง
กริ๊งงงง!!!!!
“ งืออ ” เสียงนาฬิกาในตอนเช้าวันจันทร์เรียกให้ร่างเล็กที่คลุมโป่งฝันดีอยู่ในผ้าห่มต้องดิ้นออกมากดปิดมัน เพื่อลุกทำภารกิจยามเช้าอันน่าเบื่อของเด็กมัธยม
‘ตื่นได้แล้ววครับ’
“ ยองแจลูก ตื่นหรือยัง!”
“ฮะ ม๊าแจตื่นแล้ว!” ร่างเล็กค่อยๆดันผ้าห่มออกจากตัว แล้วเขยิบตัวมานั่งปลายเตียง ผมน้ำตาลเข้มที่ยุ่งเหยิง รับกับหน้ากลมใส มือเล็กค่อยๆขยี้ตาเรียวเล็ก พร้อมกับปากเรียวเล็กอิ่มที่หาวอย่างเต็มที ท่าทีที่อาจจะดูแสนธรรมดาแต่สำหรับใครบางคนมันช่างดูน่ารักมากเหลือเกิน
“วันนี้มีเรียนครึ่งวันนะฮะม๊า”ร่างเล็กที่นั่งทานอาหารเช้าเรียบง่ายอยู่เอ่ยขึ้น ที่ตาก็ยังสนใจกับอาหารตรงหน้า
‘อืม….หมูน้อยเรียน’ ชายหนุ่มขยับตัวนั่งตรงข้ามกับคนตัวเล็ก แล้วเทาคางมองอีกคนจัดการกับอาหารเช้าอย่างมีความสุข
“ตายล่ะ ม๊าลืมไปซะสนิทเลย ว่าวันนี้ลูกเรียนครึ่งวัน”
“อ่า ไม่เป็นไรฮะ แจเดินกลับก็ได้ใกล้แค่นี้เอง”
‘ได้จริงเหรอ น่าตายิ่งน่าแกล้งอยู่ด้วย’
แล้วก็ได้เวลาที่คนตัวเล็กต้องไปเรียนในวันนี้เค้าเลือกที่จะเดินชมบบรยากาศไปอย่างเรื่อยๆเพราะเวลาเหลือเฟือสำหรับการเข้าโรงเรียน
“ฮ้า วันนี้อากาศดีจัง” ปากก็เอ่ยชมบรยากาศโดยที่ขาเล็กก็ยังเดินไปเรื่อยๆ
‘อารมณ์ดีจังเลยนะครับ’ ชายหนุ่มยิ้มตามคนตัวเล็กที่เดินอยู่ข้างหน้าของเค้า แม้จะมองเห็นแค่ข้างหลังของคนตัวเล็ก ท่าทางที่เป็นธรรมชาติของอีกคนมันก็ทำให้เค้ายิ้มตามได้ไม่ยาก
//ลมพัด//
“หืม?” ร่างเล็กที่เดินเพลินๆอยู่ก็รู้สึกเหมือนได้ยินเสียงใครบางคนลอยมาตามลมในยามเช้า หรือว่าคนตัวเล็กจะหูแว่วไป
……ห้องเรียน…….
“แจแจ มาแล้วววว” เสียงใสของเพื่อนสนิทคนตัวเล็กดังขึ้นเมื่อคนตัวเล็กเดินเข้ามาในห้องเรียน
“แบมแบมจ๋า คิดถึงจังงง” คนตัวเล็กรีบพุ่งตรงเข้าไปกอดเพื่อนของเค้าทันที โดยที่การกระทำของคนตัวเล็กยังมีใครบางคนมองแล้วยิ้มเหมือนคนบ้า………..
‘เด็กหมูเอ๊ย….’
“ห๊ะ! เมื่อกี้แบมแบมว่าไงนะ” คนตัวเล็กเอ่ยถามคนที่ตนกอด
“อะไรเหรอ แบมแบมยังไม่พูดอะไรเลยนะ”
“ทุกคนครูมาแล้ววว” เสียงของคนในห้องตะโกนขึ้น
คนตัวเล็กที่ผละจากกอดเพื่อน…..เค้าขยับตัวไปนั่งที่นั่งประจำซึ่งติดกับหน้าต่างสามารถมองเห็นบริเวณกว้างของโรงเรียนได้จากมุมที่เค้านั่ง คนตัวเล็กใช้มือเท้าคางคิดถึงเรื่องวันนี้……….หมูน้อย อารมณ์ดี ใครพูดนะ…………….
…………พักเที่ยง………….
“แจแจ วันนี้แบมแบม เอ่อ คือ ” เพื่อนตัวบางของยองแจเอ่ยขึ้นหลังจากที่เสียงสัณญาณพักเที่ยงดังขึ้น ท่าทีเขินตัวบิดของเพื่อนสนิทก็ทำให้เดาได้ไม่ยากว่าคงมีนัดกับคุณแฟนสุดหล่ออีกตามเคย
“จะไปกินข้าวกับพี่มาร์คใช่หรือป่าวเอ่ยย แจแจ รู้นะ”
“แจแจ ไม่ต้องแซวแบมเลยนะ!”
“ฮ่าๆ ไปได้แล้วเดี๋ยวพี่มาร์ครอนานนะ” เมื่อแบมแบมออกไป คนตัวเล็กก็จัดการเก็บของลงกระเป๋า
“หิวอ่ะ แต่ขี้เกียจจัง” พูดเบาๆกับตัวเองพร้อมกับนั่งลงกับโต๊ะตามเดิมแก้มเนียนค่อยๆแนบลงกับโต๊ะเรียนก่อนที่ตาเรียวจะปิดลง
‘อ้าว! บ่นว่าหิวแต่ก็แอบงีบไปซะงั้นเดี๋ยวก็ปวดท้องหรอกหมูน้อย’ ร่างหนาที่มองอยู่ก็แอบดุให้กับคนที่ฟุบหลับไปกับโต๊ะ…..ตื่นมาปวดท้องจะทำไง
“งือออ” เสียงเล็กงัวเงียเมื่อรู้สึกถึงความเย็นที่สัมผัสแก้ม ตาเรียวค่อยๆกระพริบปรับแสงก่อนจะมองไปที่กล่องนมที่วางอยู่ใกล้ๆหน้าของตัวเองและข้างกันนั่นเป็นเค้กช็อกโกแลตของโปรดของเค้า
‘ฟู่วว นึกว่าจะไม่ตื่นซะแล้ว’ ชายหนุ่มถอนหายใจเบา และมองการกระทำต่อไปของคนตัวล็ก
“หืม ใครเอามาวางอะไรตรงนี้อ่า” มือเรียวจับกล่องนมที่เหมือนเพิ่งซื้อมาใหม่พร้อมกับเค้กน่าตาน่าทานไว้ในมือพร้อมกับมองไปรอบๆห้องก็เห็นว่าในห้องนี้มีแต่ความว่างเปล่า
‘ของเด็กหมูครับ ผมซื้อมาให้’ เสียงเบาลอยตามลมมา แต่คนตัวเล็กกลับได้ยินชัดเจน
“ของแจเหรอ…… ใครพูด?” ตาเรียวเบิกกว้างที่เผลอตอบกลับเสียงปริศนา คนตัวเล็กลุกขึ้นยืนมองไปรอบๆห้องก็พบกับความว่างเปล่าเหมือนเดิม
“ผีเหรอ!! แจไม่เอานะ!” คนตัวเล็กพูดลอยๆโดยที่ยังพยายามมองหาเจ้าของนมกับเค้กไปทั่วห้อง…….ชายหนุ่มได้แต่แอบยิ้มจนตาปิดกับท่าทีตื่นๆของคนตัวเล็ก
‘องครักษ์พิทักษ์เด็กหมูครับ’
……………..ต่อ……………..
…...เลิกเรียน…….
‘เสียงใครนะ’ ร่างเล็กพูดกับตัวเองซ้ำๆตั้งแต่พักเที่ยงจนถึงเวลาเลิกเรียน เค้าคิดถึงเสียงนั้นมาทั้งวัน คิดถึงอยู่ตลอดจนบางครั้ แบมแบมเพื่อนของเค้าต้องสะกิดแล้วสะกิดอีกให้เค้ารู้สึกตัว ตอนนี้ก็เหลือเพียงแค่เค้าที่เก็บของลงกระเป๋าอยู่……องครักษ์เหรอ ตลกดีนะคิดเป็นตุเป็นตะไปได้ สงสัยนอนน้อยล่ะมั้งใครที่ไหนจะเป็นองครักษ์เราบ้าไปแล้วยองแจ
‘เหม่ออะไรนะ’ ชายหนุ่มที่มองคนตัวเล็กอยู่เห็นว่าอีกคนดูเหม่อลอยแปลกๆตั้งแต่พักเที่ยงพยายามจ้องไปที่คนตัวเล็กเพื่ออ่านความคิดของอีกคน
‘หึ! แพ้จริงๆเลยคนนี้’ ผลก็ออกมาเป็นแบบเดิมทุกที ชายหนุ่มไม่สามารถที่จะรับรู้ความคิดของร่างเล็กได้เลย มันจะไม่แปลกอะไรเลยถ้าเค้าไม่เป็นกับแค่คนคนนี้ ร่างเล็กเด็กนักเรียนมอปลายธรรมดาทั่วไป ภายนอกดูไม่มีอะไรโดดเด่นไปมากกว่าหน้าตาจิ้มลิ้มน่าทะนุถนอม
“อ๊ะ!” ร่างเล็กเผลอทำคัตเตอร์ที่กำลังเก็บลงกระเป๋า บาดที่โค่นนิ้วนางและนิ้วกลางของตัวเอง ร่างเล็กหน้าเหย่เกด้วยความเจ็บกับแผลที่เริ่มจะมีเลือดซึมออกมา
‘เฮ้ย!’ ไม่ใช่แค่ร่างเล็กที่รู้สึกเจ็บอยู่แค่คนเดียวแต่ชายหนุ่มก็รู้สึกเจ็บตรงที่ตรงที่เดียวกันกับร่างเล็กเหมือนกันแต่แค่ไม่มีของเหลวสีแดงสดซึมออกมาเหมือนนิ้วของคนตัวเล็กในตอนนี้
‘เป็นไปไม่ได้ เราทำไม……ทำไมรู้สึก’
“งือ ซุ่มซ่ามอีกแล้วเรา” ร่างเล็กค้นผ้าเช็ดหน้าผืนเล็กที่พกติดตัวมากดแผลไว้ แล้วเก็บของลงกระเป๋าอย่างทุลักทุเล ชายหนุ่มยังคงมองคนตัวเล็กสลับกับความรู้สึกที่เกิดตรงตำแหน่งเดียวกันกับอีกคนอย่างไม่เข้าใจ…..
ในวันนี้คนตัวเล็กเรียนครึ่งวันจึงทำให้ที่บ้านไม่ได้มารับกลับบ้านเหมือนทุกทีแต่ก็ไม่ได้เป็นปัญหาสำหรับเค้า เพราะร่างเล็กเองก็อยากจะเดินเล่นไปตามทางกลับในวันที่มีเวลาว่างเหมือนกัน
“หิวจัง กินอะไรดีน้า”
‘กินข้าวซิ จะได้อิ่มๆ’
“ไม่อ่ะแจไม่หิว อ๊ะ! อุ๊บ!” แล้วก็เป็นรอบที่สองของวันที่ร่างเล็กเผลอตอบกลับเสียงปริศนา
‘หึหึ มีตอบด้วย’ ร่างเล็กได้ยินเสียงปริศนาพูดได้อย่างชัดเจน แต่ในใจกลับไม่ได้รู้สึกกลัวกับเสียงนั่นแต่อย่างใด ในใจเองก็อยากจะเอ่ยถามออกไปด้วยซ้ำว่าเค้าเป็นใคร หากว่าร่างเล็กไม่กลัวคนอื่นจะคิดว่าเค้าเป็นบ้า
“อา โกโก้สักแก้วล่ะกัน” พูดพร้อมกับที่เท้าเล็กก้าวเข้าไปในร้านประจำที่ชอบมา
“อ้าว ยองแจ วันนี้ทำไมเร็วล่ะ” เสียงทักทายของ ‘เจบี’ หรือเจ้าของร้าน เอ่ยทักขึ้น
“วันนี้เรียนครึ่งวันหน่ะฮะ พี่เจบี” ร่างสูงของเจ้าของร้านพยักหน้าแล้วยิ้มตอบกลับให้ร่างเล็ก
ระหว่างที่นั่งรอโกโก้ ตาเรียวเล็กก็มองไปทั่วร้าน..ตอนนี้เงียบสงบเพราะยังไม่ถึงเวลาเย็นที่เป็นเวลาเลิกงานหรือเลิกเรียน จะมีก็แต่ร่างเล็กที่นั่งอยู่ในร้านเท่านั้น
ชายหนุ่มนั่งเท้าคางมองหน้าคนตัวเล็กอยู่อีกฝั่งก็ได้แต่ยิ้มกับตัวเองที่เวลามองคนตัวเล็กทำอะไรก็ดูจะน่ารักเพลินตาไปหมด……สงสัยจะเป็นเอามากจริงๆ
“ได้แล้วครับ! โกโก้ร้อนของยองแจ”
“อ่า ขอบคุณฮะพี่เจบี ” ร่างเล็กก้มหัวนิดหน่อยให้กับคนที่อายุมากกว่า
เมื่อโกโก้ร้อนของโปรดมาอยู่ในมือ ร่างเล็กก็จัดการจิบฟองนมบนแก้วทันที คนตัวเล็กดูมีความสุขกับการจิบมันไปเรื่อยๆจนฟองนมติดตรงมุมปากแต่คนตัวเล็กไม่ได้สนใจกับมันจนอีกคนที่นั่งมองอยู่อดขำไม่ได้
‘หึหึ เด็กน้อยจริงไม่รู้สึกว่ามันเปื้อนเลยหรือไงนะ’ชายหนุ่มค่อยๆเอื้อมมือใช้นิ้วโป้งเช็ดให้คนตัวเล็ก สัมผัสที่เกิดขึ้นมันทำให้คนตัวเล็กเบิกตากว้างอย่างตกใจแต่ทำไมมันรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นนะ
“งือ คุณผีอย่าแกล้งกันนะแจไม่กลัวก็จริงแต่อย่าทำแบบนี้เลย” ยองแจพูดขึ้นโดยไม่รู้เลยว่าสิ่งที่เค้าทำอยู่มันจะช่วยอะไรได้หรือเปล่า ส่วนคนที่โดนพูดถึงก็ได้แต่นั่งขำ
ภาพที่คนแถวนั้นเห็นคือคนตัวโตและคนตัวเล็กนั่งตรงข้ามกันอยู่ในร้าน โดยที่คนตัวโตนั่งมองคนที่ตัวเล็กกว่าอย่างไม่ว่างตา การกระทำทุกอย่างที่คนตัวเล็กทำอยู่ในสายตาของคนที่โตกว่าตลอดไม่ว่าคนตัวเล็กจะ ดิ้นยุกยิก จิ้มโทรศัพท์ บุ้ยปากอย่างเซ็งๆ คนที่ตัวโตกว่าก็ยังมองและยิ้มตาม
“พี่เจบีฮะ ยองแจไปแล้วนะ” ยองแจบอกกับเจบีก่อนที่จะเอี้ยวตัวเก็บกระเป๋าขึ้นมาสะพาย
“อ้าวไม่รอเพื่อนก่อนเหรอยองแจ?”เจบีที่ตอนนี้เดินมาเก็บแก้วของคนตัวเล้กเอ่ยถามขึ้นพร้อมกับมองไปเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามของคนตัวเล็ก
“หืม เพื่อน?” ร่างเล็กเอียงหน้ามองเจบี
‘เห้ย!! ลืม’ เมื่อพูดเสร็จชายหนุ่มก็ดีดนิ้วตัวเองให้เกิดเสียงก่อนที่ตัวของเค้าเองจะหายแว๊บไป
“อื้ม เพื่อนยองแจไงที่นั่งตรงข้ามเนี้ย อ้าว!” และก่อนที่เจบีจะมองและชี้นิ้วไปตรงที่นั่นอีกครั้งเค้าก็เห็นแต่ความว่างเปล่า
“พี่เจบีพูดอะไรฮะ วันนี้แจมาคนเดียวนะ” คนตัวเล็กบอกเจบีก่อนที่จะโค้งให้เค้าและเดินออกจากร้านไป ปล่อยให้เจ้าของร้านยืนเกาหัวอย่างงงๆ
ที่เจบีพูดไปเพราะเค้าเห็นจริงๆว่ามีคนมานั่งกับคนตัวเล็กแต่เมื่อสังเกตจริงๆแล้วคนตัวเล็กก็เหมือนจะไม่รู้ว่ามีใครอีกคนนั่งอยู่ด้วย พอเจบีมองตามคนตัวเล็กที่เดินออกไปก็ต้องเบิกตากว้างเพราะเค้าเห็นคนคนเดิมที่นั่งกับคนตัวเล็กเดินอยู่ข้างๆ แต่ทำไมยองแจทำเหมือนว่ามองไม่เห็นคนคนนั้นหล่ะ…………..
…………..หลายเดือนผ่านไป………….
วันเวลาผ่านไปเรื่อยๆโดยที่ยองแจยังรู้สึกในทุกๆวันว่ามีคนคอยดูแล คอยตามไปในทุกๆที่ คอยปลุกเค้าผ่านเสียงของลม แอบแกล้งเค้าให้ตกใจเล่นในบางครั้ง มันรู้สึกดีแปลกๆที่ในทุกวันต้องรู้สึกเหมือนโดนลมสัมผัส ลมที่อบอุ่น ลมที่พัดอยู่รอบๆตัวเค้า ยิ่งนานวันมันยิ่งทำให้คนตัวเล็กอยากรู้ว่าสิ่งที่เค้าเจออยู่มันคืออะไร เค้าอยากจะเห็นสักครั้งว่าเขาคือใครทำไมคนอื่นถึงเห็นเขาแต่กับคนตัวเล็กกลับไม่เคยเห็นเลยสักครั้ง
‘นี่ตื่นยังเนี้ย’
“งือ ยังไม่ตื่น” คนตัวเล็กบ่นงืมงำกับเสียงที่เอ่ยถาม
‘เอ้า ยังไม่ตื่นแล้วใครพูดอยู่เนี้ย!’ ชายหนุ่มได้แต่ยืนขำกับท่าทีของคนที่ห่อตัวอยู่ในผ้าห่ม
“แจพูดเอง งืมๆตัวเองปลุกเช้า” เสียงเล็กของคนในผ้าห่มเอ่ยเบาๆขึ้นอีกครั้งด้วยความเคยชิน
‘ก็เค้าอยากให้ตัวเองตื่นเช้าไง วันหยุดนะลองตื่นเช้ามาสูดอากาศตอนเช้าบ้าง’
“แต่เค้ายังง่วงอยู่เลย” ร่างเล็กตอบกลับเสียงของอีกคนที่ไม่มีตัวตน ที่นับวันเสียงที่ได้ยินจะฟังชัดขึ้น สัมผัสบางครั้งก็รู้สึกได้มากขึ้นจนกลายเป็นเรื่องเคยชินของเค้าไปแล้ว
‘ตัวเองลุก อยากให้เค้าปลุกด้วยวิธีเค้ามั้ย’
พรึ่บ!! ผ้าห่มที่ตอนแรกยังม้วนกับตัวของคนขี้เซาอยู่ก็เลิกขึ้นอย่างรวดเร็วเมื่อคนในผ้าห่มได้ยินเสียงทุ้มพูดจบ เมื่อใบหน้าเนียนโผ่ลออกมาจากผ้าห่มชายหนุ่มก็ต้องยิ้มขำกับหน้าคนตัวเล็กที่งอแถมด้วยแก้มป่องพองลม พร้อมกับคิ้วสวยที่ขมวดจนแทบจะผูกกันเป็นโบว์
“ตื่นก็ได้”
‘นึกว่าจะให้มอนิ่งคีสเหมือนทุกเช้าซะอีกถึงจะตื่น’
เมื่อเสียงทุ้มพูดจบใบหน้างอของคนตัวเล็กก็เปลี่ยนเป็นก้มงุดแล้วแดงเถือกขึ้นมาถึงหูเล็กๆนั่นคนตัวเล็กรีบลงจากเตียงแล้วสาวเท้าเล็กตรงดิ่งไปที่ห้องน้ำทันที
‘ขอโทษนะตัวเองเค้าต้องไปแล้วหล่ะ เค้าทำให้ตัวเองเห็นเค้าไม่ได้ตามที่เค้าต้องการเค้าคงไม่ใช่คนของตัวเองหรอก’ ชายหนุ่มมองตามคนตัวเล็กที่เค้าคอยตามดูแลมาหลายเดือน เอ่ยอย่างเศร้าๆ ความพยายามที่จะทำให้คนตัวเล็กได้มองเห็นตัวเองมันเกิดขึ้นทุกวัน ชายหนุ่มสามารถที่จะทำให้คนอื่นมองเห็นหรือไม่เห็นตนเองก็ได้แต่สำหรับคนตัวเล็กแล้วมันกลับไม่ใช่…เค้าอยากให้คนตัวเล็กมองเห็นแต่ความพยายามทุกครั้งมันก็จบลงเหมือนเดิมทุกที
‘อย่าโกรธเค้านะ ตัวเองต้องเจอคนที่ดูแลตัวเองได้ดีกว่าเค้าแน่ๆ’ ที่ข้างๆคนตัวเล็กมันคงไม่ใช่ที่ของเค้า ที่เคยคิดมาตลอดว่าเจอคนที่เค้าจะดูแลได้ตลอดไป ความมั่นใจนั่นมันเริ่มหมดลงเรื่อยๆตามความล้มเหลวในการทำให้คนตัวเล็กมองเห็นตนเอง
“ตัวเอง ไปเดินเล่นกันมั้ย?” ยองแจที่ตอนนี้ออกมาจากห้องน้ำแล้วหลังจากที่อาบน้ำ ล้างหน้าเสร็จ คนตัวเล็กเอ่ยถาม คนที่มีตัวตนในความคิดแต่ในความเป็นจริงแล้วได้ยินแค่เสียงและลมเบาๆที่สัมผัสเท่านั้น
“ตัวเองยังอยู่มั้ย?” เค้าถามขึ้นอีกครั้งเมื่อไม่มีเสียงตอบรับใดๆ คนตัวเล็กเริ่มรู้สึกไม่ดีที่ไม่มีเสียงทุ้มตอบเหมือนทุกที
ชายหนุ่มถอนหายใจเบาๆ ก่อนที่จะตอบกลับคนตัวเล็ก
‘ตัวเอง ไปเดินเล่นกันครับ’ เมื่อได้ยินเสียงตอบรับยองแจก็ยิ้มจนตาหยีด้วยความโล่งใจที่อีกคนยังตอบกลับมา
อากาศยามเช้าในวันหยุดมันทำให้ยองแจสดชื่นและมีความสุขมาก ตาเรียวเล็กมองตรงไปข้างหน้าสลับกับมองข้างทางที่เต็มไปด้วยต้นไม้และดอกไม้ เมื่อเดินมาได้สักพักเค้าก็รู้สึกอุ่นวาบที่มือ
‘ตัวเองครับ เค้ามีเรื่องจะถาม’ เสียงทุ้มเอ่ยขึ้น
“ฮะ ว่าไง” ร่างเล็กตอบกลับและหยุดเดินรอฟังคำถามจากเสียงทุ้ม
‘ตัวเองจะโกรธเค้ามั้ยถ้าเกิด เอ่อ ถ้า เกิด เค้าหายไป’ เมื่อได้ยินดังนั้นคนตัวเล้กก็ทำหน้างุนงงกับคำถามที่ได้ยิน
“ตัวเองจะหายไปไหน?” เอ่ยถามตามลมไปโดยไม่รู้ทิศทางการอยู่ของอีกคน………
‘ขอโทษนะ เค้าขอโทษ’
“ตัวเองบอกเค้าก่อนว่าตัวเองจะหายไปไหน!”
เมื่อเอ่ยถามออกไปกลับไม่มีเสียงตอบรับสัมผัสอุ่นที่มือก็เริ่มจางหายกลายเป็นความเย็นเข้ามาแทนที่บ่งบอกถึงว่าใครคนนั้นหายไปแล้ว
“ตัวเอง ยังอยู่มั้ยตอบเค้าหน่อย!” คนตัวเล้กเริ่มใจเสียเมื่อไม่ได้ยินเสียงใดๆจากข้างกาย
“ตัวเอง อย่าทำแบบนี้ขอร้องหล่ะ อย่าแกล้งงเค้าแบบนี้!” ตาเรียวสวยมองหาสิ่งที่มองไม่เคยเห็น กวาดมองไปทั่วแม้จะรู้ว่ามันไม่มีประโยชน์ก็ตาม ไอร้อนที่ขอบตาเริ่มทำงานจนในที่สุดเค้าก็กลั้นไม่อยู่
“ฮึก! ตัวเองไม่เอาแบบนี้กลับมาสิ ไหนบอกจะดูแลเค้าไง ไหนบอกว่าเป็นองครักษ์เด็กหมูอย่างเค้าไง!” ยองแจทรุดลงร้องไห้อยู่กลางถนนที่ไร้ผู้คน ร่างเล็กเริ่มร้องไห้หนักขึ้นเรื่อยๆ ในใจก็คิดถึงเรื่องราวหลายเดือนที่ผ่านมา ที่มีคนที่ไร้ตัวตนอยู่ด้วยเสมอไม่ว่าจะไปที่ไหนหรือทำอะไรเค้าจะอุ่นใจทุกครั้งที่รู้สึกว่ามีอีกคนอยู่ใกล้ๆ
อยากให้เค้าปลอบ…..จะเป็นแค่ลมที่ผ่านตัวหรือจะเป็นแค่เสียงทุ้มที่พูดคุยกันอยู่ทุกวันก็ได้ขอแค่ตอนนี้ให้คนที่ไร้ตัวตนกลับมาปลอบเค้า
………ขอแค่นั้นจริงๆ……….
“เฮ้! นี่เค้าทำตัวเองร้องไห้ขนาดนี้เลยเหรอ” ร่างเล็กที่ร้องไห้ก็ต้องหยุดกึกเมื่อได้ยินเสียงคุ้นหูดังอยู่ตรงหน้า ตาเรียวที่พร่ามัวไปด้วยน้ำใสค่อยๆเลื่อนมองไปตามเสียง
“นี่คุณ!” เมื่อมองตรงไปข้างหน้าร่างเล็กก็ต้องสะดุดกับร่างของใครบางคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเค้า แล้วคนคนนั้นก็ค่อยๆย่อตัวลงมาพร้อมกับยิ้มละมุนและใช้นิ้วเกลี่ยน้ำตาออกของเค้าอย่างเบามือ
“ตาบวมหมดแล้ว ไม่ร้องแล้วนะครับตัวเอง” พูดจบชายหนุ่มก็ดึงคนตัวเล็กเข้าไปกอดโดยที่คนตัวเล็กยังอึ้งงงกับสิ่งที่เกิดขึ้น แต่มือเรียวก็เลื่อนกอดตอบกับอีกคน
“ตัวเอง ตัวเองจริงๆใช่มั้ยนี้เค้าฝันหรือเปล่า”
“ครับเค้าเอง แจ็คสัน หวังคนที่ดูแลตัวเอง คนที่ชอบแกล้งตัวเอง คนที่เป็นองครักษ์ของตัวเองไงครับ”
ฟิ้ววววววววว แว๊บมาลง
HAPPY birth Day แตงน้อยน่ารักข่า
เสิร์ฟ SF ที่ค้างไว้จนราขึ้น =..= มาให้อ่านกันก่อนเน้อะ
ขอโทษจริงๆค่ะที่ไรท์หายไปเพราะยุ่งกะกองงานแล้วติดสอบด้วย
มาแค่ SF ก่อนน้า เพราะมายอากาเซไรท์ทำหายครัชชอยากจะบ้าฮออลมากก
มายอากาเซจะตามมาอีกประมาณวันสองวันนี้นะค่ะพยายามปั่นอยู่คร้า
เลิฟยู ยู้วฮุ้วววววว ^3^
ครึ่งหลังขอสักเม้นท์ 5555
ล้อเล่น…….ไม่เรียกร้องอะไรคร้า ไม่เม้นท์ไรท์ก้อจิลง =,.=
ครึ่งหลังจะมาพร้อมกับ มาย อกซ ตอนหน้าคร้า
ขอบคุณทุกเฟบเลยค่ะที่ทำให้ฟิคของไรท์เฟปครบร้อย TT
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น