Closer....ใกล้ชิด

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

สวัสดีค่ะ! ไม่ต้องตกใจ ดิฉันเป็นนักเขียนหน้าใหม่ ที่จะมาเขียนฟิคปวดตับให้ทุกท่านได้อ่านกัน ยังไงก็ขอฝากฟิคเรื่องแรกในชีวิตนี้ไว้ด้วยน่ะค่ะ ถ้าอยากจะติ(ด่า)กันยังไงก็เม้นกันได้น่ะค่ะ ยังไงก็ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยน่ะค่ะ ขอบคุณค่ะ รักผู้อ่านทุกคนนน จุ๊บ!





 

แนนำตัวละคร

คิม แทยอน


   อะไรที่ทำให้เธอยิ้มได้ ฉันพร้อมที่จะทำให้เธอทุกอย่างไม่ว่ามันจะทำให้ฉันเจ็บปวดมากแค่ไหน 

ฮวัง ทิฟฟานี่


    ทำไมนะ...เธอถึงได้ช่วยฉัน คิม แทยอน


แนะนำตัวละครเสร็จแล้วก็ไปติดตามกันเลยค่าาาา ! Go...Go 

เนื้อเรื่อง

แสงแดดยามเช้าสอดส่องผ่านผ้าม่านมากระทบใบหน้าของหญิงสาวที่ยังคงหลับอยู่ เพียงไม่นานหญิงสาวที่มีนามว่า "คิม แทยอน" ซึ่งนั้นคือฉันเอง เริ่มรู้สึกตัวตื่น   (วันนี้สินะ ! ที่ฉันจะต้องไปเริ่มชีวิตในโรงเรียนใหม่แล้ว)  

"เฮ้อออ..." ฉันสะบัดหัวเพื่อในความงัวเงียของฉันหายไป ในขณะนั้นเองฉันเหลือบไปเห็นนาฬิกาตั้งโต๊ะตอนนี้เป็นเวลา 06.30 น. งั้นก็แสดงว่าฉันจะไปโรงเรียนวันแรกสายแล้วนะสิ! โอวววววว ไม่น่าาาาา! คิดได้เช่นนั้นฉันก็รีบวิ่งเข้าห้องน้ำเพื่อทำภาระกิจส่วนตัว เวลาผ่านไป 30 นาที ทุกอย่างเสร็จ ฉันรีบคว้ากุญแจและออกรถเพื่อไปโรงเรียนทันที

-- ณ โรงเรียนหญิงล้วน --

"เฮ้ยยยย ! ไอแทฉันอยู่ทางนี้เว๊ยยย" เดินลงมาจากรถไม่ถึง 3 ก้าว ยูริเพื่อนรักก็ตะโกนเรียก จนฉันและคนบริเวณโดยรอบต่างก็ตกใจ

"เบาๆหน่อยสิ เออนี้! ไอ่ยูล แกมานานยังว่ะ" ยูริเป็นเพื่อนฉันในสมัยมัธยมต้นที่โรงเรียนเก่า เธอถูกทางบ้านจับย้ายโรงเรียนด้วยเหตุผลที่ว่าโรงเรียนเก่ามันไกลจากบ้านมาก ยูริกับฉันจึงได้คุยกันเพียงในโทรศัพท์เท่านั้นมันไม่ค่อยสนุกที่จะต้องได้ยินแค่เสียงและไม่ได้ทำวีรกรรมด้วยกัน ฉันเลยขอพ่อ แม่ ย้ายมาเรียนโรงเรียนเดียวกับยูริพวกท่านทั้งสองเข้าใจจึงย้ายฉันมาเรียนต่อในระดับมัธยมปลายปี 1 

"ฉันมานาน จนเดินจีบสาวในโรงเรียนได้หมดแล้ววว! แกเพิ่งมาถึงกินอะไรยังอ่ะ" ยูริถามด้วยความเป็นห่วง 

"ยังเลยว่ะ รีบมากลัวสาย แกพาฉันไปหาไรกินที่โรงอาหารหน่อยดิ ฉันหิววว" ฉันพูดพร้อมนำมือไปกุมที่ท้อง

"สงสัยจะหิวมาก ok เดี่ยวฉันพาไปหาไรกินที่โรงอาหาร" หลังจากที่พูดจบยูริก็เดินนำฉันไปโรงอาหารของโรงเรียน และปล่อยให้ฉันนั่งอยู่ที่โต๊ะคนเดียวด้วยเหตุผลที่ว่าจะไปซื้อข้าวมาให้ หลังจากที่ยูริพูดยันเวลาปัจจุบันที่ฉันยังคงตั้งหน้าตั้งตารออาหารจากเพื่อนรัก หายไปประมาณ 15 นาทีได้ นี้มันไปซื้อข้าวหรือไปเหล่หญิงว่ะเนี่ย หิวข้าวเว๊ยยย! ฉันได้แต่โวยวายอยู่ในใจ ไม่นานไอ่เพื่อนตัวดีก็เดินมาพร้อมจานข้าว 1 จานและน้ำ 1 แก้ว

"อ้าวว! แล้วของแกอ่ะ" ฉันถามและชี้ไปที่ตัวของยูริ

"ฉันกินผู้หญิงจนอิ่มแล้วล่ะ ไม่ต้องห่วงฉันหรอก ฮ่าา" ฉันไม่ได้สนใจในคำพูดของยูริเท่าไร ถึงว่า ทำไมถึงมาช้า ไปหาสาวมานี้เอง ฉันส่ายหัวเบาๆให้กับเพื่อนตัวดี ในขณะที่ฉันกำลังตักข้าวเข้าปากอยู่นั้นฉันก็ต้องหยุดเพียงเท่านั้นเพราะว่า...

กริ๊งงงงงงงงง~ (เสียงออด)

"ยังไม่ได้กินเลยอ่าาาา T.T" จะดังทำไมเนี่ยยย ข้าวจ๋า! พี่ไปก่อนนะ ไว้วันหลังพี่จะมากินใหม่
"ฮ่าๆๆ บอกแล้วว่าอย่ามาสาย ป่ะ! ไปเรียนกัน" บอกตอนไหน พูดจบยูริก็ดึง(ลาก)ฉันเพื่อไปที่ห้องเรียนแต่ในระหว่างทางที่เดินไปที่ห้องนั้นยูริก็เหล่สาวไปทั่ว ขอเบอร์บ้าง ขอเฟสบ้าง บางคนก็ยืนคุยกันอย่างสนุกสนาน
(ไหนบอกว่าไปเรียนไง ควอน..) 

"ทำไม...ถึง-มา-สาย" ยังเดินไม่ถึง 3 ก้าว ก็มีเสียงดังมาจากหน้าชั้นเรียนทำให้ฉันและยูริสะดุ้งไม่น้อยกับเสียงที่ดุร้าย - - คุณครูฮโยยอนยืนทำหน้าบึ้ืงอยู่หน้าชั้นเรียนเธอตะโกนมาทางฉันและยูริ ที่ซึ่งกำลังหลบสายตาที่ดุร้ายจากเธออยู่

"ทะ...ท่านข้าวยะ..อยู่ค่ะ" ฉันตอบ (แถ) ความจริงก็รอไอ่ลิงมันจีบหญิงอยู่นั้นแหล่ะ 

"ไม่ได้ยินเสียงออดหรือไง....แต่ก็เอาเหอะ! ยังไงวันนี้ก็เป็นวันแรกฉันไม่อยากทำโทษพวกเธอ ไปซะ" เกือบไปฉันนนน!

"ขอบคุณค่ะ" ยูริที่เป็นคนก่อเรื่องเดินนำหน้าฉันไปก่อนเพื่อที่จะไปนั่งโต๊ะที่อยู่หลังสุด (แหม๋! ที่มีเรื่องเดินนำหน้าไปก่อนเลยน่ะ) ในขณะที่ฉันหมั่นไส้เพื่อนตัวดีอยู่นั้น ฉันก็เหลือบไปเห็นหญิงสาวผู้หนึ่งที่มีรูปร่างหน้าตาที่สวย เธอผมยาวสะลวย ใบหน้าคม ผมเธอสีแดงมันช่างตัดกับสีผิวเธอชะมัด และด้วยตายิ้มของเธอมันจึงทำให้ฉันหลงใหลตั้งแต่แรกเห็นอย่างไม่น่าเชื่อ

"นาง...ฟ้า" เผลอยิ้ม  ในขณะที่ฉันตกอยู่ในภวังค์อยู่นั้นเพียงไม่นานฉันก็ตื่นขึ้นมาจากภวังค์นั้นเพราะเพื่อนตัวดีลากฉันมานั่งที่โต๊ะ แต่สายตาของฉันมันไม่หยุดนะสิ มันยังคงจับจ้องมองหญิงสาวผู้นั้นคนเดียว (สวย...สวยมากๆเลย คนอะไรสวยจัง) -.- เยอะละคิม แท

"คงจะมากันครบแล้วเน่อะ...งั้นเรามาเช็คชื่อกันดีกว่า เพื่อว่าจะมีเพื่อนเราที่ยังไม่มาอีก" คุณครูเงียบไปสักพักและก้มหน้ามองรายชื่อก่อนจะพูดขึ้น

"อิม ยุนอา" 

"มาค่ะ" เจ้าของชื่อจะยกมือและคานรับ

"ชเว ซูยอง"

"มาค่ะ"

"จอง เจสสิก้า"

"มาค่ะ"

"ฮวัง ทิฟฟานี่"

"มาค่ะ" 

(ฮวัง ทิฟฟานี่ เธอเองหรอ ชื่อน่ารักเหมือนเจ้าของเลยอ่ะ เคยมีคนบอกหรือป่าวว่าตายิ้มของเธอทำให้โลกสะลายได้)

"คิม แทยอน" 

"................"  ไม่มีเสียงตอบรับ/ยังคงอยู่ในภวังค์ที่ตนส้รางขึ้นเอง

"คิม แทยอน"

"................"  ยัง...ยังไม่ตื่นอีก

"คิม-แท-ยอน" เสียงครูหนักแน่ขึ้น เป็นที่รู้กันว่าครูเริ่มโมโหแล้ว แต่ก็ยังไม่ออกมาอีก ครูหมดความอดทนจึงตะโกนขึ้น

"คิม แทยอน!!~"  เสียงดังมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

"ฮ่ะๆ อ่อ...มาค่ะๆ แหะๆ"  ได้แต่ส่งยิ้มแห้งๆไป

"ฮ่าาาาาาาาาาๆ" เสียงหัวเราะทั่วห้องเลย (น่านไง~ มาวันแรกทำตัวเป็นที่รู้จักกันทั่วห้องชะแล้ว จริงๆเลย คิม แทเอ้ยยยย)

  การเรียนวันแรกก็จบลง ในคาบเรียนต่างๆฉันก็ยังคงมองแม่สาวตายิ้มของฉันอย่างไม่วางตาก็เพราะเธอยิ้มฉันถึงได้ยิ้มตามยังไงละ เธอรู้ตัวบ้างมั้ย?? ฉันตัดสินใจเล่าเรื่องทั้งหมดให้ยูริเืพื่อนรักฟัง ยูริบอกให้ฉันไปทำความรู้จักและทำความสนิทสนมให้เร็วที่สุดเพราะว่ายูริจะใช้โอกาศนี้เป็นสะพานข้ามไปหาเพื่อนสยิทของสาวตายิ้ม นั้นคือ เจสสิก้า ก็นึกว่าจะช่วยเพื่อนที่แท้ก็หวังผลไอ่ลิงดำนิ -.- 

  วันที่สองของการเรียนฉันทำตามที่ยูริบอก ที่ว่าให้ไปทำความรู้จักกับสาวตายิ้มให้เร็วที่สุด วันนี้ฉันจึงเตรียมสคริปเป็นคนพูดที่จะพูดกับเธอในวันนี้ (เอาละ! แทยอนน สู้ๆ ไฟท์ติ้งง) พอให้กำลังใจตัวเองเสร็จฉันก็เดินตรงเข้าไปหาสาวตายิ้มทันที

"เอ่ออ...เธอชื่ออะไรหรอ" ทั้งๆที่ก็รู้อยู่แล้วแต่มันเป็นคำถามมาตรฐาน สคริปสั่งมา - -

"ฉัน ทิฟฟานี่...ฮวังทิฟฟานี่ค่ะ" แม่สาวตายิ้มตอบมาพร้อมส่งยิ้มจนตาปิด (ใจเย็นๆ คิม แท - - ) 

"ฉะ...ฉัน คิม แทยอน เรียกว่า แทยอน ก็ได้ ยินดีที่ได้รุ้จักนะ ทิฟฟานี่"  ฉันตอบกลับไปและส่งยิ้มให้เธอ

"เรียกฉันว่า ฟานี่ เฉยๆก็ได้ ชื่อฉันมันยาวไปหน่อยอะ - -"  ยิ้มจนตาปิดสไตล์เดิมของเธอ (ถึงจะยาวแค่ไหน คิม แท คนนี้ก็จะเรียกให้ได้)

 จากวันนั้นฉันกับทิฟฟานี่ก็ได้สนิทกันมากขึ้น หลังเลิกเรียนพวกเราจะไปนั่งเล่นกันที่ห้าง เพื่อที่จะไปหาของอร่อยๆกินกัน บางทีก็จะไปดูหนัง เล่นเกม ถ้าไม่มีอะไรทำจริงๆก็นั่งคุยกันเฉยๆ ในระยะเวลานั้นฉันคิดว่า ทิฟฟานี่เป็นคนที่น่ารัก สดใส มีอะไรไม่สบายใจจะคอยพูดให้กำลังใจเสมอ ฉันคิดว่าเธอคนนี้แหละ คือคนที่ฉันเฝ้ามองหามานาน เป็นระยะเวลา 2 เดือนที่เราได้รู้จักกันมาฉันเพิ่งรู้ว่าบ้านเกิดของทิฟฟานี่นั้นอยู่ที่อเมริกาและตอนนี้เธอได้ย้ายมาอยู่ที่นี้คนเดียวเพราะว่าเธออยากมาหาประสบการ์ณด้วยตนเองและอีกอย่างที่เกาหลีมันก็เป็นบ้านเกิดของผู้เป็นมารดาของเธอเอง ฉันจึงขอให้เธอช่วยฉันเรื่องภาษาอังกฤษเพราะเธอเก่งมากเลยทีเดียว ฉันกับทิฟฟานี่จะแลกเปลี่ยนกันเรียนรู้ คือ เธอสอนภาษาอังกฤษให้ฉัน ฉันสอนคณิตให้เธอ 

"แทแท ตรงนี้ฟานี่ไม่เข้าใจเลยค่ะ ช่วยอธิบายให้ฟังหน่อยได้ไหม?" ทิฟฟานี่ขอร้องฉันให้ช่วยดูคณิตให้

"ไหน...ขอแทดูหน่อย...อื้มม" ฉันเว้นระยะพูดสักพักเพราะต้องใช้ความคิดอยู่มาก "อ่อ มันคือ!@@##@#@@@#$$%$%$$$€....เข้าใจนะค่ะ" ฉันอธิบายตัวอย่างในข้อนั้นให้ทิฟฟานี่ฟังแล้วดูเหมือนว่าเธอจะยัง งง ๆ อยู่แต่เธอก็ไม่ได้ถามต่อเพราะกลัวว่าจะเป็นการรบกวนฉันละมั่ง แต่ก็เอาจริงๆฉันอยากให้เธอถามฉันแบบนี้มากกว่า ทิฟฟานี่ 

"ขอบคุณมากนะ แทแทเก่งที่สุดเลยยย" พูดจบทิฟฟานี่ก็โผเข้ากอดฉันททันที จนฉันเองยังไม่ได้ตั้งตัวเลย เพียงไม่นานเธอก็กลับไปสนใจหนังสือเธอต่อ โดยที่ไม่สนใจคนที่โดนกอดอย่างฉันเลย เธอจะรู้ไหมนะ ว่าฉันเขิลลล ยัยบ้า ยัยหมีบ้าา >< 

   ที่ฉันกับทิฟฟานี่คอยช่วยกันติวหนังสือนั้นเป็นเพราะว่าอีกไม่กี่่วันก็จะถึงการสอบปลายภาคเรียนที่ 1 แล้ว ฉันกับทิฟฟานี่เลยต้องช่วยกันติวหนังสือเพื่อเตรียมความพร้อม......................

   ช่วงฤดูกาลสอบก็มาถึง ฉันกับทิฟฟานี่หน้าเครียดมากเพราะกลัวว่าจะทำข้อสอบไม่ได้กลัวตก กลัวพ่อ แม่ไม่ภูมิใจ กลัวครูด่า กลัวนู้นกลัวนี้กลัวนั้น กลัวทุกอย่าง (นี่! มันสอบนะ ไม่ใช่สารภาพบาป - -) 

-- การสอบช่วงเช้า --

   การสอบช่วงเช้าผ่านไปได้ด้วยดี ไม่มีปัญหาอะไร แต่ที่มันมีปัญหาอยู่ทุกครั้งคือ การโยยนยางลลส่งกันไปส่งกันมา แน่นอนในยางลบนั้นมีคำตอบอยู่ ใช่พวกเธอโกงข้อสอบแต่ฉันไม่ได้โกงนะ แต่ระยะทางที่ยางลบลอยนั้นมันคือหัวฉัน - - โยนข้ามหัวกันไปข้ามหัวกันมาถ้าฉันไม่นึกว่านี้คือการสอบนะ ฉันลุกแล้วให้เพื่อนทั้งสอนส่งกันโดนที่ไม่ต้องโยนแล้ว  
   ช่วงพักกลางวันฉัน ทิฟฟานี่ ยุริ และเจสสิก้า เดินลงมาหาข้าวกินที่โรงอาหาร พอมาถึงพวกเราทั้ง 4 ก็แยกย้ายกันไปหาอะไรกินและมานั่งคุยกันที่โต๊ะ กินอาหารไปคุยกันไปอย่างสนุกสนาน สักพักก็มาถึงเรื่องซีเรียสเมื่อทิฟฟานี่ถามฉันว่า

"แทแท ในข้อที่ 12 วิชาคณิตฯตอบอะไรหรอ ฟานี่ไม่เข้าใจเลย" ทิฟฟานี่ถามด้วยความสงสัย

"แท จำโจทย์ไม่ได้อะ แหะๆ แต่แทจำได้ว่าแทตอบ ข้อ 2. นะ" ฉันพูดและยิ้มให้คนตรงหน้า

"หรอแทแท...ฟานี่ตอบ ข้อ 1. อะ" หน้าของทิฟฟานี่เศร้าลงอย่างเห็นได้ชัด

"ไม่เป็นไรหรอกฟานี่..ฟานี่อาจจะตอบถูกก็ได้นะ อย่าเศร้าๆหมีน้อยย" ฉันพูดและยิ้มให้ เธอมีหน้าที่เปลี่ยนไปจากเดิมเล็กน้อย เพราะว่ายังไงถ้ารู้ว่าตอบไม่ตรงกับเพื่อนก็ต้องรู้สึกแย่เหมือนกัน หลังจากที่กินข้าวกันเสร็จ พวกเราทั้ง 4 ก็ขึ้นมาสอบช่วงบ่ายต่อ หลังจากช่วงบ่ายจบก็หมดการสอบปลายภาคแล้ว 

  ยางลบยังคงทำหน้าที่ของมันเหมือนเดิมคือข้ามไปก็ข้ามมา ฉันคนกลางไม่มีสมาธิเลยอยากจะจับหล่อนทั้งสอนคนมานั่งติดกันจังเลยจะได้ไม่ต้องโยน - - เวลาผ่านไป ผ่านไปเรื่อยๆ ทุกคนก็ยังคงจับจ้องอยู่ที่ข้อสอบของตัวเอง ในขณะเดียยวกันยางลบก็ยังคงทำหน้าทีต่อไป - -
  
กริ๊งงงงงงงงงงงงง ~ (เสียงออด)

  หมดเวลาในช่วงบ่ายคุณครูทำหน้าที่เก็บกระดาษข้อสอบและกระดาษคำตอบ ฉันเดินออกมานอกห้องก็เจอยูริยิงคำถาม

"แท วันนี้จะไปไหนกันดี สอบเสร็จแล้ว" 

"ไม่รู้สิ...ฟานี่่อยากไปที่ไหนเป็นพิเศษหรือป่าว" ฉันถามทิฟฟานี่ที่ยืนอยู่ข้างๆ

"ไม่อะ..พอดีว่าฟานี่ปวดหัวมากเลยวันนี้ อยากกลับบ้านมากกว่า แล้วแทแทละ อยากไปไหนหรอ" เธอถามกลับ

"อ่อ..ไม่อะ งั้นแทไปส่งฟานี่ขึ้นรถนะ" ทิฟฟานี่พยักหน้ารับเป็นอันว่า "ตกลง"

"ยูล..ฉันไม่ไปแล้วละ แกไปกับสิก้าเถอะ โชคดีนะเพื่อน" พูดจบฉันก็พอทิฟฟานี่เดินออกมาจากตรงนั้นทันที ไม่นานก็ต้องชะงักเมื่อ...

"ทิฟฟานี่...เดียว" ฉันและเจ้าของชื่อถึงกับสะดุ้งเพราะว่ามีคนปริศนาตะโกนเรียก

"อ่าวว..มีอะไรหรอ ยุนอา" อิม ยุนอา คือเพื่อนร่วมชั้นเรียนกับฉันและทิฟฟานี่นั้นเอง

"ถ้ามีคนชอบฟานี่...ฟานี่จะว่ายังไง" ยุนอายิ้ม

"ใครหรอออ?" ทิฟฟานี่ถาม (ฉันไงฟานี่ ฉันชอบเธอตั้งแต่แรกเห็นแล้วไง ทำไมเธอถึงดูไม่ออก) ฉันคิดเช่นนั้นแต่ก็ไม่กล้าที่บอก

"ซีวอน...ซีวอน โรงเรียนชายล้วนไง รู้จักมั้ย" ทิฟฟานี่ยัง งงๆ กับบุคคลที่พูดถึงอยู่มันจึงทำให้ความเงียบเริ่มปกคุม

"อ่อ ซีวอน ฉันรู้จัก...เดียวฉันแนะนำให้เธอรู้จักเองฟานี่~" ฉันพูดขึ้นเพื่อให้ความเงียบมันหายไป แต่ซีวอนฉันรู้จักเขาจริงๆเพราะว่าเขาดังในโรงเรียนชายล้วนฉันเคยเห็นหน้า แต่ก็ไม่รู้จักมากขนานนั้นหรอก เขาก็ สูง หล่อ ดูดี มีชาติตะกลูดี คงจะเหมาะกับทิฟฟานี่มากกว่า หมา อย่างฉัน t.t  ฉันจะทำให้เธอสมหวังทิฟฟานี่ ถึงแม้ว่าฉันจะผิดหวังก็ตาม 

-- เปิดเทอมภาคเรียนที่ 2 -- 
 
  ในขณะที่ฉันกำลังเดินเข้าโรงเรียนอยู่นั้นฉันก็เหลือบไปเห็นซีวอนเดินมาทางนี้ ฉันเลยจะหาโอกาศให้ทั้ง 2 ได้คุยกันเลยขอตัวทิฟฟานี่ไปเข้าห้องน้ำก่อนและฉันก็ปล่อยให้เธออยู่กับซีวอน ทุกคนคงคิดว่าฉันโง่มากที่ปล่อยให้ทิฟฟานี่ไปอยู่กับซีวอน ใช่ฉันมันคงโง่จริงๆนั้นแหละ ทั้งๆที่ก็แอบรักเขามาตั้งนานแต่ก็ไม่ยอมบอก โง่ สิ้นดี คิม แท! แต่ยังไงฉันก็ยังไม่รู้ว่าทิฟฟานี่คิดยังไงกับฉันอยู่ดี ฉันคงเป็นได้แค่คนที่แอบรักเท่านั้น มันคงเป็นไปไม่ได้หรอก หญิง-หญิง เพราะโลกสร้าง ผู้หญิงให้มาคู่กับผู้ชาย (โดนแม่ยก แทนี่ ถีบ! ) ฉันมันไม่คู่ควรกับเธอเลย ไม่ว่าจะเป็น ความสูง (?) ฐานะ หน้าตา และอื่นๆอีกมากมาย ฉันปล่อยให้เธอเป็นของซีวอนนะดีแล้ว เพราะพวกเธอเหมาะสมกันดี

  หลังจากที่วันนั้นปล่อยทิฟฟานี่ไปกับซีวอนพวกเขาทั้งคู่ดูท่าจะไปกันได้ดีเลยทีเดียวหลังเลิกเรียนทิฟฟานี่จะไปดูหนัง กินข้าว เดินเล่น กับซีวอน เสมอ และไม่สนนใจคนตัวเล็กอย่าง คิม แทยอนเลย t.t เสียใจ แต่ฉันก็ยังดีใจอยู่เรื่องหนึ่งนะที่ว่าฉันมีส่วนที่ทำให้ทิฟฟานี่ยิ้มได้และมีความสุขกับคนที่เรารักแล้วเขาก็รักเรา ไม่นานทั้ง 2 ก็ตกลงปงใจคบกันอย่างเปิดเผยโดนมีเพื่อนอย่างฉันคอยสนับสนุนอยู่เสมอมา
................อะไรที่ทำให้เธอยิ้มได้ ฉันพร้อมที่จะทำให้เธอทุกอย่างไม่ว่าจะทำให้ฉันเจ็บปวดมากแค่ไหนก็ตาม ฮวัง ทิฟฟานี่.

Talk....

จบแล้วค่าาาา ! ถ้าพิมพ์ตรงไหนผิดก็ขอโทษด้วยนะค่ะ เพราะว่าพิมพ์เสร็จก็อัพเลยไม่ได้ตรวจคำผิดเลยอ่าค่ะ ต้องขออภัยไว้ ณ ที่นี้ด้วย ยังไงก็ขอบคุณนะค่ะ ที่ยังเวะเวียนเข้ามาอ่าน ไว้ถ้ามีเวลาว่างจะมาแต่งใหม่นะค่ะ อย่าเพิ่งลืมผู้เขียนคนนี้นะค่ะ แทแทขอร้อง t.t ขอบคุณค่าาาาาาา รักผู้อ่าน จุ๊บ ><