ความรักของผม(yaoi)

ข้อมูลเบื้องต้น

ความรักของผม







ความรักของผม



สุดที่รักของผม  ผมรักคุณมากกว่าใคร




ได้โปรด  กลับมาหาผม  ถ้าไม่อย่างนั้น
.
.
.
.
.
.
"......................................"





 

เนื้อเรื่อง

เรื่องสั้น  ความรักของผม

 ตอนที่  1
 

ความรักของผม.....

สุดที่รักของผม.......

ผมรักคุณมากกว่าใคร......

ได้โปรด  กลับมาหาผม.....

ถ้าไม่อย่างนั้น.......

ผมจะไปอยู่กับคุณ......

ตัวผมที่กำลังสั่นเทามองภาพข้างหน้าด้วยสายตาที่เริ่มจะพร่ามัว  ร่างกายอีกคนที่แน่นิ่งไปกับพื้นที่เย็นเฉียบโดยมีผมประคองศรีษะอยู่บนอกเล็กๆ ของผม  ใบหน้าของผมทาบไปที่แก้มที่เริ่มเย็น ผมร้องไห้....  ร้องไห้และกอดเขาไว้แน่น  ขอได้แต่ภาวนาในใจว่าขอให้เรื่องทั้งหมดเป็นเพียงความฝันที่เลือนลาง

“ฮือออออ  ไหนสัญญาว่าจะอยู่ด้วยกัน”

“………….”

“ไหนบอกกับผมว่าจะปกป้องผม  คนโกหก”

“………….”

“แต่ผม....  ก็ยังรักคุณ.....  ฮือออออ  ฮึก”

คิดถึงความทรงจำเมื่อวันวานที่ยังมีเขาอยู่เคียงข้าง  ตัวผมที่ไม่มีใครทั้งพ่อและแม่เพราะอุบัติเหตุทางรถยนต์ทำให้ต้องมาอยู่บ้านเด็กกำพร้า  จนกระทั้งอายุ  10  ปี  จู่ๆ ก็กลับมีครอบครัวนึงจะมาอุปถัมส์ผม  ชายหญิงคู่หนึ่งอยู่ในวัยกลางคนที่ดูท่าทางใจดีกอดผมไว้แน่นอย่างไม่รังเกียจบอกกับผมว่าจะพาผมไปอยู่ด้วย

“ต่อไปนี่พวกลุงกับป้าจะพาหนูไปอยู่กับลุงนะ”

“ไปอยู่....”

“จ๊ะ  รับรองหนูจะต้องอยู่อย่างมีความสุขแน่ๆ”

ตอนนั้นผมดีใจมากที่จะได้อยู่ในที่ดีๆ กินข้าวหรูๆ กับใส่เสื้อผ้าสวยๆ พอผมมาถึงบ้านพวกเขากลับเจอกับลูกชายอีกคนของเขาที่เป็นลูกแท้ๆ  ด้วยความที่ผมยังเด็กมันทำให้ผมยิ้มร่าขึ้นมาทันทีที่จะได้มีครอบครับ....แต่ทุกสิ่งทุกอย่างผมกลับคิดผิดเมื่อตัวผมถูกใช้อย่างทารุณ  ทั้งทุบตีและลงโทษสารพัดทั้งๆ ที่ผมไม่ได้ทำผิด  สิ่งที่เขาแสดงให้ผมเห็นทั้งหมดมันเป็นแค่การแสดงละครที่พวกเขาตบตาขึ้นเพื่อพาผมออกมาจากบ้านเด็กกำพร้าเท่านั้น  เพื่อนำตัวผมที่ไม่ได้รู้เรื่องราวมาใช้งาน  ในทุกๆ วันผมจะได้ยินแต่เสียงร้องอ้อนวอนของตัวเองเพื่อให้พวกเขาหยุดทำร้ายผม

“ไอ้เด็กเวร....  มึงมานี่เดี๋ยวนี่!!!!!”

“ฮืออออ  ผมเจ็บ  ฮือ  ผมขอโทษ ฮึก  คุณแม่”

“อย่ามาเรียกกูว่าแม่!!!  กูไม่ใช่แม่ของมึง  ลูกกูมีแค่คนเดียวเท่านั้น...”

แค่นั้นยังไม่พอผมได้ถูกลูกชายสุดรักสุดหวงของพวกเค้าที่อายุห่างจากผม  4  ปี  ข่มแหง  รังแก  การกระทำของเขาไม่ได้ต่างจากพ่อแม่เลยสักนิด  ตอนอายุ  12  ปี  มีอยู่ครั้งนึงที่ไม่มีใครอยู่บ้านยกเว้นแต่ลูกชายของเขา  ผมอยู่บ้านคนเดียว  ไม่ซิ...จะเรียกว่าบ้านก็ไม่ได้เพราะผมอาศัยอยู่ภายในห้องเก็บของด้านนอก  ทีมีแต่เตียงเล็กๆกับผ้าห่มคลุมเวลาหนาวก็เท่านั้น  ไม่มีพัดลมให้ช่วยคลายร้อน มีแต่หน้าต่างที่ถูกเปิดออก  ทั้งๆ ที่สิ่งที่อยู่ตรงหน้าผมเป็นบ้านหลังใหญ่จนแทบเรียกได้ว่าคฤหาส  ผมทำเป็นไม่ใส่ใจต้องนอนให้หลับเพราะว่าพรุ่งนี้ต้องตื่นขึ้นมาทำงานบ้านให้เสร็จก่อนที่พวกเขาจะกลับและคืนนั้นก็เป็นคืนฝันร้ายของผม

ผมถูกข่มขืนจากลูกเจ้าของบ้านและ.....  บรรดาเพื่อนๆ ของเขาอีกสองคน  ผมหวีดร้องขอให้ปล่อยสุดเสียงดิ้นทุรนทุรายอยู่ใต้ร่างใหญ่ทั้งสามที่กำลังเสพสมความสุขจากตัวผมอย่างไม่รู้จักเหน็ดจักเหนื่อย  พวกเขากำลังหัวเราะอย่างชอบใจที่เห็นผมทรมาน  ผมได้แต่หลับตาลงรอรับความทรมานที่เกิดขึ้นจนเกือบถึงเช้าของอีกวัน

“ฮืออออ  ฮึก  ทำไม!!!!”

ผมกรีดร้องอย่างบ้าคลั่งเมื่อเห็นสภาพร่างกายตัวเองที่เกาะกรังไปด้วยน้ำรักที่โสโครกสำหรับผม  ช่องทางที่ฉีกขาดเต็มไปด้วยรอยเลือดหยดลงกับพื้น  ยามพาร่างกายตัวเองเดินไปยังห้องน้ำที่อยู่ห่างจากที่ผมอยู่พอสมควร  เนื้อตัวผมมันสกปรกถึงผมจะพยายามขัดทำความสะอาดแต่มันก็ไม่มีทางเป็นเหมือนเดิมและวันนั้นด้วยพิษไข้ทำให้ผมไม่ได้ทำงานบ้านตามที่พวกเขาสั่ง  ตอนเย็นหลังจากที่พวกเขากลับมาก็ลงโทษผมให้ผมอดข้าวสามวันเต็มๆ  มีแต่เพียงน้ำที่ประทังชีวิตให้อยู่รอด  ไม่มียาให้รักษาถูกใช้งานเยี่ยงทาสทั้งๆ ที่ร่างกายก็ยังไม่พร้อม  เจ็บปวดที่หัวใจจนเริ่มชา

และนับตั้งแต่วันนั้นผมก็ถูกทำให้เป็นที่ระบายของลูกชายพวกเขาแทบทุกคืน  บางครั้งวันที่ไม่มีใครอยู่บ้านเขาก็จะพาเพื่อนๆ ที่เคยทำร้ายผมมาร่วมแจมด้วย  ใช้ชีวิตอยู่ในกรงไม่ได้เรียนหนังสือเหมือนคนอื่นๆ ต้องคอยรับใช้อย่างทรมานและทุกข์ทนจนอายุได้  15  ปี  วันนั้นเป็นวันที่เจอเขาครั้งแรก  คนที่ผมรัก.....  เขาเป็นเหมือนแสงอาทิตย์ที่สาดส่งมายังตัวผมที่มืดมน

 “เฮ้.....  นายนะ”

ผมถูกชายอีกคนที่ห้อยตัวจากต้นไม้บนกำแพงอีกฝากเรียก  ตัวของเขาที่ต้องแสงอาทิตย์ที่เจิดจ้าเปล่งประกายจนทำให้ผมรู้สึกแสบตาจนต้องเอามือมาบัง  ใบหน้าเขา  รอยยิ้มเขา  มันถูกส่งลงมาให้ผมที่ต่ำต้อย  ดูเหมือนจะอายุพอๆ กับลูกเจ้าของบ้าน  ทั้งๆ ที่เป็นลูกคุณหนูเหมือนกันแต่ทำไมถึงได้แตกต่าง  เขาบอกกับผมว่าผมเหมือนพระจันทร์ที่ทอแสงสว่างในคืนเดือนมืด  จากนั้นเขาก็หัวเราะเล็กๆ ที่ผมทำหน้างงๆ ดูเขามีความสุข...  ความสุขที่ทำให้ผมสุขตามไปด้วย

มืออุ่นๆ ของเขาลูบไปที่หัวผมเบาๆ ยามผมร้องไห้มันทำให้ผมรู้สึกดีจนอยากที่จะเก็บมือนี้ไว้กับตัว  ร่างกายผมที่สกปรกผมไม่อยากให้เขาได้รู้จนต้องปิดบังซ่อนเร้นไว้ข้างใน  จนกระทั่งวันที่เขาแอบมาหาผมเพราะผมถูกกักบริเวณที่หนีออกไปเที่ยวข้างนอก  ผมที่รู้ว่ากลับมาจะต้องเจอกับอะไรแต่ผมก็ยังเลือกที่จะไปกับดวงอาทิตย์ของผม  ขอแค่อยู่ใกล้เขาต่อให้ต้องเจอกับอะไรผมก็ไม่แคร์แต่ว่ามันเป็นวันที่ผิดพลาดเพราะวันนั้นเป็นวันที่เขาได้รู้ทุกอย่างจากปากของผม

ตัวผมที่เต็มไปด้วยร่องรอยของอีกคนนอนตระหง่านอยู่กลางห้อง  ผมร้องไห้จนตาเริ่มบวมยกตัวหนีพร้อมกับดันผ้าห่มขึ้นมากระชับตัวเพื่อปกปิดร่างกายให้มากที่สุด

“ฮืออออ  ขอร้อง...  อย่ามองผมนะ  ฮือออ”

ผมบอกออกไปแบบนั้นแต่เขากลับเดินเข้ามาหาผมช้าๆ พร้อมกับมอบอ้อมกอดที่อบอุ่นให้  ผมซบลงกับอกที่อบอุ่นร้องไห้แล้วร้องไห้อีกแม้จะอึดอัดกับอ้อมกอดที่รัดตัวแต่ผมกลับต้องการมันมากกว่าอ้อมแขนของใครหลายๆ คน  ร่างกายเขาสั่นเล็กๆ พร้อมกับเสียงสะอึกในลำคอที่บ่งบอกได้ดีว่าเขาเองก็กำลังร้องไห้เหมือนกับผม  ปากของเขาพร่ำบอกว่าขอโทษซ้ำแล้วซ้ำอีกทั้งๆ ที่ไม่ได้เป็นคนผิด  น้ำเสียงที่ระงับอาการสั่นของลำคอบอกกับผมว่าจะปกป้องผม  ไม่ให้ถูกทำร้ายได้อีก  จะดูแลผมแทนในส่วนที่ผมเสียไป  ผมร้องขอให้เขามีอะไรกับผมเพื่อลบรอยสกปรกทิ้ง  สัมผัสที่อ่อนโยนและทนุดถนอมไม่เหมือนกับพวกที่ชั่วช้าทำกับผมจนทำให้ผมรู้สึกเติมเต็ม  นี่ผมกำลังจะมีความสุขใช่ไหม?

ดีใจจัง......

แต่ทุกอย่างก็กลับตารปัดอีกครั้งเมื่อทางพ่อกับแม่ทางของคนที่ผมรักรู้  เราทั้งสองคนเลยถูกจับแยกกัน  มือของผมและของเขาถูกจับให้แยกห่างแต่เขาก็ยังคงกุมมือผมไว้แน่นไม่ยอมปล่อยแต่มีเหรอที่จะสู้แรงใครหลายๆ คนได้จนในที่สุดก็หลุดออกจากกัน  เขาร้องบอกกับผมให้ผมอดทนแล้วเขาจะมารับผม  เสียงที่บอกผมตะโกนอย่างดังก้องไม่คิดที่จะอายใครพูดด้วยสีหน้าจริงจัง......  แต่ว่า  ทั้งๆ ที่สิ่งที่ขวางกั้นก็มีแค่กำแพงหนาเท่านั้น  แต่ผมกลับไม่สามารถเห็นหน้าคนที่ผมรักได้เลย

หนึ่งวัน  สองวัน....  จวบจนกระทั้งหนึ่งเดือนผมก็ไม่ได้เห็นแม้แต่เงา  สิ่งที่พร่ำบอกกับผมทุกวันคือเสียงหัวเราะอย่างน่าสมเพชกับประโยคที่เข้าหูที่ผมไม่อยากฟังของลูกเจ้าของบ้าน

“เขาไม่ได้รักมึงหรอก  มึงมันไอ้โง่...  รู้ไว้ซะว่ามันกำลังจะหมั่นและอีกไม่นานหลังจากเรียนจบพวกเขาจะแต่งงานกัน  มึงถูกมันหลอกใช้  ฮ่า  ฮ่า  ฮ่า”

“ฮืออออ  ไม่จริง!!!!!”

ใจผมที่เจ็บจนทรมาน.....  ทรมานจนหายเจ็บและด้านชาหมดเรี่ยวแรงที่จะทำทุกอย่าง  ไม่ทำงานบ้าน  ไม่กินข้าว  ปล่อยตัวปล่อยใจเหมือนกับตายทั้งเป็น.... แล้วทำไม? ผมถึงได้ทรมานขนาดนี้นะ  ร่างกายที่ถูกซ้อมที่ไม่ยอมทำอะไรเลยไม่ดิ้นรนเหมือนเมื่อก่อน  ต่อให้ต้องถูกข่มขืนจากลูกชายเจ้าของบ้านผมก็นอนนิ่งๆ ไม่ตอบสนองแต่อย่างใดจนทำให้เขาเริ่มรำคาญแต่ก็ยังไม่ปล่อยผมให้เป็นอิสระยังคงทำถึงจุดสุดท้ายอยู่ดี  สุดท้ายแล้วผมคงต้องนอนตายอย่างโดดเดี่ยวซินะ

อยากเห็นหน้า.....

คุณอยู่ที่ไหน......

“ขอโทษ”

อบอุ่น....  ร่างกายของผมที่กำลังหมดแรงถูกโอบอุ้มขึ้นมาพร้อมกับอ้อมกอดที่ผมเฝ้ารอ  ผมปล่อยให้น้ำตารินไหลลงกับอกกว้าง  กอดเขาไว้แน่นด้วยความคิดถึง

“เราหนีไปด้วยกันเถอะนะ”เขาพูดแล้วก็หยุดลงจับไปที่หัวไหล่ผมทั้งสองข้าง  ใช้นิ้วเกลี่ยน้ำตาก่อนที่จะพูดด้วยสีหน้ายิ้มแย้มเหมือนทุกครั้งที่เจอผม

“ขอโทษที่มาช้า.....  ผมมารับแล้วนะ”

“ฮืออออ”

คนที่ผมรักมาหาผมแล้ว.....  ในที่สุดเขาก็รักษาสัญญา  ตัวผมที่ได้โบกบินจากกรงใหญ่มีคนที่ผมรักคอยจับมือเดินเคียงข้าง  แค่นี้ผมก็ไม่ต้องการอะไรแล้ว....  นับจากนี้เป็นต้นไปผมจะใช้ชีวิตใหม่โดยมีเขาอยู่เคียงข้าง  มือที่แสนจะอบอุ่นของเขาคอยจับผมไว้แน่นเหมือนเดิม  เขาบอกกับผมว่าตัวเขาถูกกักบริเวณ  หนึ่งเดือนที่ผ่านมาเขาหาทุกวิธีทางที่จะออกมาจากบ้านเพื่อมาหาผม  พอจะหนีแต่ก็ถูกจับได้ทุกครั้งบางครั้งหนีออกมาได้แต่ก็ไม่เจอผมเพราะมีคนคอยขวางทางก็ในที่สุดก็สามารถมาหาผมได้   เขาบอกกับผมว่าต่อจากนี้ไป....  เราจะอยู่ด้วยกัน  ผมกำลังยิ้ม....  เป็นรอยยิ้มที่ผมไม่มีอีกเลยนับตั้งแต่วันที่เราแยกกัน  ผมจะต้องมีความสุข....

“ระวัง!!!!!”

บรืนนนนนนน

เอี๊ยดดดดดดดด

โครม!!!!!!!!!!

ตัวผมที่ถูกพลักให้ล้มลงไปอีกทางพร้อมกับร่างของคนที่ผมรักลอยละลิ้วกลางอากาศ  ผมเห็นรอยยิ้มที่ถูกส่งมาให้เหมือนกับดีใจที่เห็นผมไม่เป็นอะไร  จากนั้นไม่นานก็ตกลงสู่พื้นเบื้องล่างต่อหน้าต่อตาผม

ตุบ

ผมร้องไม่ออกพาสองขาคลานไปหาอย่างช้าๆ ด้วยน้ำตาที่ไหลมาตอนไหนก็ไม่รู้  เลือดที่เต็มตัวมันทำให้ใจของผมกระตุกวูบ  สีหน้าที่ทรมานแต่ก็ยังคงยิ้มให้ผมแขนสั่นๆ ของเขาจับมาที่มือของผมเหมือนอย่างเคยพร้อมกับร่างกายที่เริ่มไอเป็นเลือดก่อนที่จะแน่นิ่งไปทั้งๆ ที่มือของเราทั้งคู่ก็ยังคงประสานกันอยู่  เสียงร้องโอดครวนด้วยความเจ็บปวดมันทำให้ผมแทบขาดใจยิ่งกว่าอะไรทั้งนั้น

ลืมตาขึ้นมา....

ได้โปรด......

อย่าทิ้งผมไป.....

“มันผิดเอง...  ที่มาพามึงไปจากกู...  มึงเป็นของกู!!!”

“ครับ....  ผมเป็นของคุณ  ร่างกายผมที่ถูกคุณย่ำยี  คุณจะเอาไปก็เชิญ....  แต่หัวใจของผม  ผมขอมอบให้กับเขาแต่เพียงผู้เดียว”

กลับมาหาผมเถอะ....

ถ้าไม่อย่างนั้น......

ผมจะไปหาคุณเอง.....

ผมบอกกับเขาแบบนั้นก่อนที่จะลุกยืนขึ้นก้าวเดินถอยหลังอย่างช้าๆ มอบรอยยิ้มให้กับคนที่ผมเกลียดที่สุด  ก่อนที่จะ....

ปรี๊นนนนนน

โครม!!!!!!!!

“ไม่!!!!!”

ตัวผมที่ลอยขึ้นสูงเหมือนภาพสโลโมชั่นตกลงมาอยู่ใกล้กับคนที่ผมรัก  ลมหายใจพะงาบๆ เข้าออกอย่างรวยริน  แต่ผมกลับรู้สึกไม่เจ็บเลยสักนิด  ผมอยากจับมือของเขาจัง.......  คิดได้แค่นั้นถึงจะไม่มีแรงแต่ผมก็ดันตัวเองให้นอนคว่ำหน้าเพื่อเข้าใกล้คนที่นอนอยู่ก่อนแล้วอีกนีด  เอื้อมมือที่สั่นเทาไปจับกับมือที่แสนจะอบอุ่นที่ดูเหมือนตอนนี้กำลังยื่นมารอรับผม  คนที่ผมรักกำลังยิ้มให้กับผมอีกแล้ว  ขอเพียงแค่ช่วงเวลานี้เท่านั้นที่ผมอยากจะจดจำใบหน้าเขาให้มากที่สุด  เราจะอยู่ด้วยกัน.....

ตลอดไป...../ตลอดไป......

ที่รักของผม...  ผมจะดูแลคุณเอง  จะไม่ทำให้ร้องไห้จะปกป้องจากทุกสิ่งที่ทำร้ายคุณ  ที่รักของผม.... ผมจะอยู่เคียงข้างคุณ  ลืมตาขึ้นมาเถอะแล้วเราจะได้อยู่ด้วยกัน

ครับ....  ผมตามคุณมาแล้วนะ

อืม...... ไปกันเถอะ  ผมจะจับมือคุณแบบนี้ตลอดไป

ผมรักคุณ..... พระอาทิตย์ของผม  ตะวัน....

ผมก็รักคุณ... พระจันทร์ของผม  เดือน.....









 

*******************************************


 

ตอนที่  2
 

ที่รักของผม.....

ผมรักคุณ.........

ผมจะปกป้องคุณ......

ผมจะไม่ทำให้คุณร้องไห้......

ผมสัญญา......

ผมกำลังมองคนที่ผมรักร้องไห้ด้วยหัวใจแทบแหลกสลาย  ผมทำให้แต่มองหน้าเขานิ่งๆ อยากจะเอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาให้  ตัวที่สั่นเทาของเขามันทำให้ผมรู้สึกไม่ดีเลยสักนิด  อยากกอดคนที่ผมรักให้เต็มอ้อมแขน  ปลอบโยนเหมือนอย่างเคย  แต่ผม....

กลับทำไม่ได้สักอย่าง.......

ผมเป็นคนที่เพิ่งย้ายบ้านใหม่  ที่อยู่ใหม่  บรรยากาศใหม่ๆ แต่ผมยังเหมือนเดิม  ตั้งแต่ย้ายมาอยู่ที่นี่ก็ปาเข้าไปเกือบเดือนแล้วซึ่งมันก็ไม่ได้มีอะไรเป็นพิเศษ  ผมยังใช้ชีวิตปกติเหมือนที่ผมเคยอยู่  กิน  เที่ยว  เฮฮาไปกับเพื่อนฝูงตามประสาวัยรุ่นที่เพิ่งจะอายุ  19  ปี

ผมยอมรับว่าผมไม่ใช่คนดีอะไรมากนักออกจะเลวด้วยซ้ำ  ถ้าผมไม่พอใจใครหน่อยก็กระทืบอย่างเดียว  ถึงโรงถึงศาลเมื่อไร่ก็ใช้บารมีพ่อแก้ปัญหาใช้ชีวิตอยู่บนกองเงินกองทองที่ไม่รู้จักหมด

ปกติถ้าผมออกเที่ยวผมจะไม่ค่อยกลับบ้านจะกลับอีกทีก็เช้าของอีกวัน  แต่วันนี้ผมเบื่อๆ เซ็งๆ เลยเลือกที่จะกลับบ้านแทน  ผมขับรถสปอร์ทสีขาวผ่านเข้าไปในซอยบ้านผมด้วยความที่ผมอยากขับรถกินลมทำให้ผมขับรถช้าลงกว่าเดิม  ผมเสตาไปมองที่นาฬิกาที่อยู่ในรถอีกแค่ไม่ถึงหนึ่งนาทีจะถึงเที่ยงคืนแล้วเงยหน้าขึ้นเพื่อมองถนนด้านหน้าต่อ

ติก  ติก  ติก  ติก  ติก

24.00  นาฬิกา

มันทำให้ผมเห็นเขา......

เป็นครั้งแรก......

เด็กตัวเล็กๆ ที่ยืนเกาะประตูรั้วเหล็กที่สูงพอสมควรแหงนหน้ามองท้องฟ้าที่ไร้ดาว  เขาใส่เสื้อสีขาวเก่าๆ ตัดกับความมืดที่อยู่รอบด้านทำให้เห็นเด่นชัด  ทั้งๆ ที่ก็เป็นเหมือนกับเด็กคนอื่นๆ ที่ผมเคยเจอ  แต่มันเป็นเพราะอะไรไม่รู้.....  มันทำให้ผมไม่สามารถละสายตาจากคนตรงหน้าที่ผมกำลังขับรถผ่านไม่ได้  หัวใจของผมกำลังเต้นแรง.......

ตึกตัก  ตึกตัก  ตึกตัก  ตึกตัก

คืนนั้นสิ่งที่เกิดขึ้นมันทำให้ผมนอนไม่หลับทั้งคืนได้แต่คิดถึงใบหน้าของเด็กคนนั้น  ผมแค่รู้สึกว่าอยากเจออีกครั้ง........  จนทำให้ทนไม่ใหวต้องพาตัวเองออกไปด้อมๆ มองแถวประตูรั้วของบ้านที่อยู่ติดกันกับผม  ทั้งๆ ที่อยู่ใกล้กันขนาดนี้มีแค่ประตูรั้วปิดกั้นแต่ผมกลับไม่เคยพบเขาอีกเลยตลอดสามวันที่ผ่านมา  พอจะเข้าไปก็ไม่รู้จะทำยังไงก็ในเมื่อความเป็นเพื่อนบ้านมันไม่มีเลยสักนิด

จนกระทั่งวันที่สี่.....  ผมทนรออย่างนี้ไปเรื่อยๆ ผมคงต้องบ้าตายแน่ๆ พาตัวเองเดินวนไปวนมาข้างกำแพงบ้านของตัวเองก่อนที่จะตัดสินใจปีนต้นไม้ขึ้นมาดู  ถ้าหากมีใครมาเห็นอย่างน้อยผมก็ยังเนียนๆ บอกได้ว่ามาปีนต้นไม้เล่น  อาจเป็นเพราะผมแทบไม่เคยทำอะไรแบบนี้มาก่อนมันทำให้ผมลำบากไม่น้อยที่จะปีนให้เลยกำแพงบ้าน  แต่ผมกลับรู้สึกว่ามันคุ้มทันทีที่ผมเห็นคนตรงหน้า  ในที่สุดผมก็ได้เจอเขา......

คนที่ทำให้ใจผมอยู่ไม่เป็นสุข.....

เขาเดินผ่านหน้าผม  ก้มหน้าก้มตาไม่มองอะไรสักอย่าง  ดัวยสัญชาตญาณบางอย่างมันทำให้ผมต้องรีบทำตามสิ่งที่ร่ำร้องในหัวใจทันที  เรียกครั้งแรกเสียงผมสั่น.....  เขาไม่ได้ยิน  เหมือนกระแสลมที่พัดผ่าน  เรียกครั้งที่สองเขาก็ยังไม่ได้ยิน  ไม่มีแม้กระทั้งความสนใจในสิ่งรอบข้าง.....

ต้องเรียก......

ต้องทำให้ได้ยิน  ว่ามีผมอยู่ตรงนี้....

“เฮ้......นาย”

ครั้งที่สาม......  ผมเรียกด้วยน้ำเสียงที่แทบจะตะโกน  ได้ผล.....  ในที่สุดเขาก็หันมามองผมแล้ว  มันทำให้ผมดีใจ......  ดีใจจนต้องเผลอยิ้มออกมากว้างจนปากแทบฉีก  ผมรู้สึกว่าใบหน้าของผม  ร่างกายของผม  ทุกๆ อย่างที่เป็นตัวผมสะท้อนอยู่ในสายตาของของเขา  ตอนนี้เวลาของผมกำลังหยุดเดินไปชั่วขณะ  สิ่งรอบข้างของผมเหมือนกำลังหยุดนิ่งก่อนที่ทุกอย่างกำลังกลับไปเป็นปกติ  ผมกลับคิดว่า.....

หัวใจของผมถูกขโมย.......

หลังจากที่ผมได้รู้จักเขาผมบอกกับเขาว่าเขาเป็นเหมือนกับพระจันทร์ในคืนเดือนมืด  จากนั้นผมก็ยิ้ม....  ยิ้มเมื่อคิดถึงครั้งแรกที่เจอแต่ตอนนี้ผมยังไม่บอกเขาหรอก  รออีกหน่อยแล้วกัน.......

ผมคิดว่าผมเป็นคนที่โชคดีเกิดมาก็รวยไม่ต้องทำอะไรก็มีกินไปทั้งชาติ  ผมรู้ว่ามีคนที่โชคร้ายกว่าผมเยอะหนึ่งในนั้นก็คือ.......  คนที่ผมรัก  เขาไม่ได้เรียนหนังสือเป็นเด็กรับใช้ในบ้าน  ตอนแรกผมเองก็ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงได้ให้เด็กอายุ  15  มาทำงาน  เขาบอกผมว่าเพราะคนในครอบครัวนี้เก็บเขามาเลี้ยงและงานที่ทำก็ไม่ได้หนักอะไร  แต่ตอนนี้ผมเริ่มไม่แน่ใจเพราะบางครั้งผมมักแอบเห็นเขาร้องไห้อยู่คนเดียว  ทุกครั้งที่เขามีน้ำตาและรอยแผลที่พยายามปกปิดผมมันทำให้ผมใจสั่น  กังวล  จนอดที่จะเป็นห่วงเขาไม่ได้

“ไปเที่ยวกันไหม....”

“ไปเที่ยวเหรอ?”

“อืม  ไปกันสองคน”

เขามีท่าทีลังเลเล็กน้อยแต่ก็ยอมตอบรับ  รอยยิ้มของคนที่ผมรักมันช่ายสดใสและดูมีเสน่ห์  ผมยอมรับว่าผมหลงใหลคนที่อยู่ตรงหน้าผม  ไม่ใช่การอยากครอบครองเหมือนทุกคนที่ผ่านเข้ามาในชีวิต  ตั้งแต่วันที่ผมเจอเขาผมก็ตัดขาดทุกอย่างเลิกเที่ยว  เลิกกลับบ้านดึกหลังจากเรียนเสร็จ  เลิกทุกๆ อย่างที่ผมคิดว่ามันแย่  ผมไม่สนว่าเขาจะฐานะเป็นยังไงสำหรับผม..... 

เขาสำคัญที่สุด.........

สามวัน.....  สามวันที่ผมไม่ได้เห็นหน้า  มันทำให้ผมทรมานแทบจะคลั่งตาย  เขาอยู่ที่ใหนนะ.....  ผมแอบไปหาเขาที่บ้านที่ไม่มีใครอยู่  มันทำให้ผมไม่ต้องระวังคนจะเห็น  จนกระทั้ง......

“ฮืออออ  ฮึก  ฮืออออ”

ผมที่เดินผ่านห้องเก็บของได้ยินเสียงร้องไห้ดังเล็ดลอดออกมา  เสียงร้องไห้ปานขาดใจผมจำได้ทันทีมันช่างฟังดูเจ็บปวดแม้ผมจะไม่ได้เห็นหน้าก็ทำให้อยากร้องไห้ตาม........  อย่าร้อง.....  ผมอยู่ตรงนี้แล้ว  ผมจะไปหาเดี๋ยวนี้.....

แอ็ดดดดด

ทันทีที่ผมเปิดประตูเข้าไปสิ่งที่ผมเห็นมันทำให้ผมทำอะไรไม่ถูก  ร่างกายของคนที่ผมรักกำลังสั่นระริก  ใบหน้าคลอไปด้วยน้ำตา  ยกผ้าห่มมาปกปิดร่างกายทันทีที่เห็นหน้าผม  เขาบอกว่าอย่าให้ผมเข้าไปด้วยน้ำเสียงที่ปนสะอึกสะอื้น.......  ผมเดินไปกอดเขาอย่างช้าๆ รัดร่างที่กำลังสั่นเต็มอ้อมแขน

“ขอโทษ....”

ผมได้แต่พูดคำนี้ออกมาซ้ำแล้วซ้ำอีก  ผมโกรธตัวเองที่ทำอะไรไม่ได้.....  โกรธตัวเองที่ไม่เอะใจตั้งแต่แรก...  ไม่สิ  ต้องบอกว่าเห็นแต่ไม่ใส่ใจมากกว่า  คนที่ผมรักต้องมาเจ็บปวดกับเรื่องที่เกิดขึ้นตั้งแต่อายุ  12  ปี  ความจริงที่ถูกปกปิดมาตลอดมันยิ่งทำให้ผม.......  เจ็บปวด  ทำใม?......  ผมไม่เจอเขาเร็วกว่านี้แต่ในเมื่อทุกอย่างมันกลับไปแก้ไขไม่ได้  เพราะฉะนั้นนับจากนี้เป็นต้นไป  ผมจะปกป้อง....  จะดูแล.....  ไม่ให้ใครหน้าใหนมาทำร้ายคนที่ผมรักได้อีก.....  ผมพูดพร้อมกับจับไปที่ใบหน้าเล็กๆ ที่ร้องไห้จนตาบวมเป่งพร้อมกับใช้นิ้วเกลี่ยน้ำตาให้มันแห้ง  เขากำลังยิ้มให้ผม.....  มือของเขาจับมาที่แขนของผมแล้วก็พูดในสิ่งที่ผมไม่คาดคิด....

“ได้โปรด....  ขอร้อง.....  ช่วยลบรอยสกปรกบนตัวผมไปที”

จับจูบไปที่หน้าผากมนทันทีโดยไม่ต้องรออีกฝ่ายพูดซ้ำ  ผมอาจเห็นแก่ตัวที่ยังมีหน้ามาทำแบบนี้ได้อีก  ใครจะว่ายังไงก็ช่าง......  เขาเป็นของผม  ผมจะทำให้เขามีความสุขจนลืมอดีตที่เจ็บปวด  ผมชอบรอยยิ้มของเขา ชอบทุกๆ อย่างบนตัวเขา  สำหรับผมยังไงเขาก็ยังสะอาดและบริสุทธ์อยู่เสมอ.....  แต่แล้วสิ่งที่ไม่คาดฝันก็มาเกิดขึ้นกับผมยังไม่ทันข้ามคืน  ผมที่กำลังจะพาคนที่ผมรักไปอยู่กับผมแต่ยังไม่พ้นขอบประตูรั้วก็มีเสียงร้องห้ามที่ดังก้องขึ้นตามหลัง

“ไม่ได้!!!!  มึงจะพาคนของกูไปใหนไม่ได้ทั้งนั้น”

“แต่กูจะพาไป!!!”

ผมตอบกลับทันทีจ้องมองอีกคนอย่างไม่วางตา  ร่างเล็กข้างกายผมกำลังสั่นเกาะชายเสื้อผมไว้แน่นแล้วแอบมาอยู่หลังผม  ถ้ามีแค่คนๆ นี้เพียงคนเดียวไม่เท่าไร่.....  แต่นี่ทั้งพ่อและแม่ผมต่างก็พากันมาห้าม  ดึงผมให้ออกห่างจากคนที่ผมรัก......  ผมไม่ยอม.....  จะไม่ปล่อยมือนี้เด็ดขาด  แขนของผู้ชายคนนี้จะต้องปกป้องให้ได้  ผมกำมือเขาไว้แน่น....  ยิ่งเห็นว่าเขากำลังร้องไห้หนักกว่าเก่าผมก็ยิ่งไม่อยากปล่อย  แต่สุดท้ายก็จากกันอยู่ดี

รอผมนะ  แล้วผมจะมารับ....

“แม่ห้ามแกไปยุ่งเกี่ยวกับเด็กนั่น.....  เขาไม่เหมาะสมกับลูกแม่สักนิด”

“พ่อก็ห้ามแกเด็ดขาด  ถ้าไม่เชื่อกันมีแต่ตัดพ่อตัดลูก!!!”

เหมือนเป็นการประกาศศักดิ์ดาที่ต้องบอกว่าผมต้องทำ  จะให้ผมเลือกระหว่างพ่อแม่กับเขา...คำตอบของผมเหรอมีเพียงหนึ่งเดียวเท่านั้น..... ผมเลือกเขา......  คนที่ผมรัก  ผมต่อต้านและทำทุกวิธีทางเพื่อออกไปจากบ้านให้ได้  หนีทุกครั้งที่มีโอกาศจะหนีแต่ทุกครั้งก็ถูกจับได้ตลอดจนต้องถูกจับขังอยู่ในห้อง  ได้แต่นอนคิดถึงที่รักของผม....   ผมปล่อยน้ำตาให้ใหลออกมาด้วยความอดสู  ไม่น่าเชื่อว่าลูกผู้ชายอย่างผมจะต้องมาเป็นแบบนี้  เจ็ดวันที่ผมต้องทนอยู่ในห้องไม่ได้ออกไปใหนมันทำให้ผมรู้สึกอึดอัด  ผมอยากกลับไปเป็นเหมือนเมื่อก่อน......... 

 “พ่อ  แม่ครับ  ผมขอโทษที่ผมหลงผิด  ผมตัดสินใจได้แล้ว”

“อืม  ดีแล้วที่แกตัดสินใจได้  พ่อดีใจนะที่แกคิดได้สักที”

“ครับ”

ขอโทษ......

ใช่.....ในตอนแรกผมเลือกอย่างนั้นจริงๆ แต่พออยู่ห่างกันแล้วผมกลับคิดว่าผมคิดผิด  ทำไม? ผมต้องไปรักเด็กแบบนั้นด้วย  ยอมรับว่าตอนแรกๆ ผมทรมานเจียนขาดใจแต่เกือบหนึ่งเดือนผ่านไปผมกลับรู้สึกเฉยๆ คงเป็นเพราะเป็นของแปลก  ไม่นานผมก็จะเบื่อ....  พ่อกับแม่หาคู่หมั้นให้กับผม  เธอเป็นลูกคุณหนูที่น่ารักพอสมควรแต่ก็แฟงไปด้วยความเซ็กซี่และเร้าร้อน  พอเรียนจบผมก็คงจะได้แต่งงานกับเธอ  ผมกลับมาใช้ชีวิตปกติ  กิน  เที่ยว  สนุกไปวันๆ  และนี่ก็เป็นอีกวันที่ผมจะไปสนุกกับว่าคู่นอนที่ไม่ใช่คู่หมั่นของผม  อย่างว่าแหละ......  ผมมันนิสัยแบบนี้มาตั้งแต่ใหนแต่ไรแล้วจะให้เปลี่ยนนิสัยเลิกเที่ยวมันก็คงจะยาก  เพราะฉะนั้นผมจะทำทุกอย่างให้เหมือนไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น

เพื่อรอ.......

ผมพาตัวเองเข้าไปในบ้านหลังใหญ่ที่คุ้นเคย  พาตัวเองไปสถานที่เดิมๆ  ที่ผมเดินผ่านอยู่ทุกวันมันเป็นเส้นทางที่ผมเตรียมไว้ใช้หนี.......  ที่รักของผม  ผมจะไปหาคุณแล้วนะ.....

“ขอโทษ”

ผมบอกกับเขาแบบนั้นทันทีที่เจอหน้าพร้อมกับกอดเขาไว้แน่นแนบอกใหญ่  ตัวที่เล็กอยู่แล้วก็ยิ่งเล็กเข้าไปใหญ่เมื่ออยู่ในอ้อมแขนผม  ทำไม? ผอมแบบนี้.....  เนื้อตัวที่เย็นเฉียบกับสภาพร่างกายที่ไร้เสื้อผ้า  ร่องรอยที่ถูกกระทำเต็มทั่วตัวไปหมด  เปลือกตาที่ปิดสนิดเหมือนกับไม่มีลมหายใจ 

อย่าทำกับผมแบบนี้....

ได้โปรด....

ลืมตาขึ้นมาเถอะ......

“ฮือออออ”

เพียงไม่นานผมก็ได้ยินเสียงเขาร้องไห้ผมก็ยิ่งกอดเขาแน่นขึ้นไปอีก.....  ผมบอกกับเขาให้หนีไปกับผม  จับไปที่ใบหน้าที่ซีดแทบไม่มีเลือดใช้นิ้วเกลี่ยน้ำตาที่ใหลออกมาเหมือนจะเป็นสายเลือดให้ได้

“ขอโทษที่มาช้า......  ผมมารับแล้วนะ”

เขายิ้มให้ผมพร้อมกับร้องไห้ไปด้วย  พยักหน้าเบาๆ เพื่อเป็นคำตอบ  ในที่สุดผมก็ได้เจอกับคนที่ผมรักสักที......  ผมจะทำให้เขามีความสุขเพื่อทดแทนอดีตที่ผ่านมาของเขา  นิสัยคนเราอาจจะเปลี่ยนกันไม่ได้ง่ายๆ ก็จริงแต่สำหรับผมตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอหน้า......  ผมเลือกเขา   แม้แต่ทุกวันนี้ผมก็ยังคงเลือกเหมือนเดิมไม่เคยคิดที่จะเปลี่ยนใจ  ผมทำทุกอย่างเพื่อให้พ่อกับแม่ตายใจและวางใจ  ผมอาจจะถูกมองว่าเป็นลูกอกตัญญู  แต่ผมทิ้งเขาไม่ได้จริงๆ ผมยอมทิ้งทุกอย่าง  เงิน  ทอง  ความสุขสบาย  เพียงเพื่อรักษาสัญญาเพียงข้อเดียวที่ให้ได้ไว้กับเขา

รอผมนะ  แล้วผมจะมารับ......

ผมพาเขาหนี...  พาออกมาจากกรงใหญ่พร้อมกับจับมือเขาไว้แน่น  ไม่มีทางที่ผมจะปล่อยมือนี้อีกเด็ดขาด  เพียงแค่ครั้งเดียวที่ถูกแยกจากมันก็ทำให้ผมเหมือนตายทั้งเป็น....  จนกระทั้งสายตาของผมมองไปเห็นรถคันนึงที่กำลังวิ่งมาอย่างเร็วในทางที่พวกผมอยู่  ไม่ใช่แค่แล่นผ่านแต่เป็นเหมือนกับจงใจ.....

“ระวัง!!!!!”

โครม!!!!!!!

ตัวผมที่ลอยอยู่กลางอากาศมองคนที่ผมรักที่ผมผลักกระเด็นไปอีกทาง  เขาปลอดภัย......  ผมรู้สึกเหมือนไม่มีแรงเจ็บไปทั่วทุกส่วนของร่างกายจนกลายเป็นชา  เห็นน้ำตาของเขาแล้วผมไม่สบายใจเลยสักนิด  พอเห็นเขาร้องไห้ผมก็อยากกอดเขาไว้แน่นๆ เหมือนเดิม  อยากบอกกับเขาว่าอย่าร้องไห้เลยนะ.....  แต่ผมกลับทำไม่ได้สักอย่าง
 

ผมจะอยู่กับคุณ......

ผมจะดูแลคุณ.......

จะไม่ให้ใครทำร้ายคุณอีก.....

ผมสัญญา.....

ทำไม? ผมมายืนอยู่ตรงนี้....

ทำไม? ผมมองเห็นตัวเองกับคนที่ผมรักอยู่ตรงหน้าได้.....

ทุกอย่างที่เขาทำมันอยู่ในสายตาของผมหมด  ทั้งๆ ที่มันดูทรมานแต่ผมกลับไม่ร้องไห้ไม่มีน้ำตา  ผมได้แต่มองมันนิ่งๆ ไม่สามารถทำอะไรได้ไปมากกว่านี้  ร่างเล็กๆ ที่ผมเคยกอดกำลังลอยมาทางที่ตัวผมนอนอยู่  พร้อมกับเลือดที่เริ่มใหลรินออกจากร่างกายช้าๆ จนนองพื้นผสมไปกับเลือดของผมที่มีอยู่ก่อน  มือเล็กๆ พยายามเอื้อมมือมาจับมือผม  สิ่งเดียวที่ผมทำได้คือยื่นมือไปหาเขาและยิ้มให้กับเขาเท่านั้น.....เราจะอยู่ด้วยกัน....

ตลอดไป...../ตลอดไป......

ที่รักของผม  ผมอยู่ตรงนี้.....  ผมจะปกป้องคุณจะดูแลคุณเองไม่ให้ใครมาทำอันตรายกับคุณได้อีก  ที่รักของผม....  ผมจะไม่ทำให้คุณต้องเจ็บปวดไม่ทำให้ร้องไห้จะอยู่เคียงข้างคุณ  มือของผมจะปกป้องคุณจากทุกสิ่ง  อ้อมแขนของผมจะโอบกอดคุณยามคุณร้องไห้  ที่รักของผม.....  ได้โปรด  ลืมตาขึ้นมาเถอะนะ  แล้วเราจะได้พบกัน

ครับ....  ผมตามคุณมาแล้วนะ....

อืม....  ไปกันเถอะ  ไปที่ๆ มีแต่เราสองคน.....

ผมจับมือเขาอีกครั้งก่อนที่จะพาเดินไปอีกทาง  เส้นทางที่ไม่มีใครขวางกั้นไม่มีใครมาพรากพวกเราให้จากกันได้  คนที่ผมรักหันมายิ้มให้กับผมพร้อมพูดในสิ่งที่ผมอยากฟังมาตลอด.....เขาบอกกับผมว่าผมเป็นพระอาทิตย์สำหรับเขา  ถ้าอย่างนั้นเขาก็เป็นพระจันทร์สำหรับผม

ผมรักคุณนะ  พระอาทิตย์ของผม.....ตะวัน

ผมก็รักคุณ  พระจันทร์ของผม........เดือน

 

*******************************************

ตอนที่  3

ผม....

จำไม่ได้ว่าตัวเองอยู่ที่นี่มานานเท่าไร่  จำไม่ได้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับผม  จำไม่ได้ว่าทำไมผมต้องมาอยู่ที่นี่  ผมอยู่มานานเท่าไร่แล้วนะ....  สิบปี  ยี่สิบปี  สามสิบปี  ไม่ใช่....  มากกว่านั้นจนผมลืม

ในทุกๆ วันผมได้แต่รอคอยอยู่ที่เดิมๆ เฝ้ามองเหตุการณ์เดิมๆ ที่ผมเห็นจนชินชาเพียงแต่ผมยังไปไหนไม่ได้  เหมือนกับรอกำลังรอคอยอะไรบางอย่าง......

รอใครสักคนที่ผมจะต้องชดใช้  ทั้งๆ ที่ผมเองก็จำไม่ได้แล้วด้วยซ้ำว่าผมกำลังรอใคร.....  ภาพผู้คนที่เดินรายล้อมก็เห็นมานับไม่ถ้วน  ได้แค่มองซ้ำๆ แต่กลับทำอะไรไม่ได้เหมือนกับตอนนี้ที่ผมก็ทำอะไรไม่ได้เหมือนกัน  ได้แต่มองภาพตรงหน้าที่เลือนรางทำแบบคนที่คุ้นตา

คนสามคนที่อยู่บนกองเลือด......

สองคนที่นอนตายอยู่ตรงหน้าโดยมีเพียงมือเท่านั้นที่จับกันแน่น.....  กับชายหนุ่มหนึ่งคนที่กำลังร่ำให้อย่างทุกข์ทน  กอดร่างที่ไร้สติพูดประโยคเดิมๆ จนติดหู

ขอโทษ....

ขอโทษ.....

จากนั้นเพียงไม่นานชายหนุ่มผู้ยังมีสติกลับยกปืนขึ้นมาแล้วมอบจูบสุดท้ายให้กับร่างเล็กที่ไร้วิญญาณจากนั้นก็ยิงตัวตาย  ใช่.....  เขายิงตัวเองเพียงนัดเดียวที่หัวก็ทำให้ดับวูบลงทันที  ผมเห็นฉากแบบนี้ซ้ำๆ เป็นกี่พันกี่หมืนรอบแล้วก็ไม่รู้  ไม่ต้องเดาให้มากความว่าคนๆ นั้นเป็นใครถ้าไม่ใช่ตัวผม....

ความรู้สึกที่ยังค้างคามันทำให้ผมไปไหนไม่ได้....  ผมรออะไร? ได้แต่ถามคำถามอยู่กับตัวเองแบบนี้ซ้ำๆ ทุกๆ วัน

ได้โปรด.....

ลืมตาขึ้นมาเถอะนะ.....

อย่าจากผมไป.....

ผมรักคุณ.....

ความทรงจำเพียงน้อยนิดที่ติดอยู่คือความรู้สึกแบบนี้เท่านั้น.....  ทั้งสุขและเศร้า  คละอยู่ในหัวสมองของผม.....  ผมมองภาพเดิมๆ ผ่านผู้คนที่มากหน้าหลายตาด้วยสายตาที่ว่างเปล่า  จนกระทั่ง....

นั่น....  คนๆ นั้น....

ใจของผมเต้นระทึกด้วยความยินดี.....  ใครบางคนที่รูปลักษณ์ไม่ใช่คนที่ผมเห็น  แต่...เป็นคนๆ เดียว  รูปร่างใหม่  ความทรงจำใหม่แต่จิตวิญญาณยังคงเดิมไม่เปลี่ยนแปลง  รูปร่างที่สูง  หุ่นล่ำซำเหมาะกับความเป็นชาย  ใบหน้าที่หล่อเหลาคมคายที่ไม่มีโครงหน้าเหมือนคนที่ผมเคยรู้จัก.... 

เดือน....

ผมยังจำได้ดีแม้ว่าเขาจะไม่เหมือนเดิม.......  เขามองไปยังร่างเล็กอีกคนที่อยู่ตรงหน้า  ที่ดูเหมือนจะเจอกันโดยบังเอิญ......  คนๆ นี้ มีจิตวิญญาณที่อยู่ในร่าง...  เป็นคนเดียวกันกับอีกคน  เขาดูแตกต่างจากเดือนไปทุกอย่างทั้งความสูงและหน้าตา.....

ตะวัน.....

“คุณครับ”เสียงเรียกของเดือนดูทุ้มและมีเสน่ห์ร้องเรียกอีกคนทันทีเมื่อกำลังจะหันหลังไป

“ครับ?”

“พอดีผมหลงทาง  คุณช่วยพาไปหน่อยได้ไหม”

เดือนพูดพร้อมกับยิ้ม....  ยิ้มที่ไม่เคยมีให้กับผม  แม้ว่าผมจะตายไปแล้วแต่ผมทำไม? ผมกลับรู้สึกแบบนี้ได้อีกอยู่นะ  แต่ช่างมันเถอะ....เพราะตอนนี้ผมรู้แล้วว่าอะไรที่มันทำให้ผมติดค้างไม่สามารถไปไหนได้

ผมมาเพื่อรอคอย.....

รอคอยวันที่ตะวันกับเดือนจะพบกันอีกครั้ง  เพื่อชดใช้ความผิดที่ผมเคยทำผมจึงทำได้แค่มองอยู่ห่างๆ เหมือนกับวันนั้น  เศษเสี้ยวความทรงจำของผม...หลังจากที่ตาย  ผมมองคนทั้งคู่จับมือกันเดินไปอีกทาง  ผมอยากตามไปแต่ผมไปไม่ได้  พวกเขาอยู่ด้วยกันโดยที่ทิ้งผมไว้ข้างหลัง.....  เจ็บ....  เจ็บมากจนทำให้ผม  ร้องไห้....

อย่าทิ้งผมไป....

ได้โปรด.....

หันมามองผมบ้าง....

ผมรักคุณ......

นี่ผม....  คงต้องไปแล้วสินะ....  ร่างกายของผมกำลังเริ่มเรือนรางและหายไปช้าๆ จากปลายขาขึ้นมาเรื่อยๆ ในที่สุดสิ่งที่ผมรอคอยก็มาถึง  ผมมองภาพเดือนกับตะวันอีกครั้งด้วยน้ำตา....  ‘พระจันทร์’ ย่อมคู่กับ ‘พระอาทิตย์’  ส่วน ‘ดาว’  อย่างผมก็คงเป็นได้แค่ส่วนเกิน....

ผมได้แต่ภาวนา...

ถ้าเกิดผมได้เกิดเป็นมนุษย์อีกครั้ง  ถ้าเกิดชาติหน้ายังมีจริงแล้วถ้าเรายังได้เจอกัน....ขอให้คุณรักผมบ้างเหมือนกับที่ผมรักคุณ.... 

ขอโทษ....

และ....

ขอให้มีความสุข.....

.

.

.

.

“เอ๊ะ/หืม”

สองร่างที่หันหลังมองพร้อมกันอย่างไม่ได้นัดหมาย  รู้สึกเหมือนกับมีคนเรียกหาแต่กลับพบว่าไม่มีใครอยู่ข้างหลัง  มีแต่เพียงความว่างเปล่าของอากาศเท่านั้นที่อยู่รายรอบตน

“ผมรู้สึกเหมือนมีคนพูดกับผมอยู่”เดือนพูด

“อืม  เหมือนกันเลย  ผมเองก็รู้สึกเหมือนกัน”ตะวันพูด

เสียงที่ได้ยินมันช่างฟังดูเจ็บปวดแต่ก็ถูกเอ่ยออกมาด้วยความจริงใจ  ความรู้สึกที่มันอัดอั้นอยู่ในอกจนไม่สามารถที่จะเอ่ยออกมาเป็นคำพูดได้  แม้ว่าจะไม่เห็นใครแต่ทั้งตะวันและเดือนกลับเลือกที่จะยิ้มให้แก่คนที่มองไม่เห็น

ถ้าเสียงที่ได้ยินมันคือคำ ‘ขอโทษ’ เพราะฉะนั้นสิ่งที่แสดงออกบนใบหน้าทั้งคู่  คือ ‘ให้อภัย’......

พวกเขาหันมองมาทางผม....

แล้วยิ้มให้กับผม.....

ผม....  คงตอบได้แค่นี้......

ขอบคุณ......

*********************************************

จบแล้ววววว  จบจริงๆ  บทสรุปของคนที่สาม  กลายเป็นผีซะงั้น.....
ตอนนี้ไม่เท่าไร่  แค่ซึมๆ  ขอบคุณทุกคนที่อ่านแล้วอินตามนะ  ตอนแรกว่าจะแต่งต่ออีกแต่ไปไม่ไหวจริงๆ  ขอจบเพียงเท่านี้ละกันเนอะ  อย่างน้อยทั้งคู่ก็ได้พบกันแล้วในชาติภพใหม่....

HAPPY