[EXO SNSD] Marry Sad รักนั้นคือเธอ

ลำดับตอนที่ #6 : สิ่งที่กำลังเกิด

แสงแดดอ่อนๆในยามเช้าส่องเข้ามาในห้องที่เป็นคอนโด หญิงสาวลืมตาขึ้นพร้อมบิดตัวไปมา หลังจากที่นอนเต็มอิ่ม เจสสิก้ามองดูนาฬิกาที่วางบนหัวเตียง

" ยังไม่สายเท่าไหร่ ค่อยไปทำงาน นึกถึงที่ทำงานแล้ว ยี้ไม่อยากเจอนายนั้นเลย คนอะไรชอบบังคับ ชิ"
เจสสิก้า เม้มปากเชอะใส่นาฬิกา เจสสิก้าหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูเห็นข้อความไคส่งมา เธอถึงกับตกใจเจสสิก้าเปิดอ่าน [อรุณสวัสดิ์ครับ เจสสิก้า ]
"ตายล่ะ ลืมนัดไคสนิทเลย เค้าจะโกรธไหมน๊า" เจสสิก้ากดโทรหาไค
"สวัสดีค่ะ ไค" เจสสิก้าพูดด้วยน้ำเสียงรู้สึกผิด
[ตื่นแล้วหรอครับ เจสสิก้า]
"คือ...ไค ค่ะ " เจสสิก้าพูดเสียงขัดขาด
[ไม่ต้องขอโทษผมหรอกครับ ผมไม่โกรธ]
"แต่ว่า..."
[ ผมรู้คุณคงติดธุระ สำคัญไม่งั้นเจสคงไม่ลืมนัดผม ผมเข้าใจครับ] จงอินพูดไปทั้งที่ในใจเข้าโกรธ คริสมาก
"ค่ะ แต่ยังไงฉันก็ต้องขอโทษคุณนะค่ะ"
[ถ้าวันไหน เจสว่างก็โทรบอกผม เราจะได้มีโอกาสทานข้าวด้วยกันนะครับ]
"ค่ะ แล้วฉันจะบอกค่ะ"
[ งั้นผมไปทำงานต่อก่อนนะครับ]
"ค่ะ" เจสสิก้าวางสายพร้อมกับถอนหายใจโล่งที่ไคไม่โกรธเธอ
ณ โรงแรมที่แห่งหนึ่ง
"ทำไม คุณพ่อต้องให้เรามาแทนด้วยนะไม่ชอบเลย พบประอะไร มีแต่คนแก่ๆ" ทิฟฟานี่นั่งบ่นด้วยความเซ็งๆที่พ่อให้มา สัมนาคมที่จัดขึ้นเป็นการรวมตัวของนักธุระกิจใหญ่ๆ
"ขอนั่งด้วยคนนะครับ" ทิฟฟานี่เล่นโทรศัพท์โดยไม่ได้มองว่าใครนั่งลงข้างๆ
"เชิญค่ะ"
"ดีใจจังเลย เราเจอกันอีกแล้ว" ทิฟฟานี่หันมามองชายร่างสูงนั่งอยู่ข้างๆ ทิฟฟานี่ตกใจลุกขึ้นโวยวาย
"นายอีกแล้วหรอ!!!" เซฮุนลุกขึ้นเอามือปิดปากทิฟฟานี่แล้วดึงนั่งลง
"นี่เธอจะโวยวายทำไม เกรงใจผู้ใหญ่หน่อย" ทิฟฟานี่ทำหน้าขึงใส่ กัดมือเซฮุนที่ปิดปากเธอไว้
"โอ๊ย!!! " เซฮุนร้องด้วยความเจ็บ ทิฟฟานี่หยิบหมอนที่สำหรับพิง ปิดปากเซฮุนทำให้เซฮุนหงายหลัง ทิฟฟานี่ล้มลงทับเซฮุน
"จะโวยวายทำไม เกรงใจผู้ใหญ่หน่อย"
ทิฟฟานี่ทำหน้าล้อเลียนใส่เซฮุนเป็นการเอาคืน เซฮุนถึงกับโมโห
"โมโหหรอ แค่นี้ก็ต้องอึ้งด้วย" ทิฟฟานี่หันหลังเห็นซูโฮยืนมอง ทิฟฟานี่รีบลุกขึ้นทันทียิ้มอายๆ ซูโฮยิ้ม
"ทำไรกันหรอครับ" ซูโฮทักทายยิ่งทำให้ทิฟฟานี่อาย
"ทับมาได้ไงหนักนะเนี่ย ที่บ้านเอาไรเลี้ยงถึงตัวเล็กแต่หนัก" เซฮุนลุกขึ้น
"นี่นาย!!!" ทิฟฟานี่จะโวยวายแต่เกรงใจซูโฮ
"อ่าว รู้จักไอ้เซฮุนด้วยหรอครับ"
"อ๋อๆ รู้จักแต่หน้าค่ะ ไม่รู้จักชื่อ ว่าแต่คุณชื่ออะไรค่ะ ฉันทิฟฟานี่ค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ" ทิฟฟานี่ยื่นมือ ซูโฮกำลังจะจับทักทายแต่เซฮุนเอามือเข้ามาจับแทน
"ยินดีครับ ผมเซฮุน" ทิฟฟานี่ปล่อยมือ
"ฉันไม่ได้อยากรู้จักนาย" ซูโฮหัวเราะ เพราะไม่เคยเห็นรอยยิ้มของเพื่อนมาก่อน
"คนนี้เป็นเพื่อนผม ชื่อซูโฮกำลังจะแต่งงานกับน้องสาวผม" ซูโฮยิ้ม
"ยินดีที่ได้รู้จักครับคุณทิฟฟานี่"
"เรียกทิฟฟานี่เฉยๆก็ได้ค่ะ ไม่ต้องเรียกคุณหรอกค่ะ" ทิฟฟานี่คิดอะไรออก
"อ๋อ คุณซูโฮที่จะแต่งงานกับพี่ยุนอานั้นเอง ไม่น่าหน้าคุ้นๆพอดีอ่านข่าวนะค่ะ"
"ครับ" ซูโฮยิ้ม เซฮุนทำหน้าเบะปากใส่ทิฟฟานี่
"ไม่อยากเชื่อเลย ว่าพี่ยุนจะมีพี่ชายแบบนาย!!!" ทิฟฟานี่ทำหน้าใส่เซฮุน
"แล้วเธอล่ะก็แสบไม่ใช่เล่นนั้นแหละ"
"นายนั้นแหละชอบวุ่นวาย"
"ยัยตัวแสบ"
"ไอ้..."
"ไอ้ อะไรพูดดีๆนะ" เซฮุนขยับเข้ามาใกล้ ทิฟฟานี่ถอยออกห่าง ทั้งสองทะเลาะกันจนซูโฮต้องเอามือขึ้นมาปิดหู "นายนั้นแหละ"
"เธอ!!!" เซฮุนทำหน้าดุ
"ขอโทษนะครับ ท่านประธานให้เอาการ์ดมาให้ครับ"
ชายคนหนึ่งที่เป็นเลขาเดินเข้ามาท่ามกลางสงคราม ทั้งสองจึงยอมเงียบซูโฮถอนหายใจแล้วเอามือลงจากการปิดหู
"นึก ว่าจะหูชาส่ะแล้ว เฮ้อ..." ซูโฮพลางออกมาเบาๆ
"ว่าไงครับ"เซฮุนถาม ทุกคน นั่งลงฟังที่เลขาชี้แจงเรื่องการ์ดถึงกับอึ้ง
"ว่าไงนะ ให้ไปอบรมที่ทะเล" ทิฟฟานี่ลุกขึ้นเพราะเธอเองก็ไม่อยากไป
"นั่งลงก่อนครับ "เลขาพูด ทิฟฟานี่นั่งลงอย่างเซ็งๆและฟังเลขาพูดต่อ
"แต่ท่านบังคับให้ไปทุกบริษัทนะครับ"
"แล้ววันไหนครับ" เซฮุนถาม
" พรุ่งนี้ครับ"
"ทำไมเร็วจัง ไม่ไหวอ่ะต้องไปทัวร์เดียวกับนาย" ทิฟฟานี่ทำหน้าเจื่อๆ
"ทำอย่างกับผมอยากไปกับคุณตายล่ะ"
"แปลว่าทุกคนตกลงนะครับ" เลขารีบสรุปเพราะอาจจะเกิดศึกอีกครั้ง
"แต่ผมไม่ว่างไปครับ เพราะผมต้องเตรียมงานแต่งงานครับ" ซูโฮพูดขึ้นทำให้เซฮุนเห็นด้วย
"งั้นคุณก็ต้องให้คนไปแทนสิครับ" เลขายิ้ม
"แล้วใครจะไปแทน ช่วงนี้พี่ไคยิ่งไม่ว่างอยู่" ซูโฮนั่งคิดหนัก แต่ต้องตกใจเมื่อเสียงหนึ่งพูดขึ้นมา ทำให้ทุกคนหันไปพร้อมกัน
"ก็ ยูรินี่ไงค่ะ ที่จะไปแทนเองค่ะ"
"ยูริ" เซฮุนพูด พร้อมอึ้งเพราะไม่คิดว่าจะได้เจออีกครั้ง
"งั้ง ก็โอเคแล้วนะครับ ผมไปก่อนนะครับ" เลขาเดินไป บรรยากาศถึงกับเงียบมากขึ้น ทิฟฟานี่งงไม่เข้าใจว่าทำไมต้องพากันตกใจทำไม
"สวัสดีค่ะ เซฮุน และก็เธอ" ยูริยิ้ม ทิฟฟายิ้มเช่นกันแล้วลุกขึ้น
"งั้นฉันกลับก่อนนะ"ทิฟฟานี่บอกทุกคนเซฮุนได้แต่มองตาม
"ยูริมายังไง รู้ได้ไงว่าพี่มาที่นี่" ยูรินั่งลงข้างๆเซฮุน ทำให้เขาเขยิบออกห่างจากเธอ ยูริถึงกับหน้าเสียแต่ก็ยังยิ้ม "พอดีพี่ไคให้คนขับรถที่มากับพี่ไปรับพี่ไค พี่ไคเลยบอกให้ยูริโทรตามคนใหม่มารับแทน พอดียูริจะกลับบ้านผ่านทางนี้เลยแวะมารับพี่ซูโฮจะได้ไม่เสียเวลาและก็ดีใจนะค่ะที่เจอคุณด้วยเซฮุน" ยูริเอามือจับแขนเซฮุนพร้อมกับรอยยิ้ม เซฮุนเอามือออกแล้วลุกขึ้น
"ซูโฮ กลับก่อนนะ" ซูโฮพยักหน้า เซฮุนเดินออกไป ยูริมองตามเซฮุน ถึงกับยิ้ม
"คงกลัวใจตัวเองสินะ" ยูริพูด ซูโฮมองหน้าน้องสาว
"เธอคิดจะทำอะไร พี่ขอเตือนเลิกคิดได้เลยว่ามันจะกลับมารัก เลิกยุ่งกับมันเหอะ ระวังล่ะยุ่งมากๆ แม้แต่คำว่าเพื่อนมันจะไม่มีให้" ซูโฮเดินไปที่รถ ยูริยังคงนั่งคิดอยู่
"ไม่มีอยู่แล้วค่ะคำว่าเพื่อน เพราะมันจะมีแต่คำว่าแฟนเท่านั้น!!!" ยูรินั่งยิ้มอย่างมั่นใจในความสัมพันธ์ที่เซฮุนยังรักเธออยู่
ณ หลังเลิกงาน
"วันนี้นายไม่ต้องไปส่งฉันนะ ฉันจะกลับเอง" เจสสิก้าบอกคริส
"ใครบอกว่าผมจะไปส่งคุณ" คริสเดินขึ้นรถขับออกไป
"หึ กลับกับนายมีหวังเป็นโรคเครียจตายเลย" เจสสิก้าพลางเบาๆแล้วขึ้นรถขับออกไปเพราะวันนี้เธอเอารถมาเอง ขณะที่ขับรถออกมาเห็นรถคันหนึ่งจอดริมถนน
"รถคันนี้คุ้นๆ แฮะ " เจสสิก้าขับชะลอจอดข้างๆ
"นาย!!!" เจสสิก้ารีบจอดรถและลงจากรถเพราะเห็นคริสกำลังโดนลุมทำร้ายอยู่ห่างไม่ไกลจากรถเค้า เจสสิก้าวิ่งเข้าไป
"หยุดนะ พวกนาย " พวกนั้นไม่ฟังเสียงเจสสิก้า ยังคงชกคริสต่อ เจสสิก้าวิ่งเข้าไปดึงพวกผู้ชายที่กำลังชกคริสและเข้าไปขวาง
"คุณเจสสิก้า" หัวหน้าที่นั่งอยู่ในรถพูดขึ้น
"คริส คุณฟื้นสิ" เจสสิก้าหน้าเศร้าเมื่อเห็นคริสสลบอยู่ที่พื้นโดยมีเธอประคองไว้
"ถอยออกไปซ่ะ ไม่งั้นจะเจ็บตัว" ลูกน้องคนหนึ่งพูด
"พวกนายเป็นใคร ถึงต้องมาทำร้ายเขา ฉันจะเรียกตำรวจ"
"ไม่ถอยใช่ไหม ได้ " เจสสิก้าเอาตัวบังคริสและกอดเขาอย่างแน่น ลูกน้องที่ซ้อมคริสกำลังจะเอามือหนาใหญ่ตบ แต่เสียงลูกพี่บอก
"อย่า!!! พอได้แล้วกลับกันเถอะ" ลูกน้องหยุดตามที่ลูกพี่สั่งและเดินขึ้นจักรยานยนต์ขับหนีไปพวกมันมา3คน เจสสิก้ามองหน้าคริสที่สลบอยู่ บนใบหน้ามีรอยโดนต๋อยที่มุมปากจนเลือดออกกับหางคิวที่แตก
"คริสคุณฟื้นสิ คริส" เจสสิก้าจับหน้าคริส แล้วตีเบาๆให้เค้ารู้สึกตัว เจสสิก้าร้องไห้ออกมา คริสลืมตาขึ้นเล็กน้อย
"เจสสิก้า คุณร้องไห้" เจสสิก้าดีใจที่คริสเรียกเธอ คริสพูดด้วยเสียงเบาๆอย่างเจ็บ หลังจากโดนซ้อม เจสสิก้าเอามือปาดน้ำตา
"ไปบ้านฉันก่อนดีกว่า" เจสสิก้าประคองคริสขึ้นรถไปที่บ้านเธอ ซึ่งเป็นบ้านอีกหลังที่ใกล้กว่าคอนโดเธอจะมาอยู่บ้านหลังนี้ทุกๆวันหยุด เจสสิก้าพยุงคริสเข้าบ้านแล้วพาเค้านั่งที่โซฟา คริสยังคงมึนๆหัว
"นายรอก่อนนะ ฉันจะเอายามาทำแผลให้" คริสพยักหน้าเจสสิก้าเดินไปหยิบกล่องยา นั่งลงทำแผลให้คริส
"ผมขอบคุณนะที่ช่วยผมทั้งที่ผมว่าคุณตลอด" คริสพูดด้วยด้วยความจริงใจสายตาเขามองเจสสิก้า ทำให้เธอถึงกับทำอะไรไม่ถูก
"ไม่เป็นไร ฉันก็ช่วยตามที่เห็น" เจสสิก้าพูดขัดๆไม่มองตาคริส คริสหัวเราะออกมา เค้าจับมือเจสสิก้าที่กำลังติดแผลให้เค้าเสร็จพอดี
"ผมรู้ว่าคุณเป็นห่วงผมล่ะสิ ไม่งั้นคงไม่ร้องไห้ขี้มูกโปร่งหรอก ยัยบ๋อง" เจสสิก้าเอามือออกแล้วลุกขึ้น
"เปล่า ที่ร้องก็เพราะว่าถ้านายตายฉันก็เป็นม่ายขันหมากสิ ไม่ได้ๆ อีกอย่างฉันไม่อยากเห็นคุณย่ากับคุณอาเสียใจ" เจสสิก้าพูดกลบเกลื่อนความรู้สึกเอาไว้
"เธอแก้ตัวมากกว่า อย่าบอกนะว่าเริ่มชอบฉัน" คริสทำหน้าเจ้าเล่ห์ เจสสิก้าถึงกับตาโตสิ่งที่คริสพูด
"บ้า!!! ไม่ได้ชอบ ไม่เชื่อก็ชั่งนาย!!!" คริสหัวเราะกับท่าทีเจสสิก้า รอยยิ้มและเสียหัวเราะของเขาที่นานๆครั้งจะเกิดขึ้น หรือเค้าและเธอกำลังจะมีใจให้กัน