[SF]___S N O W___[1/2] [YUNJAE]

“อ้าว ยังไม่กลับอีกหรือครับหัวหน้า”

ชางมินเอ่ยถามผู้เป็นหัวหน้าทีมเมื่อเห็นว่าเขายังคงนั่งจ้องคอมพิวเตอร์ทั้งที่ตอนนี้มันเลยเวลางานมาซักพักแล้ว คิ้วของเขาขมวดเป็นปมเหมือนกำลังใช้ความคิดอย่างหนักกับอะไรบางอย่าง ทั้งที่คดีล่าสุดที่พวกเขารับผิดชอบอยู่เพิ่งจะปิดไปได้เมื่อวาน 



“แค่ตรวจสอบอะไรอีกนิดหน่อย นายกลับไปก่อนเถอะ”

“ครับๆ อย่าดึกนักหละท่านหัวหน้า เดี๋ยวแมวที่บ้านเป็นห่วง”



รุ่นน้องหน้าหล่อจิกกัดหัวหน้าของตนเล็กน้อยก่อนจะรีบจ้ำอ้าวออกไปเมื่อสังเกตเห็นว่าอีกฝ่ายเริ่มตีหน้ายักษ์ใส่ ที่จริงแล้วชางมินเป็นรุ่นน้องของเขาตั้งแต่สมัยที่ทั้งคู่เรียนโรงเรียนตำรวจ จึงไม่แปลกที่พวกเขาทั้งสองคนจะสนิทสนมกันมากกว่าคนอื่นๆในทีม

เมื่อมองดูเวลาและพบว่ามันดึกพอควรแล้ว สารวัตรหนุ่มจึงจัดการปิดจอคอมพิวเตอร์และเก็บข้าวของที่โต๊ะทำงานก่อนจะคว้าแจ็คเก็ตตัวโปรดมาสวมและออกจากห้องทำงานเพื่อกลับบ้าน

บ้านของเขาอยู่ห่างจากตัวเมืองออกไปราวๆสามสิบกิโล ซึ่งบรรดาเพื่อนร่วมงานคนอื่นๆและชางมินก็แนะนำให้เขาย้ายเข้ามาอยู่ใกล้ๆที่ทำงาน แต่เขาก็ปฏิเสธที่จะทำตามคำแนะนำเหล่านั้นด้วยเหตุผลที่ว่าเขาไม่ได้ลำบากในการเดินทางอะไรมากมาย



หิมะที่กำลังตกลงมาสร้างความลำบากให้สารวัตรหนุ่มเล็กน้อย มองซ้ายมองขวาแล้วก็คงมีเพียงแจ็คเก็ตเท่านั้นที่พอจะกันหิมะให้เขาได้บ้าง



“ไม่ชอบฤดูนี้จริงๆเลยให้ตายเถอะ...”







“เมี๊ยว~”



เสียงทักทายของสิ่งมีชีวิตขนสีขาวสะอาดตาดังขึ้นทันทีที่ชายหนุ่มผลักบานประตูเข้าไป เจ้าเหมียวรีบตรงเข้ามาออดอ้อนเจ้าของรูปหล่อเป็นการใหญ่โดยการเอาหางฟูๆเกี่ยวกระหวัดรอบขาของเขา

“กลับมาแล้วๆ”

เสียงทุ้มเอ่ยกับเจ้าตัวสีขาวก่อนที่จะอุ้มมันขึ้นมาไว้ในอ้อมแขนอย่างรักใคร่ มันเป็นแมวที่หลงมาที่บ้านของเขาเมื่อ 3 เดือนก่อน ตอนนั้นมันทั้งตัวเล็กแถมยังมีบาดแผลเหมือนโดนอะไรรุมกัดพ่วงมาด้วย เขาจึงรักษาจนแผลหายและรับเลี้ยงมันไว้อย่างช่วยไม่ได้ แต่มาคิดๆดูแล้วเจ้าแมวตัวเล็กๆนี่ก็ทำให้เขาไม่รู้สึกเหงาจนเกินไป เมื่อก่อนยุนโฮและแม่อยู่ที่นี่กันสองคนจนกระทั่งเมื่อสองปีที่แล้วที่แม่ของเขาได้จากไปด้วยโรคเนื้องอกในสมอง เขาจึงต้องอยู่ที่นี่เพียงลำพัง แต่ถึงแม้จะต้องอยู่ที่นี่คนเดียวมันก็ยังดีกว่าการที่เขาจะย้ายไปอยู่อพาร์ทเม้นท์ในเมืองเหมือนที่คนอื่นๆบอก เพราะอย่างน้อยที่นี่ก็ทำให้เขารู้สึกคุ้นเคยและให้ความรู้สึกที่ดีมากกว่า ข้าวของเครื่องใช้ที่แม่เป็นคนหามาตกแต่งมันทำให้ยุนโฮยังคงรู้สึกว่าได้อยู่กับแม่

“วันนี้ฉันเหนื่อยมากเลย แกนอนไปก่อนเถอะ ฉันขอทำงานอีกหน่อยนะเจ้าเหมียว”

“เมี๊ยว~”







กึ่ก! ฟุ่บ! 




เสียงอะไรบางอย่างที่ดังมาจากบริเวณนอกประตูบ้านทำให้ชายหนุ่มแตะที่กระบอกปืนด้วยสัญชาตญาณ เจ้าเหมียวกระดิกหูเล็กน้อยก่อนที่จะเดินไปซุ่มอยู่ตรงบานประตูทันที

“ชู่ว~แกอย่าเพิ่งร้องนะ”

เสียงประหลาดนั้นเงียบไปแล้วแต่ทว่าสารวัตรหนุ่มก็ยังไม่วางใจ ยุนโฮตัดสินใจชักปืนออกมาก่อนที่ค่อยๆหมุนลูกบิดประตูช้าๆ แต่เมื่อเปิดประตูแล้วกลับไม่พบอะไรเลยนอกจากลมหนาวที่ปะทะเข้าที่ใบหน้าจนรู้สึกชา 

“แล้วมันเสียงบ้าอะไรวะ”

“เมี๊ยว~”

“เข้าบ้านกันเถอะเจ้าเหมียว คงไม่มีอะไรหรอก”

“เมี๊ยว~ เมี๊ยว!”

แต่ทว่าเจ้าขนปุยสีขาวดันไม่ยอมฟังคำสั่งของเจ้านาย มันเอาแต่ร้องและมองไปที่ระเบียงหน้าบ้านที่มีกระถางดอกไม้เรียงรายอยู่ 4-5 กระถาง

“หืม? มีอะไรงั้นเหรอ”

“เมี๊ยว!”

“อะไรของแก...เฮ้ย!”

ชายหนุ่มอุทานด้วยความตกใจเมื่อสายตาปะทะเข้ากับอะไรบางอย่างที่ดูเหมือนกองเสื้อผ้าใกล้ๆกับกระถางดอกไม้ เจ้าเหมียวเดินนำไปสำรวจก่อนที่จะดมๆสิ่งนั้นอย่างสงสัยใคร่รู้ ยุนโฮที่ยังคงถือปืนอยู่ค่อยๆเดินไปที่สิ่งนั้นช้าๆและพบว่ามันคือคน! แถมยังนอนจมกองหิมะไปกว่าครึ่งตัวแล้วด้วย!

“บ้าเอ๊ย! มานอนทำอะไรอยู่ตรงนี้วะเนี่ย นี่คุณ! ตื่นเร็วเข้า มานอนตากหิมะอยู่หน้าบ้านคนอื่นอยู่ได้ บ้าหรือเปล่า!”



“คุณ! ได้ยินผมหรือเปล่า ตายรึยังวะเนี่ย...”

เมื่อเห็นว่าคนที่ยังคงนอนอยู่ที่พื้นคงไม่ได้เป็นคนร้ายที่มาลอบฆ่าตน ยุนโฮจึงเอามือไปอังที่จมูกและพบว่าอีกฝ่ายยังหายใจอยู่จึงถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก...อย่างน้อยก็ไม่ได้มาตายที่หน้าบ้านเขาหละนะ

“ตัวเย็บเฉียบเลย ปล่อยไว้แบบนี้ต้องแย่แน่ๆ”





“นี่! เลิกดมเขาได้แล้วน่า~ แบบนี้ฉันจะเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เขาได้ยังไงกัน”

ยุนโฮบ่นแมวเจ้าปัญหาไปพลางปลดกระดุมเสื้อของคนที่นอนตัวสั่นไปพลาง หลังจากที่ชายหนุ่มได้แบกคนที่กำลังจะจมกองหิมะเข้ามาในบ้านเขาก็รีบไปหาเสื้อผ้าชุดใหม่ที่พอจะให้ความอบอุ่นแก่ร่างซีดๆของคนที่กำลังนอนตัวสั่นปากสั่นไม่ได้สติอยู่ที่โซฟาชุดรับแขก ชุดที่เขาสวมเป็นชุดนอนสีฟ้าอ่อนที่ตอนนี้เปียกชุ่มไปหมด

เมื่อจัดการเช็ดตัวและเปลี่ยนชุดให้เรียบร้อยแล้วคนที่นอนอยู่ก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะหายหนาว ผิวขาวๆนั่นซีดจนน่ากลัว ปากก็ยังคงสั่นอยู่อย่างนั้นจนยุนโฮต้องรีบกลับเข้าไปในห้องเพื่อหาผ้าห่มโดยมีเจ้าเหมียววิ่งตามเข้าไป