SCENT OF MEMORY กลิ่นแห่งความทรงจำ นานแค่ไหนฉันไม่ลืม

เปรี้ยง

เสียงฟ้าผ่าดังสนั่นหวั่นไหวไปทั่วบริเวณตรงนั้น  2 เด็กน้อยที่หลบอยู่ในกระท่อมกลางสวนกุหลาบนั่งสบตากันเรื่องราวที่ผ่านมาทำให้พวกเขารู้ดีว่า การจากลาไม่ใช่เรื่องง่ายดายที่จะทำ ไม่มีใครอยากเอ่ยคำว่าลาก่อนแต่ในเมื่อทุกสิ่งทุกอย่างต้องดำเนินต่อไปการตัดสินใจของเด็กน้อยผู้ซึ่งโตกว่าเป็นสิ่งที่คนตัวเล็กต้องยอมรับ

"พี่ว่าพ่อแม่ของเราเลือกทางที่ดีที่สุดให้กับเรานะ"

"แต่พี่ตุลาผมไม่อยากไปเรียนที่อื่น"

"เชื่อพี่สิปิดเทอมแล้วค่อยกลับมาเยี่ยมพี่ก็ได้พี่ไม่ได้ไปไหนพี่รอเราอยู่ที่นี่ อยู่ที่สวนกุหลาบของเรา อยู่ที่รีสอร์ทของพี่"

"แต่กว่าจะถึงปิดเทอมมันจะนานไหมครับพี่ตุลาสัปดาห์หน้าเลยได้ไหม"

โป๊ก

"พี่ตุลา เขกหัวผมทำไม"

"เราเนี่ยนะมันชอบต่อรองจริงๆเลย เวลาของการรอคอยมันจะมีค่าเสมอมาได้พบกัน" เด็กชายตัวเล็กยิ้มให้ผู้เป็นพี่อีกครั้ง รอยยิ้มที่สดใสตรงหน้าทำให้ภาพบรรยากาศโดยรอบสดใสขึ้นมาทันที ภาพตรงหน้ายังคงจำฝังใจผู้เป็นพี่ชายถ้าเสมอ

ตุลา

ตุลาอยู่ตรงนั้นมั้ยลูก

"ครับเเม่ ผมอยู่ที่นี่กับน้อง"

ตุลาพาน้องมาหาเเม่เขาได้เเล้วลูก

"ไปผู้ใหญ่คงเป็นห่วงพวกเราแล้วกลับกันเถอะ"

"ครับผมจะรอวันที่เราได้กลับมาพบกันนะครับพี่ตุลา"

เปรี้ยง

อ๊าก

ตึกกกกก

"พี่

.

.

.

"ผม จะ รอ ปิดเทอมเพื่อ ...จะ...เจอ พี่นะครับ"