『Whisper of LOVE • Short Fanfiction』

ลำดับตอนที่ #10 : ▲ [Conan] Catch me if you can (Kaito x Shinichi) - Part9

แนะนำกดเล่นเพลงเพื่ออรรถรสได้นะคะ :)

 

             

      KAITO : [ เงียบจัง ไม่คิดจะเคลื่อนไหวหน่อยหรอ? ] 8.20AM                

 

             

      KAITO : [ ยอมแพ้ที่จะตามหาฉันแล้วหรือไง
                   ถ้างั้นฉันไปหานายแทนดีมั๊ยนะ? ] 8.22AM             

 

            เสียงโทรศัพท์มือถือสั่นเป็นจังหวะ เมื่อการแจ้งเตือนแอพลิเคชันสนทนามีข้อความเข้ามาใหม่ เด็กหนุ่มผู้สวมแว่นขมวดคิ้วยุ่ง ดวงตาคู่คมพยายามเมินโดยมองไปยังจอคอมพิวเตอร์ตรงหน้าแทนอย่างเคร่งเครียด 

จะส่งมาเยอะเกินไปแล้ว… อะไรของคนๆนั้นกันนะ 

เวลาได้ล่วงเลยไปถึงหนึ่งอาทิตย์แล้ว… เด็กหนุ่มไม่ได้ทำอะไรไปมากกว่าการทำกิจวัตรประจำวันของนักเรียนม.ปลายคนหนึ่ง เขาไม่ได้ติดต่อกลับไปหาผู้ชายน่าสงสัยคนนั้น แต่เป็นอีกฝ่ายต่างหากที่คอยส่งข้อความมากวนอยู่ได้ทุกวัน มันแปลกประหลาดจนไม่รู้จะอธิบายออกมายังไง           

คุโด้ ชินอิจิในรูปลักษณ์นักเรียนม.ปลายกำลังนั่งทำภารกิจสำคัญอยู่ที่บ้านของดร.อากาสะ ไม่ไกลออกไปมีร่างของหญิงสาวอายุไล่เลี่ยกัน เธอคนนั้นถือเอกสารชุดหนึ่งไว้ในมือ ในขณะที่ดวงตาคู่สวยทอดมองไปยังสมาร์ทโฟนสีแดงที่เจ้าของดูท่าจะไม่ใยดี 

“ น่าสงสารเขานะ… เธอไม่คิดจะตอบกลับไปบ้างหรอ? ” 

“ ไม่จำเป็นนี่… ทำไมฉันจะต้องทำแบบนั้นด้วย ” 

“ หืม… งั้นหรอ? ” 

 ไฮบาระเห็นเพียงเพื่อนสมัยเด็กที่เอาแต่เหลือบมองมือถืออยู่ตลอด พะว้าพะวงไม่เป็นอันทำงานทั้งที่ท่าทางเหมือนอยากจะเปิดดูแทบตายเสียขนาดนั้น …พ่อคนปากแข็งเอ้ย 

            

      KAITO : [ KAITO ส่งรูปภาพให้คุณ ] 8.39AM             

 

รูปภาพงั้นหรอ… 

ดวงตาสีอคอมารีนจับจ้องอยู่ที่หน้าจอทัชสกรีนอย่างลืมตัว พอรู้สึกได้ถึงสายตาอีกคู่ที่จ้องมาก็พลันหาเรื่องอื่นพูดกลบเกลื่อน 

“ ก…กาแฟนี่รสชาติไม่เห็นจะดีเลย คราวหลังจะซื้อก็ดูยี่ห้อให้ดีก่อนสิ ” คิ้วทั้งสองข้างขมวดเข้าหากันทั้งใบหน้าระเรื่อ พอเงยขึ้นมาเจอกับรอยยิ้มที่แสนยียวนของหญิงสาวก็พลันสะดุ้งขึ้น 

“ ช่างเรื่องนี้ก่อนเถอะน่า…! เรื่องที่ฉันขอให้เธอช่วยตรวจสอบน่ะ แน่ใจแล้วใช่มั๊ย? ” 

“ แหงสิ แต่ชื่อผู้ถือกรรมสิทธิ์ดูเหมือนจะไม่ใช่เขานะ ” ไฮบาระยิ้มขำคนเดียวในความลนลานที่ไม่แนบเนียนเอาซะเลยของโคนัน แค่ยอมรับเรื่องนี้ไปมันจะไปเดือดร้อนอะไรกัน 

“ เอาน่าคุโด้คุง… ถึงเธอจะเปิดอ่านข้อความนั่น ฉันก็ไม่มีสิทธิ์จะไปว่าอะไรเธอนี่นา ” 

เด็กหนุ่มเพียงมองค้อนกลับไปราวกับจำนนในหลักฐาน ในที่สุดนิ้วเรียวก็ไล้ไปตามหน้าจอมือถืออย่างที่อยากทำ แอพลิเคชันสนทนาปรากฏรูปภาพที่กระตุ้นให้ดวงตาคู่สวยเบิกกว้างขึ้นเล็กน้อย 

            

      KAITO : [ ฉันรู้นะว่านายอ่านอยู่ ] 9.06AM             

 

            

      KAITO : [ ไม่ต้องทำเหมือนฉันเป็นข้อสอบหรอกน่า
                        อ่านแล้วตอบกลับมาบ้างก็ได้ ] 9.06AM             

 

เป้าหมายถูกทำลายซะแล้วสิ… แต่ไม่เป็นไร ยังเหลืออีกตั้งหลายจุด

“ เท่านั้นก็พอแล้วล่ะไฮบาระ ต้องขอบคุณอุปกรณ์ของด็อกเตอร์ล่ะนะ ฉันทำงานง่ายขึ้นเยอะเลย ”  

 ริมฝีปากได้รูปปรากฏรอยยิ้มน้อยๆราวกับผู้ชนะ พิมพ์ข้อความตอบกลับไปให้อีกฝ่ายสับสนก่อนจะผละตัวออกมาทั้งอย่างนั้น 

            

      KAITO : [ ไม่ต้องทำเหมือนฉันเป็นข้อสอบหรอกน่า
                        อ่านแล้วตอบกลับมาบ้างก็ได้ ] 9.06AM             

 

    

             

              อ่านแล้ว 9.19AM [  ใช่  ฉันยอมแพ้แล้ว ] : Conan  

 

สถานที่นี้มันอะไรกัน… 

คาเฟ่ ไม่ก็บาร์ อะไรทำนองนั้นสินะ… แถมยังเป็นที่ที่เจ้าของเก่าเสียชีวิตไปแล้วด้วย 

ร่างโปร่งของโคนันยืนอยู่ท่ามกลางโถงกว้างที่ได้รับการตกแต่งไปทางตะวันตก ทั้งห้องเกือบจะไร้แสงอาทิตย์ที่ส่องเข้ามาเพราะหน้าต่างบานใหญ่ถูกดึงม่านมาปิดเสียหมด ด้านหน้ามีเคาน์เตอร์ตกแต่งคู่กับเก้าอี้บาร์ตัวสูงอีกสี่ห้าตัว ตรงกลางพื้นห้องมีเพียงโต๊ะสนุกเกอร์ตั้งอยู่โดดเดี่ยวกับไฟประดับเพดานดวงใหญ่ 

สถานที่ที่จอมโจรคนนั้นวนเวียนอยู่หลายครั้งต่อสัปดาห์ ที่แท้เป็นแค่บาร์เก่าๆที่ดูเหมือนจะยังคงได้รับการดูแลให้คงสภาพเดิมอยู่เสมอ ด้วยความที่มันไม่มีอะไรเลย ยิ่งทำให้น่าสงสัยมากขึ้นไปอีกว่ารายนั้นจะทำกลไกอะไรไว้หรือเปล่า 

เขาสำรวจของตกแต่งที่น่าสงสัยที่สุดทุกซอกมุมโดยเริ่มจากสิ่งที่วางอยู่กลางห้อง มันดูเหมือนจะเป็นโต๊ะสำหรับโลดแล่นลูกบิลเลียดธรรมดาๆ แต่มันคงไม่ง่ายดายขนาดนั้น 

เสียง ‘กึ๊ก’ ดังขึ้นเบาๆเมื่อปลายนิ้วเรียวสัมผัสเข้ากับผิวด้านล่างของโต๊ะที่ยุบลงไป ก่อนจะต้องผละออกมาเมื่อผิวหน้าแหวกออกตรงกลาง กลายเป็นเหมือนตู้เก็บของที่มีกลไกแปลกประหลาด 

และสิ่งที่ตามค้นหามาโดยตลอดก็หลับไหลอยู่ในนั้นราวกับรอใครคนหนึ่งมาค้นหา… 

“ เพราะแบบนี้เองสินะถึงได้ไม่ยอมเคลื่อนไหวอะไร …สงสัยฉันจะประเมินนายต่ำไปหน่อย ” สัมผัสอันอบอุ่นฉาบไปทั้งแผ่นหลังและเอวของนักสืบหนุ่ม เขาสะดุ้งโหยงแต่ก็รู้ได้ทันทีว่าผู้กระทำอุกอาจนั้นคือใคร อีกฝ่ายดูเหมือนจะไม่ยอมปล่อยให้เขาเป็นอิสระง่ายๆ 

“ ทำยังไงถึงมาเจอที่นี่ได้? ” เสียงนุ่มทุ้มกระซิบข้างหูอย่างแผ่วเบา ให้ความรู้สึกวาบหวามทุกครั้งแม้จะพยายามทำใจให้ชิน แต่ดูเหมือนความรู้สึกมันจะพยายามต่อต้านอยู่เสมอ 

เบื้องหน้าคืออัญมณีล้ำค่ากำลังส่องประกายกระทบกับแสงไฟ แซฟไฟร์บลูยังคงความสุกใสที่มองทีไรก็ชวนให้นึกถึงดวงตาที่งดงามของคนๆหนึ่งอยู่เสมอ มันถูกรักษาเอาไว้ในสถานที่นี้ บาร์ที่ตำรวจคาดไม่ถึงว่าจะเป็นแหล่งกบดานของบุรุษรัตติกาลผู้โด่งดัง 

รูปภาพที่จอมโจรคิดส่งมาให้โคนันคือภาพของอุปกรณ์ติดตามที่โดนเป้าหมายทำลายเสียยับเยิน เขาพยายามแกะแขนของจอมโจรหนุ่มที่โอบตัวเองไว้แน่น ในขณะที่มืออีกข้างก็หยิบโทรศัพท์ออกมาแสดงให้อีกฝ่ายเห็น สัญญาณวิทยุสีแดงที่เชื่อมต่อกับระบบแอพลิเคชันกระพริบรัวราวกับกำลังแจ้งเตือนว่าเป้าหมายอยู่ตรงนี้ 

“ ยังมีของที่นายส่งรูปมาให้อีกสี่จุดในตัวนาย ” 

ริมฝีปากได้รูปยกยิ้มอย่างภาคภูมิใจ เครื่องติดตามขนาดใหญ่กว่าหัวเข็มหมุดเพียงนิดเดียวของด็อกเตอร์ใช่ว่าจะสังเกตเห็นได้ง่ายๆเสียเมื่อไร และในวันที่เด็กหนุ่มได้มีโอกาสไปเยือนบ้านของอีกฝ่าย ใช่ว่าจะไม่มีเหตุผลหรือติดเครื่องติดตามเพียงอันเดียวเสียหน่อย 

ทั้งรองเท้า ร่ม เสื้อโค้ด หรือแม้แต่หมวกแทบจะทุกชิ้นนั่นแหละ… มันถึงได้พาเขามาที่นี่แบบไม่ให้เจ้าตัวรู้ได้ 

“ เฮ้อ เล่นกันแบบนี้เลยงั้นหรอ… กะไม่ให้ฉันกระดิกตัวได้เลยงั้นสิ ” คุโรบะ ไคโตะในชุดลำลองยกมือทั้งสองข้างขึ้นในท่ายอมแพ้ ในขณะที่ใบหน้าคมคายปรากฏรอยยิ้มยียวนอย่างที่นักสืบหนุ่มมักจะพบเห็นได้บ่อยๆ ร่างที่เล็กกว่าเมื่อถูกปล่อยให้เป็นอิสระก็รีบถอดห่างออกมาในระยะหนึ่ง 

“ นายก็รู้นี่… ทั้งที่จับได้คาหนังคาเขาตั้งหลายครั้ง ฉันก็หนีไปได้ก่อนที่ตำรวจจะมาถึงด้วยซ้ำ ”

“ แล้วใครว่าครั้งนี้ฉันจะพลาดล่ะ นายพลาดเองต่างหากที่ให้เวลาฉันมากเกินไป ” อดไม่ได้ที่จะเกทับความมั่นใจของอีกฝ่าย เพราะช่วงเวลาที่เขาหายไปมันนานพอที่จะทำให้เตรียมการอะไรได้หลายอย่าง 

“ ทั้งช่องทางการหลบหนีของที่นี่ ฉันได้ให้ตำรวจเตรียมรับมือกับนายทุกวิถีทางแล้ว ” 

“ ก็ได้…ฉันจะยอมมอบตัว ” 

แต่ก็ผิดคาดเมื่ออีกฝ่ายเลือกที่จะยอมแพ้โดยง่ายดาย โคนันอดไม่ได้ที่จะเบนสายตาไปมองยังใบหน้าของคนอายุมากกว่า สีหน้าที่เรียบสนิทและแววตาที่ยากจะหยั่งถึงนั้นทำให้เขารู้สึกใจหาย ราวกับว่าอะไรที่สำคัญบางอย่างกำลังจะหายไป… 

มันเคยอยู่ตรงนี้… อยู่ข้างๆกันมาตลอด 

“ แล้วนายล่ะ แน่ใจแล้วหรือยัง? ” น้ำเสียงที่ไร้ซึ่งอารมณ์ใดๆถามกลับมา ดวงตาสีแซฟไฟร์บลูจ้องเข้าไปในดวงตาของเด็กหนุ่มราวกับจะคาดคั้นเอาคำตอบ มันอัดอั้นอยู่ในอก ราวกับว่าสมองและหัวใจมันกำลังทำในสิ่งที่ต่อต้านกันอยู่ 

เขาควรต้องรู้สึกอย่างไรงั้นหรือ… 

เป็นช่วงเวลาเพียงชั่วครู่ที่คนตัวสูงกว่าย่างกรายเข้ามาใกล้ แต่ก็ไม่ได้มีการขยับหนีของเด็กหนุ่มแต่อย่างใด ระยะที่สั้นลงเรื่อยๆจนกระทั่งใบหน้าของทั้งคู่อยู่ห่างกันเพียงไม่ถึงฝ่ามือ อัญมณีสีแซฟไฟร์บลูและอคอมารีนต่างก็ประสานสายตากันนิ่ง มีเพียงเสียงทุ้มของจอมโจรหนุ่มที่เอ่ยขึ้นทำลายความเงียบ 

“ นายจะทนได้งั้นหรอ ถ้าหากฉันจะหายไปเฉยๆ… ” 

ใบหน้าคมคายปรากฏเพียงรอยยิ้มบางๆ ก่อนที่สัมผัสนุ่มหยุ่นจะรู้สึกได้ที่ริมฝีปากของนักสืบหนุ่ม ชินอิจิปิดเปลือกตาทั้งสองข้างลงอย่างแผ่วเบา มือข้างหนึ่งวางลงไปบนแผ่นอกของอีกฝ่ายโดยไม่รู้ตัว ปล่อยให้ริมฝีปากของจอมโจรสัมผัสกับเขาไปอย่างไม่ขัดขืน มันเป็นจูบที่ยาวนานและเจือไปด้วยความอ่อนโยนจนรู้สึกได้ 

น่าแปลก… ที่ตัวเขาไม่ปฏิเสธผู้ชายคนนี้ 

เขารู้ดีว่านักสืบกับจอมโจรก็เป็นดั่งเส้นขนาน ให้ตายยังไงก็ไม่มีทางอยู่ร่วมกันได้ จุมพิตนี้ราวกับเป็นครั้งแรกที่ได้ก้าวข้ามกฎเกณฑ์เหล่านั้นออกมา แต่ก็ราวกับเป็นการล่ำราจากบุรุษรัตติกาลที่ตามขับเคี่ยวกันมาตลอดสิบปีเช่นกัน 

คนตัวสูงกว่าผละออกจากเด็กหนุ่มอย่างเชื่องช้าราวกับไม่อยากจาก เปลือกตาที่บดบังอัญมณีคู่สวยค่อยๆเปิดขึ้นอย่างช้าๆ เมื่อสติคืนกลับมา นักสืบหนุ่มก็ได้แต่เบนสายตาหลบดวงตาคู่คมที่กำลังจ้องมองมาทางเขา เพื่อทวงถามคำตอบที่ยังไม่ได้รับ 

“ นายหมายความว่ายังไง? ” 

ทั้งที่รู้อยู่แก่ใจว่าคำตอบที่มีอยู่คืออะไร แต่ก็แกล้งไม่รู้ต่อไป อีกฝ่ายก็ใช่ว่าจะรู้ไม่ทันเสียเมื่อไร 

“  อย่าถามในสิ่งที่นายก็รู้อยู่แล้วสิ ” ใบหน้าหล่อเหลานั้นไม่ได้แสดงสีหน้าใดๆออกมา แต่ก็สร้างความกดดันให้คนตัวเล็กกว่าไม่น้อย เขารู้สึกเห่อร้อนไปทั้งใบหน้าจนแทบทำอะไรไม่ถูกเมื่อนึกย้อนถึงเหตุการณ์เมื่อครู่ 

ใครจะอยากให้หายไปกันล่ะ… 

ปังๆๆ!! 

พลันเสียงทุบประตูจากภายนอกก็ดังเข้ามาขัดจังหวะ โคนันรีบผละออกจากคุโรบะ ไคโตะอย่างรวดเร็ว เสียงความวุ่นวายของกลุ่มคนหลังประตูแว่วขึ้นมาราวกับสิ่งที่กั้นโลกภายนอกเอาไว้กำลังจะถูกพังเข้ามาในไม่ช้า 

“ ตำรวจกำลังจะบุกเข้ามาแล้ว… ฉันคงต้องแยกกับนายตรงนี้ ” เด็กหนุ่มเอ่ยขึ้นทั้งยังไม่สบตากับคู่สนทนา จังหวะเดียวกับที่ประตูหลังร้านถูกพังเข้ามาพอดี ผู้ชายในชุดเครื่องแบบนับสิบคนกรูเข้ามาพร้อมอาวุธในมือ 

            ทุกอย่างมันเกิดขึ้นในสายตาของเด็กหนุ่มอย่างรวดเร็วราวกับความฝัน จอมโจรรัตติกาลที่ยอมมอบตัวกับผู้พิทักษ์สันติราษฎร์อย่างง่ายดาย เขากำลังถูกคุมตัวไปยังสถานีตำรวจโดยไม่มีการขัดขืนใดๆ ในขณะที่ใบหน้าคมคายนั้นคงไว้ซึ่งรอยยิ้มที่ไม่หยี่ระต่อสถานการณ์ใดๆ 

รอยยิ้มเย็นของจอมโจรคิด และดวงตาสีแซฟไฟร์บลูคู่นั้นที่ทอดมองมายังใบหน้าของนักสืบหนุ่ม… 

ราวกับภาพนั้นยังคงติดตา โคนันเพียงยืนคิดอะไรเงียบๆอยู่คนเดียว ในขณะที่ตำรวจหลายนายเข้ามาพูดอะไรบางอย่างกับเขา ทั้งสารวัตรนากาโมริที่ทำท่าทางเหมือนจะตกใจไม่น้อยกับตัวจริงของจอมโจรคิด ทั้งท่าทางที่เหมือนจะอยากเอ็ดเขาเบาๆว่ามาแย่งผลงานตลอดสิบแปดปีของตนไปเสียดื้อๆ แต่เด็กหนุ่มก็ไม่ได้สนใจสิ่งใดทั้งนั้น 

เขาเพียงมองไปยังมงกุฎแซฟไฟร์บลูเจ้าปัญหาอยู่ซักพัก พิจารณาอยู่นานพอจนรู้สึกตัวอีกที เหล่าตำรวจก็ทยอยกันออกไปจากบาร์แห่งนี้จนเกือบหมดแล้ว 

และนี่เป็นอีกครั้งที่ต้องแพ้ให้คนๆนั้นอีกแล้ว…. 

“ …ฉันเกลียดนายจริงๆ ”

To be continue…

อัพแล้วค่าา คราวนี้หายไปนานมากๆ
ต้องขอโทษจริงๆค่ะTT ไรเตอร์เพิ่งว่างเข้ามาอัพจริงๆ ทั้งที่อีกตอนเดียวจะจบอยู่แล้ว

พาร์ทหน้าจะจบแล้วนะคะสำหรับฟิคเรื่องนี้
ตกลงยังไงกันแน่นะ ทำไมชินจังถึงปล่อยให้พี่ไคโดนจับได้
จะจบยังไงต้องติดตามกันต่อไป จะรีบเข้ามาอัพให้เร็วที่สุดนะคะT^T

แล้วพบกันพาร์ทหน้าค่าา^^

TB