คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Page VI : Legendary tales
“ นายไม่ใช่แชงค์นี่นา...? ”
ภาพตรงหน้าคือเด็กหนุ่มร่างบางคนหนึ่งที่สะดุดตาตั้งแต่แรกพบ อากาศที่อยู่รอบตัวดั่งถูกสูบออกจนส่งให้หยุดหายใจไปชั่วขณะ มีบางอย่างกำลังดึงให้คนร่างสูงที่ถูกเรียกไม่อาจละสายตาออกไปได้ ใบหน้ากลมมน ผิวสีเปลือกไข่ ดวงตาสีนิลคู่สวยคาดด้วยคิ้วเรียวที่กำลังขมวดยุ่งเหมือนสับสน จนกระทั่งกลีบปากสีฉ่ำนั้นจะอ้าค้างไว้ด้วยตกใจไม่น้อย
“ ขอโทษนะ! ฉันทักคนผิด! ” กายบอบบางเกินชายยึกยักจะเดินออกไปทั้งอย่างนั้น รอบข้างเต็มไปด้วยคนเมาสุราทั้งที่อาทิตย์ยังไม่ลับขอบฟ้า อาศัยความตัวเล็กของตนแทรกจนหลุดออกมาจากวงนั้นได้ แต่ก็ยังไม่พ้นโดนฝ่ามือของคู่กรณีคว้าเอาไว้จนเซถลาไปด้านหลัง
อย่าไป...
“ นาย... คือสโนว์ไวท์หรือเปล่า? ”
“ หา? ”
ประโยคนั้นเป็นเหมือนดั่งสัญญาณเรียกให้คนทั้งร้านหันมามองเป็นทางเดียวกัน เด็กหนุ่มคนหนึ่งที่เพียงแต่งตัวปกติเฉกเช่นสามัญชนทั่วไป บางสิ่งบางอย่างที่รู้สึกได้จากร่างบอบบางนั้นราวกับจะบอกว่าเขาไม่ใช่คนธรรมดา...
“ อะไรของนาย ฉันเป็นผู้ชายนะ! ” ใบหน้าหวานนิ่วมองด้วยรู้สึกไม่สบอารมณ์เล็กน้อย ริมฝีปากบางงึมงำคำพูดจับใจความได้ว่า 'พูดเรื่องนี้กันอีกแล้ว' สโนว์ไวท์ขึ้นชื่อว่าเป็นเจ้าหญิงไม่ใช่หรือไงกัน ตั้งแต่เกิดมาก็ไม่เข้าใจว่าตัวเองมีส่วนไหนไปเหมือนหญิงสาวในเทพนิยายนั้นกัน
“ ปล่อยได้แล้วนะ ฉันต้องไปตามหาคน! ”
เสียงเล็กเริ่มโวยวาย แต่มือของอีกฝ่ายที่เกาะกุมข้อมือของเขาก็แน่นดั่งคีมเหล็ก จะเอาแรงอะไรไปงัดกับผู้ชายตัวใหญ่กว่าตัวเองซักสองสามเท่าได้กัน ใบหน้าคมคายของคนผมแดงกำลังนิ่งสนิท ดวงตาคู่คมดุจปีศาจจ้องเขม็งมายังใบหน้าของเด็กหนุ่ม
“ ไม่... ฉันไม่ปล่อยนายไปไหนทั้งนั้น ”
“ ฮะ? เดี๋ยวสิ! นายจะพาฉันไปไหน! ปล่อยฉันนะเจ้าหน้าโหด! ”
ไม่ทันได้ตั้งตัว ร่างของลูฟี่ก็ปลิวออกมาตามแรงดึงของผู้ชายสวมผ้าคลุมคนนั้น ท่ามกลางความสับสนของผู้คน จนบาเทนเดอร์ที่เพิ่งได้สติกลับมาได้แต่ตะโกนไล่หลังกลับไปว่าเจ้าตัวยังไม่ได้เอาเครื่องดื่มกลับไปด้วย เด็กหนุ่มไม่อาจทำอะไรได้มากกว่าการยอมโดนลากไปเฉยๆ ทั้งพยายามขืนไว้ก็เหมือนจะช่วยอะไรไม่ได้อยู่ดี
“ ฉันบอกให้ปล่อยไง! นี่นายไม่ได้ฟังที่ฉันพูดเลยใช่มั๊ย! ”
เริ่มจะโมโหแล้วนะ...อยู่ๆก็ดึงตัวมาแบบไม่มีเหตุผลเลยนี่มันอะไรกัน เขาจะต้องตามหาแชงค์ให้เจอต่างหาก!
“ ฉันปล่อยนายกลับไปไม่ได้ พวกมันรู้จักนายกันแล้ว ”
พวกมัน... รู้จัก...?
“ ตัวตนของนายถูกเปิดเผยแล้ว ต่อไปนี้จะมีคนมาตามล่าอีกมากมายแน่ ”
เพราะคำทำนายนั่น... สโนว์ไวท์จึงเป็นเหมือนตัวอันตรายสำหรับโลกนี้ไปแล้ว แต่ชายหนุ่มไม่อาจมองเห็นความชั่วร้ายใดๆออกมาจากเจ้าของใบหน้าน่ารักคนนี้ได้เลย... ซึ่งนั่นทำให้พรานหนุ่มเช่นเขาสามารถเข้าใจความหมายได้ตั้งแต่การพบกันครั้งแรก...
ไม่ใช่อันตราย... ในความหมายของสงคราม
น่าแปลก... ทำไมเจ้าหญิงในคำทำนายจึงได้มาเดินว่อนอยู่ในพื้นที่คนชุกชุมแบบนี้ได้
“ ไม่เห็นเข้าใจเลย! ฉันต้องไปหาแชงค์เดี๋ยวนี้ ปล่อยนะ! ”
“ แชงค์? ผมแดงแชงคูสคนนั้นน่ะหรอ? ” เจ้าของใบหน้าโหดหันมามองทั้งที่ปลายเท้ายังคงสาวไปข้างหน้าต่อไป นั่นทำให้ลูฟี่พลันเบิกตากว้างขึ้นทันที
“ นายรู้จักเขาหรอ? เขาอยู่ที่ไหน? นายรู้หรือเปล่า!? ”
เข้าใจแล้ว... ด้วยเหตุผลนี้สินะ
กับคนระดับสูงแบบนั้น... ก็เป็นเครื่องยืนยันได้ดีว่าเจ้าหนูนี่เป็นตัวจริงไม่ผิดแน่
รอยยิ้มร้ายปรากฏขึ้นบนใบหน้าคมของร่างสูง มีเพียงหนึ่งหนทางที่แล่นเข้ามาในความคิดแบบไม่ต้องใช้เวลาไตร่ตรอง...
“ ไม่ต้องไปไหนทั้งนั้น... นายต้องมากับฉัน ”
ไม่ปล่อยให้ใครมาเอาตัวไปง่ายๆหรอกนะ... แม้แต่คนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นองครักษ์ก็ตามที
“ หา?! แต่ฉันทิ้งแชงค์ไว้ที่นั่นไม่ได้นะ! ฉันเดินทางมากับเขา! ” คำก็แชงค์ สองคำก็แชงค์นะเด็กคนนี้... ชื่อเรียกแสนสนิทสนมนั่นมันอะไรกัน
“ หมอนั่นไปแล้ว ตอนนี้นายมากับฉันก็พอ ”
เอ่ยทิ้งท้ายอย่างนั้นเหมือนเป็นคำสั่ง เดินแหวกความวุ่นวายจากย่านตลาดออกมาแถบชายป่าที่ยังคงมองเห็นเมืองตั้งอยู่ไม่ห่าง ความสงสัยแล่นเข้ามายังคนตัวเล็ก อยู่ๆแชงคูสคนนั้นจะแยกทางกันไปโดยไม่บอกกล่าวกันก่อนอย่างนั้นหรอ
“ แล้วจะได้เจอกันอีกหรือเปล่า? ”
“ ...ไม่รู้ ”
เจ้าเด็กนี่ถามมากเกินไปแล้ว คนที่ควรจะสนใจในเวลานี้ไม่ใช่เขาหรือไงเล่า… เป็นแค่เด็กตัวเล็กแท้ๆ เพียงแค่เวลาสั้นๆกลับทำให้เขารู้สึกหงุดหงิดคนที่ไม่ได้อยู่ในบทสนทนาขึ้นมาได้
ก็ถ้าบังเอิญหรือหมอนั่นยังคงตามหาเด็กคนนี้อยู่ ก็คงจะได้เจอกันอยู่หรอก …แต่เขาไม่มีทางเปิดโอกาสแบบนั้นให้อย่างแน่นอน
ประหลาดใจจริงๆ… คนอย่างร่างสูงเองก็ได้ยินเรื่องเล่าของสโนว์ไวท์มาตั้งแต่เด็ก ไม่เคยคิดว่าเจ้าหญิงในคำทำนายนั่นจะมีอยู่จริง หรือถ้าหากมีก็คงจะไม่ได้น่าตื่นเต้นอะไรขนาดนั้น ไม่ได้ฉุกคิดว่าตนเองจะกลายเป็นส่วนหนึ่งของนิทานปรัมปรานี่ไปด้วย
ครอบครัวของนายพราน มันไม่ได้อบอุ่นอย่างที่ครอบครัวปกติเป็นกัน ชายหนุ่มเติบโตมาในที่แบบนั้น...
ความอันตรายที่แม้จะเห็นอยู่ตรงหน้า แต่ก็พร้อมจะกระโจนเข้าหาด้วยความตั้งใจของตน ชั่วขณะที่ร่างเล็กปรากฏกายขึ้นต่อหน้า ชั่วขณะที่น้ำเสียงหวานนั้นเอ่ยขึ้นสนทนา ช่วงเวลาเพียงสั้นๆที่สายตาของชายหนุ่มได้สบเข้ากับอัญมณีคู่สวยของเด็กหนุ่มคนนี้
...ก็ตกหลุมรักเข้าแล้ว
“ ฉันจะออกเดินทางตอนนี้เลย เข้าใจแล้วใช่มั๊ย? ”
พูดไปในขณะที่มือยังคงจับข้อมือของอีกฝ่ายไม่ปล่อย ลูฟี่พยักหน้ารับทั้งที่ยังไม่เข้าใจสถานการณ์นัก แม้แต่จุดหมายที่อีกฝ่ายจะพาไปก็ยังไม่รู้ ไม่มีแผนอะไรที่อยู่ในหัวของร่างสูง เพียงแค่ความรู้สึกอยากจะพาคนตัวเล็กหนีไปให้ไกลที่สุด ...หนีไปให้พ้นสายตา ก่อนที่ใครจะพบอัญมณีที่แสนดึงดูดนี้และชิงมันไป...
“ เจ้าหนู ชื่อของนายคืออะไร ”
“ ...ลูฟี่ ”
“ แล้วจุดหมายที่นายจะไปคือที่ไหน ... ” เขาก็ไม่ได้ใจร้ายขนาดจะบังคับขู่เข็ญอีกฝ่ายให้ไปด้วยกัน อย่างน้อยคนที่ไม่มีจุดหมายในเวลานี้ก็จะลองเคารพการตัดสินใจของเด็กคนนี้ดู
เขาต้องรีบออกเดินทาง...ก่อนที่'เจ้านั่น'จะรู้ตัว
“ แชงค์กำลังจะพาฉันไปที่เมืองหลวง เขาบอกว่าที่นั่นคือบ้านของฉัน ”
องครักษ์กำลังจะพาเจ้าหญิงกลับสู่ที่ที่จากมาสินะ... ก็ไม่น่าแปลกใจเท่าไร
“ เลิกพูดชื่อนั้นให้ฉันได้ยินซักทีได้มั๊ย ”
“ หา...? ” แต่ประโยคถัดมาของคนตัวสูงก็ทำเอาลูฟี่ต้องเลิกคิ้วมองอย่างไม่เข้าใจ ทำไมจะต้องทำเสียงโกรธใส่เขาเพียงแค่มีชื่อของแชงคูสในประโยคด้วย ก็แค่พูดความจริงเท่านั้นเอง...
“ แล้วนายล่ะชื่ออะไร? ”
หลังจากโดนลากให้เดินมาด้วยกันตั้งนาน ลูฟี่ก็เพิ่งรู้ตัวว่าควรจะรู้ชื่ออีกฝ่ายไว้บ้างเหมือนกัน ผู้ชายผมกระเซิงสีแดงคาดแว่นตาหน้าตาประหลาดไว้บนหน้าผาก ท่อนบนที่สวมใส่เพียงเสื้อคลุมสีดำขนเฟอร์เข้าคู่กับกางเกงสีเหลืองฉูดฉาดและรองเท้าบู๊ท บริเวณแผ่นอกกว้างคาดด้วยแถบหนังที่มีอาวุธติดอยู่อีกมากมาย และแขนข้างซ้ายคือแขนเทียมที่ทำจากโลหะ มองเผินๆแล้วผู้ชายคนนี้ดูเหมือนวายร้ายมากกว่าคนธรรมดาเสียอีก
คนถูกถามเบนสายตาคู่คมไปมองใบหน้าที่กำลังตั้งใจรอฟังคำตอบของร่างบางแล้วก็อดนึกขำขึ้นมาไม่ได้ ไม่มีปัญหาอะไรหรอกถ้าจะบอกชื่อเขากับเด็กคนนี้ไป...
“ ยูทัส คิด... คิดไม่ผิดจริงๆว่าซักวันคนแบบแกจะหักหลังฉัน ”
เสียงทุ้มตอบกลับมาพร้อมเหยียดยิ้มร้าย เพียงแต่เจ้าของเสียงกลับไม่ใช่ชายผมแดงที่ลูฟี่กำลังสนทนาด้วย ...กายสูงโปร่งของชายอีกคนเดินออกมาจากหลังต้นไม้ใหญ่ที่อยู่ตรงหน้า ชายหนุ่มผู้มีใบหน้าคมคายกับเรือนผมดำสนิทสวมเสื้อแขนยาวสีกรมท่าและกางเกงยีนส์ซีด มือข้างหนึ่งถือดาบเล่มใหญ่เกือบเท่าความสูงของเจ้าตัว อีกข้างมีหมวกขนสัตว์สีขาวในมือ
มีคนแปลกๆโผล่มาอีกแล้ว...
“ กำลังจะออกเดินทางหรือไง ไม่มีแกฉันก็ระรานคนอื่นไม่สนุกสิ? ”
รอยยิ้มยียวนที่ชวนให้คนมองอยากประเคนหมัดใส่ซักครั้งถูกส่งออกมา คนผมแดงจิ๊ปากเบาๆอย่างไม่สบอารมณ์นัก อันที่จริงการร่วมเดินทางกับหมอนี่มันก็เป็นเรื่องที่ไม่ได้วางแผนเอาไว้ตั้งแต่แรก เพียงแค่มีเป้าหมายเดียวกันอย่าง 'สโนว์ไวท์' เท่านั้น.... แต่เมื่อได้พบกับเจ้าหญิงตัวจริงขึ้นมาแล้ว อะไรๆมันก็ไม่ง่ายอย่างที่คิด
'เจ้านั่น' ที่ว่า ดันมาอยู่ตรงหน้าเข้าแล้วไง...ไม่อยากให้เห็นเด็กคนนี้เลยจริงๆ...
ยูทัส คิดผลักร่างของลูฟี่ให้เข้าไปหลบอยู่ด้านหลังของตน และเพราะการทำแบบนั้นจึงเป็นตัวเรียกความสนใจจากคู่สนทนาตรงหน้าได้ดี เจ้าของใบหน้าหล่อที่ประดับไปด้วยรอยยิ้มจึงไม่รีรอที่จะเดินเข้ามาดูบุคคลที่คนผมแดงพยายามซ่อนเอาไว้
“ ท่าทางแกดูไม่ปกตินะ? ไปได้อะไรมา... อีกล่ะ ? ”
น้ำเสียงของคนมาใหม่ขาดหายไปในช่วงประโยคสุดท้าย ยามเมื่อดวงตาสีนิลคู่คมสบเข้ากับใบหน้าหวานของเด็กหนุ่ม โลกทั้งใบราวกลับหยุดหมุนไปชั่วขณะ ในขณะที่ก้อนเนื้อใต้อกนี้อยู่ๆเร่งจังหวะขึ้นมาราวกับจะหลุดออกมาให้ได้
โคตรน่ารักเลย...
เข้าใจแล้ว... เพราะเด็กคนนี้สินะ
แม้ไม่เคยได้เห็นรูปพรรณมาก่อน ก็รู้ได้ในทันที...
“ สโนว์ไวท์งั้นหรอ ...ตัวจริงหรือนี่? ” มือหนาที่สลักลวดลายแปลกประหลาดเอาไว้เชยคางมนของคนตัวเล็กขึ้น รอยยิ้มยียวนเหยียดขึ้นอีกครั้งเมื่อสังเกตได้ถึงสีหน้าไม่พอใจของชายร่างใหญ่
“ แกคิดว่าจะพาเด็กนี่หนีไปจากฉันได้หรือไง? ”
น้ำเสียงไม่พอใจถูกส่งออกมาผ่านทางลำคอ ยูทัส คิดได้แต่มองเพื่อนร่วมเดินทางของตนที่กำลังเล่นแก้มของคนตัวเล็กอย่างสนุกสนานประหนึ่งมาชเมลโล่ มือไม้ที่ยืดยาวเป็นปลาหมึกเริ่มลวนลามเด็กหนุ่มด้วยการเนียนโอบบ่าโดยที่เจ้าตัวไม่ทันรู้เรื่องรู้ราวอะไร นั่นทำให้คนผมแดงต้องรีบดึงตัวลูฟี่ออกมาไว้ในอ้อมแขนตัวเองแทน
“ ลอว์ พอเลยแก! อย่าแตะต้องเจ้าหนูนี่อีก! ” ใบหน้าโหดหันไปข่มเจ้าของหมวกขนสัตว์อย่างเอาเรื่อง ปากก็ว่าอย่างนั้นทั้งที่มือตัวเองก็โอบร่างของคนตัวเล็กไว้เช่นกัน ตัวนิ่มๆหอมๆนี่เขามีสิทธิ์โอบได้คนเดียวเฟ้ย...
หวงเว้ย... ถึงจะไม่มีสิทธิ์อะไรในตัวลูฟี่คนนี้แต่ก็หวง!
คิดอย่างนั้นพลางโยนเสื้อคลุมของตนไปกองแหมะอยู่บนหัวของเด็กหนุ่ม ขยี้ผมนิ่มที่ยุ่งอยู่แล้วให้พันกันมากขึ้นไปอีก พร้อมออกคำสั่งเด็ดขาดจนเจ้าของใบหน้าหวานได้แต่ขมวดคิ้วยุ่งอย่างไม่เข้าใจ
“ พอเลย นายน่ะหัดหาอะไรปิดหน้าไว้บ้างก็ดี คราวหลังอย่าไปเปิดหน้าสุ่มสี่สุ่มห้าต่อหน้าใครอีกเข้าใจมั๊ย ”
“ หือ... ไม่เอาอ่ะ ทำไมฉันต้องทำแบบนั้นด้วย ”
“ เพราะฉันบอกให้ทำไง นายอยากจะให้พวกนายพรานมาเดินตามนายเป็นโขยงหรือไง?! ” ใบหน้าโหดย่นคิ้วเข้าหากันอย่างไม่สบอารมณ์ แค่เจ้าหื่นกามมือปลาหมึกที่อยู่ตรงนี้ก็อันตรายจะแย่อยู่แล้ว อย่าให้ใบหน้าน่ารักนี่ไปดึงดูดใครมาอีกเลย
เจ้าเด็กนี่ไม่รู้ตัวบ้างหรือไงว่าตัวเองอันตรายแค่ไหน...
ก็ว่าพอจะเข้าใจความหมายของ 'ความวุ่นวาย' ในคำทำนายบ้างแล้วล่ะ...
//เปิดการ์ดศึกชิงนางค่ะ 555555
เสียใจด้วยนะคิด นายพรานในเรื่องนี้มี 7 คนค่ะ อิอิ
เดี๋ยวฟี่ก็ไปก่อฮาเร็มเพิ่มอีกแน่นอน ว่าแต่ตอนนี้ออกมากี่คนแล้วนะ?
รู้สึกเหมือนคิดจะพูดมากกว่าในอนิเมนะเนี่ย
เราจะมองข้ามจุดนั้นไปค่ะ //ใช่หรอ
จริงๆคือจะพยายามดึงคาแรกเตอร์เดิมกลับมาให้มากที่สุดนะคะ
แล้วพบกันพาร์ทหน้าค่ะ^^
ความคิดเห็น