คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : {::Chapter 02::} Nice to meet you :) [Start of CHANBAEK]
“ว่าะมานะ”
แบฮยอนพูเสียเียวพร้อมับหลีทาให้ผมเ้าห้อ ผมหัวเราะออมาเบาๆับนปาั้าหลั ถึหมอนี่ะปาร้าย แ่นิสัยน่ะเ็ะมั
“นายไปทำอะไรที่หอออินอ่ะ”
แบฮยอนถามผมพร้อมับปิประูห้อ
“็แ่ื้ออไปฝาเยๆไม่มีอะไรหรอ”
“ะเอาไปให้ทำไมเปลือะาย อีอย่าหมอนั่น็มีแฟนแล้วไม่ใ่หรอ”
“อืม เมื่อ่อนน่ะใ่ แ่อนนี้ไม่แล้วล่ะ”
ผมพูแล้วถอเสื้อโ้ทแวนไว้ แบฮยอนหันมามอผม้วยหน้าาื่นเล็น้อย
“อย่าบอนะว่าแทมินสลัหมอนั่นทิ้ไปแล้ว”
“นายพูใร้ายไปแล้วแบฮยอน”
ผมหันไปว่าแบฮยอน หมอนั่นทำท่าปาเป็ใส่ผม
“อะไร ัน็แ่พูวามริ”
“นายไม่รู้หรอว่าอินเ้าเสียใแ่ไหน”
“ใระเสียใ็ไม่ใ่เรื่ออันอยู่ีอ่ะ”
ผมหันไปมอแบฮยอนอีรั้แล้วส่ายหน้าเบาๆ
“็นายไม่ใ่ันนี่นา”
“นี่ยอู”
อยู่ๆหมอนั่นเรียแล้วับบ่าให้ผมหันไปหาเ้าัว
“รั้าเียวเมื่อไหร่ีวิมันะมีวามสุันล่ะหะ ?” แบฮยอนเย่าผมเบาๆ
“มีสิ มีอยู่ลอเวลานั่นแหละ”
ผมอบไปามวามริ แบฮยอนมอหน้าผมอยู่แวบนึ่อนะพู่อ
“เมื่อไหร่นายะบอหมอนั่นไปัที ันทนเห็นนายแอบอบอิน้าเียว่อไปไม่ไหวแล้วนะ”
ผมยิ้มให้แบฮยอนอย่ามีวามหมาย แ่หมาน้อยาแป๋วรหน้าลับทำหน้าไม่เ้าใ
“ยิ้มอะไรอนาย”
“เปล่าๆ นายไปนอนไ้แล้วล่ะ”
ผมพูปัๆพร้อมับันแบฮยอนไปที่เีย แ่เ้าัว็ืนไว้
“นี่ บอมานะว่านายะบอหมอนั่นเมื่อไร ไหนๆเ้า็เลิันแล้วอ่ะ โอาสนี้นายรอมาเป็นปีเียวนะยอู”
แบฮยอนพูึ้นแล้วมอเ้ามาในาอผม ริอย่าที่แบฮยอนพูทุอย่า ผมรอเวลานี้มานาน
แ่ผมอยาะให้อินทำใเรื่ออแทมิน่อน เ้ายัไม่พร้อมที่ะมีรัใหม่อนนี้หรอ…
ถึแม้อีใอผมมันอยาะะโนบออินใะาอยู่แล้ว็เถอะนะ
“ันอเวลาให้อินไ้ทำใ่อนไ้มั้ยแบฮยอน”
“…”
“นะ”
“โอเ ๆ นายอยาทำอะไร็เิเถอะ ันะนอนแล้ว”
แบฮยอนพู้วยน้ำเสียหุหิพร้อมเินรไปที่เียัวเอ นั้นทำให้ผมยิ้มออมาเล็น้อย
“อบุนะที่เ้าใ”
“รำาใ่าหา”
“ถ้านายไ้รู้ัรัใรริๆัๆัน วันนั้นนายะรู้ว่าวามรัมันให้อะไรนายมาแ่ไหน”
“รอไปสิบปีเหอะ”
แบฮยอนที่นอนหันหลัให้บอแ่นั้น ่อนะสั่ให้ผมปิไฟนอน ทั้ๆที่ันยัไม่ไ้อาบน้ำเนี่ยนะ ?
8.00 am
“ยอูนายทำให้ันสาย นายโนันแบนทั้วันแน่”
ผมบอเพื่อนสนิท้าๆอย่าาโทษ หมอนั่นไม่ยอมั้นาฬิาปลุเลยพลอยปลุผมสายไป้วยเลย
วันนี้เรามีพิธีสำัอมหาวิทยาลัย ทำให้้อมา่อนแปโมเ้า และ้อเ้าร่วมพิธีทุนไม่ั้นอาะมี F โผล่ึ้นมาในสมุรายานัวอุไ้ แถมวันนี้เ๊โหยัเป็นนุมหน้าประู้วย ประูหน้ามหาวิทยาลัยอผมเป็นแบบระบบไฟฟ้า ใ้รีโมทอนโทรล โยนที่รอบรอรีโมทนั้นำลัยืนั้าอยู่หน้าป้อมยามอมหาวิทยาลัย
“เร็วเ้าแบฮยอน ! ประูะปิแล้ว”
ึ ๆๆๆๆ
พวผมรีบใส่เียร์เ่าวิ่นไฟแทบลุ
“ารรรรรรรรรรรรย์ อย่าเพิ่ปิ”
นัศึษานอื่นๆที่ำลัวิ่เียร์เ่าพร้อมับผมรีร้อึ้น เมื่อประูมันเริ่มแบลทุทีๆ
แอ๊ ึ่ !
เฮ้ยไม่นะ !!!
“เฮ้ยแบฮยอน !”
ยอูหันมาหาผมที่อยู่อีฝั่อประู ใ่…ผมเ้าไม่ทัน
“นายไปเหอะ ไม่เป็นไรหรอ”
ผมพูลอผ่านรเหล็้วยน้ำเสียปลๆ ่อนะโบมือไล่ให้ยอูไป แ่หมอนั่น็ยัหัน้ายวาหวัะ่วยผมอยู่ี
“นี่นัศึษา ันปิประูแล้วทำไมไม่รีบเ้าไป้าใน”
“อาารย์รับ เพื่อนผมมาพร้อมันแ่เ้าอยู่้านอ”
“นั่น็ปล่อยให้เป็นหน้าที่อรรมาร่ะ ่วยรีบไปเ้าพิธี่อนที่ะมี F เพิ่มที่สมุประำัว !!”
“แ่…”
“นัศึษาะ ! ลาัวไป !”
“ว๊า แบฮยอนนนนนน”
โธ่เอ๊ย บอให้ไปีๆแ่แร็ไม่เื่อ ผมมอามลุ่มรรมารนัศึษาสอนำลัแบร่าอันบอบบาอเพื่อนผมเ้าไปในพิธีนหมอนั่นลับาไป
ึๆๆๆๆ
“แฮ่ ๆ โธ่ ไม่ทันหรอวะเนี่ย”
“…”
ผมหันไปมอามเสียทุ้ม่ำที่อยู่้าๆ โห…นหรอเนี่ย ัวสูะมั
“ไม่ทันเหมือนันหรอ”
อยู่ีๆหมอนั่น็หันมาถามผม ผมพยัหน้านินึ่อนะเมินมอไปทาอื่น
“ันปาร์ านยอลนะ”
อะไร ใรให้นายแนะนำัว เพิ่รู้ว่านมาสายเหมือนัน้อรู้ััน้วย
“นายูอารม์ไม่ีนะ”
แหล่ะ ใระมาอารม์ีมีสัมพันธไมรีในเวลาแบบนี้เหมือนนายันล่ะ
“นายะให้ันพูนเียวรึไ”
หมอนั่นพูพร้อมับสะิแนผม อะไรวะหมอนี่ !
ผมหันไปัสีหน้าในระับหนึ่ให้หมอนั่น แ่ไอ้โย่รหน้าผมลับไม่สะทสะท้าน แถมยัส่ยิ้มว้ามาให้นาหยี
“นายื่ออะไร”
“นายะรู้ไปทำไม”
“็ันอยารู้ันายนี่นา ถ้าอยารู้ั็้อถามื่อิ ริป่ะ ?”
“อโทษนะ แ่ันไม่”
ผมหันไปพูเร็วๆ่อนะมอหาเ๊โห เมื่อไหร่ะมาปล่อยวะเนี่ย ยืนนานๆมันเมื่อยนะเฟ้ย แถมยั้อมายืนอยู่ับนประหลาอย่าหมอนี่อี
“ทำไมนายใร้ายั”
“อะไรนะ ?”
ผมหันไปมอหน้าไอ้โย่้าๆอีรั้ มาว่าผมใร้ายั้นหรอ ?
“แ่อยารู้ัเอนี่นา อย่าน้อยบอื่อ็ยัี”
“เหอะ”
ผมแ่นหัวเราะพร้อมับลอาไปมา ให้ายเหอะ วันนี้แ่มาสายไม่พอใ่มั้ย ? ้อมาบอื่อับนที่ไม่อยารู้ัอี
“รู้ื่อแล้วไม่้อมายุ่ับันนะ …พยอนแบฮยอน”
“โอเ! พยอนแบฮยอน ยินีที่ไ้รู้ันะ ันะำื่อนายให้แม่นเลย”
แ่ันไม่ยินีที่รู้ันาย !
“อ่ะ พวเธอสอนที่มาสายน่ะ มาทานี้”
เสียแหลมปรี๊อเ๊โหัึ้น้าหลัผม ่อนะระินิ้วเรียให้ผมับไอ้โย่(ไม่อยาเรียื่อ)ให้ามไป
“พวเธอสอน้อไป่วยันทำวามสะอาโรยิมหน้าึเษรนะ ่วนี้ฝุ่นมันเรอะัมา”
ประโยที่ผมไม่อยาะไ้ยินหลุออมาาริมฝีปาที่มีลิปสิสีแสอเ๊โห
อะไรนะ ! ไปทำวามสะอาโรยิม ? ับไอ้โย่นี่น่ะเรอะ !
“อาารย์รับผมอปิเสธ ผมอานเี่ยว”
ผมรีบพูั้านอาารย์ึ้นทันที
“เธอื่ออะไร”
“พยอน แบฮยอนรับ”
“แล้วเธอล่ะ”
“ปาร์ านยอลรับ’ารย์”
แหวะ ! ทำเป็นอบเสียหวาน น่าหมั่นไส้ะมั ผมแอบเห็นนะว่าเ๊โหแอบเลิ้มรอยยิ้มอหมอนี่แวบนึ
“เอาล่ะ พยอน แบฮยอน เธอไม่มีสิทธิ์ออเสียั้านอะไรทั้สิ้น ถ้าเธออยาทำานเี่ยว ันะให้เธอทำหนัยิ่ว่าทำวามสะอาโรยิมแน่”
เ๊โหบอผม้วยน้ำเสียอำมหิ่อนะใ้สายาที่มีแ่ีนานั่นิผมนแทบทะลุ เ๊โหเินไปแล้ว เหลือแ่ผมับมันสอน…
“เอาน่า ันะไม่ทำให้นายเหนื่อยนเียวแน่นอน”
ไอ้โย่ว่าพร้อมับบบ่าผมเบาๆ ผมเบี่ยไหล่หลบมือหนาๆนั่น ่อนะหันไปมอหน้าเ้าอมืออย่าเอาเรื่อ แล้วเินนำออไปที่โรยิมหน้าึเษร พิธี็ไม่ไ้เ้า! เสี่ยไ้ F แล้วยั้อมาทำวามสะอาโรยิมับไอ้โย่นี่อี
แบฮยอนอยาายยยยยยยยยยยย !!!!!!!
โรยิม…
“นี่แบฮยอน”
“….”
“นายเรียนอยู่ะไหนอ่ะ”
“….”
“นายมีลุ่มเพื่อนรึเปล่า”
“….”
“นายรำาันมั้ย”
“มา”
“ทำไมอันนี้อบเร็วั”
ไอ้โย่ว่าพร้อมับทำหน้าหอย ผมมอใบหน้านั่นอย่าหุหิแล้วรีบทำวามสะอาในส่วนอัวเอ
“เพราะันิมันอยู่ในหัวั้แุ่ยประโยแรับนายแล้ว” ผมอบโยไม่มอหน้า
“ริหรอ แสว่านาย็ำลันึถึันลอั้แุ่ยันเลยน่ะสิ”
“นายพูบ้าอะไรอนาย”
ผมหันไปแว้ใส่ไอ้นัวสูโทษานพูอะไรออมาแสลหู
“ริๆแล้วหน้าานายูเป็นนใีนะ”
“อโทษ้วยที่ันไม่ใ่นใี”
“ไม่เป็นไรหรอนะ ันเื่อว่าริๆแล้วนายใี”
ยเว้นับนายแหละ ผมบอในใ
“….”
“อถามอะไรหน่อยไ้มั้ย”
“ไม่”
“นิเียวน่า”
“เลิพูเพ้อเ้อแล้ว่วยันไ้มั้ย! นายำลัทำให้ันหมวามอทนนะ!!”
“โอ๊ะโอ๋ พยอนแบฮยอนวันออหูะแล้ว”
ไอ้โย่ทำหน้าาแป๋วแว๋วล้อเลียนผม นั่นมันยิ่ทำให้ผมเือว่าเิม
“ปาร์านยอล !”
ผมะโนเรียื่อนั้นแล้ววัสายามอานยอลอย่าโรธๆ
“เย่ นายเรียื่อันแล้ว”
“ไม่ทำแล้วโว้ย!”
ว่าแล้วเส้นอำว่าอทนอผม็าผึ ผมทิ้ไม้วาเรี่ยราพร้อมับเินุ่มๆออมาาโรยิม
“เฮ้ย เี๋ยวิ แบฮยอน! เฮ้ย ันอโทษ ันะไม่แหย่นายแล้ว”
“ออไปนะไอ้บ้า ไม่้อามมา”
“ันอโทษ…”
ไอ้โย่พูพร้อมับับมือรั้ผมไว้ ผมหันไปมอหน้าานยอลอย่าใ่อนะรีบสะบัมือทิ้
“….”
“ันะเอาส็อเทปมาปิปาัวเอ นายไปรอันที่โรยิมนะ”
หมอนั่นว่า่อนะพาร่าอันเ้้าเ้าไปในึเษร เหอะ ะเอาส็อเทปมาปิปาัวเอเนี่ยนะ ไร้สาระ!
รีบิ่ไปทำส่วนอัวเอแล้วรีบลับีว่า!
ผมลับเ้ามาในโรยิมพร้อมโหมพยายามใเย็นอีรั้ และรีบหยิบไม้วาึ้นมาทำวามสะอาในส่วนอัวเอ่อ ฮึ่ย ! หุหิะมั
“โว้ยย !”
ผมระบายอารม์ับลูบอลที่ลิ้มาไม่รู้เวลา ผมรเ้าเะอัมันเ้าอย่าั
ฟิ้วววววว ปึ่
“อื๊ออออออออ”
ผมเยหน้าแล้วมอหาเ้าอเสีย แ่็ไม่ใ่ใรที่ไหน ไอ้โย่นั่นเอ หมอนั่นล้มลไปนอนับพื้น
“เหอะ สมน้ำหน้า”
ผมพูเบาๆพร้อมับเินไปที่ร่าอหมอนั่น แหม แล้ทำเป็นสลบิว่าะสสารรึไหะ
พอเินไปใล้ๆ ผม็เห็นส็อเทปสีำปิอยู่ที่ปาหมอนั่นริๆ แ่อนนี้นอนไ้แน่นิ่สมริมารับ
ิว่าเนียนหรอ ? ฮ่าๆๆๆ รอไปสิบาิเถอะว้อย !
….. แ่หมอนี่นอนนิ่เินไปแล้ว…ผมลุึ้นแล้วยืนเท้าเอว
“นี่ อย่ามาอู้นะ”
ผมใ้เท้าเี่ยที่เอวเผื่อหมอนี่ะบ้าี้ แ่็ไร้ึ่ารอบสนอ
เฮ้ยายแล้วเรอะ
“เฮ้ย นอนพื้นแบบนั้นมันสปรนะ ฝุ่นเ็มเลยนายไม่เห็นรึไ”
ผมพยายามพูให้ัึ้น พร้อมับเอาเท้าเี่ยแรึ้น้วย
แ่็นิ่…
“ปาร์ านยอล”
เียบ…
ผมนั่ยอๆพร้อมับ้มลไปที่หูอหมอนี่ ่อนะะโนสุเสีย
“เฮ้ยยยยยย ื่นเร็ววววว”
ผมับหูอหมอนั่นพร้อมับึเ็มแร
พระเ้า ! หมอนี่ไม่ื่น !
ผมมอนรหน้าที่ำลัหลับนิ่้วยใที่ล้าๆลัวๆ ่อนะัสินใยื่นนิ้วี้ไปอัที่มูโ่ๆนั่น ็หายในี่นา…ะายไ้ไล่ะเนอะ แ่ฟุบอลอัหัวนั่นเอ แล้วถ้าหมอนี่ไม่ื่นผม็้อทำานนเียวอ่ะิ เออ ไม่เป็นไรหรอ ยัไผม็แ่ทำส่วนอัวเอเสร็็ไปไ้เลยนี่นา ผมหันไปมอร่าอันไรสิอปาร์านยอลอีรอบ
ผมมอหัน้ายหันวา่อนะเอฟูที่วาอๆันอยู่รมุมอโรยิม ผมลาหมอนั่นไปนอนรนั้นีว่า นอนรนี้พยาธิไ้เ้าามหูอหมอนั่นแน่ๆ หน้าหวานแ่หูาเนี่ยนะ น่าลเป็นบ้า
ผมลาัวหมอนั่นไปามที่ิ ัวโรหนัเลยให้ายเหอะ ให้วาทั้โรยิมนี่ยัเหนื่อยไม่เท่าอ่ะ
๊อ ~
เสียท้อผมเอไม่้อใ ็นมันไม่ไ้ิน้าวเ้านี่นา โนใ้แรานแบบนี้็้อหิวเป็นธรรมา แอบออไปื้ออินีว่า
“นี่ เี๋ยวมานะ …เี๋ยวื้อมาเผื่อ็ไ้ เหอะ!”
ผมพูึ้นเบาๆและิว่าหมอนี่ไม่ไ้ยินหรอ อยาะแบไปห้อพยาบาลอยู่หรอนะ แ่แบไม่ไหวอ่ะ ทำไม้อมาเป็นภาระัน้วย็ไม่รู้ ฮึ่ย!
ร่าบาหน้าาน่ารัหาแ่ปาร้ายเินออมาาโรยิมเพื่อะออไปื้ออินมาเพิ่มพลัาน อีร่าหนึ่ที่แล้นอนแน่นิ่มาไ้ัพัยับเปลือาเปิึ้นเมื่อนัวเล็เินออไป
“ันิอยู่แล้วว่านายน่ะเป็นนใี”
เสียทุ้มเอ่ยึ้นเบาๆ พร้อมับมอามหลัอนัวเล็ไป
“นายยัเป็นแบฮยอนนเิมเสมอ”
เ้าพูับัวเออีรั้ ่อนะยิ้มอย่าพอใพร้อมหลับาลแล้เป็นนไม่ไ้สิอีรั้
ารนำฟิมาลในนี้ทำให้รู้อย่านึ
ัหน้าโรยาเลยอ่ะ T^T ทำไมมันัยาแบบเน้T3T
อบุที่เ้ามาอ่านันนะะ ฝาิม้วย่ะ
ความคิดเห็น