คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : {::Chapter 05::} Give me a chance
Baekhyun’s Part
อา…อาาศีัเลยน้า อนนี้ผมับยอูนั่อยู่บนพื้นห้าใ้้นไม้ให่ในสวนหย่อมอมหาลัย ลมเย็นำลัพอี แไม่แรมา อยานอนั
“แบฮยอน พรุ่นี้ันว่าอนบ่าย นายล่ะ ?”
ยอูบอพร้อมับมอหน้าผม พวเราเพิ่เลิลาสพร้อมัน
“เออเหมือนันเลย ั้นพรุ่นี้เราไปเินเล่นที่ย่าน K ่อน่อยลับีมะ”
ผมเสนอวามิที่อในหัวมานาน เราสอนไม่่อยมีเวลาไ้ออไปเินเล่นามย่าน็อปปิ้มานานแล้ว ปิเรียนเสร็็ะลับไปเอยัยป้าเ้าอหอพัหน้าเลือ น่าเบื่อสุๆ ไ้ไปเินเล่นหน่อยอารม์ะีึ้น
“อื้ม โอเ” ยอูพยัหน้าล
“เออ แ่ว่าพรุ่นี้ัน้อไปส่รายานให้เ้มหาภัย่อนอ่ะ เรื่อที่ไม่ไ้เ้าพิธี….โอยยยยย เ็ะมั”
“ฮ่า ๆ เอาน่า ีว่าไ้ F นะ นายไ้เ็ว่านี้แน่”
ยอูว่า่อนะ้มลไปเล่นเมในโทรศัพท์่อ ใ่สิ นายไม่ไ้โนทำโทษเหมือนันนี่ หลัาวันที่ผมไปสายแล้ว้อทำวามสะอาับานยอล วัน่อมาเ๊แ็เินมาหาผมถึห้อพร้อมับยื่นเอสารเี่ยวับนที่ไม่ไ้เ้าพิธีในวันนั้น ้อทำรายานเี่ยวับวามสำัอพิธี ให้เวลาสามวัน และพรุ่นี้ือวันส่าน และอย่าินะว่าระหว่าทำรายานอผมะสบสุ ไอ้โย่หูานั่น็มาวนผมลอเวลาเลย มาหาผมเ้า-เย็น พร้อมับ้ออ้าเี่ยวับรายานเพราะ้อทำเหมือนัน เหมือนหมอนั่นมาอวาม่วยเหลือผมนะ แ่เรื่อแ่นี้ทำไม้อมาามันเ้าเย็น้วยวะ มันือ้ออ้ามาแล้ผมัๆ
ผมเลิิถึเรื่อไม่น่าิ ่อนะเท้าแนไป้าหลัพร้อมหลับาล้าๆ….
แล้วใบหน้าอนบาน็ลอยเ้ามา… านยอล….นายมาหลอหลอนันทำไมวะหะ !!
ผมลืมาึ้นพร้อมับมวิ้ว เฮ้อ ให้ายเหอะ ่วนี้หุหิเพราะหน้าหมอนี่ลอเลย พยายามไม่ิถึ หน้ามัน็ลอยเ้ามาอยู่นั่นแหละ …เฮ้ยเี๋ยว
นี่ผมำลัิถึานยอลเรอะ !!!!!!!!!!!
“เป็นไรมาป่ะเนี่ย”
“หะ”
ผมหันไปหายอูที่ำลัมอผม้วยสายาแปล ๆ
“ันเห็นนายทำหน้าาประหลาๆมาั้แ่เมื่อี้แล้ว เี๋ยว็ทำหน้าโรธ เี๋ยว็ทำหน้าเหนื่อย เมื่อี้็ทำหน้าาน่าลัว”
“เอ่อ …ือันำลับริหารล้ามเนื้อบนหน้าอ่ะ”
“เี๋ยวนี้เ้าทำันแบบนี้หรอ เี๋ยวทำบ้า”
ผมมอน้าๆที่เริ่มทำหน้าาหลายๆอารม์ออมา ยอูหัวเราะ่อนะหันไปเล่นเมส์่ออีรอบ ทำเอำเอ เริละเพื่อนผม
ึ ๆ
ไม่นะ...าวาระุ ผมหัน้ายหันวาามสัาา ถึแม้ะไม่มีอะไรเิึ้น แ่ผมรู้สึว่ามันะ้อมีเรื่ออะไรเิึ้นแน่ อ๋าาา เ้มหาภัยะมาทวานผมถึที่รึเปล่านะ
“แบฮยอน ~!”
ผมสะุ้พร้อมับหันไปามเสียเรีย และผม็พบับบุลที่อยู่ในบัีำอผม ปาร์ านยอล
หมอนั่นเินรมาที่ผมับยอูอยู่ ่อนะหย่อน้นนั่ล้าๆผม
“นาย…มาทำอะไรหะ”
ผมพูเสียเือๆพร้อมับยับหนีานยอล แ่หมอนั่น็ยัยับามมา! ผมึยับหนีอีรั้ นัวิับยอู เ้าัวเยหน้าออาเมส์่อนะมอมาที่ผมอย่าๆแล้วมอเลยไปที่านยอล
“หวัี ผมปาร์ านยอล”
านยอลเอ่ยทัยอู้ามหัวผม หมอนั่นยิ้มให้ยอูนาหยีเหมือนับที่เอผมรั้แรไม่มีผิ
“หวัีันโ ยอู …เพื่อนนายหรอแบฮยอน”
ยอูเอ่ยทัานยอลลับอย่าเป็นมิร ่อนะหันมาหาผมและถามำถามอันน่าสยสยอออมา เหอะ ! ให้ผมเป็นเพื่อนับหมอนี่น่ะหรอ เป็นเรื่อที่เิึ้นยายิ่ว่าให้ฝนลอยึ้นฟ้าะอี
“ไม่ใ่หรอ”
ผมพูพร้อมับมอหน้าานยอล หมอนั่นนิ่ไปเพียอึใ ่อนะพยัหน้าให้ยอูและพูพร้อมรอยยิ้ม
“รับ ผมไม่ใ่เพื่อนแบฮยอนหรอ”
“อ้าว…แล้วพวนายรู้ัันในานะอะไรล่ะเนี่ย ?”
“ในานะอะไร็่าเถอะ เี๋ยวมานะ นาย…มานี่”
ผมหันไปบอยอู ่อนะึานยอลให้ลุึ้น แล้วลาหมอนี่ให้เินามันมานถึอี้านอสวนหย่อมนี้
“นายะไปไหน็ไปเถอะานยอล เราไม่มีอะไริ้าันแล้ว”
ผมเปิประเ็นอย่ารไปรมา แ่็พยายามพูเสียให้่อยที่สุ เพราะลัวว่าะมีใรผ่านมาไ้ยิน
“ริหรอ ?”
“็ใ่น่ะสิ นายยั้อารอะไรอีหะ ?”
“ันไม่้อารอะไรหรอ แ่นที่้อารน่ะ นาย่าหา”
านยอลพูพร้อมับยิ้มให้ผม นายะยิ้มบ่อยเินไปแล้ว ให้ายเถอะ
“อ่อใ่ สิ่ที่ัน้อาร็ือ นาย่วยออไปห่าๆันเลย ่อไปนี้เราไม่้อมาเอันอี เ้าใมั้ย !”
“ไม่”
านยอลอบหน้าายพร้อมับหันไปทาอื่น
“านยอล!”
“รับ ?”
านยอลหันมาานรับอย่ารวเร็ว้วยใบหน้าทะเล้น ผมมอหน้าานยอลอย่าเหนื่อยอ่อน ่อนะ้มหน้าลแล้วพูออมาอีรั้้วยน้ำเสียที่บ่บอว่าเหนื่อยเ็มที
“ทำไมนายถึไ้มาวนันไ้ทุวันหะ ? ันไปทำอะไรให้นาย”
“เปล่าหรอ ัน็แ่อยารู้ัับนายเอนี่นา ันอยาเป็นเพื่อนับนายนะ”
“แ่ันไม่อยา”
ผมอบสวนึ้นอย่ารวเร็ว
“แล้วนายอยาเป็นอะไรับันล่ะ ?”
านยอลถามพร้อมับยับเ้ามาใล้มาึ้น หมอนี่้อลึเ้ามาในาอผม
“นายเอาแ่บอว่าไม่อยาเป็นเพื่อนับัน นายอยาเป็นมาว่านั้นใ่มั้ย ?”
“หมายวามว่าไ”
“ะเป็นอย่าอื่น็ไ้นะ”
“พูบ้าอะไรหะ”
ผมพูพร้อมับันานยอลออ แ่หมอนี่็ันมาับมือผมไว้ ะสะบัออ็ไม่ยอมปล่อยอี บ้าเอ๊ย ! รู้มั้ยว่าารที่หมอนี่แะเนื้อ้อัวผมบ่อยๆมันอันราย่อใอผมมา !
“นาย็รู้ว่าันหมายวามว่ายัไ”
“ันไม่รู้”
ผมพูแทรึ้นพร้อมับหันหน้าหนีไปอีทา เพราะานยอลำลั้อผมอยู่อย่าไม่เรใ
“อยาให้ันพูหรอ ?”
“นั่นมันเรื่ออนาย ันอแ่นายอย่ามายุ่ับันอี็พอ”
ผมพูเสียัึ้นเล็น้อย พร้อมับสะบัมือออาารเาะุมอานยอลอีรั้ และมัน็หลุออ ผมเรียมะเินหนีไปหายอู แ่เสียานยอล้านหลั็รั้ผมไว้
“อโทษนะแบฮยอน”
“….”
“แ่ันทำไม่ไ้หรอ”
“ทำไมล่ะ”
ผมถามพร้อมะมวิ้ว ่อนะหันไปหาานยอล มอใบหน้าที่อยู่สูว่าอย่าไม่เ้าใ
“นายอยาะวนันนานั้นเลยรึไหะ ?”
ผมถาม้วยน้ำเสียที่ไม่สบอารม์เท่าไร านยอลมอผมพร้อมับส่ายหน้าไปมาเบาๆ
“ันไม่ไ้ั้ใะทำให้นายรำาในะ”
“อโทษนะ แ่นายทำไปแล้ว ทุวันเลย้วย”
“ริหรอ…ันอโทษนะ ัน็แ่….อยาอยู่ับนาย”
านยอลพูยาว้วยเสียที่แผ่วเบาพร้อม้มหน้าหอยล และผมไม่รู้ว่าเ้าแล้ทำหรือเสียใริๆ แ่ปัหา็ือ ใบหน้าสลนั่นมันำลัทำใผมปั่นป่วน ผมเริ่มสับสนในใัวเอแล้วว่าทำไม้อรู้สึแย่ที่เห็นานยอลทำหน้าแบบนั้น
“ทำไมล่ะานยอล….ทำไมนายถึอยาะอยู่ับันนั”
ผมถามออไปในที่สุ านยอลเยหน้าึ้นมอผมนิ่ ่อนะยับปาพู
“เพราะนายทำให้ันไม่อยาไปไหนยัไล่ะ ันอยู่ับนายแล้วันมีวามสุนะ”
านยอลพูพร้อมรอยยิ้มอย่าที่อบทำ พร้อมับเินเ้ามาใล้ผมอีรั้ ่อนะเอื้อมมือมาลูบหัวผมเบาๆ วามอบอุ่นามืออานยอล มันแผ่่านไปทั่วร่าาย ใผมเ้นแรึ้นมาับารระทำทุอย่าอานยอล ผมปิเสธไม่ไ้เลยริๆ ว่าผมอบวามรู้สึนี้ มันเหมือนับเป็นวามรู้สึในอี เหมือนับว่าผมเยไ้รับมันมา่อน แล้วมัน็หายไปโยที่ผมไม่รู้ัว
…วามรู้สึนี้มันอะไร ?
“นายพูเพ้อเ้อแล้วานยอล”
แ่ผมเลือที่ะหลบหลีวามรู้สึนั้น และเบี่ยหลบมือานยอล ผมหมุนัวเรียมะเินหนีอีรั้ มันเหมือนเป็นารเินหนีวามรู้สึัวเอยัไ็ไม่รู้แหะ แ่อีไม่ี่วินาที่อมา ผม็รู้สึถึวามอบอุ่นาทา้านหลั านยอลโอบแนยาวนั้นรอบัวผม อผมไว้แน่น…
“ันไม่ไ้เพ้อเ้อนะแบฮยอน ….ันพูริๆ”
านยอลพูึ้น้วยน้ำเสียที่ริันผมแอบลัวเล็น้อย
“ปละ ปล่อยนะ”
ผมิ้นอยู่ในอ้อมออานยอล แ่เ้าัว็ยิ่อรัผมแน่นึ้นว่าเิม
“อร้อล่ะแบฮยอน”
“….”
ผมหยุิ้น่อนะยืนฟัานยอลนิ่
“ถ้านายรู้ถึวามหมายที่ันะบอนาย…”
“….”
“่วยให้โอาสันหน่อยเถอะนะ”
“…..”
“ันอบนาย”
ึั ึั ึั ึั
ใผมเ้นรัว…
หัวผมมันโล่ไปหม…
เมื่อี้านยอลพูมันออมา…บอว่าอบผม …เ้าบออบผม…
“นายพูอะไรออมารู้ัวมั้ย”
ผม้มหน้าลพร้อมับเหยียยิ้มที่มุมปา โยที่น้าหลัไม่มีทาเห็น
“รู้สิ”
เ้าัวอบลับแทบะทันที และ็ยัไม่ยอมลายอ้อมอ
“หึ…แล้วอย่าเสียใทีหลั็แล้วัน”
“ไม่มีวัน”
“ันเือนนายเป็นรั้สุท้ายนะานยอล”
ผมพูเพื่อถามวามแน่ใอน้าหลัอีรั้
“ัน็อบอนายเป็นรั้สุท้าย …ว่าันะไม่เปลี่ยนใ”
านยอลระิบเบาๆใล้ๆใบหูอผม ่อนะวาาัวเอลบนหัวอผมเบาๆ เป็นวามรู้สึที่แปลใหม่ีนะ ถึมีะมีนมาบออบผมบ้า แ่พวนั้นไม่เยะล้ามาเ้าใล้ผมอีเหมือนไอ้โย่ที่ำลัอผมหรอ
“นี่ ปล่อยไ้แล้ว ถึนายะมาบออบัน แ่็ไม่ไ้หมายวามว่าันะลนะ”
ผมพูพร้อมับสะบััวออเบาๆ และอีน็ยอมลายอ้อมอออแ่โยี
“ไม่เป็นไร ันไม่รีบ เพราะยัไนาย็้อเป็นอันแน่นอน”
“เหอะ อย่าทำให้ำอร้อ”
“ันไม่ไ้เล่นมุนะ”
“นายะหยุวนันสันาทีไ้มั้ย”
“เอาสิ ับเวลา”
“ไอ้บ้าานยอล !”
“ฮ่าๆๆๆๆ”
หมอนั่นหัวเราะรวน ผมมอนที่ำลัหลับหูหลับาหัวเราะอย่าเือๆ ่อนะเินออมา
“เฮ้ยไปไหน รอ้วยิ”
“อย่ามาามมานะไอ้บ้า!”
ผมเินัวปลิวมาหายอูที่ำลันั่เล่นเมส์ไม่สนใฟ้าิน เ้าัวหันมามอผมๆ เมื่อผมทิ้ัวนั่ล้าๆ
“นายหน้าแมาเลยแบฮยอน ไปทำอะไรมา”
“ำลัโมโหนบานน่ะสิ”
“อา แย่ัน้า”
“อืม แย่มาๆ” ผมพูึ้นมาเบาๆ
ริๆแล้ว….มัน็ไม่ไ้แย่อ่ะ////
ยอูปล่อยให้ผมอยู่ับัวเอแล้ว้มลเล่นเมส์่อ ผมมอน้าๆนิหน่อย ่อนะหันไปรอบๆเพื่อมอหาไอ้ัวารที่ทำให้ผมใเ้นแรแบบนี้ แล้ว็เอับไอ้โย่หัวสีทอสะุา หมอนั่นโบมือให้ผมาหน้าึเรียนที่ไม่ไลมา แล้วทำมือเป็นรูปหัวใส่มาให้ ผมนั่มอนิ่เพราะิว่าานยอลมอไม่เห็นสีหน้าที่ำลัร้อนผ่าวอผม านยอลป้อปาัวเอ ่อนะทำปาพูทีละำ้าๆ
‘า รั แฮ’
พอพูบ หมอนั่น็โบมือบ๊ายบาย แล้วเินึ้นึเรียนไป ผมมอามแผ่นหลัว้าที่อยู่ไม่ใล้ไม่ไลนั่น
“บ้าเอ๊ย”
“หืม ?” ยอูมอผมๆ
“เปล่า ๆ”
สนุนัใ่มั้ย ที่ทำนอื่นใเ้น
สนุนัใ่มั้ย ที่ทำันหวั่นไหว …..นายเ่มาานยอล
Kyungsoo’s Part
วันนี้เรียนเหนื่อยเป็นบ้าเลยแหะ ผมับแบฮยอนเินเ้ามาที่หอพั แล้ว็เินผ่านล็อบบี้นาเล็ ที่เป็นที่ประำารอุป้าหอพั
“พวนาย !”
เสียหวีแหลมเรียพวผมัไปทั่วล็อบบี้
“ะ รับ”
“เมื่อี้มีนมาหา”
“หาใรรับ ?” ผมถามุป้าเ้าอหอพั
“ันไม่รู้! บอแ่ว่าื่อิมอิน”
“ันว่าธุระนายแล้วล่ะ ไปรอที่ห้อนะ”
แบฮยอนมอผมแวบนึ่อนะเินึ้นห้อไป อินมีอะไรนะ ? ทำไมถึมาหาถึหอเลย ะสำัมา ผมเินไปที่ห้อโถอหอพั ็เอับอินที่ำลันั่อยู่ทีโฟา
“พี่มาแล้ว”
ผมเินไปที่หน้าออินที่ำลันั่อ่านหนัสือาร์ูน
“อ่ะ พี่ยอู ไปไหนมาทำไมลับ้าั”
อินเยหน้าึ้นาหนัสือแล้วส่ยิ้มมาให้ผม ใบหน้ามเ้มออินทำผมใเ้น หรือเป็นเพราะผมไม่ไ้เออินหลายวันนะ ?
“เอ่อ ิเรียนน่ะ…มีอะไรหรอ ?”
ผมถามึ้น อินเม้มปาเหมือนหนัใ่อนะยืนึ้นรหน้าผม
“เอ่อ ือ…พี่่วยไปเป็นู่วอผมในานเลี้ยอพ่อหน่อยไ้มั้ย”
“หะ !”
ผมร้อึ้นมาอย่าใ ให้ไปเป็นู่วั้นเรอะ !
“็ไม่ใ่านให่อะไรหรอ แ่านเปิัวสิน้าใหม่ พี่่วยไปเินู่ับผมหน่อยไ้มั้ย”
“เอ่อ…ะีหรอ พี่เนี่ยนะ ?”
ผมพูพร้อมับี้ไปที่ัวเอ
“ทำไมอ่ะ”
“พี่ว่านายไปหาู่นอื่นเถอะ พี่ไม่อยาทำให้นายายหน้า”
“ไม่เอา…” อินส่ายหน้าพร้อมับ้าวเท้าเ้ามาใล้ผมมาึ้น
“ผมไม่อยาไปับใรนอาพี่ยอู”
“อิน แ่….”
อินึมืออผมมาุมแน่น พร้อมส่สายาเหมือนะวิวอนผม
“อร้อนะรับ”
น้ำเสียอ้อนนั้นำลัทำใผมสั่น
“อิน…”
อินบีบมือผมเบาๆ นผม้อถอนหายใออมา
“็ไ้…”
ผมเอ่ยอออมาเสียอ่อย อินยิ้มออมาอย่าีใ่อนะปล่อยมือทีุ่มมือผมเมื่อี้ออ้าๆ
“พรุ่นี้ผมะมารับพี่ที่นี่อน 1 ทุ่มนะ แ่ัวสวยๆละ”
“สวยๆ ?”
“ฮ่า ๆๆ ผมล้อเล่น ไปละ”
อินหัวเราะ่อนะเินออไปาหอพั…..ผมะทำยัไีล่ะทีนี้
เย์ไฮรีเอร์ทุน่ะ ^___________^
มาอ่านอมเม้นแล้วมีำลัใในารทำหลายๆเรื่อเลย ้ออบุมาๆนะะ
านแบเริ่มออลายแล้วสินะ ? านหยอยออัวแรไปมั้ยเนี่ย ? 555555
อยาให้ยอูอเราแ่ัวแบบไหนไปเินู่ับอินะ ? 555555
สำหรับฮุนฮานแอบบอนินึว่าะมีนมา feat. ้วยนะ แ่เป็นใรออุบไว้่อน -.,-
ความคิดเห็น