ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Preface
:)
Shalunla
ชีวิตที่ปกติ...โรงเรียนที่ปกติ...
เพื่อนที่ปกติ...ดวงตาที่ปกติ..
มันไม่มีอีกแล้ว...No more...
บทนำ
เพื่อนที่ปกติ...ดวงตาที่ปกติ..
มันไม่มีอีกแล้ว...No more...
บทนำ
ในเมืองที่พลุ่กพล่านไปด้วยผู้คนที่มากมายรถราที่วิ่งมุ่งไปยังจุดหมายปลายทาง ไม่มีใครรู้หรอกว่านอกเหนือจากสิ่งเหล่านี้แล้วยังมีอีกสิ่งหนึ่งที่ยังวนเวียนอยู่รอบๆตัว สิ่งนั้นที่ว่าคือ วิญญาณ...
เป็นสิ่งที่มองไม่เห็นนอกจากคนที่มีสัมผัสพิเศษเท่านั้นที่สามารถมองเห็นพวกเขาเหล่านั้น จึงมีคนแอบอ้างมากมายใช้เป็นวิธีในการหลอกลวงต้มตุ๋นคนที่งมงายเชื่อเรื่องเหล่านี้เกินไป
คำว่า วิญญาณภูตผีจึงกายเป็นสิ่งงมงายของคนหลายๆพวก ที่คิดว่าสิ่งเหล่านี้นั้นไม่มีทางเป็นเรื่องจริง ถึงแม้จะมีคนเห็นจริงแต่ก็ยังเป็นความจริงที่ยังครึ่งๆกลางหาข้อเท็จไม่ได้ยิ่งในยุคที่เทคโนโลยีสามารถทำได้ทุกอย่าง สร้างผีขึ้นมาในโลกโซเซียลได้อย่างง่ายดายมีคนเชื่อบ้างไม่เชื่อบ้าง นั้นคือแล้วแต่ความเชื่อของแต่ละบุคคล...
ณ สายการบินXX เที่ยวบินxx ที่ตรงไปยังลอนดอนเมืองหลวงของอังกฤษ เด็กสาวที่นั่งอยู่ที่ริมหน้าต่างเหม่อลอยมองออกไปอย่างไม่มีจุดหมาย ดวงตาสีฟ้าราวกับสีของท้องทะเลที่ใสและมีแต่ความว่างเปล่ามันช่างน่าหลงใหลชวนให้จ้องไม่อาจละสายตาได้ ผมที่ยาวเกือบถึงเอวมีสีน้ำตาลเข้มดูนุ่มคล้ายสายไหม น่าตาที่ดูจิ้มลิ้มยังละอ่อน เธอนั่งเท้าคางอย่างไม่สนใจผู้คนรอบข้างเธอนั่งอย่างนี้เป็นเวลานานแล้ว
"รับของหวานไหมคะ?"แอร์โฮสเตสสุดสวยถามเธอด้วยรอยยิ้มที่เป็นมิตร
"ขอดังโงะค่ะ"เธอเลิกเท้าคางแล้วหันไปตอบคำถามคนตรงหน้าด้วยใบหน้าที่นิ่งเฉย
"ค่ะ"แอร์โฮสเตสพยักหน้ารับทราบก่อนเดินไปนำขนมหวานมาให้
เฮ้อ
เด็กหญิงตาสีฟ้าถอนหายใจเฮือกใจ การที่ต้องพูดคุยกับคนแปลกหน้าเป็นอะไรที่ทำให้เธอรู้สึกเกร็งไปทั้งตัวถึงจะเป็นแค่ประโยชน์สั้นๆแต่ก็ทำให้ตัวใจหล่นวูบได้
โครม!!!
เสียงที่ดังครึกโครมทำให้ทุกสายตาต่างพากันจับจ้องไป ณ ที่ตรงเกิดเหตู
"ขอโทษนะคะเป็นอะไรหรือเปล่าคะ"แอร์โฮสเตสที่เผลอซุ่มซ่ามทำน้ำหกใส่ผู้โดยสารผู้ชายรายหนึ่งเข้า"คุณคะ? ไม่เป็นอะไรใช่ไหมคะ"
"แกบังอาจ บังอาจจจจจจจ" ผู้โดยสารที่เป็นผู้ชายแต่เสียงที่ออกมาจากปากเขานั้นกลับเป็นเสียงของผู้หญิงที่โหยหวน "แกต้องตาย!!!" ไม่ว่าเปล่าชายผู้มีเสียงเป็นหญิงลุกขึ้นมากระโจนบีบคอแอร์โฮสเตสที่ดวงซวย "แกต้องมาอยู่กับฉัน ฮ่า ฮ่า ฮ่า" เสียงฟังยังไงก็ขนลุกเปล่งเสียงหัวเราะออกมาอย่างชอบใจ
"ชะ ช่วยด้วย"เสียงที่ใกล้หมดแรงที่จะดิ้นรน
ทุกคนบนเครื่อนบินทำอะไรไม่ได้เหมือนถูกสะกดเอาไว้ ฟ้าที่เคยใสกลับมืดสนิทเหมือนตอนกลางคืน"พวกแกทุกคนต้องตายแล้วกลายมาเป็นทาสของฉัน"
"ฝันไปเถอะยัยผีร้าย!!!"
หนุ่มหล่อที่อายุประมาณ17-18อยู่ในชุดบาทหลวงศาสนาคริสต์นิกายโรมันคาทอลิกเต็มยศปรากฏตัวขึ้นในขณะที่ทุกคนกำลังตื่นกระหนกตกใจกลัวกัน เขาไม่ว่าเปล่าเขาหยิบไม้กางเขนที่เขาห้อยอยู่ขึ้นมาแล้วสวดอะไรซักอย่าง
"จงลงนรกไปซะยัยผีร้าย!"
"กรี๊ดดดดดด"ผู้ชายที่โดนผีสิงร้างกรีดร้องอย่างเจ็บปวดแล้วเป็นลมหมดสติไป แต่วิณญาณร้ายที่โดนนักบวชขับไล่ได้พุ่งไปหาเด็กสาวนัยน์ตาสีฟ้าที่นั่งนิ่ง"งั้นแกก็ต้องเป็นร่างใหม่ของข้า ฮ่า ฮ่า ฮ่า"
"เธอคนนั้นน่ะรีบหนีไปเร็วเข้า!"
"หรอ?"เธอไม่ว่าเปล่ากลับยกมือขึ้นมาแล้วกลับหัวของวิณญาณร้าย ย้ำ!จับหัวของวิณญาณร้ายแล้วออกแรงบีบ
"กรี๊ดดดดด ไม่ๆม่ายยยยย"
วิณญาณร้ายกลับแหลกสลายไปในอากาศท่ามกลางความมึนงงของคนในเครื่องบิน
เป็นสิ่งที่มองไม่เห็นนอกจากคนที่มีสัมผัสพิเศษเท่านั้นที่สามารถมองเห็นพวกเขาเหล่านั้น จึงมีคนแอบอ้างมากมายใช้เป็นวิธีในการหลอกลวงต้มตุ๋นคนที่งมงายเชื่อเรื่องเหล่านี้เกินไป
คำว่า วิญญาณภูตผีจึงกายเป็นสิ่งงมงายของคนหลายๆพวก ที่คิดว่าสิ่งเหล่านี้นั้นไม่มีทางเป็นเรื่องจริง ถึงแม้จะมีคนเห็นจริงแต่ก็ยังเป็นความจริงที่ยังครึ่งๆกลางหาข้อเท็จไม่ได้ยิ่งในยุคที่เทคโนโลยีสามารถทำได้ทุกอย่าง สร้างผีขึ้นมาในโลกโซเซียลได้อย่างง่ายดายมีคนเชื่อบ้างไม่เชื่อบ้าง นั้นคือแล้วแต่ความเชื่อของแต่ละบุคคล...
ณ สายการบินXX เที่ยวบินxx ที่ตรงไปยังลอนดอนเมืองหลวงของอังกฤษ เด็กสาวที่นั่งอยู่ที่ริมหน้าต่างเหม่อลอยมองออกไปอย่างไม่มีจุดหมาย ดวงตาสีฟ้าราวกับสีของท้องทะเลที่ใสและมีแต่ความว่างเปล่ามันช่างน่าหลงใหลชวนให้จ้องไม่อาจละสายตาได้ ผมที่ยาวเกือบถึงเอวมีสีน้ำตาลเข้มดูนุ่มคล้ายสายไหม น่าตาที่ดูจิ้มลิ้มยังละอ่อน เธอนั่งเท้าคางอย่างไม่สนใจผู้คนรอบข้างเธอนั่งอย่างนี้เป็นเวลานานแล้ว
"รับของหวานไหมคะ?"แอร์โฮสเตสสุดสวยถามเธอด้วยรอยยิ้มที่เป็นมิตร
"ขอดังโงะค่ะ"เธอเลิกเท้าคางแล้วหันไปตอบคำถามคนตรงหน้าด้วยใบหน้าที่นิ่งเฉย
"ค่ะ"แอร์โฮสเตสพยักหน้ารับทราบก่อนเดินไปนำขนมหวานมาให้
เฮ้อ
เด็กหญิงตาสีฟ้าถอนหายใจเฮือกใจ การที่ต้องพูดคุยกับคนแปลกหน้าเป็นอะไรที่ทำให้เธอรู้สึกเกร็งไปทั้งตัวถึงจะเป็นแค่ประโยชน์สั้นๆแต่ก็ทำให้ตัวใจหล่นวูบได้
โครม!!!
เสียงที่ดังครึกโครมทำให้ทุกสายตาต่างพากันจับจ้องไป ณ ที่ตรงเกิดเหตู
"ขอโทษนะคะเป็นอะไรหรือเปล่าคะ"แอร์โฮสเตสที่เผลอซุ่มซ่ามทำน้ำหกใส่ผู้โดยสารผู้ชายรายหนึ่งเข้า"คุณคะ? ไม่เป็นอะไรใช่ไหมคะ"
"แกบังอาจ บังอาจจจจจจจ" ผู้โดยสารที่เป็นผู้ชายแต่เสียงที่ออกมาจากปากเขานั้นกลับเป็นเสียงของผู้หญิงที่โหยหวน "แกต้องตาย!!!" ไม่ว่าเปล่าชายผู้มีเสียงเป็นหญิงลุกขึ้นมากระโจนบีบคอแอร์โฮสเตสที่ดวงซวย "แกต้องมาอยู่กับฉัน ฮ่า ฮ่า ฮ่า" เสียงฟังยังไงก็ขนลุกเปล่งเสียงหัวเราะออกมาอย่างชอบใจ
"ชะ ช่วยด้วย"เสียงที่ใกล้หมดแรงที่จะดิ้นรน
ทุกคนบนเครื่อนบินทำอะไรไม่ได้เหมือนถูกสะกดเอาไว้ ฟ้าที่เคยใสกลับมืดสนิทเหมือนตอนกลางคืน"พวกแกทุกคนต้องตายแล้วกลายมาเป็นทาสของฉัน"
"ฝันไปเถอะยัยผีร้าย!!!"
หนุ่มหล่อที่อายุประมาณ17-18อยู่ในชุดบาทหลวงศาสนาคริสต์นิกายโรมันคาทอลิกเต็มยศปรากฏตัวขึ้นในขณะที่ทุกคนกำลังตื่นกระหนกตกใจกลัวกัน เขาไม่ว่าเปล่าเขาหยิบไม้กางเขนที่เขาห้อยอยู่ขึ้นมาแล้วสวดอะไรซักอย่าง
"จงลงนรกไปซะยัยผีร้าย!"
"กรี๊ดดดดดด"ผู้ชายที่โดนผีสิงร้างกรีดร้องอย่างเจ็บปวดแล้วเป็นลมหมดสติไป แต่วิณญาณร้ายที่โดนนักบวชขับไล่ได้พุ่งไปหาเด็กสาวนัยน์ตาสีฟ้าที่นั่งนิ่ง"งั้นแกก็ต้องเป็นร่างใหม่ของข้า ฮ่า ฮ่า ฮ่า"
"เธอคนนั้นน่ะรีบหนีไปเร็วเข้า!"
"หรอ?"เธอไม่ว่าเปล่ากลับยกมือขึ้นมาแล้วกลับหัวของวิณญาณร้าย ย้ำ!จับหัวของวิณญาณร้ายแล้วออกแรงบีบ
"กรี๊ดดดดด ไม่ๆม่ายยยยย"
วิณญาณร้ายกลับแหลกสลายไปในอากาศท่ามกลางความมึนงงของคนในเครื่องบิน
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น