คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : [SF] 07:15 AM part5
“อนนี้ ม.ปลายปีสุท้ายแล้วเนอะ” แบฮยอนนั่เาะปาา พูเื้อยแ้วามประสา ้อผมาแป๋ว
อ่า… ผมไม่อ่านหนัสือแล้ว็ไ้ เหมือนลิลลี่อยาะออาหอสมุนี่เ็มทีแล้ว
“แบฮยอนรับ เราลับบ้านันเถอะ” ผมปิหนัสือแล้วเอาไปวาืนที่ั้น อีเทอมเียวเรา็สอบูนึันแล้ว
“านยอลลี่ะอ่าน่อ็ไ้นะ แบฮยอนรอไ้” อบผมอย่าร่าเริามปิ
ผมรูุ้เบื่อ ูหน้าุสิ ยุ่เหมือนอนที่ผมลุยหิมะไปหาที่หน้าบ้านเลย
“เบื่อแล้วล่ะสินี ไปรับ ลับบ้านัน” ผมว้า้อมือเล็แล้วเินออมา้านนอพร้อมัน
ท้อฟ้า้านอเริ่มเป็นสีมพูอมส้ม
แสพระอาทิย์ที่ะลับอบฟ้า สะท้อนับแ้มาว ึ้นเป็นสีพีอ่อนๆ
น่ารั..
แบฮยอนแว่มือเราไปมา นัวเล็เริ่มพูเรื่อนั้นเรื่อนี้ แบฮยอนอผมเป็นนพูเ่นะนัวเล็นนี้อบพู ส่วนผม ที่ริ ผมเป็นนเียบๆ แ่ผมลับอบ อบทุเรื่อและทุอย่าที่แบฮยอนพู……
มันฟัูเลี่ยน ผมเอ็ว่าั้น แ่มันสวยามสำหรับผมนะ
“านยอล เห็นสุอบฟ้าไหม” แบฮยอนพูึ้นแล้วี้รไป้าหน้า นัวสูมอไปามทาที่นรัี้
“ไม่เห็นรับ ทำไม แบฮยอนเห็นหรอ?” เาอบลับนรัอย่าื่อๆ
“็ไม่เห็นนะสิ ิ แ่สุอบฟ้าน่ะ มีรินะ”
แบฮยอนพู้วยเสียี้เล่น
อ่า…. นี่ลิลลี่ะเล่นอะไรอีนะ?
“ไหนรับ? ไม่เห็นมีเลย”
“้อเินไปเรื่อยๆ เี๋ยวานยอล็ะเอเอ”
“อ่า….ั้นหรอรับ”
“แ่านยอลไม่รู้ทา ะหาเอไ้ยัไ”
“นั่นสินะ”
“ไม่เป็นไรๆ”
“แบฮยอนนี่ รู้ทาหรอรับ? มาเป็นไ์ให้ผมหน่อยสิ”
“รู้ทาที่ไหนันเล่า… แ่ะบอว่า”
“..ว่า?”
ผม้มลไปใล้ๆใบหน้าน่ารั นัวเล็ไม่เอียหนี ลับเย่เอาแ้มนุ่มมาิับแ้มผม
ผมแพุ้อีแล้ว......... แบฮยอน
“แบฮยอนะเินไปอบฟ้าับานยอลเอ หล้วยัน เออบฟ้า้วยัน” แบฮยอนว้า้อมือผมแล้วี้ไปที่ปลายทาแสนไล ที่เราทัู้่มอไม่เห็น
.
.
.
ุรู้ัวไหม
ุอบพูอะไรที่มีวามหมายแฝอยู่เรื่อยเลย
วามหมายที่ทำให้ผมหัวใพอโ อันรายริๆแบฮยอนนี่
“ั้น… แบฮยอนสัาับผม่อน ว่าะไม่ปล่อยผมหลนเียว”
“ไ้!! สัาเลย..” นิ้ว้อยเรียวเล็ ยื่นรหน้านัวสู
านยอลส่นิ้ว้อยเี่ยวนิ้วเรียวสวยนั้น นิ้วอื่น็่อยๆเี่ยวัน าเี่ยว้อยสัา ลับลายเป็นับมือ
.
.
.
ย้ำให้รู้ว่าำสัาอเรา หนัแน่นว่าอื่นสิ่ใ
.
.
.
อีไม่ี่สัปาห์ เรา็้อสอบเ้ามหา’ลัยันแล้ว เฮ้อ… ผมไม่ไ้เอานยอลเลย นัวสูเรียับารอ่าน ารเรียนะนผมเป็นห่ว นอน็น้อย ิน็น้อย เี๋ยวไ้ป่วยนไปสอบไม่ไ้หรอนี
เหมือนวามิถึะส่ไปถึานยอลนะ เาส่้อวามมา
‘ที่หน้าบ้านุรับ ลิลลี่’
อะไร? านยอลลี่มาหรอ?
เร็วเท่าวามิผมรมาที่รั้วบ้านทันที
ผมไม่ไ้เอานยอลหรอนะ แ่รรั้วบ้าน มีะร้าสีมพูอ่อนที่มีลิลลี่สีาวเ็มไปหม
ผมถือระร้าใบเล็นั่น ับลีบบาออลิลลี่อย่าทะนุถนอม
ทำไม านยอลถึอบเรียผมว่าลิลลี่นะ?
.
.
‘เพราะุาว หอม นุ่มนวล… ’
เพียนึถึเสียทุ้มนุ่ม ที่ระิบบอวันนั้น ใบหน้าใส็ึ้นสีอย่าห้ามไม่ไ้
.
.
านยอลลี่นบ้า!
แ่นี้็เินนะ ไม่รู้หรือไ!
‘นบ้า!’
ผมหยิบโทรศัพท์แล้วส่้อวามลับไป านยอล็อบมาทันที
‘ผมบ้าแุ่็อบผมนี่ แบฮยอนอ่า.. อบลิลลี่ไหมรับ?’
‘อื้อ อบ อบมาๆเลย อบุนะานยอลลี่’
‘รับ ผม็อบ อบลิลลี่ อบมาเหมือนัน’
.
.
ลิลลี่ที่ว่านั่น หมายถึผมหรืออไม้เล่า!
ผมไม่ไ้ำลัหึอไม้นะ!!
.
.
‘แล้วลิลลี่นี่ แบฮยอน หรืออไม้ละ?’
‘ุ’ ปาร์ านยอลอบมาแ่สั้นๆ แ่็รึพื้นที่หัวใวเล็ไ้ทั้ว
.
.
.
07:15
่วสอบเ้ามหาวิทยาลัยผ่านไปแล้ว และอนนี้ผมอยู่ที่ป้ายรถประำทา
วันนี้ผมับานยอละไปเท อ่า เรียว่าเทไ้รึเปล่านะ
ไ้สิ!! อนนี้เราเป็นผู้ให่แล้วเทไ้แล้ว
เฮ้อ…. อีไม่นาน หิมะแร็ะมาถึ ิแล้วมันูโรแมนิมาเลย
แล้วปีนี้ผมะเอไพร์สอะไรานยอลีละ ผมเอร์ไพร์สานยอลทุเทศาล นหมมุแล้ว
.
.
“านยอลลี่!”นัวเล็เอามือป้อปา แล้วะโนเรียานยอล ที่อยู่อีฝั่หนึ่อถนน
นัวสูไ้ยิน็วิ่ึัมาหาทันที
.
.
แ่วันที่แสนี ลับเป็นวันที่เลวร้ายที่สุ
เพราะนบนฟ้าลับเล่นล
ปาร์ านยอล็ทรุัวลับพื้น มือหนาำหน้าอแน่น สีหน้าเ็บปว
.
.
“านยอล!!” นัวเล็ใสุี สอาเล็ออวิ่มาที่านยอล
แบฮยอนประอใบหน้าเรียวให้หนุนัไว้ น้ำาพรั่พรูออมา อร่าหนาไว้แน่น ร้อไห้ราวะาใ รอบายไม่มีใร ร้อไห้ออไป ไม่มีใรไ้ยินสัน ะโนออไป ไม่มีใรมา่วยสัน
“ฮื่อ… านยอลอ่า ลืมา่อน ฮึ.. ฮื่อ อยู่ับแบฮยอน่อนนะ ฮื่อ..” มือ้าหนึ่ระรออร่าหนาไว้ มืออี้าโทรหาโรพยาบาลประำอย่าลนลาน
ทันทีที่ไ้รับเสียอบรับาปลายสาย ็ปล่อยโฮออมานแทบับใวามไม่รู้เรื่อ
านยอลนิ่ไม่ยับ ีพรอ่อนมา ใบหน้าีเียว
เรียเท่าไหร่
็ไม่อบเลย…
.
.
.
_______________________________________________
ราม่ารับเปิเทอม
มีวามสุับภาเรียนที่2นะะ
ความคิดเห็น