คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : ✔PAINFUL8
PAINFUL CHAPTER8
JONGINxKYUNGSOO
RATE :PG-15
ไม่พอใจได้โปรดอย่ากดแบนหัวมุมขวามีสีแดงๆอยู่เห็นมั้ยคะ กดเลยคะ :)
----------------------------------------------------------------------------------------
“เกิดอะไรขึ้น!!” ร่างสูงของหมอหนุ่มเจ้าของไข้แทมิน วิ่งตรงมาที่ห้องพักผู้ป่วยพิเศษด้วยท่าทางกระหืดกระหอบ
จนลู่หานต้องหาเก้าอี้มากให้นั่ง เพราะกลัวจะเป็นลมไปเสียก่อนจะได้ฟังความ
“นายใจเย็นๆก่อนสิ จะเล่าให้ฟังอยู่แล้ว แต่ฉันก็ไม่รู้อะไรมากหรอกนะ” ลู่หานเดินไปนั่งที่โซฟาข้างๆเตียงที่คยองซูนอนอยู่
“บ้านน้องดีโอถูกวางเพลิง คือฉันก็ไม่แน่ใจ แต่ดูจากรูปการแล้ว มันต้องใช่แน่ๆ”
ลู่หานทำหน้าครุ่นคิด จากลักษณะแล้วมันต้องใช่แน่ๆ
“นายว่าไงนะ บ้านคยองซูถูกวางเพลิง! แล้วบ้านล่ะ บ้านคยองซูเสียหายมามั้ย!” คุณหมอเจ้าของไข้แทมิน ที่ตอนนี้ควบหน้าที่เป็นคุณหมอคนไข้ของคยองซูถึงกับนั่งไม่ติด นี่มันไม่ใช่เรื่องเล็กๆนะ!
“เหลือแต่ซากเลย ที่ฉันมั่นใจว่าถูกวางเพลิง ก็เพราะมันเหลือแต่ซาก เหมือนมีอะไร เร่งให้ไฟล่ามเร็วน่ะ อย่างพวกน้ำมัน”
“แล้วคยองซูเป็นอะไรล่ะ สำลักควันตอนไฟไหม้หรอ หรือว่าอะไร ทำไมถึงสลบแบบนี้” คำตอบเพียงเท่านั้นยังไม่สามารถไขข้อข้องใจของหมอหนุ่มตรงหน้าลู่หานได้
“นายรู้แล้วอย่าไปบอกใครนะ โดยเฉพาะ….” ลู่หานเว้นจังหวะพูดไปสักพักแล้วมองไปที่คยองซู
“คู่หมั่นของดีโอ ฉันไม่อยากให้มันเป็นเรื่องใหญ่”ลู่หานลดระดับเสียงลง เพราะกลัวว่าคยองซูจะบังเอิญได้ยิน
“ไม่ได้! เรื่องนี้พี่ซีวอนต้องรู้ เรื่องมันใหญ่ขนาดนี้ นายจะให้ฉันปิดปากได้ยังไง!”
“มินโฮ! แต่ถ้าพี่ซีวอนรู้ พี่เขาจะไม่สบายใจนะ ตอนนี้ไปดูงานที่ต่างประเทศด้วยไม่ใช่หรอ”
ใจจริงลู่หานก็อยากจะบอกเรื่องราวทั้งหมดแต่เรื่องนี้มันไม่ได้เป็นเรื่องง่ายๆ นะสิ
ไม่ใช่แค่บ้านไฟไหม้ ไม่ใช่แค่คยองซูหมดสติ
มันมีอะไรมากกว่านั้น และเขาเอง ก็เริ่มรู้สึกถึงลางสังหรณ์แปลกๆ
เพราะมินโฮไม่ใช่คนโง่ อีกไม่นาน คงจะโยงเรื่องผูกกันได้แน่ๆ
ทางตัวเขาเอง ก็ไม่รู้จะทำยังไง เพราะเขาก็ไม่ได้รู้เรื่องอะไรไปมากกว่า
เทาโทรมาขอให้มาช่วยคนๆนึง แล้วเหตุการณ์มันก็มาซ้อนกัน กับเรื่องที่เคยเกิดขึ้นเมื่อ 2 ปีก่อน
เขาควรหาคำตอบจากใคร?
เทาหรอ หรือคยองซู หรือคนกำลังป่วยทางจิตอย่างแทมิน
สองเรื่องนี้ มันต้องเกี่ยวกันแน่ๆ เขามันใจ ลางสังหรณ์เขาไม่เคยพลาด!
“ไม่ทันแล้วละ พอนายโทรมาหาฉัน ฉันก็ต่อสายหาพี่ซีวอนทันที พี่ซีวอนจะกลับมาพรุ่งนี้”
มินโฮเงียบไปสักพัก ก็จะพูดประโยคหนึ่ง ที่ชวนให้คิดหนัก
“แล้วถ้าเป็นนาย นายจะบอกพี่ซีวอนยังไงละ”
มินโฮหันมาสบตาลู่หาน เสียงที่ธรรมดา แต่เหมือนจะเค้นอะไรบางอย่างจากเขา
บางที หมอประสาทเฉพาะทาง ดีกรีผู้อำนวยการโรงพยาบาลคนนี้ ก็ฉลาดเกินไป
“คือ ฉันบอกแล้วไงว่าไม่รู้อะไรมาก!” ลู่หานตอบกลับด้วยท่าทางลนลาน ที่คิดว่าปิดมิด
“นี่คือชีวิตคนหนึ่งคน ความปลอดภัยของคนหนึ่งคน ที่สำคัญทั้งกับนาย และกับฉัน ”
“ฉันหวังว่านายจะปกป้องเพื่อนของนาย เหมือนที่ฉันและพี่ชายอยากปกป้อง”
ลู่หานโกหกไม่เป็น นี่คือสิ่งที่เขารู้ หลังจากที่รู้จักมักคุ้นกันมา 2 ปี ครั้งแรกที่เขาพบกับลู่หาน ทุกอย่างมันดูคล้ายกับวันนั้นมาก เขาคลุมเครือกับเรื่องนี้และเขาก็ไม่ใช่คนโง่ จนไม่รู้ว่าเรื่องที่ลู่หานกำลังปิดบัง คือเรื่องที่เกิดขึ้นกับแทมิน และคยองซู
ต่างกันแค่ แทมิน ป่วยท้งทางร่างกายและจิตใจ เพราะตอนที่ลู่หานและคยองซูพาแทมินที่มีสภาพยับเยินมาที่โรงพยาบาลแทมินมีบาดแผลทั้วทั้งตัว แล้วยัง ถูกกระทำชำเรามาด้วย
แต่คยองซู มีรอยฟกช้ำมาแค่นิดหน่อย แต่กลับมีสารเสพติดตกค้างที่ได้จากการตรวจเลือด
แล้วลู่หานละ เกี่ยวอะไรกับ 2 เรื่องนี้ แล้วทำไมตอนที่เกิดเหตุการณ์ ต้องเป็นลู่หาน ที่ช่วยไว้ทุกทีละ
เหมือนมีปริศนาบางอย่าง ที่รอคอยเขาอยู่
ไม่ใช่สิ ความจริง ความจริงต่างหากล่ะที่กำลังรอคอยเขาอยู่
‘ครืด ครืด ครืด’
เสียงสั่นของโทรศัพท์ มินโฮจึงขอตัวออกมาจจากห้องของคยองซู
ทันที ที่เห็นว่าเป็นเบอร์ของหัวหน้าพยาล เขาก็รีบกดรับทันที เพราะเบอร์ส่วนตัวจะใช้ในกรณีสำคัญเท่านั้น
“คุณหมอไม่ได้อยู่ที่ห้องพักแพทย์หรอคะ?”
“ครับ ตอนนี้ผมมาดูคนไข้อีกคน คุณมีเรื่องด่วนอะไรหรือเปล่า?”
“ค่ะ มีเรื่องด่วนมากๆ ตอนนี้คุณแทมินอาละวาดค่ะ กระชากสายน้ำเกลือขาด คุณหมอมาด่วนเลยนะคะ บุรุษพยาบาลเอาไม่อยู่แล้วค่ะ”
“ครับ” หมอหนุ่มรับคำสั้น แล้วรีบรุดกลับไปที่ห้องคนไข้กิตติมาศักดิ์ทันที
“ปล่อย!! ปล่อยเซ่!! อย่ามาจับตัวผมนะ ฮื่อ ฮื่อ”
ชั้นนี้ทั้งชั้นเป็นขอ ลี แทมิน คนไข้คนแรกตั้งแต่เขาเรียนจบมา ไม่ต้องสงสัยว่าเสียงกรีดร้องนี่เป็นเสียงของใคร
มินโฮรีบตรงมาที่ห้อง แล้วพอเปิดประตู
ภาพที่เห็นคือ แทมินกำลังข่วนตัวเอง
“หมออยู่ไหน ไอพวกบ้านี่มันจับตัวผม อ๊ากกกกกก”
“แทมิน!”
แค่เสียง คนไข้กิตติมาศักดิ์ก็หยุดดิ้น หยุดข่วนตัวเอง
“หมอ พวกนี้จับตัวผม มันจับตัวผม ฮื่อๆๆ” เขาร้องห่มร้องไห้ กอดตัวเองแน่น
“พวกคุณออกไปก่อนเถอะ ตอนนี้แทมินนิ่งแล้ว” มินโฮหันไปสั่งบุรุษพยาบาล
“เอ่อ ขอยาระงับประสารทให้ 2 เม็ดด้วย” เขาหันไปสั่งอีกครั้ง แล้วเดินตรงมาที่คนไข้ ที่กำลังกอดตัวเอง
“เป็นอะไร ”มินโฮนั่งลงที่ขอบเตียง ลูบหัวแทมินเบาๆ สัมผัสเล็กน้อยก็ทำให้แทมินอบอุ่นหัวใจเหลือเกิน
“หมอให้คนอื่นเขามาทำไม ทำร้าย ทำร้าย ฮื่อๆ” แทมินร้องให้ กอดตัวเองแน่นขึ้นไปอีก
“มีคนไข้คนสำคัญนะ ฉันต้องรีบไปดู ……… ไหน ปล่อยมือก่อน” มินโฮแกะแขนที่แทมินกอดตัวเองออก
เลือดซึมชุดคนไข้เป็นเส้นๆ ตามรอยข่วน มินโฮได้แต่มองแล้วเหนื่อยใจ
แทมินกลัวคนแปลกหน้า มีอาการทำร้ายตัวเอง และกลัวการอยู่คนเดียว
เขาเข้าใจ ว่าบาดแผลทางกาย อาจจะหายได้ง่ายๆ แต่บาดแผลทางใจ มันไม่ใช่เลย แทมินคงผ่าน อะไรมากอย่างน่ากลัว
ช่างน่าสงสาร ใบหน้าที่น่ารักน่ารัก แต่ขอบตากลับบวมช้ำทุกวัน
“เดี๋ยวจะทำแผลให้นะ ถอดเสื้อสิ” คุณหมอว่าแล้วก็เดินไปหยิบอุปกรณ์ทำแผลมาวางไว้ที่โต๊ะข้างๆเตียง
“ทำไมไม่ถอดละแทมิน ถ้าดื้อ ฉันจะฉีดยานะ ฉีดแล้วนอนไปเลย ตื่นพรุ่งนี้ไปเลย” มินโฮขู่เล่นๆ
“ไม่ถอด หมอถอดให้ผมหน่อย”
“อ่า เป็นแบบนี้ทุกที” มินโฮดึงเชือกผูกเสือที่ด้านหลังออก หน้าอกขาวกระทบกับลมจากเครื่องปรับอากาศ
“หนาว” แทมินพูดสั้นๆ
“โอเคๆ เดี๋ยวจะรีบทำให้” มินโฮเอาสำลีชุบแอลกอฮอลล์ ค่อยๆเช็กมารอยแผลเล็กๆที่กระจายอยู่เต็มตัวแทมินอย่างเบามือ
“ทำไมหมอใจดี” แทมินถามด้วยท่าทางเลื่อนลอยตามปกติ
“ไม่รู้สิ ฉันก็เป็นของฉันแบบนี้” มินโฮแปะพลาสเตอร์ลายน่ารักๆลงบนรอยถลอกที่ข้อมือ มันคงเสียดสี ตอนที่ผ้ามัดมือหลุด
“อ่าเสร็จแล้ว ใส่เสิ้อสิ หนาวไม่ใช่หรอ”
“หมอถอดให้ผม หมอก็ต้องใส่ให้ด้วยสิ” พูดแล้วก็ส่งเสื้อคนไข้ให้คุณหมอ
“ก็ได้ๆ ยกแขนสิๆ” คุณหมอยิ้มอย่างใจดีก่อนจะค่อยๆสอดแขนของแทมินเข้ามาในแขนเสื้อ แล้วผูกเชือกให้เหมือนเดิม
“ขอบคุณครับ คุณหมอ”
“ฮ่าๆ นี่รู้แล้วหรอว่าฉันเป็นหมอ”
“กินยาด้วยนะ เดี๋ยวฉันมา” มินโฮส่งยาในแทมิน แล้วเดินออกไป
“หมอ” แทมินเรียกคุณหมอเบาๆ
“หืม” มินโฮหันกลับมาหาคนตัวเล็กอีกครั้ง ก่อนจะยิ้ม เหมือนรู้ใจผู้ป่วยในความดูแล
“ฉันล็อคห้องให้แน่ ไม่มีใครมาจับตัวนายหรอก”
“อย่าข่วนล่ะ!” คุณหมอพูดกึ่งเล่นกึ่งจริงก่อนจะเดินออกจากห้อง แล้วล็อกให้ตามสัญญา
แต่ใครจะรู้ล่ะ
“ขอโทษนะมินโฮ แต่ถ้าฉันกินมันเข้าไป ฉันก็อาจจะเป็นบ้าจริงๆ”
แทมินทิ้งยาลงในชักโครกแล้วกลับมานั่งที่เตียงเหมือนเดิม
การแสดงที่แสนเพอร์เฟค ที่เขาจัดฉากทำเป็นว่าป่วยเป็นบ้ามา 2 ปี
เผื่อผ่อนภาระให้คยองซู เพื่อนสนิทที่เหมือนครอบครัวหนึ่งเดียวที่เขามี
และเพื่อ ปกป้องตัวเอง
TBC
ความคิดเห็น