คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ✔PAINFUL6
PAINFUL CHAPTER6
JONGINxKYUNGSOO
RATE :PG-15
ไม่พอใจได้โปรดอย่ากดแบนหัวมุมขวามีสีแดงๆอยู่เห็นมั้ยคะ กดเลยคะ :)
----------------------------------------------------------------------------------------
ผมเดินไปหยิบกล้องที่ตั้งไว้ คยองซูเพลียจนหลับไปตอนเช้ามืด ผมเองก็เพลีย สะใจพิลึก เสียงแบบนั้น สีหน้าแบบนั้น เห็นแล้วสะใจเป็นบ้า ผมยืนมองเขาแบบนั้นสักพัก ก่อนจะออกมาสะสางอะไรบางอย่าง
“เฉิน” ผมเรียกลูกน้องคนสนิท
“ครับบอส”
“เรื่องที่สั่งไป จัดการเรียบร้อยหรือยัง?” ผมเดินตรงมาที่ห้องทำงาน
“ครับ นี่คือที่อยู่ของคุณคยองซู มหาวิทยาลัย และประวัติบุคคลใกล้ชิดครับ” เฉินยืนซองเอกสารสีน้ำตาลมาให้ผม
ในขณะที่ทั้งสองกำลังคุยกัน จะรู้ไหมว่า มีบุคคลที่สาม บังเอิญ ผ่านมาได้ยินพอดี
“ดี นายไปตามเซฮุนมาหาฉันที มีเรื่องด่วนให้จัดการ” ผมว่าแล้วก็เดินเข้าห้องไป
หึ… คนที่อยู่หลังม่านน่ะ ต้องเป็นเฉิน
ส่วนคนเซฮุนน่ะ เหมือนกองโจร ถนัดงานที่ต้องลงมือ จัดการอย่างเงียบสงัดแต่ผลงานสวนทางกันดีแท้
แต่อย่างไร สองคนนี้ก็เป็นแค่ลูกน้องคนสนิท
เพราะทั้ง2หน้าที่นี้ มีทหารเสือมือหนึ่งทั้ง2 รับหน้าที่อยู่แล้ว
..
..
.
ตั้งแต่ลืมตา ผมก็ปวดไปหมดทั้งตัว ไหนจะแขนที่ถูกมัดไว้ ผมพยายามขยับขา แต่แค่ขยับนิดหน่อย
ความเจ็บแปลบก็แล่นมาถึงกระดูกสันหลัง ผมลุกไม่ขึ้นเลย คนใจร้ายยังไม่ได้ปลดเข็มขัดออกจากข้อมือผม
ความรู้สึกทั้งหมด บอกผมว่าทั้งหมดนั้นไม่ใช่ความฝัน หากแต่เป็นเรื่องจริงท้งสิ้น ทั้งที่ผมถูกลักพาตัวมา
และที่ผมเหมือนจะถูกข่มขืน? ความอึดอัดที่แหรกอยู่กลางลำตัวผม เหมือนจะตอกย้ำผมกลายๆว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นบ้าง
แค่ผมก้มหน้าลงไปมอง ถึงจะเห็นแค่นิดเดียว แต่มันช่างตอกย้ำและชัดเจน เจ็บใจ ยิ่งกว่าเจ็บกาย ยิ่งคิด
น้ำตาก็ยิ่งไหลออกมา แค่จะเช็ดน้ำตา ผมก็ยังทำไม่ได้ ผมพยายามดิ้น แต่ยิ่งดิ้นก็เหมือนจะยิ่งลึก ยิ่งเจ็บ
เพราะตอนนี้ ไอยาบ้านั่น มันก็หมดฤทธิ์ไปแล้ว ผมก็ได้แต่คิด นี่ผมไปทำอะไรให้เขาโกรธแค้นหรอ?
เขาต่างหากที่ฆ่าพ่อผม เขาต่างหากที่ทำร้ายเพื่อนผม
เขา คิม จงอิน ที่พรากความสุขและทุกอย่างไปจากชีวิตผม แล้วนี่อีก
ยังมาพรากความบริสุทธิ์ไปจากตัวผม ผมสิ ที่ต้องโกรธ ที่ต้องตามรังควานเขา
ทำไมกัน…………..
‘แกร็ก แกร็ก แกร็ก’
เสียงบางอย่างที่หน้าต่าง ปลุกผมจากภวังค์ความเสียใจ ผมหันไปทางหน้าต่าง มีผู้ชายคนหนึ่ง กำลังปีนเข้ามา
“ชู่วว” ชายคนนั้นเดินตรงเขามา ในนิ้วแตะที่ริมฝีบาง ทำสัญญาณให้ผมเงียบ ปลดพันธนาการที่ข้อมือผมอย่างเบามือ
“ผมมาช่วยคุณ ไม่ต้องกลัว” เขาพูดเสียงเบาราวกับเสียงกระซิบ แต่ผมได้ยินมันอย่างชัดเจน น้ำเสียงแบบนี้!!
“เอ่อ…… คือ ตรงนี้ คุณ….” เขาอ้ำอึ้งสักพัก ก่อนจะหันหลังให้ผม อ่า คงหมายถึงไอของพิเรนทร์นี่สินะ
“คุณช่วยเอามันออกไปให้ผมได้มั้ย ผมขยับเอง มัน………” ผมหลุบมาลงต่ำ แล้วหันหน้าไปทางอื่น
นี่ผมมานอนถ่างขาให้ผู้ชายแปลกหน้าที่เดียว 2 คน น่าสมเพชจริงๆ!
“คุณคงเจ็บ ถ้าเจ็บ ก็บอกผมนะครับ” ผู้ชายที่บอกวว่ามาช่วยผมค่อยๆขยับออกช้าๆ มือเข้าเบามาก
“เสร็จแล้วครับ คุณลุกไหวมั้ย? มาผมช่วย เอ่อ แล้วเสื้อผ้าคุณ ”เขาพยุงผมให้นั่ง แล้วหันไปรอบๆ เพื่อหาเสื้อผ้าให้ผม
ผมเองก็กวาดสายตามองไปรอบๆห้อง
แต่ก็
………..ไม่เห็นมี
“คุณใส่เสื้อผมไปก่อนนะ เดี๋ยวผมจะลองไปดูในห้องน้ำ เพื่อมีอะไรพอจะใส่ได้บ้าง” เขายังคงพูดเสียงเบา
เบา แต่ชัดเจน ผมหวังว่าเขาคงไม่ใช่ ไม่ใช่อย่างที่ผมคิด
“ขอโทษนะ แต่ที่ห้องนี้มีแค่ชุดคลุม คุณใส่ไปก่อนได้มั้ย” ผมรับชุดคลุมอาบน้ำมาใส่
“ไปกันเถอะ เราต้องรีบ” เขาว่าแล้วก็ก้มลงมาอุ้มผม
ใช่เลย แผ่นอกแบบนี้ เสียงแบบนี้
“ขอโทษนะ แต่คุณบอกผมก่อนได้มั้ย ว่าคุณเป็นใครแล้วทำไม คุณถึงมาช่วยผม” ผมตัดสินใจถามออกไป
“ให้เราพ้นจากตรงนี้ แล้วผมจะบอกคุณ” เขาว่าแค่นั้น ก็จะอุ้มผม แล้วเดินตรงมาที่หน้าต่าง
“ครืดดด”
“เกาะแน่นๆนะครับคุณคยองซู” เขาพูด แลวเอาเท้าเหยียบขอบหน้าต่างไว้
“เราจะโดดหรอ!!” ผมเบิกตากว้างด้วยความตกใจ
แต่ก็มีเสียงหนึ่งดังมาจากทางหน้าห้อง ทำให้ชายปริศนาที่อุ้มผมสะดุ้งสุดตัว
“เฮ่ย!! ไอเซฮุน มึงมาเร็วๆเลย บอสเรียก บอกว่ามีเรื่องด่วน” นี่มันเสียงของผู้ชายที่ชื่อเฉินนี่!
“เออๆ กูมาละ บอสเรียกกูไมวะ ไอเทาแม่งก็ว่าง” มีเสียงตะโกนตอบกลับมา และนี่คงเป็นเสียงของผู้ชายที่ชื่อ เซฮุน
ผู้ชายสองคน ที่จะแย้งกันทำอะไรอย่างว่ากับผมเมื่อตอนเย็นเมื่อวาน
แล้ว………… เทาล่ะ ใคร?
“เราต้องรีบแล้วล่ะ!” ว่าแล้วเขาก็กระโดดลงมาทันที ทันทีที่เท้าเหยียบพื้น เขาก็เดินตรงมาที่รถสีดำที่จอดอยู่ไม่ไกล
“ต้องไปให้ทัน!!” เขาพูดอะไรบางอย่างออกมา ไปไหน ไปให้ทัน?
..
.
ตอนนี้ผมอยู่ในรถ กับผู้ชายแปลกหน้า ที่อ้างว่ามาช่วยผม มันมีหลายอย่างที่ทำให้ผมรู้ว่าเขาอาจไม่ใช่คนดีอย่างที่คิดทั้งน้ำเสียงที่ได้ยิน ทั้งลักษณะของการอุ้ม และรูปร่างของเขา เหมือนมากๆ เหมือนคนที่อุ้มผมมาที่ห้องคิม จงอิน นี่ผมสับสนไปหมดแล้ว
พอเริ่มออกรถ เขาก็กดโทรหาใครบางคน
“你在哪儿?”
(นายอยู่ไหน?)
เขากรอกเสียงลงโทงศัพท์
นี่เขาพูดภาษาจีนงั้นหรอ?
“大概十分钟”
(ประมาณสิบนาที)
“เร็วๆล่ะ”
เขาไม่ใช่คนเกาหลีนี่ เขา พูดภาษาจีน……
ทุกอย่างมันดูซับซ้อน
“คุณเป็นใคร ชื่ออะไร ทำไมถึงมาช่วยผม” พอเขาวางสาย ผมก็ถามออกไป
เขาดูอึกอักเล็กน้อย และดูเหมือนลังเล ที่จะพูดมันออกมา
“เอ่อ คือ ผมรู้ว่าคุณคงเคลือบแคลงใจ และสงสัยในตัวผม และก่อนที่ผมจะพูดอะไรออกไป ผม…”
“ผมต้องขอโทษด้วยครับคุณคยองซู”
“คุณขอโทษผมทำไม คุณมาช่วยผมแท้ๆนะ ผมสิ ต้องขอบคุณ”
เขาเงียบไปพักใหญ่ เหมือนบทสนทนาของเรา จะจบลงเพียงเท่านี้
แต่!!
“ผม เป็นคนของคุณจงอินครับ”
เพียงประโยคเดียว ก็อยากเปิดประตูรถ ลงไปซะเดี๋ยวนี้แล้ว!!!
ความคิดเห็น