(SF & OS) คลังลั่นฟิค`s ขี้ตะไคร่ | CHANBAEK

ลำดับตอนที่ #3 : [OS] LGBT

LGBT

*เป็นจินตนาการที่ผู้เขียนแต่งขึ้น โปรดใช้วิจารณญาณด้วยฮับ เย้ๆ~*

แบคฮยอนไม่ใช่คนที่ชอบความวุ่นวายมากนักหรอก แต่การที่เขามาอยู่ท่ามกลางการรวมกลุ่ม LGBT หรือกลุ่มคนรักร่วมเพศน่ะเพราะโดนรุ่นพี่เซฮุนบังคับมาทั้งนั้น พอชวนเขามาได้สำเร็จก็ทิ้งเขาไว้ท่ามกลางกลุ่มคนแล้วตัวเองก็หนีไปหาแฟนเลยทันที

อ่า เขาคิดถึงเตียงนอนกับผ้าห่มอุ่นๆ ท่ามกลางอากาศอันหนาวเหน็บนี่จัง ถ้าตอนนี้ยังอยู่บนนั้นคงได้หลับไปได้หลายตื่น

“เอานี่ไปสิ”

อยู่ๆ ก็มีมือปริศนามาพร้อมกับกาแฟกระป๋องร้อนๆ ยื่นมาตรงหน้าของแบคฮยอน เขาปฏิเสธมันในทันทีเพราะเขาดื่มกาแฟไม่เป็น ชายคนนั้นทำหน้าแปลกใจเล็กน้อยแล้วเปลี่ยนมาเป็นขำๆ ในลำคอ

มันมีอะไรน่าขำกัน?

“มาใหม่ล่ะสิ”

“อ่า… ครับเพิ่งมา”

“นายคงไม่ได้ อืมม.. หลงทางมาใช่ไหมเด็กน้อย”

“เปล่า ถูกชวนมา”

แล้วทำไมแบคฮยอนต้องมาตอบคำถามชายแปลกหน้าคนนี้ด้วย เขาไม่ได้รังเกียจหากจะมีผู้ชายที่เป็น LGBT มาชวนคุย แต่เขาแค่ไม่ชอบคุยกับคนแปลกหน้าเท่านั้นเอง และในตอนนี้ที่ไม่มีรุ่นพี่เซฮุนอยู่มันยิ่งทำให้เขาปลีกตัวออกไปยากมากๆ

“งั้น.. แสดงว่านายไม่ใช่ LGBT น่ะสิ”

“ไม่เชิง เอ่อ.. ขอตัวนะครับ”

แบคฮยอนจะไม่มีทางต่อความยาวสาวความยืดกับชายคนนี้ต่ออีกแน่ๆ ทางที่ดีคือเขาต้องรีบไปหารุ่นพี่เซฮุนที่ถึงแม้ว่าจะต้องทนมองรุ่นพี่จู๋จี๋กันกับแฟนและยังไม่รู้ว่าพวกเขาอยู่ส่วนไหนของกลุ่มผู้คนอีกด้วย แต่แบคฮยอนจะไม่อยู่ตรงนี้ต่อเด็ดขาด

“เฮ้ นายจะมาอีกไหม”

“…”

แบคฮยอนเลือกที่จะไม่ตอบและรีบเดินหนีไปให้ไกลที่สุด ถึงแม้จะได้ยินเสียงตะโกนไล่หลังว่า ‘ไว้เจอกันนะ’ แต่ใครมันอยากจะไปเจอกันอีกเล่านี่เขาแค่มาร่วมกลุ่มเฉยๆ ตามคำชักชวนของรุ่นพี่ ไม่ได้ต้องการจะรู้จักใครเพิ่มในชีวิตเลยซักนิด และคิดว่าพรุ่งนี้เขาจะมาอีกอย่างนั้นเหรอ จ้างให้ก็ไม่มาหรอก

ใครกันนะที่บอกเมื่อวานว่าจ้างให้ก็ไม่มา แล้วสุดท้ายวันนี้ก็ต้องมายืนท่ามกลางกลุ่ม LGBT อีกแล้ว

ไงล่ะ! แบคฮยอนนายนี่มันเป็นคนยังไงกันเนี่ย

แล้วทำไมผู้ชายที่เข้ามาคุยกับเขาเมื่อวานถึงได้มายืนอยู่ข้างเขากันนะ

“ไง วันนี้นายก็มา”

“…”

“นายดูไม่ค่อยเต็มใจมานะ โดนบังคับมาเหรอ?”

แหงล่ะ โดนลากมาตั้งแต่ในห้องคงเต็มใจมามากสินะ

“ไม่ยอมคุยด้วยเลยแฮะ” แล้วเขาก็เร่งฝีเท้ามาหยุดยืนข้างหน้าของแบคฮยอน “ฉันปาร์ค ชานยอล ยินดีที่ได้รู้จัก”

“…”

“เงียบอีก นายไม่ได้ชอบผู้ชายด้วยกันเหรอ?”

แบคฮยอนเบิกตากว้างด้วยความอึ้ง ยอมรับเลยว่าเขาเจอคำถามของปาร์คชานยอลทำเอาเขาอึ้งไปเลย ไม่ใช่ว่าเขาไม่ได้ไม่ชอบผู้ชายด้วยกัน เขามันยังไงก็ได้อยู่แล้วจะเพศไหนยังไงความรักก็คือความรัก แต่มาเจอคนถามโต้งๆ ว่าไม่ได้ชอบผู้ชายด้วยกันเหรอ ก็ทำเอาตั้งรับไม่ถูก

“แต่ฉันชอบนายนะ”

จากที่อึ้งอยู่แล้วแปรเปลี่ยนเป็นตกใจไปในทันที คืออะไร? ยังไง? ไหงแบคฮยอนมาโดนสารภาพท่ามกลางกลุ่มคน LGBT ที่กำลังเรียกร้องสิทธิการรักร่วมเพศล่ะเนี่ย

“นายจะไม่บอกชื่อให้กับคนที่ชอบนายรู้หน่อยเหรอ?”

“ชะ ชื่อ.. บะ บยอน แบคฮยอน”

“เพราะชะมัดเลย ชื่อมันเข้ากับนายสุดๆ”

“ขะ ขอบใจ”

หลังจากนั้นเราทั้งสองก็เงียบกันมาตลอดทาง แบคฮยอนเพิ่งสังเกตเห็นว่าชานยอลถือป้ายที่มีตัวอักษรว่า ‘BORN THIS WAY’ ไว้ด้วย แต่เขาก็ไม่ได้ทักถามอะไรออกไป

พวกเราทั้งสองเดินตามสายขบวนตามผู้นำ LGBT ที่วันนี้ดูเหมือนจะเปลี่ยนเส้นทางใหม่ที่ไม่ใช่ทางเดิมเหมือนกับเมื่อวาน เห็นได้ยินผ่านๆ มาว่าวันอาทิตย์นี้พวกเรา LGBT ทุกคนจะไปรวมตัวกันที่ศาลากลางเพื่อฟังคำแถลงการณ์ตัดสินเกี่ยวกับสิทธิของกลุ่มรักร่วมเพศ แน่นอนว่าพวกเขาต่อสู้กันมายาวนานมาก

ในช่วงแรกๆ พวกเขาถูกต่อต้านและเป็นที่รังเกียจของสังคม รัฐบาลสั่งการเด็ดขาดให้ทหารออกกองกำลังมาทำลายกลุ่ม LGBT แน่นอนว่ากลุ่ม LGBT มีคนน้อยกว่ามากทำให้แพ้กำลังของฝ่ายทหารที่มีมากกว่าสิบเท่าตัว จึงจำเป็นต้องสลายไป แต่ไม่นานพวกเขาก็ลุกขึ้นสู้ใหม่อีกครั้ง อีกครั้ง และอีกครั้ง

พวกเขาสู้เพื่อปกป้องสิทธิอิสระของความรัก ความรักไม่ควรที่จะจำกัดอยู่เพียงแค่ชายหญิงเท่านั้น ไม่ว่าเราจะรักใคร เพศอะไรก็ตาม ความรักก็คือความรัก พวกเขาแสดงออกให้คนอื่นรู้ว่าการรักร่วมเพศนั้นไม่ใช่สิ่งที่ผิด แม้จะเป็นความรักที่แปลก แต่ได้โปรดมองพวกเขาเป็นคนปกติ ยอมรับพวกเขาให้เหมือนคนทั่วไป

แน่นอนล่ะว่าสิ่งที่พวกเขาทำมาไม่ได้ต้องการเพื่อให้คนยกย่องเชิดชู หรือแสดงความกล้าหาญเหนือคนอื่น พวกเขาแค่ต้องการเป็นที่ยอมรับว่าการรักร่วมเพศก็เป็นความรักเหมือนกัน  

“ฉันดีใจที่ได้มาเจอนายนะ แบคฮยอน”

“…”

“หวังว่าพรุ่งนี้ฉันจะได้เจอนายอีก”

“ถ้ามานะ”

“ฮ่าๆๆ วันอาทิตย์นี้นายต้องมาให้ได้นะ”

แบคฮยอนยังไม่แน่ใจเลยว่าพรุ่งนี้เขาจะมาดีไหม แต่ถ้าไม่มายังไงไอ้รุ่นพี่โอเซฮุนก็ต้องลากเขามาด้วยแน่ๆ สรุปยังไงเขาก็ต้องมาสินะ

“อื้ม”

แค่คำๆ เดียว แบคฮยอนไม่รู้หรอกว่ามันทำให้ปาร์คชานยอลน่ะยกยิ้มขึ้นมาอย่างดีใจเลยล่ะ แค่สองวันที่เราได้เจอกันบยอนแบคฮยอนก็มีอิทธิพลต่อหัวใจของปาร์คชานยอลไปซะแล้ว

วันนี้เป็นวันเสาร์

พวกเรากลุ่ม LGBT ก็ยังคงเดินขบวนเพื่อสิทธิการรักร่วมเพศอยู่ไม่มีขาดสาย เช่นเดียวกับแบคฮยอนและชานยอลพวกเขายังคงเข้าร่วมกลุ่ม LGBT อยู่สม่ำเสมอทุกวัน จะแปรเปลี่ยนก็ตรงที่ความสัมพันธ์ของทั้งคู่พัฒนามากขึ้นเรื่อยๆ

จากที่ชานยอลชวนคุยอยู่ฝ่ายเดียวและแบคฮยอนก็ตอบบ้างไม่ตอบบ้าง กลายเป็นว่าพวกเขาพูดคุยกันราวกับว่าหากไม่ได้คุยกันวันนี้พรุ่งนี้อาจจะโลกแตกขึ้นมาก็ได้ และจากที่เดินอยู่ข้างกันเฉยๆ ก็เปลี่ยนมาจับมือกันบ้าง เดินควงแขนกันบ้าง โอบไหล่โอบเอวกันบ้าง

รุ่นพี่เซฮุนที่แบคฮยอนชอบบ่นว่าจู๋จี๋กับแฟนบ่อยๆ ยังไม่เท่าชานยอลกับแบคฮยอนในตอนนี้เลย ถึงแม้ว่าความสัมพันธ์ของทั้งคู่ยังไม่ใช่แฟนกัน แต่ก็ไม่ปฏิเสธว่าเป็นคนรักกันไปแล้ว

แบคฮยอนยังแปลกใจกับตัวเองเลยว่าเขาเข้ากับชานยอลได้ดีมากกว่าที่คิดซะอีก พอมารู้ตัวอีกทีชานยอลก็เป็นส่วนหนึ่งในชีวิตของแบคฮยอนไปแล้ว รุ่นพี่เซฮุนที่รู้ว่าเขามีคนรักแล้วก็ล้อเช้า ล้อสาย ล้อบ่าย ล้อเย็น ล้อยันลูกบวชจนแบคฮยอนเขินอายหน้าแดงไม่หวาดไม่ไหว

“พรุ่งนี้เราต้องมานะ”

“ผมมาแน่นอนอยู่แล้วล่ะ พรุ่งนี้วันสำคัญเชียวนะ”

แน่นอนล่ะว่าความสัมพันธ์พัฒนาสรรพนามในการเรียกก็ถูกเปลี่ยนไปด้วย แบคฮยอนแทบไม่เชื่อว่าชานยอลอายุมากกว่าตน 7 ปีแล้ว เขาคิดมาตลอดว่าชานยอลน่ะอายุเท่ากันอย่างแน่นอน

“สัญญาได้ไหม”

“ครับ?”

แบคฮยอนหยุดเดินเมื่อพี่ชานยอลเดินมาหยุดอยู่ด้านหน้า จากมือที่โอบเอวเขาไว้เปลี่ยนมาจับมือของเขามาถือไว้แทน ชานยอลทำหน้าจริงจังซะจนแบคฮยอนนึกเครียดตามไปด้วย

“ไม่ว่าพรุ่งนี้จะเป็นยังไง แบคฮยอนจะยังอยู่ข้างพี่ไม่ไปไหนได้ไหม”

พรุ่งนี้ที่พี่ชานยอลพูดคงหมายถึงคำแถลงการณ์เกี่ยวกับสิทธิ LGBT สินะ ถ้าหากว่าผลการตัดสินเป็นการไม่ให้สิทธิกับพวกเราก็หมายความว่าถึงแม้พวกเราจะรักกันได้แบบเปิดเผย แต่มันจะไม่ถูกต้องตามกฎหมายซึ่งนั่นก็คือไม่สามารถจดทะเบียนสมรสกันได้

สีหน้าที่ดูอ้อนวอนแกมขอร้องนั่นแบคฮยอนเพิ่งจะเคยเห็นครั้งแรกจากชายตรงหน้าเลยล่ะ ถ้ายกโทรศัพท์มาถ่ายรูปตอนนี้จะได้ไหมนะ ปาร์คชานยอลโตกว่าเขาซะเปล่าแต่กลับมาขอร้องอ้อนวอนให้เด็กอย่างเขาอยู่เคียงข้างในวันพรุ่งนี้น่ะเหรอ

ช่างไม่รู้อะไรซะเลยว่าเขาน่ะ

“ได้อยู่แล้วล่ะ ผมสัญญา”

ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นในวันนี้ พรุ่งนี้ หรืออีกกี่สิบปีข้างหน้า เขาก็จะอยู่เคียงข้างปาร์คชานยอลไม่ไปไหนเด็ดขาด

ก็รักไปแล้วนี่นะ

การต่อสู้ที่ยาวนานในที่สุดมันก็ได้มาถึงจุดจบแล้ว พวกเขาได้พยายามกันอย่างเต็มที่แล้ว ไม่ว่าผลจะออกมาเป็นอย่างไรก็ตามพวกเขาก็ได้แสดงให้โลกได้ประจักษ์แล้วว่า ‘ความรักไม่ว่าจะเป็นเพศไหน ความรักก็คือความรัก’ 

แบคฮยอนยังจำคำแถลงการณ์ได้อยู่เลยว่า LGBT ได้รับสิทธิตามที่พวกเขาต้องการและเป็นที่ยอมรับทางกฎหมาย พวกเขาพยายามกันมานานมากและนี่คือสิ่งที่พวกเขาสมควรได้รับ

เสียงของทุกคนที่มากันที่ศาลากลางต่างกู่ร้องที่เต็มไปด้วยความดีใจ เสียงปรบมือแสดงความยินดีดังไปทั่วทั้งศาลากลาง พวกเขาทำสำเร็จแล้วและนี่คือผลตอบรับที่คุ้มค่าที่สุด

แบคฮยอนถูกดึงเข้าไปกอดโดยรุ่นพี่เซฮุนที่ดีใจจนร้องไห้ไม่หยุด เขาจึงต้องผละออกไปให้หน้าที่ปลอบเป็นหน้าที่ของแฟนอย่างรุ่นพี่จงอินก็แล้วกัน วันนี้แบคฮยอนผูกผ้ารอบหัวเป็นสีรุ้งอย่างที่คนอื่นๆ ทำกัน แต่ว่าเขาไม่เห็นพี่ชานยอลตั้งแต่ที่เขามารวมตัวกันที่ศาลากลางแล้ว

นั่นทำให้แบคฮยอนใจไม่ดีเลย

คนที่ขอร้องให้เขาอยู่ข้างๆ กัน แต่กลับไม่อยู่ซะเองนี่มันยังไงกันนะ

“แบคฮยอน” แต่แล้วเสียงที่คุ้นเคยก็ดังขึ้นข้างหลังของแบคฮยอน เขารีบหันหลังกับไปมองแล้วก็ใช่พี่ชานยอลจริงๆ ที่มีผ้าผูกหัวสีรุ้งและธงสีรุ้งอยู่ในมือข้างขวา “เป็นแฟนกันนะ”

“มันแน่อยู่แล้วไอ้พี่บะ…”

ยังไม่ทันพูดจบประโยคก็ถูกรวบเข้าไปในอ้อมกอดพร้อมกับจูบหวานๆ ที่ได้จากแฟนตัวสูงหมาดๆ

ชานยอลยกธงสีรุ้งที่ตัวเองตั้งใจถือมาตั้งแต่แรกขึ้นเหนือหัว เพื่อประกาศถึงชัยชนะและความยินดีในวันนี้ ชัยชนะที่กลุ่ม LGBT ได้รับสิทธิที่ควรจะได้รับ และยินดีที่แบคฮยอนได้ตอบตกลงเป็นแฟนกับเขา

ไม่ว่าอุปสรรคต่อจากนี้จะเป็นอย่างไรปาร์คชานยอลก็จะฝ่าฟันมันไปให้ได้ โดยที่มีคนรักอย่างบยอนแบคฮยอนที่พร้อมจะอยู่เคียงข้างกายเขาไปตลอด

“รักบยอนแบคฮยอนครับ”

“รักปาร์คชานยอลเหมือนกันครับ”

จบจ้ะ