คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : [SF] UNDER THE BLACK SKY | END
END
แบคฮยอนไม่เคยรู้เลยว่าใครคือคนที่ร้องไห้ได้น่าสงสารที่สุดในโลก
แต่ตอนนี้เขารู้แล้ว ก็คนตรงหน้าเขานี่อย่างไรเล่า
ผู้ชายที่ดูน่าสงสารเงยหน้าขึ้นบนฟ้าแล้วใช้มือทั้งสองข้างปิดหน้าไว้ ไม่มีเสียงสะอื้นร้องไห้ใดๆ แต่มีน้ำตาเม็ดใสเล็ดรอดออกมาจากฝ่ามือใหญ่ๆ นั่น
คนที่สูญเสียคนที่รักไปหมดทั้งชีวิตเขาจะเสียใจขนาดไหนแบคฮยอนไม่อาจรับรู้ได้เลย แต่สิ่งที่ทำได้ในตอนนี้คืออยู่ข้างๆ ผู้ชายคนนี้ที่ถึงแม้ว่าจะเป็นเวลากลางคืนแล้ว และพวกเราก็ยังอยู่ในทะเล
แต่แบคฮยอนก็ยังอยากที่จะยืนอยู่ตรงนี้ อยู่เป็นเพื่อนตอนที่ชายคนนี้กำลังร้องไห้
เหมือนกับที่เขาอยู่เป็นเพื่อนแบคฮยอนตอนร้องไห้
Under the black sky
_________________________________________________
แน่ล่ะว่าในเวลากลางคืนแบบนี้อาจจะเป็นเวลานอนของใครหลายๆ คน หรือเวลาอาบน้ำ หรืออาจจะเป็นเวลาดูหนังก็ได้ แต่พวกเขาที่เพิ่งขึ้นมาจากทะเลหลังจากที่ชายผู้น่าสงสารได้ร้องไห้จนพอใจแล้ว เขาทั้งคู่ก็มานั่งแหมะกันที่เดิมบนผืนทราย พร้อมกับเสื้อผ้าที่เปียกน้ำท้าลมหนาว
“ฮัดชิ่ว”
เสียงจามที่มาจากคนตัวเล็กกว่าไม่ได้ทำให้คนตัวใหญ่กว่าสนใจเลยซักนิด แต่ผืนทะเลที่กว้างใหญ่ไร้สุดขอบนั้นเป็นที่ดึงดูดสายตาให้ร่างสูงเหม่อมองออกไปไร้จุดหมายเสียมากกว่า
ดูเหมือนว่าแบคฮยอนจะเป็นหวัดแล้วล่ะ ทางที่ดีคือเราทั้งคู่ควรจะรีบไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าไม่ใช่เหรอ แต่คนตัวใหญ่กลับไม่คิดที่จะลุกไปไหนเลย ทำให้แบคฮยอนไม่กล้าเสี่ยงที่จะลุกไปไหนกลัวว่าถ้าเผลอแล้วชายคนนี้อาจจะคิดฆ่าตัวตายอีกครั้งก็ได้
มันคงไม่ดีแน่ถ้าปล่อยให้มีรอบต่อไป
ความเงียบที่โรยตัวมานานทำเอาแบคฮยอนรู้สึกอึดอัดอย่างบอกไม่ถูก ปกติแล้วเขาก็ไม่ใช่คนเงียบอะไรถ้ากับคนที่สนิทก็จะคุยด้วยอย่างแน่นอน แต่กับชายคนนี้ที่เป็นคนแปลกหน้านอกจากชื่อที่ไม่รู้แล้วก็ยังไม่รู้ว่าจะชวนคุยอะไรเลย
บรรยากาศแปลกๆ เหมือนมีออร่าดราม่าออกมาจากชายคนนี้ตลอดเวลาทำเอารู้สึกหดหู่ไปตามๆ กัน
“คือ…ขอบคุณที่ช่วยผมไว้ นะ ครับ”
“…”
“…”
“อืม”
อ่า เย็นชาสุดๆ
“คือ…ว่า…คุณจะไม่คิดฆ่าตัวตายแล้วใช่ไหม”
“คิดอยู่”
“อ่า แต่ยังไงชีวิตคนเราก็ต้องดำเนินต่อไปนะครับ”
แบคฮยอนอยากจะตบปากตัวเองจริงๆ เขาไม่ใช่นักพูดให้กำลังใจเลยซักนิด ชีวิตคนเราต้องดำเนินต่อไปอะไรกันเล่าถ้าเป็นอย่างนั้นแล้วชายคนนี้จะมาคิดฆ่าตัวตายทำไม
นายมันโง่อีกแล้วแบคฮยอน!
“คือผม หมายถึง… แบบว่า… ถึงแม้คนที่รักคุณจะจากไปแล้ว แต่พวกเขาก็ยังอยู่ในใจคุณ ในความทรงจำคุณนะครับ”
“…”
“เพราะฉะนั้นคุณควรจะมีชีวิตอยู่ต่อไปเพื่อพวกเขานะครับ”
คำพูดนายเต็มสิบให้ติดลบเลยบยอน แบคฮยอน นี่นายพูดอะไรออกไปวะเนี่ย
“ทั้งๆ ที่การมีชีวิตอยู่ต่อมันเจ็บปวดเหมือนตายทั้งเป็นเลยน่ะเหรอ”
บอกตามตรงว่าเขาเริ่มไปไม่เป็นแล้ว ทำไมชายคนนี้พูดเหมือนเป็นคนที่ไม่มีใครต้องการเลยล่ะ ชีวิตๆ นึงมันมีค่ามากขนาดไหนเขาไม่รู้เหรอ
ทำไมเขาไม่ลองหาเหตุผลในการมีชีวิตอยู่ต่อเล่า โธ่!
“แต่การฆ่าตัวตายก็ใช่ว่าจะไม่เจ็บปวดนะครับ”
“…”
“ทำไมคุณไม่ลองหาเหตุผลในการมีชีวิตอยู่ต่อล่ะ” พูดออกไปซะแล้วไง “ถ้าคุณคิดว่าการตายคือทางออกที่ดีที่สุด แต่คุณก็ยังไม่ได้ลองทางออกอื่นเลยนี่ครับ”
“…”
“ผมน่ะ…เสียใจเรื่องที่ไม่ได้ทุนไปเรียนต่อที่อเมริกามาก แต่มันคงเทียบเท่ากับความรู้สึกเสียใจของคุณไม่ได้”
“…”
“ผมจึงมาที่นี่เพื่อระบายความรู้สึกเสียใจออกมา และนั่งกรนด่าตัวเองว่าเพราะผมมันโง่ยังไงล่ะถึงไม่ได้ทุนนี้”
“…”
“แต่พอมาคิดทบทวนดีๆ ดูแล้วผมยังไม่พร้อมไปอเมริกาด้วยซ้ำ ภาษาก็ยังไม่แข็งแรงจะไปอยู่ที่นั่นรู้เรื่องได้ยังไง”
“…”
“แต่ที่ผมเสียใจนั่นก็เพราะ…ผมกลัวจะทำให้พ่อแม่ผิดหวังที่ผมไม่ได้ทุนนี้ จนตอนนี้ผมก็ยังไม่ได้บอกพวกท่านเลย”
“…”
“ผมอยากให้คุณลองคิดทบทวนดูอีกซักครั้งนะครับ การคิดฆ่าตัวตายมันแค่วูบนึงเท่านั้นพอเรารู้สึกว่าไม่อยากตายแล้ว แต่กำลังอยู่ในคาบความเป็นความตายมันก็จะสายไปแล้วนะครับ”
แบคฮยอนหันมามองคนตัวสูงที่หันมามองเขาอยู่ก่อนแล้ว ถึงแม้คำพูดของเขาอาจจะดูไร้ประโยชน์สำหรับคนที่ไร้ซึ่งความต้องการมีชีวิตอยู่ แต่เขาก็อยากจะให้อีกคนลองทบทวนดูดีๆ ว่าการฆ่าตัวตายมันใช่ทางออกที่ดีแล้วจริงๆ เหรอ มันใช่ความรู้สึกที่แท้จริงหรือเปล่า หรือเป็นเพียงชั่ววูบนึงเท่านั้นที่อยากจะตาย
แบคฮยอนแค่อยากให้ชายคนนี้มีชีวิตอยู่ต่อไป
Under the black sky
_________________________________________________
ด้วยความที่แบคฮยอนแบกแค่กระเป๋าเป้ใบเดียวมาเท่านั้น เงินติดตัวก็มีไม่มากจึงไม่สามารถที่จะจองโรงแรมนอนซักคืนได้ แต่ด้วยความมีน้ำใจของคนตัวสูงหรือความเห็นใจกันแน่ก็ไม่อาจทราบ เขาก็ได้ชวนให้แบคฮยอนได้มาพักในห้องของเขา
“เดี๋ยวคุณอาบน้ำก่อนก็ได้ ผมจะโทรสั่งอาหารมาให้”
“ขอบคุณมากๆ ครับ”
ในหัวของแบคฮยอนมีแต่คำว่า รอดตายแล้วๆ วิ่งวนอยู่ในนั้นเต็มไปหมด เป็นเพราะความกรุณาของผู้ชายคนนี้จริงๆ ที่ทำให้เขาได้อาบน้ำชำระกาย ได้มีที่ซุกหัวนอน และยังได้กินอาหารให้อิ่มท้องด้วย
แบคฮยอนไม่ใช่คนคิดมากอะไรมากมาย เขาอาจจะคิดอยู่ซักพักนึงแต่ถ้ามันหนักมากเกินไปเขาก็จะปล่อยผ่านไป
แต่กับจดหมายลาตายของผู้ชายคนนั้นแล้ว
ทำเอาเขาคิดมากจนเครียดไปเลย
เพราะความอยากสำรวจห้องพักล้วนๆ ที่ทำให้ไปเจอกับจดหมายลาตายบนโต๊ะไม้ข้างเตียง แบคฮยอนสาบานได้ว่าตอนแรกเขาไม่คิดจะอ่านมันด้วยซ้ำ แต่พอคุณเจ้าของห้องพักได้เข้าไปอาบน้ำในห้องน้ำปั๊บเขาก็อาศัยจังหวะนั้นล่ะเปิดอ่านมันทันที
เนื้อหาภายในจดหมายทำให้เขาได้รู้ว่าผู้ชายคนนั้นชื่อ ปาร์ค ชานยอล และข้อความที่แสดงเจตนาอันแน่วแน่ว่าเขาจะฆ่าตัวตายที่ทะเลแห่งนี้ แบคฮยอนบรรยายความรู้สึกตอนที่อ่านจดหมายลาตายนั่นไม่ถูกเลย คุณชานยอลได้เตรียมการเพื่อฆ่าตัวตายมาอย่างดีแล้ว เขาได้เขียนไว้ว่า
‘ผมชื่อ ปาร์ค ชานยอล
หากมีใครพบศพของผมที่ทะเลแห่งนี้และได้อ่านจดหมายฉบับนี้ ชื่อของผมคือ ปาร์ค ชานยอล
ผมได้ทำการตัดสินใจอย่างแน่วแน่ว่าผมจะฆ่าตัวตาย ไม่จำเป็นต้องสืบหาแรงจูงใจและหาคนร้ายให้เปลืองเวลาเปล่า ผมต้องการที่จะตายจริงๆ และผมคิดในขณะที่ผมยังมีสติและจิตใจปกติดีทุกอย่าง
ชีวิตของผมมันจบลงแล้ว ผมเสียบิดาและมารดาไปในเวลาเดียวกัน และในเวลาต่อมาภรรยาของผมก็ป่วยเป็นโรคร้ายแรงซึ่งเธอจะอยู่ได้อีกไม่นาน ผมพยายามหาหมอที่เก่งที่สุดในโลกมาเพื่อรักษาเธอ…แต่มันก็สายไป
ในแต่ละวันผ่านไปอย่างทุกข์ทรมาน ผมที่ยังอยู่ก็เหมือนตายทั้งเป็น ผมหมดแรงที่จะใช้ชีวิตในโลกแห่งนี้ ผมหมดศรัทธาในพระเจ้าเมื่อท่านได้พรากคนที่รักของผมไปทั้งสามคน และมันก็ได้มาถึงจุดจบของชีวิตผมแล้ว
ทรัพย์สมบัติที่ผมมีอยู่ผมจะยกให้กับคนที่เจอศพของผม และผมได้เตรียมมันไว้อยู่ในกระเป๋าเดินทางสีดำด้านขวาล่างสุดของตู้เสื้อผ้า และทนายของผมจะจัดการโอนทรัพย์สมบัติของผมทั้งหมดให้คุณเอง
ขอบคุณมาก
ปาร์ค ชานยอล’
แบคฮยอนไม่เคยรู้สึกว่าตัวเองทำผิดร้ายแรงขนาดนี้มาก่อนเลย การช่วยคนที่คิดจะฆ่าตัวตายมันดีมากๆ แต่การที่เขาไปขัดขวางคนที่ปรารถนาอย่างแน่วแน่ว่าจะตายมันผิดหรือเปล่า
แบคฮยอนไม่รู้เลยว่าน้ำตาไหลออกมาตอนไหน
และแบคฮยอนไม่รู้เลยว่าคุณชานยอลอาบน้ำเสร็จตอนไหน
”นายอ่านมันหรอ”
”เอ่อ คือ…ผมขอโทษที่ถือวิสาสะอ่านจดหมายของคุณ” แบคฮยอนก้มหัวขอโทษ
”ช่างเถอะ“ เขาหยิบจดหมายนั้นมาแล้วฉีกเป็นชิ้นๆ ลงทั้งขยะอย่างไม่สนใจ “ตอนนี้ฉันก็ไม่ได้ตายแล้ว มันก็คงไม่มีประโยชน์อะไร”
”ผมเสียใจด้วยนะครับเรื่องครอบครัวของคุณ”
”อืม”
เขาเดินไปเอนตัวลงนอนบนเตียงหลับตาเพียงชั่วครู่แล้วลืมตาหันมามองทางแบคฮยอนที่ยืนอยู่กับที่ไม่ไปไหน กระเป๋าเป้ก็ไม่เอาวางลง
”อยากไปเรียนต่อที่อเมริกาหรอ”
”ห้ะ ครับ ใช่” แบคฮยอนรีบพยักหน้า “แต่มันก็คงเป็นไปไม่ได้แล้ว”
”ไปกับฉันมั้ยล่ะ”
”ห้ะ ครับ คุณว่ายังไงนะครับ”
”ไหนๆ ฉันก็ไม่ได้ตายแล้ว ฉันก็คิดว่าจะไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ที่อเมริกา และฉันสามารถส่งเสียเธอเรียนที่นั่นได้”
”ขอบคุณน้ำใจที่มีให้ผมนะครับ แต่ผมเกรงใจจริงๆ”
”ไม่ต้องเกรงใจหรอก นายช่วยชีวิตฉันไว้ก็ถือว่าฉันเป็นหนี้บุญคุณชีวิตนาย ให้ฉันได้ตอบแทนนายก็แล้วกัน”
”ขอบคุณมากครับ” แบคฮยอนยิ้มอย่างดีใจ รีบโค้งตัวขอบคุณเป็นการใหญ่
.
.
.
หนึ่งชีวิตเสียใจเรื่องทุนการศึกษา กับอีกหนึ่งชีวิตที่พยายามฆ่าตัวตาย พวกเขาต่างอยู่ภายใต้ท้องฟ้าสีดำที่มัวหมอง แต่แล้วมันก็ทำให้พวกเขาทั้งสองได้มาเจอกัน ปรับทุกข์ด้วยกัน และเริ่มต้นใหม่ไปด้วยกัน
เพื่อให้ได้บรรยากาศและอรรถรสตามที่คนแต่งต้องการ
ฟังเพลงนี้เถอะ https://www.youtube.com/watch?v=N8C547eB6bE ดั๊ยปร่ด ;_;
ขอบพระคุณค่ะ //ถอนสายบัว
ความคิดเห็น