(SF & OS) คลังลั่นฟิค`s ขี้ตะไคร่ | CHANBAEK

ลำดับตอนที่ #17 : [SF] CURSE | END

ถ้ามี (ขีดฆ่า) ต่อท้าย หมายถึงข้อความนั้นถูกขีดฆ่านะฮับ

ประมาณว่าเราเขียนผิดไม่มีลิขวิดก็ขีดฆ่ามันซะ 55

(อ่านในเว็บจะเห็นชัดกว่า)

* ไม่มีความสมจริง ไม่มีหลักวิทยาศาสตร์อะไรมารองรับเลยฮับ

เป็นจินตนาการเพื่อความบันเทิงล้วนๆ *

CURSE - END

เดือนที่ 5

ถึงตัวเล็กในอีก 4 เดือนข้างหน้า

สวัสดีครับผมชื่อ (ขีดฆ่า)

สวัสดีฉันชื่อ (ขีดฆ่า)

สวัสดีฉันเป็นแม่ของหนู ขอโทษที่เคยคิดว่าไม่ต้องการหนูนะ (ขีดฆ่า)

สวัสดีตัวเล็ก 5 เดือนแล้วนะ อีกราวๆ 4 เดือนข้างหน้าเราจะได้เจอกันแล้ว แม่ชื่อว่าบยอน แบคฮยอนนะครับ อาจจะออกเสียงยากหน่อยแต่เราจะมาฝึกออกเสียงไปด้วยกันนะ (แม่เป็นผู้ชายนะครับ-ขีดฆ่า) ไม่ว่าหนูจะเป็นยังไงแต่เราจะมาทำความเข้าใจไปด้วยกันนะครับ แม่ยังไม่ได้คิดชื่อของหนูเลยแต่แม่จะให้คุณชานยอลช่วยคิดด้วยดีไหมครับ?

คุณปาร์ค ชานยอล หนูต้องจำชื่อของคุณคนนี้ให้ขึ้นใจเลยนะครับ (เขาไม่ใช่พ่อของหนูหรอกจริงๆ แล้วหนูไม่มี-ขีดฆ่า) อ่า…เขาเป็นคนที่คอยดูแลหนูและแม่มาตลอดเลย คุณชานยอลเป็นคนที่ดีมากๆ เขาเป็นผู้มีพระคุณกับเราสองคนมากเลยนะครับ หนูโตขึ้นแล้วหนูต้องไม่ลืมที่จะขอบคุณคุณชานยอลเยอะๆ นะครับ

หนูดิ้นบ่อยมากๆ เลย คุณหมอจงอินก็ชมว่าหนูแข็งแรงมากๆ คุณหมอจงแดก็ดีใจที่หนูมีสุขภาพแข็งแรง ใครๆ ก็ยินดีที่หนูมีสุขภาพแข็งแรงนะครับ แม่ขอโทษนะ แม่ขอโทษจริงๆ แม่สัญญาว่าจะเป็นแม่ที่ดีให้กับหนูนะครับ

เดือนที่ 6

ถึงตัวเล็กในอีก 3 เดือนข้างหน้า

สวัสดีตัวเล็ก 6 เดือนแล้วนะ อีกราวๆ 3 เดือนเราก็จะได้เจอกันแล้ว ตอนนี้ท้องของแม่ใหญ่ขึ้นมากๆ เลย เพราะหนูให้แม่กินเยอะเกินไปหรือเปล่านะถึงได้ท้องใหญ่แบบนี้ คุณหมอจงอินเขาแซวหนูใหญ่เลยนะครับว่าตอนคลอดหนูจะต้องตัวใหญ่มากแน่ๆ  แต่ไม่ว่าหนูจะเป็นยังไงแม่ก็รักหนูมากๆ นะครับ แม่ขอโทษสำหรับอดีตที่ผ่านมา ขอให้แม่ได้แก้ตัวใหม่นะครับแม่จะดูแลหนูให้ดีที่สุดเลย

คุณชานยอลเขารักและเป็นห่วงหนูมากๆ นะครับ เขาซื้อเสื้อผ้าและของเล่นมาให้หนูเยอะแยะเต็มไปหมดและยังเป็นห่วงแม่เอามากๆ เพราะตอนนี้แม่เริ่มเป็นตะคริวที่ขาบ่อยๆ โดยเฉพาะตอนกลางคืน คุณชานยอลจึงมานอนเป็นเพื่อนแม่คอยช่วยแม่ในหลายเรื่องเลย

เพราะฉะนั้นหนูต้องรักคุณชานยอลให้มากๆ นะครับ แต่ไม่ใช่รักเพราะแม่บอกให้รักนะ แม่อยากให้หนูรักคุณชานยอลด้วยใจของหนูเอง (เหมือนกับ-ขีดฆ่า) เอาล่ะ! อีก 3 เดือนเราจะได้เจอกันแล้วอดทนจนกว่าจะถึงวันนั้นนะครับ

เดือนที่ 7

ถึงตัวเล็กในอีก 2 เดือนข้างหน้า

สวัสดีตัวเล็ก 7 เดือนแล้วนะ อีกราวๆ 2 เดือนข้างหน้าเราก็จะได้เจอกันแล้ว นับถอยหลัง 60 วันด้วยกันไหมครับ แม่จะสอนหนูในหลายๆ เรื่องเลยแต่แม่จะไม่สอนให้หนูเป็นเหมือนแม่เด็ดขาดเพราะแม่เป็นคนไม่ดี แต่ถึงแม่จะเป็นคนไม่ดีแต่แม่ก็รักหนูนะครับ เรามาเริ่มต้นกันใหม่ด้วยกันนะ

คุณหมอจงแดกับคุณหมอจงอินทำงานหนักมากๆ เลยเพราะอีก 2 เดือนหนูก็จะคลอดแล้วพวกเขาจึงต้องทำการบ้านว่าทำอย่างไรหนูถึงจะคลอดออกมาได้ปลอดภัยที่สุด เพราะร่างกายที่ไม่ได้เอื้ออำนวยของแม่…แต่เราก็จะข้ามมันไปเนอะ ไม่ว่ายังไงแม่ก็จะพยายามเต็มที่เพื่อให้หนูคลอดออกมาอย่างแข็งแรงปลอดภัยนะครับ

คุณชานยอลซื้อของใช้ของหนูมาเต็มบ้านเลย ตอนนี้แม่ถามคุณชานยอลให้แล้วนะครับว่าจะให้หนูชื่ออะไรดี คุณชานยอลดีใจมากๆ เลยที่จะได้ตั้งชื่อหนู แล้วหนูล่ะดีใจไหมครับ?

เดือนที่ 8

ถึงตัวเล็กในอีก 1 เดือนข้างหน้า

สวัสดีชานฮยอน 8 เดือนแล้วนะครับ อีกแค่ราวๆ 1 เดือนแม่จะได้เจอหนูแล้วนะ หนูมีชื่อแล้วนะครับ ปาร์ค ชานฮยอน คือชื่อของหนูนะ คุณชานยอลเป็นคนคิดให้ลูกของแม่เลยนะครับหนูชอบหรือเปล่า? อย่าลืมมาบอกแม่นะครับแล้วก็อย่าลืมไปขอบคุณคุณชานยอลด้วยนะ

ชานฮยอนรู้อะไรไหมครับว่าทำไมหนูถึงได้ใช้นามสกุลปาร์คที่เป็นของคุณชานยอล แต่ไม่ได้ใช้บยอนที่เป็นนามสกุลของแม่ (เพราะแม่-ขีดฆ่า) เอาเป็นว่าแม่จะบอกหนูอีกครั้งนะครับเป็นความลับระหว่างเราสองคนนะ

แม่รักชานฮยอนนะครับ

เดือนที่ 9

ถึงชานฮยอน

เราจะได้เจอกันจริงๆ แล้วนะครับ และเพื่อความปลอดภัยของหนูและแม่ คุณหมอจงอินกับคุณหมอจงแดตกลงกันว่าจะให้แม่มานอนรอดูอาการที่โรงพยาบาลเพื่อเตรียมความพร้อมที่หนูจะอยากออกมาลืมตาดูโลกได้ทุกเวลาเลย ตื่นเต้นไหมครับ? แม่ตื่นเต้นมากๆ เลยแต่คนที่ดูจะตื่นเต้นกว่าก็คือคุณชานยอลล่ะ รายนั้นมาเฝ้าแม่รอดูอาการทุกคืนเลย ถ้าหนูคลอดออกมาแล้วไม่ว่ายังไงแม่ก็จะอยู่ข้างๆ ชานฮยอนนะครับ แม่รักชานฮยอนนะ คุณหมอจงแดกับคุณหมอจงอินก็รักหนู คุณชานยอลก็รักหนูมากๆ เช่นกัน

มีคนมากมายเลยที่พร้อมจะรักหนู ไม่ต้องกังวลเรื่องอนาคตหรอกนะครับเราจะผ่านมันไปได้ด้วยดีเลยล่ะ เชื่อแม่นะครับ

ไว้แม่จะพาชานฮยอนไปรู้จักกับคุณตาคุณยายนะครับ แม่เชื่อว่าคุณตากับคุณยายต้องยอมรับหนูแน่นอน

แล้วเจอกันนะครับ ชานฮยอน

 ...

แบคฮยอนกำลังเตรียมตัวเข้าห้องคลอดแล้วโดยมีชานยอลที่นั่งให้กำลังใจอยู่ข้างๆ และคอยซับเหงื่อที่ผุดขึ้นมาตามใบหน้าของรูมเมทที่กำลังอดทนต่อความเจ็บปวดอยู่ วันนี้เป็นวันที่ทั้งแบคฮยอนและชานยอลเฝ้ารอคอยมาโดยตลอด

วันที่หนูน้อยชานฮยอนจะคลอดแล้ว

“คุณ ฮึก ผมกลัว” แบคฮยอนบีบมือของอีกฝ่ายที่จับมือของเขาเอาไว้อยู่ เพื่อระบายความกลัวที่มีทั้งหมดให้อีกคนได้รับรู้

“คุณกับลูกจะต้องไม่เป็นอะไร เชื่อผมนะ” ชานยอลก้มลงไปหอมที่ขมับของอีกฝ่ายเพื่อให้กำลังใจ

เขาไม่รู้เลยว่ารูมเมทจะต้องอดทนต่อความเจ็บปวดนี้ขนาดไหนแต่เขาก็เชื่อว่าทุกๆ อย่างจะต้องผ่านไปได้ด้วยดีและมีหนูน้อยชานฮยอนได้ออกมาลืมตาดูโลกใบนี้อย่างปลอดภัย

“คะ..คุณ ฮึก อย่าไปไหนนะ”

“ครับ ผมจะรอคุณ รอชานฮยอนอยู่ตรงนี้นะครับ”

เป็นจังหวะเดียวกับที่มีบุรุษพยาบาลมาเข็นเตียงของแบคฮยอนออกไปเพื่อเข้าไปในห้องคลอด คุณหมอจงอินและคุณหมอจงแดเดินเข้ามาหาชานยอลก่อนเพื่อพูดคุยกับอีกฝ่ายให้คลายกังวล เพราะศูนย์รวมความเครียดตอนนี้ได้มากองรวมกันอยู่บนหน้าชานยอลเต็มไปหมด

“ไม่ต้องเป็นห่วงนะครับคุณพ่ออีกไม่นานก็จะได้เห็นหน้าคุณลูกชายแล้ว ผมนายแพทย์คิม จงอินผู้ผ่านประสบการณ์การผ่าคลอดมาอย่างโชกโชน จะทำการผ่าคลอดอย่างสุดความสามารถเลยครับ” คุณหมอจงอินพูดด้วยความมั่นใจและเดินเข้าไปในห้องคลอดเพื่อทำหน้าที่ของตัวเองให้พ่อแม่ลูกเขาจะได้เจอกันเสียที

บอกตามตรงว่าตั้งแต่คิม จงอินทำงานเป็นหมอสูติฯมาได้หลายปีก็ไม่เคยผูกพันกับครอบครัวไหนเป็นพิเศษเท่าครอบครัวนี้แล้วจริงๆ อาจจะเป็นเพราะเราเจอกันสองครั้งต่อหนึ่งเดือน หรือเพราะเป็นเคสที่ผู้ชายท้องได้ แต่นั่นก็ทำให้เขาสนิทกับครอบครัวนี้เป็นพิเศษ ถึงขนาดแอบไปซื้อของขวัญเตรียมต้อนรับหนูน้อยคนนี้เลยล่ะ คนพ่อก็หล่อคนแม่ก็น่ารัก คนลูกออกมาจะต้องหน้าตาดีไม่พ้นพ่อแม่แน่ๆ

พูดแล้วก็อยากมีลูกเป็นของตัวเองเลย

แต่ก็ไม่มีใครจะมาเป็นแม่ของลูกเลยซักคน โธ่!

“ไม่ต้องห่วงนะ ฉันไม่ปล่อยให้สองคนนั้นเป็นอะไรแน่นอนนายเชื่อมือฉันได้เลย” คุณหมอจงแดตบบ่าเพื่อนตัวสูงไปเบาๆ “ว่าแต่นายนี่ทำหน้าที่ได้เยี่ยมจริงๆ เลยนะ แทบจะเป็นพ่อของเจ้าหนูได้เลยล่ะ”

“พ่อเหรอ?” ชานยอลทวนคำนั้นของคนที่เป็นเพื่อนกันมานับหลายปี

“ใช่ ยังไงช่องใบแจ้งเกิดของเจ้าหนูก็ว่างนะตรงช่องบิดาน่ะ ไม่ลองขอคุณแบคฮยอนดูล่ะ…พ่อบุญธรรมน่ะ”

“อ่า..ฉันคงไม่-”

“ขนาดนี้แล้วยังจะกลัวอะไรอีกวะ ลูกก็มีพร้อมขนาดนี้หรือเพราะคุณแบคฮยอนเป็นผู้ชาย?”

“เปล่า”

“เอาเถอะ ฉันก็แค่พูดให้นายเก็บไปคิดเฉยๆ” คุณหมอจงแดพูดแค่นั้นแล้วเดินเข้าห้องคลอดไปทำหน้าที่ของตัวเองต่อไป

ส่วนคนที่โดนเพื่อนพูดให้คิดนั้นก็หาที่นั่งรอใครอีกคนที่กำลังพยายามต่อสู้กับความกลัวเพื่อให้กำเนิดสิ่งมีชีวิตเล็กๆ ชานยอลไม่เคยคิดอาจเอื้อมตำแหน่งนั้นแต่ก็พยายามทำให้ดีมาโดยตลอด

ถึงจะไม่ใช่..แต่ก็ใช่ว่าจะไม่รัก

แต่มันคงจะไม่เป็นไรใช่ไหม..หากตอนนี้เขาก็กำลังคิดตามที่เพื่อนผู้เป็นหมอบอก ถ้าช่องลงชื่อของบิดายังว่างเขาจะสามารถใส่ชื่อของตัวเองลงไปได้ใช่ไหม

CURSE

แบคฮยอนรู้..รู้ดีเลยล่ะว่าตัวเองเป็นคนแบบไหน

เขาทั้งไม่มีความรับผิดชอบ ขี้โกหก แถมยังไม่ได้เรื่องเอาเสียมากๆ พอมามองย้อนกลับไปในอดีตก็ไม่แปลกใจเลยที่เขาจะโดนคำสาป แต่พอมาตระหนักนึกดีๆ ดูแล้วมันก็เป็นเพราะเขาทำตัวเองทั้งนั้น

แต่พอสำนึกได้แล้วมันยังสามารถกลับไปแก้ไขอดีตได้หรือเปล่า?

หรือมันจะพอลบล้างคำสาปนี้ได้ไหม?

ชีวิตทั้งชีวิตนี้แบคฮยอนไม่เคยคิดว่าตัวเองจะมีลูก และที่เลวร้ายไปกว่านั้นเลยคือกลับเป็นเขาเสียเองที่เป็นคนอุ้มท้องคลอดลูกของตัวเอง ลูก..ที่ไม่ได้ต้องการมาตั้งแต่แรก

แล้วตอนนี้ล่ะ?

สิ่งมีชีวิตเล็กๆ ที่เคยอาศัยอยู่ในท้องของแบคฮยอนมานานนับเก้าเดือนได้ออกมาดูโลกภายนอกแล้ว ความว่างเปล่าที่รู้สึกได้เมื่อลืมตาตื่นขึ้นมาก็เผลอยกมือขึ้นมาลูบหน้าท้องของตัวเองอย่างไม่ชิน

แบคฮยอนรู้สึกตัวนานแล้วและห้องทั้งห้องก็ยังไม่มีสิ่งมีชีวิตใดอยู่เลยนอกจากเขา…ที่ตื่นมาโดยเพียงลำพัง

แต่ไม่นานนักประตูก็ถูกเปิดเข้ามาโดยมีรถเข็นคันเล็กๆ ที่มีคุณหมอจงอินเป็นคนเข็นให้และตามมาด้วยคุณหมอจงแด และคุณชานยอลที่เลือกเดินมานั่งข้างเตียงของรูมเมทตัวเล็กแทนและทำการปรับเตียงให้อย่างรู้หน้าที่

“ดูซี้ใครมาหาคุณแม่กันเอ่ย” คุณหมอจงอินเข็นรถเข็นเข้ามาใกล้ๆ เตียงคนไข้พร้อมกับเอ่ยเย้าแหย่ทำให้ได้รับรอยยิ้มเล็กๆ จากคุณแม่มือใหม่ไปในทันที

แบคฮยอนชะเง้อมองทารกน้อยที่เป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของเขากำลังหลับตาพริ้มนอนอยู่บนรถเข็น ผิวขาวตามแบบฉบับเด็กแรกเกิดมากับแก้มที่ดูอวบตึงน่าฟัดทั้งสองข้าง

เด็กน้อยหน้าตาน่ารักที่มีชื่อว่า ปาร์ค ชานฮยอน

“คุณแม่อุ้มน้องได้นะครับ อุ้มเลยๆ” เสียงเชียร์ก็ไม่ได้มาจากใครที่ไหนคุณหมอจงอินเจ้าเดิม ที่ดูจะมีความสุขเกินหน้าเกินตาสองแม่ลูกจริงๆ ซะอีก

เมื่อได้ยินอย่างนั้นแบคฮยอนจึงค่อยๆ เอื้อมมือเข้าไปประคองยกเจ้าตัวน้อยเข้ามาในอ้อมกอดอย่างระมัดระวัง พยายามประคองกอดตามที่เคยได้ศึกษามาแต่พอได้มาปฏิบัติอุ้มลูกเองจริงๆ แล้วนั้นมันไม่ได้ง่ายเลย สองแขนที่รับน้ำหนักลูกน้อยเอาไว้ก็เกิดอาการเกร็งกลัวจะทำให้เจ้าตัวเล็กตื่น หรือไม่ก็กลัวว่าจะทำเจ้าตัวเล็กตก

แต่ใช้เวลาไม่นานนักก็เกิดความคุ้นชิน แบคฮยอนสำรวจดูใบหน้าเจ้าตัวเล็กในอ้อมกอดอย่างใกล้ชิด ยกมือขึ้นมาสัมผัสที่แก้มน้อยอย่างอ่อนโยนความนุ่มนิ่มนั้นทำให้แบคฮยอนยกยิ้มจนเต็มแก้ม คุณหมอจงแดไม่ลืมที่จะถ่ายภาพบรรยากาศเหล่านี้เอาไว้เพื่อเป็นความทรงจำดีๆ ที่กลับมาย้อนดูเมื่อไหร่ก็ทำให้รู้สึกได้ถึงความอบอุ่น

“สวัสดีครับชานฮยอน” จับมือน้อยที่กำแน่นขึ้นมาทาบไว้ที่แก้มของตนเอง “แม่..แม่ชื่อแบคฮยอนนะครับ”

อยู่ๆ น้ำตาก็ไหลร่วงลงมาอาบแก้มทั้งสองข้าง แต่มันไม่ได้แสดงถึงความเสียใจแต่อย่างได้กลับกันแล้วตอนนี้แบคฮยอนกลับมีความสุขเสียมากกว่า เขาดีใจที่ได้เห็นหน้าลูกน้อยของตัวเองเสียที

“เอาล่ะให้เวลาคุณพ่อคุณแม่กับคุณลูกได้คุยกันดีกว่า ผมขอตัวก่อนนะครับเดี๋ยวอีกซักพักจะมีพยาบาลมารับน้องนะ”

“ขอบคุณมากครับ”

“ยินดีมากๆ เลยครับ” คุณหมอจงอินพูดเพียงเท่านั้นแล้วเดินออกไปพร้อมกับคุณหมอจงแด

ภายในห้องจึงเหลือแค่ผู้ใหญ่สองคนกับเด็กน้อยในอ้อมกอด แบคฮยอนไม่ได้หยุดที่จะสำรวจใบหน้าลูกน้อยเพราะมันช่างน่ารักน่าชังจนเขาละสายตาออกไปไหนไม่ได้ นี่เขากำลังจะกลายเป็นคุณแม่เห่อลูกอยู่หรืเปล่า

“คุณไม่เจ็บแผลใช่ไหมครับ” คนที่นั่งเงียบมาตั้งนานเอ่ยถามขึ้น

“เจ็บครับ แต่ผมทนได้ไม่เป็นไร” เพื่อให้ได้อุ้มเจ้าตัวน้อยนี้เขาก็ต้องอดทนกับแผลผ่าตัดแต่มันก็ไม่เป็นอะไรจริงๆ เพราะเขาทนได้ “อ่า ชานฮยอนครับ คุณคนนี้คือคุณชานยอลนะครับ”

ไม่ลืมที่จะแนะนำบุคคลคนสำคัญให้กับลูกน้อยได้รู้จัก ชานยอลได้แต่ยิ้มรับและนั่งมองอยู่ข้างเตียง เขาไม่กล้าที่จะเข้าไปแทรกระหว่างกลางหรือทำอะไรที่มันจะเป็นการรบกวนสองแม่ลูกคู่นี้ แต่แค่ได้มองก็เป็นสุขใจแล้วจริงๆ

“คุณอยากลองอุ้มดูไหมครับ?” แบคฮยอนเอ่ยถาม

“เอ่อ ไม่ดีกว่าครับ” เอ่ยปฏิเสธออกไปแบบไม่ต้องคิด เขาที่ไม่เคยมีประสบการณ์อุ้มเด็กทารกมาก่อนจะให้อุ้มได้อย่างไร ถ้าเกิดอุบัติเหตุขึ้นมาอย่างไม่ขาดฝันชานยอลคงรู้สึกผิดไปจนตาย

“ไม่เป็นไรหรอกครับ แค่คุณคอยประคองชานฮยอนเอาไว้ก็ไม่ต้องกังวลอะไรแล้ว” แบคฮยอนไม่พูดเปล่าเพราะเขาก็เตรียมส่งเด็กน้อยในห่อผ้าส่งให้กับร่างสูงที่กำลังทำไม้ทำมือไม่ถูก แต่ก็เตรียมรับประคองกอดเจ้าตัวน้อยให้ไปอยู่ในอ้อมกอดจนได้

แบคฮยอนมองภาพรูมเมทที่กำลังประคองกอดลูกน้อยของตัวเองด้วยอาการเก้ๆ กังๆ อย่างมีความสุข เขารู้สึกชอบบรรยากาศในตอนนี้ไปพร้อมๆ กับหัวใจที่เต้นรัวแรง คุณชานยอลที่คอยดูแล คอยออกค่าใช้จ่าย คอยเป็นห่วงเจ้าตัวเล็ก ในที่สุดตอนนี้ก็ได้เจอกันแล้ว

“คุณแบคฮยอนครับ คือผมไม่ไหวแล้วช่วยรับกลับที”

ชานยอลที่ได้อุ้มไม่นานเท่าไหร่ก็ต้องส่งเจ้าตัวนอนกลับคืนสู่อ้อมอกผู้เป็นแม่ เพราะเขารู้สึกเกร็งเกินไปและเขากลัวจะทำให้เจ้าตัวน้อยเป็นอะไรไปด้วยความตัวใหญ่ของเขา ส่วนแบคฮยอนที่รับลูกน้อยมาอุ้มไว้แล้วก็หัวเราะน้อยๆ กับใบหน้าที่ดูกังวลเกินกว่าเหตุ

เจ้าตัวน้อยในห่อผ้าก็ช่างหลับได้หลับดี แม้จะเปลี่ยนมืออุ้มก็ยังไม่สะทกสะท้านจะต้องเป็นเด็กที่ขี้เซาและเลี้ยงง่ายแน่ๆ เลย

“เอ่อ…คุณแบคฮยอนครับ คือว่าผมน่ะ..”

“ครับ?” แบคฮยอนเงยหน้ามองอีกฝ่ายที่มองมาอยู่ก่อนแล้ว พร้อมกับโยกตัวเพื่อกล่อมลูกน้อย

“ผะ..ผมอยากจะขอ..”

“…”

“ขอเข้าห้องน้ำแป๊บนึงนะครับ” แล้วก็ลุกขึ้นรีบเดินเข้าห้องน้ำไปไหนทันที ทิ้งให้คุณแม่ลูกอ่อนมองตามหลังตาปริบๆ จะไปห้องน้ำก็ยังต้องขอกันด้วยเหรอเนี่ย

แต่จริงๆ แล้วชานยอลก็แค่ขอหลบเข้ามาเพื่อเพิ่มกำลังใจให้ตัวเองก็เท่านั้นเอง แค่ขอเป็นพ่อให้กับชานฮยอนยังไงเขาก็ต้องทำได้อยู่แล้ว แต่ถ้าหากคุณรูมเมทผู้เป็นแม่เด็กน้อยไม่ให้แล้วล่ะก็…

ชานยอลก็ไม่รู้จะทำยังไงเหมือนกัน

“คุณแบคฮยอนครับ” คราวนี้ล่ะชานยอลสวมบทจริงจังจริงๆ แล้ว

“?”

“ผมขอเป็นพ่อของชานฮยอนได้ไหมครับ?”

ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบซักชั่วระยะหนึ่ง นั่นเป็นเพราะชานยอลนั้นยืนรอฟังคำตอบอยู่หน้าห้องน้ำอย่างใจจดใจจ่อ ส่วนแบคฮยอนที่อุ้มเจ้าตัวเล็กอยู่นั้นก็มีอาการตกใจเล็กน้อยถึงปานกลาง แต่สุดท้ายก็ระบายรอยยิ้มออกมา

“…ได้สิครับ”

ชานฮยอนครับในช่องใบแจ้งเกิดของหนู ไม่ต้องเว้นที่ว่างไว้สำหรับบิดาแล้วนะครับ

CURSE

ชานฮยอนเป็นเด็กเลี้ยงง่ายก็จริงนิ่งเป็นหลับขยับเป็นกินเลยทีเดียว แต่ก็กินเก่งเสียยิ่งกว่าอะไรยิ่งในวัยที่สามารถกินข้าวบดง่ายๆ ได้แล้วก็กินไม่หยุดจนตอนนี้กลายเป็นเจ้าหมูน้อยตัวอ้วนๆ ไปซะแล้ว

แบคฮยอนยังคงอยู่ที่บ้านเช่ากับคุณชานยอลเหมือนเดิมเพียงแต่ว่าหากจะใช้คำว่ารูมเมทก็คงไม่ถูกนักเพราะเป็นคุณชานยอลฝ่ายเดียวที่จ่ายค่าเช่าบ้านหลังนี้ เขาเป็นเพียงผู้มาขออยู่อาศัยแถมยังสร้างภาระมากมายให้คุณชานยอลต้องทำงานหนักอีก

ไม่ใช่ว่าไม่เกรงใจแต่แบคฮยอนเกรงใจมากๆ เลยต่างหาก เขารู้สึกละอายอยู่ในใจลึกๆ ว่าลูกตัวเองแท้ๆ แต่ก็ยังให้คนอื่นมาลำบากแทนถึงแม้คุณชานยอลจะไม่ใช่คนอื่นคนไกลมีสิทธิเป็นพ่อของลูกเขาถูกต้องตามกฎหมายก็ตาม แต่สถานะที่เราไม่ได้เป็นอะไรกันมันก็ค้ำคออยู่ และก็อดคิดไม่ได้ว่าที่ทำอยู่ในทุกวันนี้ก็เพราะความสงสารหรือเปล่า หรือเพราะเราเป็นผู้อยู่อาศัยในบ้านเดียวกันก็เลยช่วยๆ กันไป

เพราะตลอดระยะเวลาที่เราได้อยู่ด้วยกัน…ได้ใกล้ชิด ทั้งเอาใจใส่ดูแล มันก็ทำให้คนที่อยู่ในสภาวะอ่อนแอเช่นเขากลับตกหลุมรักอีกฝ่ายได้ง่ายๆ

ถ้าจะให้พูดง่ายๆ เลยก็คือ…แบคฮยอนรักพ่อของลูกตัวเองไปแล้วนั่นเอง

และเพราะแบบนั้นแบคฮยอนจึงได้ตัดสินใจอะไรบางอย่าง…

ในโต๊ะอาหารมื้อเย็นวันนี้กับข้าวก็ยังไม่พ้นฝีมือแบคฮยอนทำเองอีกอยู่ดี และมีข้าวบดฟักทองของเจ้าลูกหมูที่ชานยอลเป็นคนอาสาจะป้อนให้เองอีกด้วย

“คุณชานยอลครับ”

“ครับ?” คนถูกเรียกวางถ้วยน้อยประจำตัวชานฮยอนเอาไว้บนโต๊ะแล้วปล่อยให้เจ้าลูกหมูได้เล่นของเล่นไปพลางๆ แล้วหันหน้ามามองคนเรียกที่มองเขาอยู่ก่อนแล้วด้วยสีหน้าจริงจัง

“ผมคิดว่าผมรบกวนคุณมามากเกินไปแล้ว ผมไม่อยากเป็นภาระให้คุณต้องลำบากอีก”

“…”

“ผมตัดสินใจว่าจะกลับบ้านไปอยู่กับพ่อแม่ ละ..แล้วจะพาชานฮยอนไปด้วย”

“…” ราวกับมือล่องหนเข้ามาตบหน้าชานยอลจนชาไปหมด จริงหรือเปล่าที่อีกฝ่ายพูดออกมา “ที่..ที่ว่าจะกลับไปน่ะ จะกลับไปอยู่ถาวรเลยเหรอ”

“…ครับ”

“อะ..เอ่อ คุณบอกเรื่องชานฮยอนให้พ่อแม่คุณรู้แล้วเหรอ”

“ยังครับ แต่จะให้พวกท่านเจอชานฮยอนก่อนแล้วค่อยบอก” แบคฮยอนหันไปอุ้มชานฮยอนออกมาจากเก้าอี้เด็กแล้วจัดการใช้ผ้าสะอาดเช็ดรอบๆ ปากที่เปื้อน

ชานยอลมองการกระทำนั้น มองชานฮยอน และมองแบคฮยอนที่อยู่ด้วยกันมานานนับหลายปี ถ้าสองคนนี้หายไปจากบ้านหลังนี้มันก็คงเงียบเหงาน่าดู โดยเฉพาะเสียงหัวเราะหรือแม้กระทั่งเสียงร้องไห้ของชานฮยอนก็คงจะไม่มีอีกต่อไป

“คุณจะไปเมื่อไหร่เหรอครับ?”

“พรุ่งนี้ครับ”

เร็วขนาดนั้นเลยเหรอ? แค่พระอาทิตย์ขึ้นอีกไม่กี่ชั่วโมงทั้งสองคนก็จะออกไปจากบ้านหลังนี้แล้ว ทำไมชานยอลถึงได้นึกเกลียดวันพรุ่งนี้นักนะ ไม่เคยอยากจะหยุดเวลาเอาไว้ไม่ให้มันเดินต่อไปเท่านี้มาก่อนเลย

ชานยอลไม่ค่อยเข้าใจความรู้สึกของตัวเองในตอนนี้หรอก แต่พอเห็นทั้งสองคนลุกขึ้นเดินเข้าห้องไปเพียงแค่นั้นก็รู้สึกใจวูบโหวงที่อกด้านซ้ายและมันยิ่งทวีคูณเป็นความเจ็บปวดเมื่อคิดได้ว่าในวันพรุ่งนี้ทั้งสองคนก็ไม่อยู่แล้ว

หรือบางทีชานยอลอาจจะ…

…

เวลาช่างผ่านไปไวเหมือนโกหก เพียงแค่หลับตาวันพรุ่งนี้ก็กลายมาเป็นวันนี้อย่างที่ใจไม่ต้องการ

แบคฮยอนไม่ได้อยากไปเพียงแต่หากเขายังอยู่ที่นี่อีกต่อไปเขาก็จะกลายเป็นภาระให้อีกฝ่ายลำบากมากๆ ขึ้นไปอีก ที่ผ่านมาเขาก็รู้สึกขอบคุณอีกฝ่ายจนไม่รู้จะตอบแทนอย่างไรดีแล้ว และกับความรู้สึกที่ไม่ควรจะเกิดขึ้นนี้เขาควรที่จะไปจริงๆ เพื่อให้ชานยอลได้เจอคนที่ดีๆ ไม่ต้องมาคอยมาพะวงหน้าพะวงหลังว่าเขากับชานฮยอนจะเป็นอย่างไร

แบคฮยอนเป็นผู้ชายและก็ไม่ได้ดีพอสำหรับชานยอลขนาดนั้น

“คุณ…จะไปแล้วเหรอ”

เช้าวันหยุดที่ชานยอลไม่ต้องไปทำงานแต่ก็เป็นวันที่เขาไม่ได้ยินดีเลยซักนิดกับการจากลาของใครอีกคนที่มีอิทธิพลกับหัวใจชานยอลมากเหลือเกิน

ใช่!

ชานยอลน่ะเป็นไอ้โง่ตั้งนานที่เพิ่งจะรู้หัวใจตัวเองว่าเขานั้นรักคุณแม่ลูกอ่อนเข้าให้แล้ว เขาไม่สนใจเลยซักนิดว่าอีกฝ่ายจะเป็นผู้ชายหรือเจ้าตัวเล็กที่เกิดมาจะไม่ใช่ลูกของเขาจริงๆ แต่เขากลับรักและอยากดูแลสองแม่ลูกคู่นี้ เขาทำเพราะอยากทำ ไม่ใช่ทำเพราะสงสารหรือความเห็นใจ

“ครับ ผมขอบคุณสำหรับทุกๆ อย่างที่ผ่านมา ผมสัญญาว่าผมจะตอบแทนคุณทุกๆ อย่างเลยครับ” แบคฮยอนโค้งขอบคุณพร้อมกับเจ้าลูกหมูในอ้อมกอดที่ใส่เสื้อผ้ามิดชิดเพื่อพร้อมสำหรับการเดินทางในวันที่อากาศหนาว

“…”

“คุณชานยอลยังเป็นคุณพ่อของชานฮยอนเสมอนะครับ ผมสัญญาว่าถ้าเขาโตขึ้นผมจะแนะนำคุณให้เขารู้จักอย่างแน่นอน”

“…”

“คะ..คุณ ฮึก ชานยอลเป็นคุณพ่อที่วิเศษมากๆ ครับ ฮึก ผมขอบคุณทุกอย่างจริงๆ”

แบคฮยอนร้องไห้พร้อมกับพูดขอบคุณชานยอลซ้ำไปซ้ำมา จนเจ้าของชื่อทนไม่ไหวเดินเข้าไปกอดทั้งสองคนเอาไว้ มันช่างเป็นวินาทีที่แสนเจ็บปวดจริงๆ กับการจากลาในครั้งนี้

“คุณอยู่ต่อได้ไหม” เอ่ยรั้งด้วยเสียงสั่นเทา

“ฮะ..ฮึก”

“ผมไม่อยากให้ครอบครัวของผมไปไหนเลย”

“คุณ ฮึก”

“ผมรักคุณ รักลูกของเรา” ชานยอลปล่อยให้น้ำตาไหลลงมาตามความรู้สึกของตัวเอง “อยู่กับผมได้ไหม”

“ฮึก”

“ผมรักคุณนะแบคฮยอนได้โปรดอยู่กับผมนะครับ” บรรจงจูบไปที่หน้าผากลูกชายตัวน้อยที่กำลังหลับตาพริ้มในอ้อมกอดผู้เป็นแม่ แล้วผละมาเอื้อมมือประคองแก้มของคนที่ยังร้องไห้สะอื้นไม่หยุด

“ผม ฮึก ฮะ..ฮืออออ” พยายามจะพูดแต่ก็ร้องไห้เสียยกใหญ่เลยพยักหน้าให้อีกฝ่ายรับรู้แทน แค่ชานยอลขอให้อยู่ต่อใจเขาก็เอนเอียงไปมากกว่าครึ่งแล้วไม่คาดคิดว่าอีกฝ่ายจะมาบอกรักกันแบบนี้ หัวใจดวงน้อยที่เคยโศกเศร้าก็กลับมาเต้นรัวแรงอีกครั้ง มันทั้งดีใจและมีความสุขไปในเวลาเดียวกัน

ชานยอลบรรจงจูบอีกครั้งแต่คราวนี้เป็นอวัยวะเดียวกันที่เขาทาบทับลงไปก็คือริมฝีปากเล็กที่ยังคงสั่นจากการสะอื้น ไม่อยากบอกว่าดีใจแค่ไหนที่อีกฝ่ายยอมที่จะอยู่ที่นี่กับเขาอีกครั้ง

“อยู่เป็นครอบครัวกับผมนะครับ”

“ฮะ..ฮึก ครับ”

ครอบครัวที่มี ปาร์ค ชานยอล, บยอน แบคฮยอน และปาร์ค ชานฮยอน

อยู่ด้วยกันในบ้านเช่าที่แสนจะอบอุ่นแห่งนี้

END

จบแล้ววววว แงงงงง ;-;