คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : [SF] UNDER THE BLACK SKY | 01
01.
ถ้าหากการพบเจอสิ่งหนึ่ง ที่สวยงามกว่า
สิ่งใดๆ ที่ผ่านมา ตราบชั่วเวลา
______________________________________
เสียงคลื่นกระทบฝั่ง กับสายลมเย็นๆ
แทบไม่ต้องจินตนาการก็รู้ได้เลยว่ามันคือทะเล
ทะเล คือ สถานที่ที่หลายคนมาพักผ่อน มาหยุดพักร้อน มาเที่ยว มาฮันนีมูน มันคือสถานที่ที่มีความสุขหากคนที่มามีความสุข
แต่มันก็เป็นสถานที่ที่โดดเดี่ยวและเหงา หากคนที่มาทะเลกำลังเศร้า
การมาทะเลคนเดียวไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรเลยหากคิดที่อยากจะมาแล้ว เหมือนกับ บยอน แบคฮยอน คนนี้
แบคฮยอนเคยมาทะเลสองครั้ง ครั้งแรกสมัยตอนที่ยังเป็นเด็กเขามาเที่ยวกับครอบครัวตอนนั้นเขามีความสุขมาก นับได้ว่าเป็นความทรงจำที่มีค่ามากเลยล่ะ
ครั้งที่สองเขามาเที่ยวกับกลุ่มเพื่อนฉลองจบมัธยมปลายด้วยกัน แน่นอนว่าตอนนั้นเขาก็สนุกมากเช่นเดียวกัน สนุกแบบสุดเหวี่ยงไปเลยล่ะ
ในการมาทะเลทั้งสองครั้งนั้นเขามีความสุขมาก เป็นสถานที่ที่มอบความสุขให้กับเขาได้มากทีเดียว
แต่ครั้งนี้กับไม่ใช่
แบคฮยอนมาทะเลด้วยตัวคนเดียวเป็นครั้งแรก เขามาพร้อมกับความเศร้าในจิตใจ เขาคิดว่าทะเลจะมอบความสุขและทำให้ความเศร้าหายไปจากจิตใจเขาได้
แต่เปล่าเลย
มันกลับยิ่งเศร้าและเหงาโดดเดี่ยวยิ่งกว่าเดิม
เขานั่งกอดเข่าอยู่บนโขดหินในที่ลับตาคน เขาไม่อยากให้ใครมาเห็นนั่นเป็นเพราะว่าเขากำลังร้องไห้อยู่
ถ้าหากจะมีใครซักคน เดินเข้ามา
ในช่วงเวลาความยากเย็น ที่ฉันเป็นอยู่
____________________________________________
“โธ่เว้ย!!!”
มีเสียงหนึ่งดังไม่ใกล้ไม่ไกลจากตรงที่แบคฮยอนนั่งมากนัก ตอนแรกเขาทำเป็นไม่สนใจเสียงนั่น แต่ซักพักก็ได้ยินเสียงน้ำที่เหมือนเสียงคนเดินลงไปในน้ำ จากนั้นในกรอบสายตาของเขาก็เห็นผู้ชายร่างสูงรีบเดินลงไปในน้ำจนกระจายไปทั่ว ผู้ชายคนนั้นเดินต่อไปเรื่อยๆ ไม่มีหยุดพักและเขากำลังจมลงไปเรื่อยๆ เหมือนเขากำลังจะ
ฆ่าตัวตาย!!!
แบคฮยอนรีบกระโดดลงจากโขดหิน เขารีบจนกระทั่งลืมไปว่าตัวเองทิ้งกระเป๋าเป้ไว้ที่นั่น และรีบวิ่งลงไปในน้ำจนลืมไปว่าตัวเองน่ะว่ายน้ำไม่เป็นเลยซักนิด
“แค่ก คุณ แค่กๆ หยุดก่อน”
เขาพยายามตะเกียกตะกายจนสุดความสามารถเพื่อไปให้ถึงผู้ชายคนนั้น แม้พยายามเรียกซักเท่าไหร่แต่ชายคนนั้นก็ไม่มีทีท่าหันกลับมามองเลยซักนิด ทั้งๆที่ชายคนนั้นยังยืนอยู่ในระดับน้ำที่พอยืนได้ไม่มีท่าทีจมลงไปเลยแท้ๆ แต่ตัวแบคฮยอนกลับเหมือนจะจมลงไปแทนเสียเอง
ตลกชะมัดทั้งที่จะมาช่วยคนอื่นแท้ๆ แต่ตัวเองกลับเอาตัวไม่รอด โง่จริงๆ เลยนะ แบคฮยอน..นายน่ะโง่ที่สุดในโลกแล้วล่ะ รู้ทั้งรู้ว่าว่ายน้ำไม่เป็น แต่ก็ยังโง่ไปช่วยคนที่เขายังไม่มีท่าทีว่าจะจมเลยซักนิด สมแล้วล่ะที่นายน่ะไม่ได้ทุนไปเรียนที่อเมริกา ก็เพราะว่านายโง่แบบนี้ยังไงล่ะ หึ! จะตายแล้วล่ะสิ ตายไปเลยซะก็ดี คนโง่ๆ แบบนี้อยู่ไปก็ไม่มีประโยชน์หรอก
“แค่กๆๆ”
“ให้ตายสิ”
แบคฮยอนรู้สึกตัวขึ้นมาและสำลักน้ำในทันที เขาแทบไม่รู้ตัวเลยว่าตัวเองจมลงไปในทะเลแล้วมาอยู่บนผืนทรายตรงนี้ได้ยังไง แต่เขาก็รู้สึกตัวพอที่จะรู้สึกเจ็บที่หน้าอกและได้ยินเสียงสบถจากคนข้างๆ
คนที่คิดจะฆ่าตัวตาย แต่กลับเป็นคนที่ช่วยให้เขารอดตายซะอย่างงั้น
“นี่! ถ้ารู้ตัวว่าว่ายน้ำไม่เป็นก็อย่าลงไปในทะเลแบบนี้ มันลำบากคนอื่นรู้ไว้”
“…”
“แล้วถ้าผมเกิดว่ายน้ำไม่เป็นขึ้นมาคุณก็คงได้ตายอยู่ตรงนั้นนั่นแหละ”
“…”
“ทำไมต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วยวะ”
“ฮึก”
จากที่ชายคนนี้พูดออกมาก็ทำเอาแบคฮยอนกลั้นน้ำตาไม่อยู่ เขาแค่อยากช่วยทำไมจะต้องมาว่ากันด้วย จากที่ความรู้สึกตอนแรกมันแย่อยู่แล้วกลายเป็นว่าตอนนี้เข้าขั้นติดลบจนคิดที่อยากจะฆ่าตัวตายแทนผู้ชายคนนี้ให้มันรู้แล้วรู้รอด
“ฮือๆๆๆๆ”
เขามันผิดมากสินะ และก็โง่มากๆ ขี้ขลาดมากๆ ด้วย ถึงจะรู้สึกอยากฆ่าตัวตายแต่เอาจริงๆ ก็ทำไม่ได้หรอกได้แต่ร้องไห้ให้มันเสียงดังๆ จนผู้ชายที่อยู่ข้างๆ เริ่มทำตัวไม่ถูก
“เฮ้ นี่คุณจะร้องไห้ทำไม”
“ฮึก ฮือๆๆๆ”
ทำไมกันนะ ทำไมเสียงของผู้ชายคนนี้ถึงทำให้เขาอยากร้องไห้ออกมาให้หมด
ทำไมเขาถึงอยากร้องไห้ให้ผู้ชายคนนี้เห็นกันนะ
และคนๆ นั้น ได้ทำให้รู้ ว่าการมองเห็น ไม่ใช่ทุกอย่าง
และคนๆ นั้น จะโอบมือฉันประคอง
‘ภายใต้ท้องฟ้าสีดำ’
_____________________________________________________
นานทีเดียวเลยล่ะกว่าแบคฮยอนจะหยุดร้องไห้ ทำเอาเวลาล่วงเลยไปเป็นตอนเย็นจนพระอาทิตย์ใกล้จะลาลับขอบฟ้า และที่น่าแปลกคือผู้ชายที่คิดจะฆ่าตัวตายในตอนแรกกลับนั่งอยู่ข้างเขาไม่ไปไหนเลย
ถึงแม้จะมีระยะห่างอยู่พอสมควร แต่เขาคนนี้ก็ยังนั่งเป็นเพื่อน
“หยุดร้องแล้วใช่ไหม”
“ครับ”
ทันทีที่แบคฮยอนตอบรับ คนที่นั่งอยู่ข้างๆ ก็ลุกขึ้นพรวดพราดเดินไปที่ทะเลทันที
นี่เขายังไม่ล้มเลิกการฆ่าตัวตายอย่างนั้นเหรอ
และก็ในทันทีที่แบคฮยอนลุกตามไป
“เฮ้ คุณหยุดนะ”
แบคฮยอนคว้าท่อนแขนอีกคนไว้ได้ทัน ถึงแม้ว่าเขาจะไม่มีท่าทีว่าจะหยุดเดินแต่แบคฮยอนก็ไม่ปล่อยมือเช่นเดียวกัน
ทำไมคนๆ นี้ถึงอยากจะตายนักนะ
“ปล่อย!!!”
“ไม่ ผมจะให้คุณตายต่อหน้าต่อตาผมได้ยังไง”
“ได้สิ เพราะเราไม่รู้จักกัน ปล่อยผมซะ”
“นี่คุณจะบ้าไปแล้วเหรอ!?” แบคฮยอนพยายามยื้ออีกคนไว้อย่างสุดความสามารถ “คุณไม่รู้หรือไงว่ากว่าคนเราจะมีชีวิตอยู่ได้มาจนถึงทุกวันนี้น่ะ มันลำบากขนาดไหน”
“…”
“คุณไม่เห็นใจคนที่รักคุณเหรอ พ่อแม่ของคุณเขาจะเสียใจขนาดไหนถ้ารู้ว่าคุณมาฆ่าตัวตายแบบนี้”
“ไม่มี” อยู่ๆ คนตัวสูงก็หยุดการเคลื่อนไหวไปอัตโนมัติ “ไม่มีใครรักฉันอีกแล้ว”
“…”
“พวกเขาตายหมดแล้ว”
แบคฮยอนไม่รู้เลยว่าความรู้สึกของการสูญเสียมันจะเจ็บปวดมากมายขนาดไหน ไม่รู้เลยว่ามันสามารถฆ่าคนที่อยู่ให้ตายทั้งเป็นได้
ท้องฟ้าในเวลากลางคืนเปลี่ยนเป็นสีดำเฉกเช่นเดียวกับน้ำทะเล
กับสองร่างที่มาทะเลในเหตุผลที่แตกต่างกัน
แต่พวกเขาต่างมีความรู้สึกเดียวกัน นั่นก็คือ ‘ความเสียใจ’
จงปิดตาลง และหยุดภาพนี้ ที่มีเราอยู่
ลองปิดตาดู และปล่อยให้ความรู้สึก
พาเราหนีไป (ภายใต้ท้องฟ้าสีดำ)
__________________________________________________
ความคิดเห็น