ตัวตนที่ว่างเปล่า

เนื้อเรื่อง

ตัวตนที่ว่างเปล่า

                นี่เป็นคำบอกเล่าของเด็กผู้ชายคนหนึ่งที่มีโลกที่ไม่ค่อยเหมือนใครนักเขาได้บอกกับผมว่า

 “ ตั้งแต่จำความได้ชีวิตของผมก็มีเรื่องราวมากมายผ่านเข้ามาในชีวิต  ผมเกิดมาจากครอบครัวที่พออยู่พอกิน แต่ไม่ถึงกับอดอยากยากแค้น  ผมมีพ่อแม่และน้องสาวที่น่ารักอีกสองคน ผมก็เหมือนกับบุคคลทั่วๆไปไม่ได้ผิดแปลกไปจากคนอื่น แต่ความคิดที่ผมมีนั้นมันค่อนข้างจะแปลกจากคนอื่นอยู่มาก ผมจะถามตัวเองอยู่เสมอว่า ผมเกิดมาเพื่ออะไรมันเป็นคำถามที่ค้างคาใจนานแล้วก็ไม่เคยจะได้คำตอบจากคำถามนี้ได้เลย ชีวิตที่มีอยู่ในตอนนี้ก็เหมือนว่าไม่ใช่ชีวิตของตัวผมเอง ผมไม่สามารถที่จะทำตามความฝันที่ผมตั้งและคาดหวังเอาไว้ได้ ชีวิตของผมมันก็เหมือนเมฆก้อนน้อยๆที่ล่องลอยไปอย่างไร้จุดหมาย มันไม่มีวันที่จะหยุดแต่มันจะลอยไปเรื่อยๆจนกว่ามันจะจางหายไปจากฟ้ากว้าง อาจจะมีบางครั้งที่ผมต้องเสียใจกับเหตุการณ์ที่ได้เจอมันเป็นอะไรที่ทำร้ายความรู้สึกของลูกผู้ชายคนหนึ่งมีเรื่องราวมากมายที่ทำให้ผมเสียน้ำตา แต่ไม่นานมันก็จะมลายหายไป เคยถามตัวเองอยู่เหมือนกันนะว่าจะมีใครบ้างไหมที่จะเข้าใจความรู้สึกผมจริงๆ คนนี้ก็ดูว่าจะใช่ คนนั้นก็ดูว่าจะเหมือน คนโน้นก็ดูว่าจะใกล้เคียง แต่ในความเป็นจริงแล้วไม่มีไม่มีเลยใครที่จะเข้าใจผมจริงๆ ผมอยู่ในโลกอีกโลกหนึ่งที่ทุกคนไม่รู้จักและไม่อาจจะหยั่งถึงเข้าไปในจิตใจของผมได้ มันเป็นโลกที่ผมอยู่คนเดียวภายในนั้นและสิ่งรอบตัวทั้งหมดของผมนั้นเป็นแค่ภาพมายาที่มีใครคนๆหนึ่งจัดฉากไว้ให้ผมเจอกับเหตุการณ์ต่างๆ ที่ตัวผมเองนั้นต้องเลือกวิธีที่จะจัดการกับเหตุการณ์นั้นๆที่เกิดขึ้นกับตัวผม  ผมบอกตัวเองเสมอว่าผมเหนื่อยเหลือเกินกับการต้องอยู่เพื่อเจอกับสิ่งที่เวียนผ่านเข้ามาในชีวิต อยากจะหยุดการย่างก้าวที่เคยเดินมาตลอดมายืนอยู่ที่จุดๆหนึ่งพร้อมกับคำพูดสั้นๆว่า พอกันที  ผมเบื่อกับการดำเนินชีวิตเหมือนกับผมเป็นตัวละครตัวหนึ่งตัวกับบทบาทการแสดงหนังเรื่องยาวที่ไม่มีวันจบสิ้น มันเป็นอะไรที่พูดยากผมไม่อยากจะอยู่กับสิ่งที่เรียกว่าความเป็นจริง ความเป็นจริงเป็นสิ่งที่โหดร้ายที่ตัวผมเองไม่อยากจะเผชิญหน้ากับมัน แต่ถึงอย่างไรผมก็ไม่อาจจะหนีโลกแห่งความเป็นจริงพ้น ผมต้องมีชีวิตอยู่เพื่อแสดงละครเรื่องยาวเรื่องนี้ต่อไปถึงแม้ว่าไม่รู้ว่าจะจบลงเมื่อไหร่ และตอนจบจะเป็นอย่างไรก็ตาม

                   บางครั้งก็รู้สึกว่าตัวเองท้อมากๆเลยแต่ไม่รู้จะหาทางออกทางไหนนะ ก็เหมือนว่าผมอยู่ตัวคนเดียวเลยมันเงียบเหงาวังเวงยังไงไม่รู้นะ หัวใจมันสั่นๆไม่รู้จะหันหน้าไปพึ่งใครมีแต่ตัวผมเองเท่านั้นที่จะช่วยตัวเองได้  เพราะในโลกนี้ไม่มีใครจริงๆที่จะเข้าใจผมได้เลย นึกอยู่เหมือนกันนะว่าผมเป็นอะไรกันผมบ้าหรือเปล่าที่คิดแปลกๆอยู่อย่างนี้  จะมีใครคิดเหมือนผมบ้างไหมที่คิดว่าจะมีเข้าใจเราบ้าง มันเป็นความรู้สึกที่น้อยคนนักจะเข้าใจการอยู่อย่างโดดเดี่ยวอ้างว้างกับจิตใจของตัวเองมันเป็นอะไรทรมานเหมือนกันนะ อยากจะร้องไห้เหมือนกันนะบางครั้งเผื่อจะช่วยอะไรขึ้นมาได้บ้าง แต่เปล่าเลยเมื่อผมอยู่คนเดียวมันก็จะกลับมาหลอกหลอนและเพิ่มปวดร้าวให้กับจิตใจของผมกว่าเดิมอีกแปลกเหมือนกันนะที่ผมคิดอะไรแบบนี้  ผมกลัวเหมือนกันนะครับว่าคนที่เขาไม่เข้าใจเขาจะว่าผมบ้า แต่มันเป็นความรู้สึกของใครก็ได้ที่จะคิดคนเราแต่ละคนมีโลกส่วนตัวที่แตกต่างกันไปส่วนตัวผมนั้น มันก็คือความโดดเดียวและความอ้างว้างนั่นเอง มีผู้คนอยู่มากมายที่เดินหลีกหนีความรู้สึกของตัวเองเพราะว่าต้องอยู่กับโลกความเป็นจริง ตัวผมนั้นเบื่อโลกความเป็นจริงมากเพราะว่ามีแต่การแก่งแย่งชิงดี บ้าอำนาจ มีการกดขี่ข่มแหงกัน คนรอบข้างที่มีก็หาได้ยากที่จะจริงใจ ใช่ว่าจะไม่มีเลยนะครับ โลกเราก็แปลกนะครับ เกิดมาต้องเรียนหนังสือ เรียนจบ ก็มีครอบครัว มีครอบครัวเสร็จ ก็แก่แล้วก็ตาย แล้วนี่เราจะเกิดมาทำไมนะไม่เข้าใจเลยเหมือนกันหรือเราทุกคนเกิดมาเพื่อชดใช้กรรมกันนะผมก็ไม่รู้หรอกนะครับว่าเรานะเกิดมาทำไม ตัวผมเองก็ยังตอบตัวเองไม่ได้เลยว่าตัวผมเองนั้นเกิดมาเพื่ออะไร  ที่รู้อย่างเดียวก็คือผมต้องทำหน้าที่บทบาทของการเป็นตัวละครตัวนี้ของผมให้ดีที่สุดก่อนที่ผมจะตาย บางครั้งตื่นขึ้นมาก็รู้สึกสบายใจมันเป็นบางสถานะบางเวลาที่ความรู้สึกของผมเป็นแบบนั้น มันเป็นความรู้สึกที่ดีมากผมอยากอยู่กับช่วงเวลาอย่างนี้นานๆ มันอาจจะเป็นการหลอกตัวเองในบางครั้งแต่มันก็เป็นสิ่งที่ดี นาฬิกาก็เดินต่อไปเรื่อยๆ ไม่มีวันหยุดแม้แต่วินาทีเดียว เวลาจึงมีค่ามากสำหรับผมคนนี้ ผมไม่รู้หรอกนะว่าผมต้องการเวลาไปทำไมแต่ผมรู้แค่เพียงว่าผมต้องการมัน มีคนบอกผมว่าผมนั้นใช้เวลาไม่คุ้มค่าเลย ในใจผมก็อยากจะถามเขากลับเหมือนกันว่า การใช้เวลาที่คุ้มค่าเขาใช้กันแบบไหนอย่างไรถึงจะคุ้มค่า  และอีกอย่างหนึ่งที่เป็นคำถามตามมาก็คือคุณค่าของคนอยู่ที่ตรงไหน คุณค่าของคนเขาวัดกันด้วยสิ่งใดกัน แล้วคำถามสุดท้ายที่เกิดขึ้นมาก็คือคุณค่าของผมอยู่ตรงไหนแล้วคุณค่าของผมมีบ้างไหมในตอนนี้กับสิ่งที่ผมเป็นอยู่ในโลกแห่งความจริง

                ในบางครั้งตัวผมเองนั้นก็ยังไม่เข้าใจว่าคนข้างๆที่อยู่ใกล้ๆตัวผมนั้นเขาคิดอะไร ทำอย่างนั้นไปเพื่ออะไร บางครั้งมันก็ทำให้ผมรู้สึกดี แต่หลายๆครั้งเช่นกันที่ทำให้ผมเสียใจ ซึ่งผมก็ไม่รู้ว่าทำไปแล้วเขาได้อะไร ความสะใจ ความสบายใจ หรือเขาทำไปเพราะความพลั้งเผลอ หรืออะไรกันแน่ ผมก็ยังหาคำตอบตอบตัวผมเองไม่ได้สักที ใครตอบได้ช่วยบอกผมทีได้ไหมว่า “ผมเกิดมาเพื่ออะไร”